Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008

Εφυγε ο Χάρολντ Πίντερ

Σε ηλικία 78 ετών «έφυγε» από τη ζωή ο Βρετανός θεατρικός συγγραφέας, Χάρολντ Πίντερ, μετά από μακροχρόνια μάχη με τον καρκίνο. Ο Χάρολντ Πίντερ έπασχε από καρκίνο στο συκώτι. Σύμφωνα με τη σύζυγό του, Αντόνια Φρέιζερ, ο Βρετανός θεατρικός συγγραφέας, ο οποίος είχε τιμηθεί με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2005, ο Πίντερ άφησε την τελευταία του πνοή την περασμένη Τετάρτη. «'Ηταν προνόμιο να ζήσω μαζί του για πάνω από 33 χρόνια. Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ», δήλωσε η συζυγός του.

Ο Χάρολντ Πρίντερ έχει χαρακτηριστεί ως ο συγγραφέας με τη μεγαλύτερη επιρροή στη Βρετανία. Ο Πίντερ έχει συγγράψει περισσότερα από 30 θεατρικά έργα, τα οποία κατατάσσονται από τους κριτικούς μεταξύ των καλύτερων έργων που γράφτηκαν στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα. Η συγγραφική του ιδιότητα δεν περιορίστηκε όμως μόνο στα θεατρικά έργα. Ήταν και ποιητής και είχε γράψει και σενάρια για ταινίες, πολλά εκ των οποίων ήταν προσαρμογή των έργων του για τον κινηματογράφο. Ο Βρετανός συγγραφέας είχε σκηνοθετήσει εξάλλου και πολλές θεατρικές παραστάσεις.

Το 1957 έγραψε Το Δωμάτιο, του οποίου ακολούθησε αμέσως το Βουβό Γκαρσόνι και την επόμενη χρονιά το Πάρτι Γενεθλίων. Η επιτυχία τον βρήκε με τον Επιστάτη το 1959, το οποίο έγινε και ταινία το 1963. Μεταξύ των σημαντικών του έργων που ακολούθησαν είναι ο Εραστής (1962), η Επιστροφή (1964), οι Παλιοί Καιροί (1971) και η Προδοσία (1979).

Η δράση του Πίντερ δεν περιοριζόταν όμως μόνο στη συγγραφή και τη θεατρική σκηνοθεσία. Ήταν επίσης ένας πολύ σημαντικός πολιτικός ακτιβιστής, ο οποίος παρενέβαινε συστηματικά και ριζοσπαστικά στα πολιτικά δρώμενα. Τη δεκαετία του '80 ασκούσε κριτική στον πρόεδρο των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρίγκαν και στη Βρετανή πρωθυπουργό Μάργκαρετ Θάτσερ, ενώ πρόσφατα είχε στρέψει το θυμό του κατά της δέσμευσης του ΟΗΕ στο Κόσοβο (1999), την εισβολή στο Αφγανιστάν (2001) και τον πόλεμο στο Ιράκ (2003), συγκρίνοντας τον Τόνι Μπλερ με «έναν ανόητο γεμάτο ψευδαισθήσεις» και χαρακτηρίζοντας τον Τζορτζ Μπους «εγκληματία πολέμου».
Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από Associated Press, ΑΠΕ-ΜΠΕ

4 σχόλια:

βοιωτός είπε...

Ο Πίντερ πήρε το Νομπέλ Λογοτεχνίας το 2005. H Σουηδική Ακαδημία αναφέρει ότι μέσα από τα έργα του ο Πίντερ "αποκαλύπτει το βάραθρο μέσα από τη μωρολογία της καθημερινότητας και παραβιάζει τις πύλες για να εισέλθει στους κλειστούς θαλάμους της καταπίεσης". Και αλλού: "αποκατέστησε το θέατρο στα βασικά του στοιχεία: ένα περίκλειστο χώρο και έναν αναπάντεχο διάλογο, όπου οι άνθρωποι είναι ο ένας στο έλεος του άλλου και η υποκρισία καταρρέει".

Ανώνυμος είπε...

τώρα να σου πετύχει να ζεις 33 χρόνια μ έναν Πίντερ, ε, πώς να τον ξεχάσεις! Εδώ μας κυριεύει το ασήμαντον κι έχουμε μνήμη..
Θα σχολιάσω κάποια στιγμή αυτό το τελευταίο καταπληκτικό " όπου οι άνθρωποι είναι ο ένας στο έλεος του άλλου και η υποκρισία καταρρέει"

Ανώνυμος είπε...

Οi μόνες διαπροσωπικές σχέσεις που δεν περιέχουν υποκρισία είναι κατά την άποψή μου, η φιλία και η σχέση των τέκνων προς τους γονείς , όταν ακόμα είναι μικρά.
και εξηγώ.
και οι δυό μορφές είναι σχέσεις μη ανταγωνιστικές, μη εξουσίας, αλλά βαθύτατης ανάγκης του ατόμου.
να υπάρχει -στην περίπτωση των παιδιών- και να πραγματώνεται ψυχοπνευματικά -στην περίπτωση της φιλίας.
και στις δυό μορφές το άτομο παραδίδεται στο άλλο μέρος χωρίς να υποδύεται ρόλους και χωρίς να προσδοκά όφελος.
το μικρό παιδί βρίσκεται στο "'ελεος" του γονέα και δηλώνει την πρωταρχική του ανάγκη να βοηθηθεί για να ζήσει και να αυτονομηθεί, ο δε φίλος εκχωρεί την βαθύτατη ουσία του, με την ευγενή ανάγκη "του κοινωνικού ζώου" της βαθιάς επικοινωνίας και σύγκλισης, η οποία πετυχαίνεται μόνο εάν δεν υποκρίνεται.
βέβαια, η φιλία προυποθέτει ανθρώπους που απόλαυσαν τη γονεική αγάπη και αποδοχή και συνεπώς έχουν την δεξιότητα της εμπιστοσύνης, της ειλικρίνειας και της ελευθερίας.

Ανώνυμος είπε...

Μόνο αν έχεις σχέση που βρίσκεσαι στο 'έλεος" του άλλου, δηλαδή παράδοσης, φαίνονται τα πραγματικά συναισθήματα και η αναγκαιότητα. Εκεί δοκιμάζεται το βαθύ, το εγγεγραμμένο, το απαραίτητο, το πραγματικό.
όταν στο έλεός σου έχοντας τον άλλο ή αυτός εσένα δεν διανοείσαι να τον βλάψεις, ή να τον εκμεταλλευτείς. εκεί αποκαλύπτεται η βαθύτατη ποότητα των χρωστήρων σου, απ τα χρώματα που διαλέγεις να ζωγραφίσεις την αλήθεια.
γιατί όταν είσαι στο 'έλεος' του άλλου , δηλαδή χωρίς δύναμη , ισχύ, εξουσία και όπλα απέναντί του, τότε μόνο δεν υπάρχει χώρος για υποκρισία και πολυπροσωπία.
κι εκεί μετράς τα δικά σου πράγματα, απλά, χωρίς θυσίες, αυταπαρνήσεις, διλήμματα κι όλα τα συνεπάγωγα του ψευδούς.