Νέοι και πολιτική
Γράφει η Αφροδίτη Παπαθανάση
Νομαρχιακή Σύμβουλος Φωκίδας
Συχνά τίθενται τα ερωτήματα. Υπάρχει χώρος στην πολιτική – στην ενασχόληση με τα κοινά- για τους νέους ανθρώπους ; Υπάρχουν προϋποθέσεις ; ποιοι κρίνουν και με βάση ποιες αξίες ; υπάρχει « έπαθλο» στο τέλος της διαδρομής ; αξίζει τον κόπο ;
Οι απαντήσεις που θέλω να δώσω πρέπει να ξεφύγουν από δύο παγίδες , τα κλισέ και την εντύπωση ότι «ξέρω το γήπεδο καλά». Θεωρώ ότι η ζωή γύρω μας είναι ένα διαρκές σταυροδρόμι , σταυροδρόμι επιλογών , θέσεων , στάσης ζωής , τελικά σταυροδρόμι κουλτούρας και κοινωνικής παιδείας που καταλήγουν στη στάση της ζωής μας. Κομβικό σημείο αποτελεί το αν επιλέγουμε να δώσουμε – αλλά και να χάσουμε. Απελευθερωμένος με την συμμετοχή στα κοινά είναι όταν σου είναι ξεκάθαρο ότι θα πληγωθείς , θα αδικηθείς , θα χάσεις , όταν σου είναι ξεκάθαρο ότι αποτελείς μόνο μέρος μια διαδρομής στην οποία έχεις συστηματικό ρόλο , να ανοίξεις δρόμο , να άρεις τα εμπόδια και όχι μόνο να εισπράξεις τα διόδια.
Η ενασχόληση με τα κοινά δεν μπορεί να είναι μόδα , «τώρα με βολεύει και ακολουθώ» ή «τώρα δεν με βολεύουν οι ισορροπίες και αφήνω το παλτό μου στην κρεμάστρα». Πρέπει να έχεις την αγωνία για το τι συμβαίνει γύρω μας , πρέπει να νιώθεις το μερίδιο της ευθύνης σου για την θετική ή όχι συμμετοχή σου . Ο μεγαλύτερος εχθρός μας δεν είναι ούτε οι καλοθελητές φίλοι μας και μη – που αφιερώνουν την κοινωνική κύρια κριτική τους μεταξύ οινοποσίας και κοσμικών δείπνων , ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Αντέχουμε να μείνουμε εκτός; Αντέχουμε να μην είμαστε «καλοί» με όλους ; Αντέχουμε να υπερασπιστούμε δημόσια την διαφορετικότητα της θέσης μας ; Αντέχουμε να διαχωρίσουμε την έστω λανθασμένη επιλογή μας από το κοινωνικό must ; Εδώ σας θέλω , καλοί μου φίλοι . Αντέχουμε ; Αλήθεια , εσείς τι θεωρείται περισσότερο έντιμο ; Να διαφωνήσει κάποιος μαζί σας και να σας το πει δημόσια – εκφράζοντας ακόμη και λάθος θέση ή αυτός ο κάποιος να περιφέρεται από παρέα σε παρέα λέγοντας κάθε φορά αυτά που θέλει η συγκεκριμένη παρέα να ακούσει ; Ποιες αξίες κρίνουμε εδώ .
Οι απαντήσεις που θέλω να δώσω πρέπει να ξεφύγουν από δύο παγίδες , τα κλισέ και την εντύπωση ότι «ξέρω το γήπεδο καλά». Θεωρώ ότι η ζωή γύρω μας είναι ένα διαρκές σταυροδρόμι , σταυροδρόμι επιλογών , θέσεων , στάσης ζωής , τελικά σταυροδρόμι κουλτούρας και κοινωνικής παιδείας που καταλήγουν στη στάση της ζωής μας. Κομβικό σημείο αποτελεί το αν επιλέγουμε να δώσουμε – αλλά και να χάσουμε. Απελευθερωμένος με την συμμετοχή στα κοινά είναι όταν σου είναι ξεκάθαρο ότι θα πληγωθείς , θα αδικηθείς , θα χάσεις , όταν σου είναι ξεκάθαρο ότι αποτελείς μόνο μέρος μια διαδρομής στην οποία έχεις συστηματικό ρόλο , να ανοίξεις δρόμο , να άρεις τα εμπόδια και όχι μόνο να εισπράξεις τα διόδια.
