Ενδιαφέρουσα η εκδήλωση για την Αλωση της Πόλης στη Λιβαδειά
Πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση έγινε κατά τη χθεσινή εκδήλωση στο Συνεδριακό Κέντρο της Κρύας που αφορούσε την Αλωση της Κωνσταντινούπολης, με ομιλητές τον Γιώργο Καραμπελιά και τον Νικόλαο Κελέρμενο (Ο Γιώργος Καραμπελιάς για την Αλωση στη Λιβαδειά) .
Η αίθουσα ήταν κατάμεστη και ο Καραμπελιάς ανατρέχοντας συνοπτικά στους θρύλους της Αλωσης της Πόλης, εξαιρετικός: απλός αλλά όχι απλοϊκός, βαθύς αλλά όχι βαρετός, έξυπνος και σοβαρός, εμβριθής αλλά και λαμπρός εκλαϊκευτής, σφράγισε με την προσωπικότητά του την ημερίδα.
Εντύπωση μου έκανε η βαθιά γνώση του θέματος αλλά όχι μόνο αυτού από τον κ. Κελέρμενο, όπως και τα αντανακλαστικά του όταν εκλήθη να απαντήσει σε δύσκολες ερωτήσεις του κοινού.
Πάντως η πιο ενδιαφέρουσα αντιπαράθεση της ημερίδας δεν... έγινε. Αναφέρομαι στον χαιρετισμό του νομάρχη Βοιωτίας κ. Κλέαρχου Περγαντά, ο οποίος θεώρησε καλόν -ως μη όφειλε- να πολιτικοποιήσει το θέμα αναφέροντας ότι η Ελλάδα πρέπει να στηρίξει πάση θυσία την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας και πως η υπέρβαση των πληγών του παρελθόντος και η ελληνοτουρκική φιλία είναι η μόνη διέξοδος για τη χώρα μας.
Κατόπιν ο κ. Περγαντάς αποχώρησε. Ο κ. Ν. Κελέρμενος διαφώνησε με την συλλογιστική του Κλέαρχου Περγαντά και τόνισε ότι η Τουρκία πρέπει να αντιληφθεί ότι υπάρχουν κάποια όρια στις απαιτήσεις της και πως είναι δύσκολος αντίπαλος περισσότερο από 1000 χρόνια και πως όταν θέλεις ειρήνη πρέπει να προετοιμάζεσαι για πόλεμο.
Και ο Γιώργος Καραμπελιάς όταν πήρε τον λόγο τόνισε ότι δεν συμφωνεί με τα λεχθέντα από τον νομάρχη Βοιωτίας όσον αφορά την Τουρκία. Επισήμανε βέβαια ότι ένας λαός που δεν διεκδικεί τα αυτονόητα, τα δικά του, θα χάσει τα πάντα και πως όσον αφορά την Τουρκία δεν είναι δυνατόν να συζητούμε για φιλία με 50.000 πάνοπλους στρατιώτες να κατέχουν την Κύπρο. Ο γνωστός συγγραφέας κατέληξε πως κακώς στην ημερίδα τέθηκε ζήτημα ελληνοτουρκικών σχέσων και ότι δεν επεκτείνεται στη συζήτηση λόγω της απουσίας του κ. Περγαντά.
Κρίμα. Διότι ίσως είχαμε και παρέμβαση του Βοιωτού. Σε μια τόσο ενδιαφέρουσα υπόθεση...
16 σχόλια:
Εξ' όσων γνωρίζω η φιλία προϋποθέτει (τουλάχιστον) δύο ισότιμα μέλη, τα οποία συμβάλλουν ποσοτικά και ποιοτικά στην οικοδόμηση μιας σχέσης εμπιστοσύνης.
Στην προκειμένη περίπτωση,
τα στοιχεία καταδεικνύουν ότι
η "φιλία" Ελλάδας - Τουρκίας
είναι ετεροβαρής.
