Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

Χρόνια Πολλά


Ο,τι αγαπάμε δεν μπορούμε να το κρίνουμε.

Posted by βοιωτός at 11:59 π.μ.

Labels:

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

...Στην αγορά του αλ χαλιλι τα πουλάν τα δυο σου χείλη δυο περιουσίες κι άλλη μια. τέσσερις εγώ θα δώσω θα πληρώσω όσο κι όσο να μου κάνουν μια μελανια..
Αφιερωμένο εξαιρετικά.

12/12/2008 12:43 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

rozalia
ο βήχας, ο παράς κι ο έρωτας δεν κρύβονται. Φονάζουν.

12/12/2008 9:19 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Φωνάζουν εννοούσα, αλλά που μυαλό για ορθογραφία!

12/12/2008 9:20 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Είσαι αλλού φίλε μου; στο εύχομαι ναχεις χάσει το μυαλό σου εξαιτίας του τρίτου που αναφέρεις.
ο έρωτας είναι η μόνη ανθρώπινη κατάσταση που μέσα απ τις διαδρομές του οδηγεί τον άνθρωπο στην αυτογνασία και στην επιστροφή στην παιδικότητα. Δε με χαλάει, ούτε κι εσένα βέβαια, υποθέτω να φαίνονται και οι παράδες, αρκεί να υπάρχουν.

12/12/2008 10:08 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

"...άσε τα λόγια και τα παζάρια, η αγάπη θέλει παληκαριά..." έλεγε ένα τραγούδι της δεκαετίας του '70Παραμένει, ωστόσο, επίκαιρο, ου μην και διαχρονικό.

12/12/2008 10:28 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

το χειρότερο είναι χωρίς φράγκο κι αγάπη,να βήχεις μόνο.

12/12/2008 10:30 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Εάν γιόρταζα, εάν ήμουν υγιής, εάν είχα ακόμα την ικανότητα "να ήμουν αντιληπτή ως άνθρωπος" και ήμουν στη θέση σου, εσένα που σου αφιερώθηκε όλη αυτή η τρυφερότητα, θάλεγα πως "το λουλούδι της αγάπης και της καταιγίδας μια για πάντα το κόψαμε"...

12/13/2008 9:55 π.μ.
Ανώνυμος είπε...

"..Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία. Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. Ήταν ένα δικαίωμα.."
Στο κρυσταλλάκι της ζωής μου.

12/15/2008 12:50 π.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)