Η Νέα Δημοκρατία, ο Ρούσσαρης και η Βοιωτία

Με αφορμή τη Νομαρχιακή Συνέλευση της Νέας Δημοκρατίας στη Βοιωτία, παρουσία του βουλευτού Ευβοίας Κ. Μαρκόπουλου, πολλή συζήτηση έγινε για τα αίτια της εκλογικής ήττας που υπέστη το κυβερνών κόμμα στις τοπικές εκλογές της 15ης Οκτωβρίου 2006.

Οι περισσότεροι από τους παρισταμένους απέδωσαν την ήττα στην εσωκομματική διαμάχη και στα "συντροφικά μαχαιρώματα" και συνέστησαν "λήθη και ενότητα" ενόψει των εθνικών εκλογών. Είναι όμως έτσι; Είναι αυτός ο λόγος που η Βοιωτία βάφτηκε "καταπράσινη";

Μια ψύχραιμη πολιτική ανάλυση των αποτελεσμάτων δείχνει ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Με δεδομένη την ιδιοτυπία των εκλογών για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, όπου ως γνωστόν τα πρόσωπα βαραίνουν στην εκλογική συμπεριφορά περισσότερο από τις κομματικές προτιμήσεις η σύνοψη των αποτελεσμάτων δείχνει ότι η Νέα Δημοκρατία δεν ευτύχησε να επιλέξει τα κατάλληλα πρόσωπα που θα μπορούσαν να έχουν ένα διαφορετικό, καλύτερο, αποτέλεσμα.

Τα παραδείγματα πολλά. Προχείρως, βλέπουμε ότι ο Ορχομενός, όπου ένας αποτελεσματικός δήμαρχος προερχόμενος από τη Νέα Δημοκρατία συγκρούστηκε με έναν εξαιρετικά δυνατό αντίπαλο, παρέμεινε στα χέρια της Νέας Δημοκρατίας παρά την κεντροαριστερή παράδοση που έχει η πεδινή αυτή πόλη. Στους αντίποδες, ο δήμαρχος Οινοφύτων υπέστη συντριπτική ήττα από τον "πράσινο" υποψήφιο παρά την παραδοσιακά υψηλή επιρροή της Νέας Δημοκρατίας στην περιοχή αυτή.

Ασφαλώς, η απώλεια ενός-δύο ή και περισσοτέρων δήμων δεν συνιστά πολιτική ήττα στρατηγικής σημασίας. Εκείνο που "πόνεσε" περισσότερο ήταν η πολιτικά σημαντικότερη ήττα σε νομαρχιακό επίπεδο. Και όχι μόνο η ήττα αλλά κυρίως η διαφορά του 16%.

Και εδώ η αιτία της μεγάλης ήττας πρέπει να αναζητηθεί στο πρόσωπο που η Νέα Δημοκρατία επέλεξε ως υποψήφιο, τον Αρ. Ρούσσαρη. Το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα για κάθε καλοπροαίρετο παρατηρητή που θα μελετήσει τα εκλογικά αποτελέσματα. Αρκεί να ειπωθεί ότι μέσα στη Λιβαδειά, ο Ρούσσαρης που ήταν δήμαρχος και υποψήφιος νομάρχης της Νέας Δημοκρατίας δεν κατάφερε ούτε σε ένα εκλογικό τμήμα να υπερβεί τον Περγαντά. Μάλιστα, το ποσοστό του Ρούσσαρη στην πόλη της Λιβαδειάς, της οποίας ήταν επαναλαμβάνουμε δήμαρχος και λογικά είχε την κύρια δύναμή του, δεν άγγιξε ούτε το 32%.
Η λαϊκή αποδοκιμασία για τα έργα και τις ημέρες του Ρούσσαρη στη δημαρχία της Λιβαδειάς υπήρξε εκκωφαντική, μέσα στην ίδια του την πόλη αλλά και στον νομό.

Πρόσεξτε, λοιπόν, τον παραλογισμό: Ενας υποψήφιος που δεν κατάφερνε, με βάση τα εκλογικά αποτελέσματα, ούτε να διεκδικήσει τον Δήμο Λιβαδειάς προτείνεται για Νομάρχης Βοιωτίας!!! Εδώ βρίσκεται η ουσία της ήττας και το γνωρίζει και ο ίδιος ο Ρούσσαρης. Γι' αυτό και διατυμπανίζει ότι δεν πρόκειται να είναι υποψήφιος βουλευτής. Γιατί η αποδοκιμασία των Βοιωτών πολιτών ήταν κυρίως προς τον ίδιο τον Ρούσσαρη και λιγότερο προς την κυβερνητική πολιτική.

Στην περίπτωση Ρούσσαρη ίσχυσε το αρχαίο σοφό: "Αρχή άνδρα δείκνυσι". Και ο Ρούσσαρης ως δήμαρχος Λιβαδειάς αποδείχθηκε πολύ κατώτερος -μα πολύ- των περιστάσεων.