Παρέμβαση Υπνοβάτη για τις εκλογές

Από τον εκλεκτό αναγνώστη με το ψευδώνυμο Υπνοβάτης λάβαμε και δημοσιεύουμε το ακόλουθο πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τις εκλογές του Οκτωβρίου.

Είμεθα έθνος ανάδελφον, ή αόμματον;
Αγαπητέ Βοιωτέ,
Όταν κάποτε ρώτησαν έναν κορυφαίο έλληνα διανοούμενο που διέπρεπε στην Γαλλία, «πώς εισπράττετε την εικόνα της χώρας, όταν έρχεστε στην Ελλάδα», απάντησε : «Καταστροφικά. Όταν φθάνω στην Αθήνα, αισθάνομαι σαν να πήραν τη μάνα μου και να την έβγαλαν στο πεζοδρόμιο». Ο εν λόγω διανοητής δεν ζει πια –δυστυχώς για τους ανθρώπους των Γραμμάτων, ευτυχώς (;) για τον ίδιο που αν ερχόταν σήμερα στη γενέθλια χώρα, πολύ φοβούμαι ότι πιθανόν θα διαπίστωνε ότι η πρότερη κατάσταση της «μητρός» του - στην ευφάνταστη και εύστοχη παρομοίωση - δεν ήταν ασφαλώς η χειρότερη δυνατή, αφού θα διαπίστωνε ότι η δυστυχής μήτηρ εκδιώχθηκε και από αυτό τούτο το ευτελές «πεζοδρόμιο» για να βυθιστεί οριστικά στο περιθώριο της ιστορίας.

Πριν από έναν περίπου χρόνο, ως ταπεινός υπνοβάτης είχα εκφράσει από τις στήλες της viotia- και ευχαριστώ για την ευκαιρία αυτή της δημόσιας κατάθεσης – την απεριόριστη ντροπή μου για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα αυτή που όσο αγαπάμε θεωρητικά, άλλο τόσο μισούμε έμπρακτα όλοι μας. Τη χώρα που, με αξιοσημείωτη συνέπεια και συνέχεια, καταστρέφουμε καθημερινά με μιαν αλόγιστη ανευθυνότητα και αφροσύνη - ου μην και παραφροσύνη.
Έγραφα, λοιπόν, τότε για τις τεράστιες ευθύνες της πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας αυτού του τόπου και οι οποίες παραμένουν κατ’ εμέ μόνιμες, διαρκείς και απαράγραπτες, αφού 35 χρόνια μετά την μεταπολίτευση αντί να οικοδομήσουν μία σύγχρονη χώρα, συνέβαλαν όλοι στην καταβύθισή της σε όλα τα επίπεδα.

Σήμερα, κι ενώ η χώρα βαδίζει προς τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου, θα μου επιτρέψεις να αναφερθώ στις ατομικές ευθύνες του καθενός μας ξεχωριστά στον βαθμό που πιστεύω ακράδαντα το ρηθέν : «όταν όλοι θα είμαστε ένοχοι, αυτό θα πει δημοκρατία».
Διότι, εάν σαφέστατα την κύρια ευθύνη την έχουν οι άρχοντες, τούτο δεν απαλλάσσει – κατ’ εμέ πάντοτε - και δεν εξαιρεί κανέναν μας , πολύ δε περισσότερο δεν μπορεί πλέον να αποτελεί το ισόβιο ή και αέναο άλλοθι για τις πράξεις και τις παραλείψεις μας.

Έχω την ελπίδα ότι παράλληλα με την Ελλάδα του πολιτικού και κοινωνικού αμοραλισμού, της διαφθοράς, της «αρπαχτής» της θεσιθηρίας, της απαξίωσης των θεσμών, του νεποτισμού, του άκρατου κομματισμού, της παραπληροφόρησης, των οικονομικών και άλλων συμφερόντων, του παράνομου και εύκολου πλουτισμού, κλπ. υπάρχει και δραστηριοποιείται μία άλλη Ελλάδα, δυναμική σε σκέψη και νέες ιδέες - και για τούτο υγιής ακόμη μέσα στη γενικευμένη νοσηρότητα - που διατηρεί αυτήν τη χώρα ακόμη «όρθια», έστω και αν πολλές φορές δεν έχει επίγνωση της τεράστιας και αθόρυβης προσφοράς της.