Η ενασχόληση με τα κοινά δεν μπορεί να είναι μόδα , «τώρα με βολεύει και ακολουθώ» ή «τώρα δεν με βολεύουν οι ισορροπίες και αφήνω το παλτό μου στην κρεμάστρα». Πρέπει να έχεις την αγωνία για το τι συμβαίνει γύρω μας , πρέπει να νιώθεις το μερίδιο της ευθύνης σου για την θετική ή όχι συμμετοχή σου . Ο μεγαλύτερος εχθρός μας δεν είναι ούτε οι καλοθελητές φίλοι μας και μη – που αφιερώνουν την κοινωνική κύρια κριτική τους μεταξύ οινοποσίας και κοσμικών δείπνων , ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Αντέχουμε να μείνουμε εκτός; Αντέχουμε να μην είμαστε «καλοί» με όλους ; Αντέχουμε να υπερασπιστούμε δημόσια την διαφορετικότητα της θέσης μας ; Αντέχουμε να διαχωρίσουμε την έστω λανθασμένη επιλογή μας από το κοινωνικό must ; Εδώ σας θέλω , καλοί μου φίλοι . Αντέχουμε ; Αλήθεια , εσείς τι θεωρείται περισσότερο έντιμο ; Να διαφωνήσει κάποιος μαζί σας και να σας το πει δημόσια – εκφράζοντας ακόμη και λάθος θέση ή αυτός ο κάποιος να περιφέρεται από παρέα σε παρέα λέγοντας κάθε φορά αυτά που θέλει η συγκεκριμένη παρέα να ακούσει ; Ποιες αξίες κρίνουμε εδώ .
Την αλήθεια της δημόσιας γνώμης απέναντι στο ψεύτικο χαμόγελο. Έτσι για να μην τρέφουμε αυταπάτες. Βασικές αρχές λοιπόν για όσους θέλουμε ρόλο στα κοινά : 1ον να αντέχουμε τον εαυτό μας , 2ον να έχουμε την δυνατότητα να αγαπούμε τους φίλους μας ακόμη και αν δημόσια δεν συμφωνούμε μαζί τους 3ον να έχουμε μέτρο , οι προσωρινές «επικοινωνιακές νίκες» είναι κακός σύμβουλος για την υπόλοιπη διαδρομή. Εγώ , πιθανά και λόγω των αδυναμιών μου στο στίβο της πολιτικής έχω ανάγκη ακόμη μια βασική αρχή , 4ον λοιπόν , θέλω σε δεδομένα γεγονότα ή προβλήματα να έχω ξεκάθαρη άποψη , όσο αυτό βέβαια είναι δυνατόν . Προτιμώ να δω ένα πρόβλημα και αφιερώσω χρόνο για τις πιθανές του λύσεις παρά να το βάλω κάτω από το χαλί. .
Η ενασχόληση μας με τα κοινά για να έχει κοινωνική υπεραξία οφείλει να αφήσει κάτι πίσω. Έναν καλύτερο σύλλογο , ένα καλύτερο τόπο , ένα καλύτερο σύνολο. Νέες ιδέες , καλύτερες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων , κοινωνική δικαιοσύνη και κύρια να προσφέρει νέες ευκαιρίες. Για όλα αυτά βέβαια , για να μην περάσουμε στη σφαίρα των φιλολογικών ευχών , ουσιαστική ευθύνη έχουν τα κόμματα και το πολιτικό σύστημα. Είναι καθαρά πολιτική η απάντηση στο αν θέλω ενεργούς πολίτες ή αν θέλω μόνο συστήματα ψηφοφόρων και ψηφοσυλλεκτων. Η Δημοκρατική Παράταξη μπορεί να στηριχθεί μόνο στους ενεργούς πολίτες , στους πολίτες με άποψη και κρίση , στους πολίτες που απαιτούν συμμετοχή. Η συντήρηση – από όποιον κομματικό σχηματισμό και αν αυτό εκφράζεται – θέλει οπαδούς . Είναι καθήκον λοιπόν της Δημοκρατικής Παράταξης και των κομμάτων που ασπάζονται την δημοκρατική λειτουργία να «ξεβολέψουν» τον πολίτη από τον καναπέ .