Διότι, όταν η όμορος χώρα κατέχει το 38% της Κύπρου,
προβαίνει σε συνεχείς παραβιάσεις του εθνικού μας εναέριου χώρου, απειλεί με casus belli σε περίπτωση άσκησης του κυριαρχικού μας δικαιώματος που αφορά στην επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια,
ομιλεί απερίφραστα για τουρκική μειονότητα στη Θράκη,κλπ,
είναι προφανές ότι εννοεί εντελώς διαφορετικά την έννοια της φιλίας και της καλής γειτονίας.
Επομένως, μια διακρατική σχέση που οικοδομείται στη συνεχή υποχώρηση του ενός μέρους και στην συνεχή επαπειλή του άλλου,καταστρατηγεί, εξαρχής την όποια αμοιβαιότητα, και, φυσικά, η έννοια της φιλίας παραμένει κενό γράμμα - αν δεν στερείται εντελώς και περιεχομένου.
άμα έχεις τέτοιους φίλους τι να τους κάνεις τους εχθρούς;
κι ακόμα πιο πίσω υπνοβάτη:ίδιες προυποθέσεις περίπου των σμπλεκομένων ώστε να έχουν ίδιους στόχους και ισορροπία.
δεν μπορεί να επιτευχφεί φιλία όταν ο στόχος του ενός είναι η αμυντική του θωράκιση και του αλλου η επεκτατική επιθετικότητα.
Φιλικά μπήκαν στην Κύπρο , φιλικά κατέλαβαν τα Ίμια, φιλικά σκότωσαν τους Ισαάκ , Σολωμού ; Ε, φιλικά κι εμείς να τους κλείσουμε την πόρτα για την Ευρώπη. Με όλη μας την αγάπη και την φιλία
Πάντως προσωπικά νιώθω πως έχω περισσότερα κοινά με τον Τούρκο εργαζόμενο [μείωση εξοπλισμών κ.α.], παρά με τους Έλληνες καραβανάδες και κυβερνητικούς πολιτικούς, που έχουν σαπίσει από τη διαπλοκή και τη μίζα για την αγορά όπλων.
Το ίδιο νιώθει και ο Μεμέτ ο φίλος μου.
Μέχρι όμως να γίνει το δικό μας, θα δίνει γραμμή η SIEMENS και θα την πλασάρουν προς τα κάτω, πότε ο Καρατζαφέρης, πότε ο Καραμπελιάς και πότε οι Γκρίζοι Λύκοι.
Ο Περγαντάς δεν πολιτικοποίησε το θέμα, ήταν απλώς εκτός θέματος. Τι σημασία έχει η κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις σήμερα; Φανταστείτε ας πούμε τους Αγγλο-Γάλλους να κανονίζουν τις σχέσεις τους με γνώμονα τον... εκατονταετή πόλεμο!
Υπνοβάτη,
γνωρίζεις και από εξωτερική πολιτική; :-)
Συμφωνώ εν πολλοίς αν εξαιρέσουμε τα περί φιλίας, που στερούνται πολιτικού βάθους.
Οταν ακούς φιλία στις διεθνείς σχέσεις είναι για ψηφοθηρία.
Ροζαλία,
η επίθεση και η άμυνα είναι πολύ δύσκολο να οριστούν.
Ανώνυμε 3.06
Καλά αυτά για τα λες με τον φίλο σου τον Μεμέτ στα καφενεία αλλά όπως αντιλαμβάνεσαι στην πραγματική ζωή τα ζητήμτα είναι σύνθετα και σοβαρά.
Οι απλοϊκές, και χυδαία οικονομίστικες εξηγήσεις δεν έχουν ποτέ επαληθευθεί και φυσικά ποτέ δεν έχουν πείσει τους καλοπροαίρετους πολίτες. Είναι θλιβερά μειοψηφικές και απολύτως λανθασμένες.
Μέτοικε,
φυσικά και πολιτικοποίησε τη συζήτηση, δεν το γράφω τυχαία.
Ο Π. φοβήθηκε μην τον κάνουν ντα διάφοροι πολιτικά ανόητοι σαν τον ανώνυμο από πάνω για την παρουσία του στην εκδήλωση και έγινε Νοστράδαμος προφητεύοντας το μέλλον.