Είναι οι ελάχιστες πλέον εναπομείνασες «υγιείς» δυνάμεις αυτής της χώρας που, εν πολλοίς, είτε από εμμονή στις οριστικά χαμένες ηθικές αξίες, είτε ανεπίγνωστα, ως πρακτική κληροδοτημένη από τις προηγούμενες γενιές, επιτελεί – όσο μπορεί – το καθήκον της απέναντι στην ελληνική κοινωνία.
Σε αυτήν την Ελλάδα πιστεύω πλέον και αυτήν και μόνον εμπιστεύομαι. Το δυστύχημα είναι, βέβαια, ότι αυτή η πλευρά της χώρας που ενσαρκώνεται στο πρόσωπο ορισμένων ατόμων, είναι όχι απλώς παραγνωρισμένη, αλλά και παντελώς εξορισμένη από το πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι, κι ας είναι η μόνη που παράγει, που μοχθεί, που προσφέρει, που αγωνιά πραγματικά για το μέλλον.

Είναι ο υπάλληλος στις δημόσιες υπηρεσίες που εξυπηρετεί τον πολίτη, που συμπεριφέρεται κόσμια και ευγενικά, που δεν θεωρεί τη θέση του ωσάν να του τη χρωστά το ελληνικό κράτος, ούτε και την υπηρεσία του ως τσιφλίκι και «παραμάγαζο» του κόμματός του.
Είναι ο δάσκαλος και ο καθηγητής στο δημόσιο σχολείο που σέβεται τον εαυτό του και τους μαθητές του, ανανεώνοντας αφ’ εαυτού τις γνώσεις του και που ασκεί καθημερινή κριτική στον εαυτό του για το έργο που παράγει, που έχει επίγνωση ότι διαμορφώνει την επόμενη γενιά και οφείλει να είναι πολύπλευρα μορφωμένος και επαρκής ως προσωπικότητα.

Είναι ο γιατρός που πιστός στον όρκο του Ιπποκράτη, δεν διανοείται να ζητήσει ή και να δεχτεί ακόμη, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης, το λεγόμενο «φακελάκι», προκειμένου να πράξει το επιστημονικό, ηθικό και ανθρωπιστικό καθήκον του.
Είναι ο δημοσιογράφος που έχει επίγνωση ότι διαμορφώνει την κοινή γνώμη και για τούτο είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει όχι μόνον την ελληνική γλώσσα και να έχει όσο το δυνατόν σφαιρική γνώση σε όλους τους τομείς – πολιτική, ιστορία, οικονομία, τέχνη, επιστήμη - αλλά και επιπλέον που υπηρετεί το γενικό κοινωνικό συμφέρον και όχι το ατομικό του, ως «λακές» του εκάστοτε κόμματος και της εκάστοτε εξουσίας.
Είναι ο δικαστής που δεν υποκύπτει σε καμία πίεση και ξέρει ότι δεν είναι ένα άτομο, αλλά ότι στο δικό του πρόσωπο ενσαρκώνεται η ισχυρότερη εγγύηση του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.

