Εἶναι ἡ ζωὴ πιὰ σκοτεινὴ κι ἀνέφικτη σὰ θρῦλος

ΕΠΡΟΔΩΣΑΝ ΤΗΝ ΑΡΕΤΗ...Ἐπρόδωσαν τὴν ἀρετὴ κι ἦρθαν οἱ ἔσχατοι πρῶτοι.
Μὲ χρῆμα παίρνεται ἡ καρδιὰ κι ἀποτιμᾶται ὁ φίλος.
Ἂν ἄλλοτε ἀντιφέγγιζε στὸ νοῦ, στὰ μάτια, σ᾿ ὅτι,
εἶναι ἡ ζωὴ πιὰ σκοτεινὴ κι ἀνέφικτη σὰ θρῦλος,
εἶναι πικρία στὸ χεῖλος.

Νύχτα βαθιά. Μὲ πνεῦμα ὀργῆς ἔσπρωξα τὸ κρεβάτι.
Ἄνοιξα τὶς ἀραχνιασμένες κάμαρες. Καμία
ἐλπίς. Ἀπ᾿ τὸ παράθυρο, τοῦ τελευταῖου διαβάτη
εἶδα τὴ σκιά. Κι ἐφώναξα στριγγὰ στὴν ἡσυχία:
«Δυστυχία!»

Ἡ φρικτὴ λέξη μὲ φωτιὰ στὸν οὐρανὸν ἐγράφη.
Δέντρα τὴ δαχτυλοδειχτοῦν, ἀστέρια τὴν κοιτοῦνε,
ἐπιγραφὴ τὴν ἔχουνε τὰ σπίτια κι εἶναι τάφοι,
ἀκόμη θὰ τὴν ἄκουσαν οἱ σκύλοι κι ἀλυχτοῦνε.
Οἱ ἄνθρωποι δὲν ἀκοῦνε΄.
Ελεγεία και Σάτιρες
Κώστας Καρυωτάκης