Δεν αγαπάει ο χειμώνας τ' άλογα
Δεν αγαπάει ο χειμώνας τ' άλογα.
Τ' άλογα φυσικά μισούν τις λάσπες.
Στις λάσπες δεν αρέσει η βροχή, όμως σκεπάζονται το χιόνι.
Τις προστατεύει στ' όνομα του εφικτού /
και λίγο ακόμη
Από τις μπότες, τις πατημασιές αγροίκων.
Ανθρώπων που κατέρχονται στην αγορά /
Από τις μπότες, τις πατημασιές αγροίκων.
Ανθρώπων που κατέρχονται στην αγορά /
για ν' αποκτήσουν το επιπλέον.
Δεν υπάρχει εποχή πιο αχάριστη από αυτή.
Που ο χειμώνας φοβάται τη βροχή του.
Μην διαταράξει τον παλμό της αγοράς.
Και δεν πουλήσουν οι εμπόροι την πραμάτεια τους.
Δεν υπάρχει εποχή πιο αχάριστη από αυτή.
Που ο χειμώνας φοβάται τη βροχή του.
Μην διαταράξει τον παλμό της αγοράς.
Και δεν πουλήσουν οι εμπόροι την πραμάτεια τους.
Και που οι άνθρωποι δεν βλέπουν φως στα πρόσωπα.
Αλλά στα σώματα -γυμνά προβάλλουν στη μέση και στο γόνατο.
Και που οι άνθρωποι δεν νιώθουν ζέστη μες στο σπίτι τους.
Αλλά στα καφενεία -εκεί που ανάσες σμίγουνε στην μπάρα και στο αλκοόλ.
Αλλά στα σώματα -γυμνά προβάλλουν στη μέση και στο γόνατο.
Και που οι άνθρωποι δεν νιώθουν ζέστη μες στο σπίτι τους.
Αλλά στα καφενεία -εκεί που ανάσες σμίγουνε στην μπάρα και στο αλκοόλ.
22 σχόλια:
πάουντ,
αν και γίνεται κάπως διδακτικό στο τέλος μ'αρέσει η αρχή του.
Τίνος είναι ή δεν θα αποκαλύψεις :-);
Ωραιότατη τοπιογεωγραφική ανθρωπολογία της αλλοτριωτικής μας παρακμής. Πού έίναι η χρηστομάθεια βοιωτέ:
E, είναι λίγο.
-Αποτρόπαιη διαφάνεια της ομίχλης τι βλέπεις;
-Τη λίμνη με τους πέντε κύκνους.
-Δαμασκηνό σπαθί ή χρυσοπράσινη ρομφαία;
-Σκίζει τα πέπλα η γαλήνη. Κι αναριγά.
Πού πήγε η μέρα η δίκοπη που είχε τα πάντα αλλάξει;
Δε θα βρεθεί ένας ποταμός να 'ναι για μας πλωτός;
Δε θα βρεθεί ένας ουρανός τη δρόσο να σταλάξει
για την ψυχή που νάρκωσε κι ανάθρεψε ο λωτός;
πάουντ,
μας δουλεύεις,έτσι;
Σε καμία περίπτωση. Ομιλώ με στίχους ή με παραβολές. Δικαίωμά μου.
Επιπλέον μην αφήνετε τη σκέψη να καταλάβει την καρδιά. Χωρίς καρδιά δεν ζει ο άνθρωπος, χωρίς σκέψη πιθανόν να γίνεται αιωνόβιος.
Καλό θα ήταν να παραθέτεις τους δημιουργούς των στίχων. Για την τάξη των πραγμάτων.
Οσο για το τι κάνουμε εμείς είναι δικό μας θέμα.
Αφιερωμένο.
Αχ! και να γύριζαν, να 'ρχονταν πίσω
τα χρόνια που έζησα πριν σ' αγαπήσω!
Χρόνια αμνημόνευτα σα να 'ταν
ξένα
τα χρόνια που έζησα χωρίς
εσένα.
..δεν τραγουδώ παρα γιατί μ αγάπησες.
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα
μόνο γι αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου...Μαρία Πολυδούρη
Παόυντ,
μήπως σε λέγανε και υπνοβάτη;
Το βρήκα;
Δυνατή εικόνα. Γιατί μου θύμισε μια νύχτα στην σκοτεινή Βουδαπάστη;
Δεν υπήρξα ποτέ υπνοβάτης. Ως ονειροβάτης οδηγήθηκα στον εισαγγελέα και εκείνος έβαλε την υπόθεση στο αρχείο.
Οταν αποχαρακτηριστούν τα αρχεία, σε 50 χρόνια δηλαδή, όλοι θα αναγνωρίσουν ότι ήμουν απλώς επιβάτης της γης.