Είναι ο παπάς που επίσης ξέρει ότι το ισχυρότερο παράδειγμα δεν είναι ο λόγος, αλλά η πράξη, η καθημερινή πρακτική που πείθει τον πιστό να ακολουθεί ορισμένες αρχές και τον άθεο ή άθρησκο να τις σέβεται.
Είναι ο πολεοδόμος και ο εφοριακός που δεν υποκύπτουν σε καμία παρέμβαση και σε κανένα όφελος, διότι γνωρίζουν ότι η παρανομία και η παρατυπία ωφελεί άτομα, αλλά βλάπτει το κοινωνικό σύνολο.
Είναι ο επιχειρηματίας που στοχεύει μεν στο κέρδος της επιχείρησής του, αλλά ξέρει, επίσης, ότι υπάρχουν κανόνες και όρια στα πλαίσια μιας δημοκρατικής και ευνομούμενης πολιτείας και πως το ατομικό καλό δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπερβαίνει το συλλογικό.
Είναι βέβαιον ότι αυτή η λίστα είναι ελλιπής και σίγουρα υπάρχουν και άλλοι που σε όλα τα επαγγέλματα ή και λειτουργήματα πράττουν το καθήκον τους χωρίς καμία ηθική ανταμοιβή – συνηθέστατα, μάλιστα, αποτελούν και « στόχο» των υπολοίπων, διότι δεν ακολουθούν τον συρμό και την περιρρέουσα ισοπεδωτική λογική και κατεύθυνση.

Επειδή, ωστόσο, δεν θέλω να καταχραστώ τον χώρο και τον χρόνο της viotia, αλλά και των αναγνωστών σας, σταματώ εδώ, με την ελπίδα ότι όσα προανέφερα είναι ενδεικτικά της άποψής μου για την αφανή Ελλάδα που εργάζεται σκληρά, που διακατέχεται από αρχές και αξίες, που δεν «διαπλέκεται», που προσφέρει με συνέπεια σε καθημερινό επίπεδο το μικρό της λιθαράκι στην εθνική υπόθεση.
Όσο με αφορά, θεωρώ ότι όσοι δρουν και συμπεριφέρονται τοιουτοτρόπως, είναι οι αφανείς «ήρωες» αυτής της χώρας που επιβάλλεται να έρθουν στο προσκήνιο της ιστορίας για να διδάξουν ήθος και να αποτελέσουν φωτεινά παραδείγματα για όλους τους υπόλοιπους.
Διότι, εάν δεν επιβραβεύσουμε, ηθικώς τουλάχιστον, και αυτούς τους ελάχιστους που διαθέτουν και πραγματώνουν – όχι λόγοις , αλλά έργοις – το minimum των υποχρεώσεων όλων μας προς τους άλλους, πολύ φοβούμαι ότι η εντιμότητα, η ηθική, η ικανότητα, η προσφορά και οι αξίες που συνέχουν και συντηρούν την ελληνική κοινωνία θα απολέσουμε και τα τελευταία προπύργια ατομικής και κοινωνικής ευθύνης και τότε δεν θα υπάρχει πλέον καμία ελπίδα αναγέννησης που τόσο πολύ χρειάζεται αυτή η χώρα.

Εν όψει λοιπόν των εκλογών της 4ης Οκτωβρίου θα περίμενα από τα κόμματα που διεκδικούν την ψήφο των ελλήνων πολιτών περισσότερη και ουσιαστική αυτοκριτική, περισσότερη ειλικρίνεια και, κυρίως, περισσότερη εμπιστοσύνη στις υγιείς δυνάμεις αυτού του τόπου, προκειμένου να αρθεί η πολλαπλή κρίση και να επιτύχουμε την υπέρβασή της. Ως ώρας, δεν διαβλέπω ανάλογες κινήσεις. Αντ’ αυτού, βλέπω ότι επιχειρούν με «παλαιά» – και καταδικασμένα στη συνείδηση του έλληνα πολίτη - υλικά να συνθέσουν το «νέο».

Ωστόσο, και ο πλέον αδαής πολίτης αυτής της χώρας έχει, νομίζω, αντιληφθεί ότι αν δεν υπερβούμε τους εαυτούς μας, ως ηγεσία , ως άτομα, ως κοινωνία, ως λαός και ως έθνος, η διαπιστωμένη κρίση θα αποβεί μοιραία – και η «νεκροψία» δεν θα έχει, πλέον, κανένα νόημα. Ας αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας.