Ενεργοί πολίτες

Γράφει ο Γιώργος Κρανιώτης
www.kraniotis.blogspot.com
Παρατηρούμε εδώ και κάποια χρόνια, μιά μετάλλαξη σε όλους τους τομείς της κοινωνικοπολιτικής ζωής μας. Ενας απ' αυτούς είναι και η έννοια της απεργίας και του συνδικαλισμού ως ευρύτερη μα και εξειδικευμένη έννοια.
Σαν πρώτη παρατήρηση μου έρχεται η παθητική απεμπόληση των ιστορικών δικαιωμάτων του εργαζόμενου, συλλογική και ατομική. Τα συνδικάτα εδώ και χρόνια αποδέχονται παθητικά τις αλλαγές της κάθε νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης, καλύπτοντας τις ευθύνες τους με παχυλά λόγια και ανούσιες 24ωρες απεργιούλες. Ουσιαστικά αφήνοντας τον εργαζόμενο στο έλεος του κάθε νεοφιλελεύθερου που κυβερνάει η αντιπολιτεύεται και του φταίνε τα ΜΜΕ!

Το αντάλλαγμα όλων των εργατοπατέρων που ωθούν τους εργαζόμενους στην κατάντια, είναι μια θεσούλα στη Βουλή και μια εφάπαξ αναγνώριση των υπηρεσιών που πρόσφεραν στο σύστημα! Η κάθε ανόσια και ανούσια νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση καταφέρνει να περάσει τέτοιους νόμους, ώστε απο τη μια να διώκει ουσιαστικά τους ελεύθερους επαγγελματίες γιατί δεν τους ελέγχει και από την άλλη κάνει στρατιές μισθοσυντήρητων που όμως δε μπορεί να τους εξασφαλίσει πλήρες ωράριο, με κανονικές και ανθρώπινες αποδοχές.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι μια κοινωνία με 90% υπαλλήλους δημόσιους και ιδιωτικούς, πλήρως εξαρτώμενους είτε απο την κυβέρνηση είτε απο τους μεγαλοεπιχειρηματίες, που σιγά σιγά τους αποκόπτουν το δικαίωμα στη δουλειά και την ανθρώπινη διαβίωση, δηλώνοντας ότι δεν μπορούν να καλύψουν το ωράριο και τις αποδοχές. Εκεί φυσικά τα συνδικάτα απαντούν με αναποτελεσματικές διαπραγματεύσεις και σε ποδαροδρομιακούς «αγώνες» της μιας μέρας γιατί «δεν κάνει να μπούμε και στη μύτη αυτών που θα μας κάνουν βουλευτές!».

Από την άλλη έχουμε το φαινόμενο του Έλληνα που έχει σιχαθεί όλες αυτές τις ψευτιές, συντεχνιακές, κομματικές και κυβερνητικές και κλεισμένος στο καβούκι του καναπέ και της ζάντας, προσπαθεί να περισώσει ό,τι έχει απομείνει από τη ζωή του: Μιά χούφτα αξιοπρέπεια μέσα από τη σιωπή του. Μέσα από ένα μικρόκοσμο που περιλαμβάνει την άκρως στενή οικογένειά του και τα «συμφεροντάκια του» που τελικά του τα αφαιρούν χωρίς να πάρει χαμπάρι. Έχουμε και το φαινόμενο του ΚΚΕ που κατορθώνει πάντα να διασπά το συνδικαλιστικό κίνημα (;) με το να αναγνωρίζει ότι μόνο αυτοί «περπατάνε» καλλίτερα στους δρόμους (γιατί τίποτε άλλο δεν καταφέρνουν), κάνοντας τους εαυτούς τους γραφικούς και τους όποιους αγώνες καταδικασμένους!!!!!

Μέσα σε όλη αυτή τη κατάσταση είναι επιτακτική η ανάγκη ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΥ του κινήματος των εργαζομένων και η ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ του.Αυτό θα συμβεί μέσα από τη συνειδητοποίηση ότι τίποτε παλιό δε πρόκειται να πάει μπροστά τον κάθε πολίτη αυτής της χώρας. Όλα αλλάζουν ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ, όσο τα κόμματα τα παραδοσιακά και οι πολιτικές τους, καθώς και τα ανδρείκελά τους στούς θώκους του συνδικαλισμού, μόνο απάθεια και απέχθεια για το κόσμο της εργασίας φέρνει!!

Αυτό θα συμβεί επίσης, όταν καταλάβει ο κάθε μη προνομιούχος ότι κανείς δεν είναι πιο ικανός από τον ίδιο να αναλλάβει τα ηνία του κάθε αγώνα. Να ψάξει δίπλα του και θα βρεί και άλλους πολλούς που σίγουρα υπάρχουν με τις ίδιες ανησυχίες και να αυτοοργανωθούν.Οι παλιές παραδοσιακές μορφές πάλης και αγώνα δεν πείθουν πια. Το καθεστώς (γιατί περί καθεστώτος πρόκειται) των βολεμένων και αναποτελεσματικών πολιτευτάδων και εργατοπατέρων του παλιού μεταδικτατορικού πολιτικού συστήματος, που ακόμα μας θεωρούν αρνάκια που τους ψηφίζουμε, μόνο γέλωτα φέρνουν και εκνευρισμό.

Ας απορρίψουμε λοιπόν όλα και όλους που θυμίζουν τη μιζέρια και την αποτυχία να πάνε μπροστά τον μη προνομιούχο. Ας αναζητήσουμε πιο δραστικές και σύγχρονες μορφές πολιτικής και αγώνα, μέσα απο την αυτο-ενεργοποίηση του καθένα μας. Ας σκεφτούμε ότι δεν χρειαζόμαστε τον καθε πολιτευτή και συνδικαλιστή που είναι παρατημένος κάπου στο '74, να μας πεί τι θα κάνουμε, ούτε το δελτίο των 8 για να πάρουμε γραμμή!
Ας γίνουμε επιτέλους ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ!!!!