Οφείλω να συνομολογήσω ότι δεν υπήρξα ποτέ ούτε Έζρα, ούτε Πάουντ.
"Πάλι στους δρόμους οπού ζήσαμε την προσωπίδα
κόκκινη με σταλαγματιές χρυσού
τέτοια περιπέτεια τέτοια ωραία ελπίδα
μες στις συνέχειες των ονείρων έχω τον αμνό
δεν πιστεύω στα ποτάμια ολοένα τρέχουν
δεν πιστεύω στα φύλλα ολοένα πέφτουν
είναι θεία ένδον αιθάλη π' αλλάζει τις οράσεις
κι ο θάνατος βαθαίνει την τέφρα".
Επειδή μου αρέσει ο Καρούζος - ο ποιητής. Όχι ο μόδιστρος.
Ως ονειροβάτης πάουντ δεν θα ήσουν λαΘρεπιβάτης. Κι αυτό σημαίνει ότι την πλήρωσες τη διαδρομή σου. Δηλαδή την ζείς, διότι όπως λέει κι αγαπημένος μου, αβλαβές είναι μόνο το άβιο.
"Ο ουρανός εσώριασε θαύμα πάνω στο θαύμα για τη μονιά ενός όφι;"
...Εκεί που είσαι και βρέχει και μου βρέχεσαι και μπορώ μόνο με το νού μου να σε φτάσω, καθότι πολλές οι αγάπες μου για να μοιραστούν και περισσότερες οι εφευρημένες δυσκολίες,εκεί που νιώθω πως η ματιά σου με αναζητά σε κάθε ξένη κίνηση κι υπομειδίαμα, που μυρίζεις στον αέρα και στη μουσική το άρωμά μου ,εκεί που η ομίχλη και η υγρασία τυλίγει τρυφερά τις μέρες σου,έτσι ψιθυριστά σαν από ιερότητα μη σπάσει ό,τι ο ένας τ αλλουνού αγγίζουμε.Εκεί που το βαρύ αλκοολ με τ άφιλτρά σου τη νύχτα,ανοίγουν τους κλειδωμένους φόβους σου κι έρχεσαι άοπλος για να με συναντήσεις, εκεί λοιπόν κι εγώ; "Σε βλέπω στ όνειρό μου κι αντιστέκομαι, σε βλέπω ζωντανή και σ αγαπώ, γυμνός μπροστα στις απειλές σου στέκομαι μα πρέπει κάποτε να σου το πώ
Αυτό το κόκκινο μικρό αερόστατο, είναι παλιά πληγή που αιμορραγεί.."
..δε ζούμε με τίποτα άλλο απ τις φτωχές, όμορφες, υπέροχες συγκινήσεις μας, και κάθε συγκίνηση που περιφρονήσαμε είναι ένα άστρο που έχουμε σβήσει.
Και ξέρω πώς είναι η έλλειψη, ξέρω πώς είναι η ματαίωση κι η απειλή. γι αυτά τα λίγα τα παντοτινά που είπαμε κάτι ασέληνα βράδια στους δελφούς, έξω απ το σπίτι του σικελιανού, στο γαλαξίδι το βροχερό απόγευμε που είχες μαζί με το ολύμπιο χαμόγελό σου να μου χαρίσεις μια λύπη προσωρινή.Την έβγαλες από την τσέπη σου μαζί με τρία όμοια σκουλαρίκια. τα δυο για να τα φοράς και να μαγεύεις είπες, το τρίτο, μόνο για μένα, να το κοιτάς στο φως και να μου στέλνεις τα τραγούδια μας. τρεις μήνες Παρίσι.Και πέρασε ο καιρός με ταξίδια, χαμούς και θανάτους. Kι έρχεσαι και φοβάμαι,αν με θυμάσαι, αν μας θυμόμαστε.Γιατί πώς θα καταλάβεις πως άλλαξα και πώς θα πιστέψω πως έμεινες ίδιος; Γιατί πρέπει ο ένας να μείνει ίδιος...
και πώς να μαλώσεις τον καιρό που δεν αναγνωρίζει τα παρελθόντα ως σημαντικά, τ απογυμνώνει, τα πετά, τα ειρωνεύεται, τα σαρκάζει και αποδομεί την αλήθεια και την έντασή τους;
Κι όμως η φυσική παρουσία είναι ανατροπή. αυτόματα διαλευκαίνει τα συναισθήματα, αφαιρεί την σύγχυση και την α-πορία που φτιάχνει η σκέψη και παραδίδεται στην ζωντανή επιθυμία της πραγματικής ζωής.
Δημοσίευση σχολίου