Οσο για τη Βρετανία και τη Γαλλία, ασφαλώς και η παράδοση παίζει τεράστιο ρόλο στην εξωτερική τους πολιτική.
Μην ξεχνάς ότι τέτοιου μεγέθους και σημασίας χώρες στην διεθνή και την αμυντική τους πολιτική δεν κάνουν την παραμικρή έκπτωση. Γι αυτό και είναι μεγάλες.
Να σου θυμίσω τα Φάλκλαντς; Οταν η Βρετανία συνέτριψε την Αργεντινή χιλιάδες χιλόμετρα από το νησί; Ή την βύθιση του πλοίου της Green Peace από τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες στη Νέα Ζηλανδία επειδη παρεμπόδιζε το πυρηνικό προόγραμμα του Μιτεράν;
Αγαπητέ Βοιωτέ,
για λόγους αβρότητος είθισται τα μη όμορα κράτη να ομιλούν περί φιλικών σχέσεων και δεσμών.
Τα όμορα, εξάλλου, ουδέποτε στην Ιστορία υπήρξαν φιλικά μεταξύ τους. Αντιθέτως, τα ενώνουν τα σύνορα και τα χωρίζουν οι πόλεμοι του παρελθόντος και οι επιδιώξεις του μέλλοντος.
Ωστόσο, και τα μεν και τα δε ξέρουν ότι στην εξωτερική πολιτική δεν υπάρχουν "φιλίες", αλλά κοινά ή αντικρουόμενα συμφέροντα που υπαγορεύουν και τις εκάστοτε συμμαχίες.
Βοιωτέ,
Άλλο πράγμα είναι να κάνεις εκπτώσεις στην εξωτερική πολιτική και άλλο πράγμα να την επικαθορίζουν σήμερα γεγονότα που συνέβησαν τέσσερις αιώνες πριν. Είναι βέβαιον ότι τις σημερινές σχέσεις Βρετανίας - Γαλλίας ΔΕΝ τις επικαθορίζει ο εκατονταετής πόλεμος αλλά πολύ σοβαρότερα πράγματα. Το ίδιο θα έπερεπε να συμβαίνει και στα καθ' ημάς, κι όχι η εξωτερική πολιτική να περιστρέφεται γύρω από ένα ιστορικό γεγονός με ουσιαστική σημασία πολυ μικρότερη από την συμβολική.
Υπνόβατη,
έτσι, έτσι.
Μέτοικε,
η Πόλη έως το 1922 καθόριζε και προσδιόριζε την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας. Δεν είναι τόσο παλαιά πια.
Βοιωτέ,
Δεν λέμε διαφορετικά πράγματα. Οι συμβολικές παραστάσεις (Άλωση κλπ.) μπορεί αν ήταν κάποια στιγμή χρήσιμες ώστε να εμπεδωθεί μια εθνική συνείδηση αλλά, θα συμφωνείς πιστεύω, ότι μ' αυτές δεν μπορείς να ασκείς εξωτερική πολιτική. Οι γείτονες ας πούμε την Μικρασιατική Εκστρατεία ούτε για εσωτερική κατανάλωση δεν την χρησιμοποιούν πια - πλην των θερμοκέφαλων που περισσεύουν κι από δώ κι από κεί.
Όσο πιο χαμένος τόσο πιο Μεγαλοϊδεάτης.Και αντίστροφα.
Εωσφόρε, δεν σε αντελήφθην.
Μέτοικε, μην πιστεύεις ό,τι σου λένε ή διαδίδουν διάφοροι. Δες εδώ.