Νέος στην πολιτική , νέος στα κοινά δεν είναι απαραίτητα και μόνο ο νέος στην ηλικία . Το νέο στην αντίληψη , ουσιαστικά τη λεβεντιά των γερόντων θέλουμε σήμερα. Κανένας σχηματισμός , είτε σύλλογος , είτε κόμμα δεν μπορεί να λειτουργήσει ουσιαστικά, να παράξει πολιτική , χωρίς να μπολιάζεται από νέους ανθρώπους. Όσοι φοβικά αντιστέκονται στη συμμετοχή επί της ουσίας δυναμιτίζουν αυτό το οποίο υπηρετούν. Το θέμα είναι κατά πόσο το αντιλαμβάνονται. Δεν είναι μόνο ηθικό καθήκον μας να δώσουμε βήμα λόγου και έκφρασης στο Νέο , είναι βασικός κανόνας επιβίωσης του συστήματος. Και αν αυτό γίνει ορθά , με σαφείς κανόνες , με σεβασμό στην δημοκρατία , με σεβασμό στην πλειοψηφία και με δικαιοσύνη , φέρνει καρπούς. Αν όμως το Νέο ταυτιστεί μόνο με τις ανάγκες της Επικοινωνίας (της κοσμικότητας παλαιότερα) αυτό είναι καταστροφικό. Αν το Νέο έρχεται μόνο για να εισπράξει (τα διόδια στον δρόμο που άλλοι άνοιξαν) τότε είναι δυο φορές καταστροφικό . Δεν ταξινομούμε τους ανθρώπους με πρότυπα «πολιτικής μόδας» - πρώτα οι νέοι , μετά τα στελέχη , μετά οι έμπειροι. Καθημερινά κρίνουμε και κρινόμαστε , δημιουργώ ή αντιγράφω , χτίζω ή καταστρέφω.
Η ενασχόληση μας με τα κοινά για να έχει κοινωνική υπεραξία οφείλει να αφήσει κάτι πίσω. Έναν καλύτερο σύλλογο , ένα καλύτερο τόπο , ένα καλύτερο σύνολο. Νέες ιδέες , καλύτερες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων , κοινωνική δικαιοσύνη και κύρια να προσφέρει νέες ευκαιρίες. Για όλα αυτά βέβαια , για να μην περάσουμε στη σφαίρα των φιλολογικών ευχών , ουσιαστική ευθύνη έχουν τα κόμματα και το πολιτικό σύστημα. Είναι καθαρά πολιτική η απάντηση στο αν θέλω ενεργούς πολίτες ή αν θέλω μόνο συστήματα ψηφοφόρων και ψηφοσυλλεκτων. Η Δημοκρατική Παράταξη μπορεί να στηριχθεί μόνο στους ενεργούς πολίτες , στους πολίτες με άποψη και κρίση , στους πολίτες που απαιτούν συμμετοχή. Η συντήρηση – από όποιον κομματικό σχηματισμό και αν αυτό εκφράζεται – θέλει οπαδούς . Είναι καθήκον λοιπόν της Δημοκρατικής Παράταξης και των κομμάτων που ασπάζονται την δημοκρατική λειτουργία να «ξεβολέψουν» τον πολίτη από τον καναπέ .
Νέος στην πολιτική , νέος στα κοινά δεν είναι απαραίτητα και μόνο ο νέος στην ηλικία . Το νέο στην αντίληψη , ουσιαστικά τη λεβεντιά των γερόντων θέλουμε σήμερα. Κανένας σχηματισμός , είτε σύλλογος , είτε κόμμα δεν μπορεί να λειτουργήσει ουσιαστικά, να παράξει πολιτική , χωρίς να μπολιάζεται από νέους ανθρώπους. Όσοι φοβικά αντιστέκονται στη συμμετοχή επί της ουσίας δυναμιτίζουν αυτό το οποίο υπηρετούν. Το θέμα είναι κατά πόσο το αντιλαμβάνονται. Δεν είναι μόνο ηθικό καθήκον μας να δώσουμε βήμα λόγου και έκφρασης στο Νέο , είναι βασικός κανόνας επιβίωσης του συστήματος. Και αν αυτό γίνει ορθά , με σαφείς κανόνες , με σεβασμό στην δημοκρατία , με σεβασμό στην πλειοψηφία και με δικαιοσύνη , φέρνει καρπούς. Αν όμως το Νέο ταυτιστεί μόνο με τις ανάγκες της Επικοινωνίας (της κοσμικότητας παλαιότερα) αυτό είναι καταστροφικό. Αν το Νέο έρχεται μόνο για να εισπράξει (τα διόδια στον δρόμο που άλλοι άνοιξαν) τότε είναι δυο φορές καταστροφικό . Δεν ταξινομούμε τους ανθρώπους με πρότυπα «πολιτικής μόδας» - πρώτα οι νέοι , μετά τα στελέχη , μετά οι έμπειροι. Καθημερινά κρίνουμε και κρινόμαστε , δημιουργώ ή αντιγράφω , χτίζω ή καταστρέφω.
