Ντρέπομαι

Ενα ενδιαφέρον άρθρο για την εν γένει κρίση που συνταράσσει την ελληνική κοινωνία απέστειλε προς τη viotia ο τακτικός σχολιαστής κ. υπνοβάτης. Η viotia χωρίς να υιοθετεί το σύνολο των επισημάνσεων του αρθρογράφου δημοσιεύει τις απόψεις του, ανοίγοντας ταυτόχρονα ένα διάλογο που εκκινεί από την ανάγκη αυτογνωσίας και οδηγεί στη διατύπωση προτάσεων για την έξοδο από την πολυεπίπεδη και επικίνδυνη κρίση -που φευ είναι μπροστά μας... Και εξαρχής να τονίσω ότι προσωπικά θεωρώ ιδιαίτερης σημασίας την αναφορά του υπνοβάτη στη διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης και στην απουσία/ευνουχισμό της θεσμικής πνευματικής εξουσίας του τόπου από τα τεκταινόμενα. Δείτε.

Γράφει ο Υπνοβάτης
Αγαπητέ Βοιωτέ,
προκαταβολικά θα πω ότι από τη χώρα αυτή έχω επιλέξει να κρατήσω- ώς έσχατη γραμμή άμυνας - μόνον "τη γλώσσα που μου έδωσαν ελληνική", κατά τον ποιητή μας, που σημαίνει τις τεράστιες δυνατότητες σκέψης που διανοίγει η επαφή με το αρχαιοελληνικό πνεύμα, ώστε να κοινωνώ απευθείας - και χωρίς τις διαστρεβλωμένες διαμεσολαβητικές προσεγγίσεις των ημιμαθών - και με το ήθος ενός κόσμου εμβαπτισμένου στο "φως", ενός κόσμου ο οποίος πραγματοποίησε, με τόλμη και αυτοπεποίθηση, "τη δημοκρατία ως πολιτιστικό θαύμα", για να πλάσει τον ελεύθερο άνθρωπο μέσα στην ελεύθερη πολιτεία: το κλασικό ελληνικό ιδανικό ζητούσε από τον άνθρωπο να μεταστρέψει τον εξωτερικό καταναγκασμό σε πειθαρχία εσωτερική.

Να σεβαστείς και ν' αγαπήσεις τον θεό σου. Να υπακούσεις στους νόμους της πατρίδας σου. Να πειθαρχήσεις στους άρχοντές σου -ναι! Όχι όμως γιατί σε υποχρεώνουν εκείνοι, όχι γιατί φοβάσαι την τιμωρία τους, όχι γιατί θέλεις να κολακέψεις την εύνοιά τους. Μια μάζα ανθρώπων αξεχώριστων, που δουλεύει τυφλά και άβουλα στον θεό, στην πολιτεία και στους άρχοντες, ας είναι και για το καλό, αυτό για τον κλασικό Έλληνα, δεν ήταν οργάνωση ανθρώπων ελεύθερων. Για τον κλασικό Έλληνα, η ελεύθερη πολιτεία προϋπέθετε και τον πολίτη ελεύθερο.Το κάθε άτομο χρωστούσε να υψωθεί σε ακεραιωμένη, υπεύθυνη προσωπικότητα, και με το φρόνημα αδούλωτο να κάνει τις επιταγές του θεού, της πολιτείας και των αρχόντων επιταγές της ίδιας του της ψυχής.

Όλες οι μεγάλες ανθρώπινες αξίες, για να μείνουν αξίες, έπρεπε να μην είναι ετεροκίνητες και να δικαιωθούν μέσα στην ψυχή του κάθε πολίτη".Αντιλαμβάνεσαι, συνεπώς, ότι, με γνώμονα αυτήν την αντίληψη μιας κοσμοθέασης που καταφάσκει στον άνθρωπο και στο νόημα της ζωής με τρόπο μοναδικά αποκαλυπτικό- όσο μαρτυρούν τα αρχαιοελληνικά κείμενά μας - και τον λόγο για τον οποίο στον σύγχρονο κόσμο, έχω επιλέξει να είμαι ένα απλός υπνοβάτης. Είχα ξαναγράψει, αντιγράφοντάς το από έναν διανοητή, τον οποίο και δεν ενθυμούμαι τώρα, ότι η επόμενη ειρηνική επανάσταση ίσως ξεκινήσει από το "κατέβασμα των βλεφάρων", ήτοι από την ντροπή όλων μας -εάν μας έχει μείνει έστω και ένα ίχνος από αυτό το τόσο παρεξηγημένο αλλά τόσο λυτρωτικό - για τη συνείδηση-αίσθημα.