Γιορτές για την... «Κατάκτηση της Πόλης»
Πολλοί είναι πια οι Τούρκοι διανοούμενοι που διακωμωδούν τους «εθνικόφρονες» εορτασμούς για την Αλωση
Tου ανταποκριτή μας στην Κωνσταντινουπολη Αλεξανδρου Mασσαβετα
«Φοβάμαι πως θα αναστατωθείς» είπε μια Τουρκάλα φίλη. Η ίδια δε θα πατούσε το πόδι της εκεί, δήλωσε κατηγορηματικά. Το Panorama 1453 - «Μουσείο της Κατάκτησης» - εγκαινίασε πέρυσι η Μητροπολιτική Δημαρχία της Πόλης για να εορτάσει τα 555 χρόνια της Αλωσης. «Επειδή ανήκω στην άλλη πλευρά, που δεν πανηγυρίζει αλλά θρηνεί την Αλωση; Μην ξεχνάς ότι κάθε χρόνο στις 30 Αυγούστου βλέπω να εορτάζεται η ελληνική ήττα στη Μικρά Ασία, κάτι που με αφορά πολύ πιο άμεσα. Μου θυμίζει την εξορία της οικογένειάς μου». Η φίλη μου γέλασε. «Στο Panorama 1453 θα έρθεις αντιμέτωπος με μια πραγματικότητα της τουρκικής κοινωνίας που κάθε άλλο παρά αισιοδοξία εμπνέει. Αφού επιμένεις, πήγαινε να φας το χαστούκι». Επισκέφθηκα το μουσείο την Πέμπτη, παραμονή της 556ης επετείου της Αλωσης. Παρουσιάζει, σε σειρά από τρισδιάστατες πανοραμικές εικόνες και βίντεο, την εποποιία της Αλωσης, που εδώ αναφέρεται ως «Κατάκτηση της Ισταμπούλ». Είναι εντυπωσιακό και κατάμεστο από μαθητές, που έρχονται σε «εκπαιδευτική επίσκεψη». Αυτό που κυριαρχεί είναι μία προσπάθεια εξύμνησης του ηρωισμού και της κατάκτησης, της ανδρείας των πολιορκητών. Αλλά και η παρουσίαση της Αλωσης ως ιστορικά αναγκαίου και θρησκευτικά επιβαλλόμενου ανδραγαθήματος. Γίνεται εκτενής αναφορά στη λεγόμενη προφητεία του Μωάμεθ, με την οποία προείκαζε την κατάκτηση της Πόλης από τον στρατό του Ισλάμ. Πέρασα πολλή ώρα ακούγοντας την παρουσίαση που οι δάσκαλοι έκαναν στα παιδιά του δημοτικού. Η θέση μου ως μέλους του Ελληνισμού της Πόλης είναι a priori λεπτή. Ωστόσο, έχω ξεπεράσει προ πολλού το στάδιο της συναισθηματικής φόρτισης. Αυτό που με ενόχλησε είναι αυτό ακριβώς που ώθησε πολλούς Τούρκους διανοουμένους να διακωμωδήσουν τόσο το μουσείο όσο και τους επετειακούς εορτασμούς που λαμβάνουν χώρα κάθε 29η Μαΐου από το 1953. Δύο νεαροί φοιτητές ιστορίας, που επισκέπτονται το μουσείο «από περιέργεια», μου εκθέτουν τη δική τους άποψη. «Είναι θλιβερό να κηρύσσουν στα παιδάκια του δημοτικού το φιλοπόλεμο πνεύμα και τον εθνικό ανταγωνισμό». Ο γνωστός αναλυτής Μουράτ Μπελγκέ δέχθηκε τα πυρά πολλών «εθνικοφρόνων», όταν έγραψε σε άρθρο του στην Ταράφ: «Το να εορτάζει κάθε χρόνο μια κοινωνία το πώς στέρησε με τη βία μιαν άλλη από την πρωτεύουσά της μου φαίνεται ωμό». Πολλοί είναι πια οι διανοούμενοι που βρίσκουν γελοίους τους ετήσιους εορτασμούς της κατάκτησης. Ακόμη και ο εθνικιστικών πεποιθήσεων ιστορικός Ιλμπέρ Ορταϊλί υπενθυμίζει ότι οι Οθωμανοί σουλτάνοι ουδέποτε οργάνωσαν «εορτασμούς της κατάκτησης». Ωστόσο, για εκατομμύρια Τούρκους, 556 χρόνια μετά, η Αλωση παραμένει σημείο αναφοράς και κομπασμού.
Δημοσίευση σχολίου