Και αυτό ισχύει σκληρά και ανελέητα σε όλες τις βαθμίδες .
Πόσο εύκολο όμως είναι σήμερα για έναν νέο άνθρωπο να ισορροπήσει και να αναδειχθεί – εκτός μηχανισμών – στον στίβο της πολιτικής ; Ποτέ δεν ήταν εύκολο – κάποτε μπορεί να ήταν και αδύνατον – και ούτε και σήμερα είναι εύκολο. Χρειάζεται μεγάλη αυτοπειθαρχία , χρειάζεται πολύ δουλειά . Από την άλλη , όσο πιο ώριμα είναι τα κόμματα τόσες περισσότερες ευκαιρίες – κάτω από σαφείς διαφανείς κανόνες και διαδικασίες – δίνουν. Είχα την τύχη να είμαι από τους ανθρώπους που βοηθήθηκε . Ο Ανδρέας Τσιμέκας , που τόσο νωρίς έφυγε από τη ζωή , στάθηκε δίπλα σε όλη την δική μου γενιά. Μας άνοιξε ορίζοντες , μας δίδαξε ήθος και σεμνότητα. Μας έπεισε , κόντρα στη λογική πως αρκεί η κομματική ταυτότητα , πως πρέπει να διαβάζουμε , να αποκτούμε πολιτική και κοινωνική παιδεία γιατί η ενασχόληση με τα κοινά απαιτεί γνώση και αντίληψη.
Ειλικρινά εύχομαι να μπορέσω να προσφέρω ανάλογα στις γενιές που έρχονται.
Η συμμετοχή στα κοινά απαιτεί να αγαπήσεις αυτό που κάνεις , να πιστέψεις σε έναν σκοπό , να έχεις στόχους. Αν η συμμετοχή αφορά κομματικό φορέα οφείλεις να τιμήσεις το φορέα αυτό. Γιατί ουδείς δεν έχει το μαγικό ραβδί και τη μαγική άμαξα που θα τον ταξιδέψει μακριά. Και η διαδρομή μας οφείλεται και στην δυναμική του κομματικού μας φορέα , αλλά η διαδρομή αυτή καλείται πρώτα να υπηρετήσει το κοινωνικό σύνολο – την κοινωνική δικαιοσύνη.
Αξίζει τον κόπο ; Πιθανά να αξίζει περισσότερο για την κοινωνία από ότι αξίζει για τον ίδιο που προσπαθεί. Αν ο αξιόλογος άνθρωπος απέχει , αν ο νέος απέχει , τότε τι ; Ποιος θα αποφασίσει για σένα και για μένα ; Αυτός που ποτέ στη ζωή του δεν δούλεψε ή αυτός που ασχολείται για χόμπυ ή αυτός που βλέπει την πολιτική σταδιοδρομία ως οικονομική και κοινωνική καταξίωση;
Υ.Γ. 1ον . Συγχαρητήρια στον κ. Ι. Μπούγα για την θέση του Υφυπουργού Ανάπτυξης. Καλή επιτυχία στο έργο του.
Υ.Γ. 2ον . Το άρθρο αυτό δεν αποτελεί επιστημονική διατριβή. Είναι απλά η δική μου οπτική σε μια διαδρομή συμμετοχής στα κοινά - μιας συμμετοχής στα όρια ενός μικρού νομού.
Υ.Γ. 3ον . Για την διαδρομή αυτή θέλω να ευχαριστήσω τους πάρα πολλούς συντρόφους που έδωσαν , «χείρα βοηθείας» - άνοιξαν το δρόμο , σε όλη τη δική μου γενιά.
Υ.Γ. 4ον . Επειδή δε πολύς λόγος γίνεται τελευταία περί θέσεων και αξιωμάτων , μην ξεχνάτε η εξέδρα των επισήμων είναι πολύ μικρή – μόλις 8 τμ.
