Τα όνειρα είναι άχρωμα
Τα πιο μαγευτικά, συγκινημένα, απόλυτα μεθυστικά όνειρα: αυτά της πτήσης, της αιώρησης, του πλου στους ορίζοντες όπου συναντώνται τα απίθανα....
Τα όνειρα της πτήσης, ίχνη ελευθερίας μέσα στην κλειστότητα του αναπότρεπτου και οριστικού χρόνου της πραγματικότητας. Εξαρθρώνουν τα ονόματα, τις φιγούρες, τις θετικές και δεδομένες σημασίες και την παγιωμένη από τη σύγχρονη γνώση μορφολογία του κόσμου, με ψυχανεμίζουν σε ένα διάστημα ελαφρότητας και πτητικής απροσδιοριστίας, σε μια διάσταση ολικής μεταστρεψιμότητας των όντων, κάτι σαν μια χλωροφυλλική έκσταση και μια γαλαζοσύνη -γιατί τα όνειρα είναι άχρωμα αλλά η πτήση μου συντελείται πάντοτε στην εντϋπωση του κυανού- που θα πρέπει να είναι το ευτυχέστερο σύμβολο της ευτυχίας.
Βέβηλες Σκέψεις
Νικόλας Σεβαστάκης
1 σχόλιο:
λοιπόν... συναντιούνταν κάθε πρωί 15 μπορεί και είκοσι χρόνια. τα όνειρά τους ήταν πάντα άχρωμα χωρίς κυανό χωρίς φτερά και δίνες, αλλά ίδια!.
ώσπου κατηφορίζοντας ένας απόλους βρήκε φτερά, βρήκε γαλανό, βρήκε τον ίλιγγο. και τον πήρε μαζί του να μην τον κρύψει. δε μπορούσε άλλωστε. κανείς δεν κοίταξε να βρει κι αυτός φτερά. μόνο να σπάσουν τα δικά του....
Δημοσίευση σχολίου