Έτσι, θα αρχίσω πρώτος εγώ - και ευελπιστώ ότι θα υπάρξουν πολλοί άλλοι- όχι την κριτική, αλλά την αυτοκριτική μας, τη συλλογική ψυχανάλυση, όπως την ονομάζω, της κοινωνίας μας. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει, ωστόσο, να παραδεχτούμε εξαρχής, ότι αποτύχαμε - και μάλιστα, δραματικά. Από εκεί, και το αίσθημα της ντροπής που με διακατέχει για το οποίο, θα μου επιτρέψεις να αναφερθώ αδρομερώς φυσικά σε ό,τι στη σύγχρονη πραγματικότητα το συνέχει και το διατηρεί αμείωτο, αν δεν το γιγαντώνει.

Ντρέπομαι, λοιπόν, Βοιωτέ, που η νόμιμα εκλεγμένη δύο φορές κυβέρνηση της χώρας μου, αν και είχε τη συναίνεση του ελληνικού λαού - ειδικά την πρώτη τετραετία- δεν προήγαγε καμία ουσιαστική μεταρρύθμιση στη Δημόσια διοίκηση, στην Εκπαίδευση, στην Υγεία - δεν ακολούθησε αναπτυξιακές πολιτικές και δεν πραγματοποίησε τις αναγκαίες διαρθρωτικές τομές που θα οδηγούσαν σε μιαν υγιή οικονομία.

Ντρέπομαι που, ενώ επαγγελόταν την κάθαρση και τη διαφάνεια, το εδραιωμένο καθεστώς της διαφθοράς και της ανομίας επεκτάθηκε σε τέτοιο σημείο που να προκαλούν δικαιολογημένη αγανάκτηση και - το χειρότερο - την εδραιωμένη πεποίθηση στον λαό ότι η νέα διακυβέρνηση ήταν, στην καλύτερη περίπτωση, ίδια με εκείνη την οποία απέρριψε δια της ψήφου του. Κανείς δεν ανέλαβε την ευθύνη για όλα αυτά τα σκάνδαλα, αλλά και για μια αδιέξοδη πολιτική που καταβυθίζει τη χώρα σε όλους τους τομείς. Μόνη έγνοια εδώ, η διάσωση και η παραμονή στην εξουσία.

Ντρέπομαι που η αξιωματική αντιπολίτευση, κατά ομολογία των ίδιων (βλ.Βάσω Παπανδρέου για στελέχη που πλούτισαν παράνομα...),ενώ αποδοκιμάστηκε δύο φορές, δεν προέβη στη δική της αυτο-κάθαρση και δεν αποκήρυξε τα φαινόμενα του πολιτικού και κοινωνικού αμοραλισμού που εξέθρεψε στην σχεδόν αδιάλειπτη 20ετία της δικής της διακυβέρνησης της χώρας,σε σημείο που να πιστοποιεί ότι δεν διδάχτηκε τίποτα.Μόνη έγνοια εδώ, η ανακατάληψη της εξουσίας.

Ντρέπομαι που ο ΣΥΡΙΖΑ, αδυνατώντας να αρθρώσει σοβαρό πολιτικό λόγο, έχει καταστήσει...πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας το προσωπικό πρόβλημα των στελεχών του: αν θα συνεργαστεί ή όχι με το ΠΑΣΟΚ - που επενδύει την ύπαρξη και την επιβίωσή του ως πολιτικού φορέα όχι στις θέσεις του, αλλά στη λογική της μόνιμης διαμαρτυρίας, χωρίς καμιά ουσιαστική εναλλακτική πρόταση. Μόνη έγνοια εδώ, η αύξηση των ποσοστών και ο επαναλαμβανόμενος αλληθωρισμός προς τους κυβερνητικούς θώκους.

Ντρέπομαι που το ΚΚΕ, περιχαρακωμένο στα δικά του ποσοστά αρνείται να δει την πραγματικότητα - να αποχωρήσει η Ελλάδα από την Ε.Ε, δεν την θεωρώ καν πρόταση - στρέφεται εναντίον της άλλης μισής Αριστεράς. Μόνη έγνοια εδώ, η πρωτοκαθεδρία στη Βουλή, έναντι του ΣΥΡΙΖΑ.