Πόσο εύκολο όμως είναι σήμερα για έναν νέο άνθρωπο να ισορροπήσει και να αναδειχθεί – εκτός μηχανισμών – στον στίβο της πολιτικής ; Ποτέ δεν ήταν εύκολο – κάποτε μπορεί να ήταν και αδύνατον – και ούτε και σήμερα είναι εύκολο. Χρειάζεται μεγάλη αυτοπειθαρχία , χρειάζεται πολύ δουλειά . Από την άλλη , όσο πιο ώριμα είναι τα κόμματα τόσες περισσότερες ευκαιρίες – κάτω από σαφείς διαφανείς κανόνες και διαδικασίες – δίνουν. Είχα την τύχη να είμαι από τους ανθρώπους που βοηθήθηκε . Ο Ανδρέας Τσιμέκας , που τόσο νωρίς έφυγε από τη ζωή , στάθηκε δίπλα σε όλη την δική μου γενιά. Μας άνοιξε ορίζοντες , μας δίδαξε ήθος και σεμνότητα. Μας έπεισε , κόντρα στη λογική πως αρκεί η κομματική ταυτότητα , πως πρέπει να διαβάζουμε , να αποκτούμε πολιτική και κοινωνική παιδεία γιατί η ενασχόληση με τα κοινά απαιτεί γνώση και αντίληψη.
Ειλικρινά εύχομαι να μπορέσω να προσφέρω ανάλογα στις γενιές που έρχονται.
Η συμμετοχή στα κοινά απαιτεί να αγαπήσεις αυτό που κάνεις , να πιστέψεις σε έναν σκοπό , να έχεις στόχους. Αν η συμμετοχή αφορά κομματικό φορέα οφείλεις να τιμήσεις το φορέα αυτό. Γιατί ουδείς δεν έχει το μαγικό ραβδί και τη μαγική άμαξα που θα τον ταξιδέψει μακριά. Και η διαδρομή μας οφείλεται και στην δυναμική του κομματικού μας φορέα , αλλά η διαδρομή αυτή καλείται πρώτα να υπηρετήσει το κοινωνικό σύνολο – την κοινωνική δικαιοσύνη.
Αξίζει τον κόπο ; Πιθανά να αξίζει περισσότερο για την κοινωνία από ότι αξίζει για τον ίδιο που προσπαθεί. Αν ο αξιόλογος άνθρωπος απέχει , αν ο νέος απέχει , τότε τι ; Ποιος θα αποφασίσει για σένα και για μένα ; Αυτός που ποτέ στη ζωή του δεν δούλεψε ή αυτός που ασχολείται για χόμπυ ή αυτός που βλέπει την πολιτική σταδιοδρομία ως οικονομική και κοινωνική καταξίωση;
Υ.Γ. 1ον . Συγχαρητήρια στον κ. Ι. Μπούγα για την θέση του Υφυπουργού Ανάπτυξης. Καλή επιτυχία στο έργο του.
Υ.Γ. 2ον . Το άρθρο αυτό δεν αποτελεί επιστημονική διατριβή. Είναι απλά η δική μου οπτική σε μια διαδρομή συμμετοχής στα κοινά - μιας συμμετοχής στα όρια ενός μικρού νομού.
Υ.Γ. 3ον . Για την διαδρομή αυτή θέλω να ευχαριστήσω τους πάρα πολλούς συντρόφους που έδωσαν , «χείρα βοηθείας» - άνοιξαν το δρόμο , σε όλη τη δική μου γενιά.
Υ.Γ. 4ον . Επειδή δε πολύς λόγος γίνεται τελευταία περί θέσεων και αξιωμάτων , μην ξεχνάτε η εξέδρα των επισήμων είναι πολύ μικρή – μόλις 8 τμ.
1 σχόλιο:
πάντως η κυρία παπαθανάση είναι από τα ποιό αξιόλογα στελέχη του πασοκ της νέας γενιάς.όμως η φωκίδα είναι λίγη για να την χωρέσει και να την εκμεταλευτεί.καλή συνέχεια στον δύσκολο αγώνα και να παραμείνετε όπως είστε κυρία παπαθανάση με το ήθος και την εργατικότητα που σας διακρίνει.σπάνιο φενόμενο στην εποχή μας....
Δημοσίευση σχολίου