Ντρέπομαι που ο ΛΑ.Ο.Σ. ποντάρει την πολιτική του ύπαρξη και επιβίωση στα ευαίσθητα εθνικά θέματα .Μόνη έγνοια εδώ, η πιθανή συνεργασία με τη ΝΔ,σε ρόλο ρυθμιστικού σωσίβιου.Ντρέπομαι που και ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα είναι τόσο κομματικοποιημένος ,ώστε να λειτουργεί μόνον ως εφαλτήριο πολιτικών φιλοδοξιών, ως προθάλαμος για τη Βουλή.

Ντρέπομαι που παρά τη διάλυση των σχολείων και των Πανεπιστημίων, η χώρα, ως φαίνεται, δεν διαθέτει πνευματική ηγεσία -ή περί άλλων αυτή τυρβάζει...Ντρέπομαι για την εξαχρείωση των ψυχών που επιχειρείται από τα ΜΜΕ, που το ΕΣΡ είναι κι αυτό απόλυτα κομματικοποιημένο και ως εκ τούτου, ανύπαρκτο και ανίκανο να μας προστατεύσει από την ασυδοσία των καναλαρχών.

Ντρέπομαι για την αναξιοκρατία, τη διαφθορά, την εξίσωση προς τα κάτω,τον ψευτο-τσαμπουκά, την ιδιοτέλεια, τον ανήθικο πλούτο και την ιταμότητα με την οποία προβάλλεται ως πρότυπο, το βόλεμα, τον νεποτισμό, την ευνοιοκρατία, με τα οποία "διαπαιδαγωγούν" τον ελληνικό λαό και τα έχουν καταστήσει χαρακτηριστικά μας γνωρίσματα στη θέση αξιών και αρχών που λησμονήσαμε οριστικά.

Ντρέπομαι που όλοι οι φορείς της εξουσίας ομιλούν, ανερυθρίαστα, για το ότι είναι γεγονός πώς κάποιοι από τους πολιτικούς "τα παίρνουν", πώς υπάρχει "παραοικονομία", "παραπαιδεία", "παραδικαστικό" κύκλωμα, "παραθυράκια" νόμων, και πλείστα όσα "παρα", που συγκροτούν τον δημόσιο βίο μας.

Ανερυθρίαστα, επιμένω όλες αυτές οι παραδοχές. Εξάλλου, για το θέμα των ημερών, ντρέπομαι που ένας ειδικός φρουρός σκότωσε εντελώς αναίτια ένα 15χρονο παιδί, αλλά ντράπηκα εξίσου όταν είδα σε κανάλι τον Χ. Ξηρό για τα επεισόδια - ως έμπειρος δολοφόνος, φαντάζομαι ότι εκλήθη εκεί... Και ντράπηκα, ίσως, γιατί δεν είμαι τόσο υποκριτής , ώστε να βάζω στην ντροπή μου γαλάζια, πράσινα, ροζ και κόκκινα γυαλιά...και να κάνω εκπτώσεις στην αξία της ανθρώπινης ζωής,διαχωρίζοντας τα θύματα σε "δίκαια" και "άδικα".

Ντρέπομαι, που τα κόμματα προσπάθησαν ακόμη και από τη δολοφονία του νεαρού Αλέξανδρου να επωφεληθούν - ο καθένας για λογαριασμό του και αναλόγως των στόχων τους. Καλύτερα θα ήταν να σωπάσουν. Αρκούν ως εδώ, Βοιωτέ - άλλωστε η στάση, η συμπεριφορά και οι πολιτικές επιλογές των αρχόντων είναι πάντοτε διαπαιδαγωγητικές για τους αρχομένους.Επομένως, οι ευθύνες τους είναι εξ' ορισμού και μεγαλύτερες και, κυρίως, μη αναγώγιμες, όπως των πολιτών.Για τις δικές μας,λοιπόν, θα επανέλθω, διότι, αν και προκύπτουν ως παρεπόμενες αυτών της εξουσίας, δεν μας αθωώνουν επ' ουδενί.

Διότι, η πεμπτουσία της δημοκρατίας, είναι το γεγονός ότι πρόκειται για το πολίτευμα στο οποίο " είμαστε όλοι ένοχοι", δηλαδή συνυπεύθυνοι- ουδείς δικαιούται, λοιπόν, να εξαιρεί τον εαυτό του.