Το κουρασμένο Πάσχα της Λιβαδειάς

Κάθε χρόνο και πιο βαρετό γίνεται το άλλοτε περίφημο Πάσχα της Λιβαδειάς. Μικρού βεληνεκούς εκδηλώσεις, κόσμος που περιφέρεται χαζεύοντας περισσότερο παρά συμμετέχοντας, πάγια οργανωτική ανεπάρκεια και ασφαλώς οικονομική δυσπραγία συνθέτουν ένα σκηνικό που πολύ απέχει από τον να χαρακτηρίζεται σημαντικής εμβέλειας πολιτιστικό γεγονός κι ακόμη λιγότερο ελκυστικό τουριστικό προϊόν.

Στην πραγματικότητα ο θεσμός του εορτασμού του Πάσχα από τον Δήμο Λιβαδειάς έχει γεράσει. Είναι η φύση των θεσμών αυτή, μην λησμονούμε ότι φέτος το Πάσχα της Λιβαδειάς έκλεισε τα 44 χρόνια του και περνά προφανώς τη λεγόμενη κρίση της μέσης ηλικίας. Επιβάλλεται, λοιπόν, ένας επαναπροσδιορισμός των στόχων, των σκοπών και των προϋποθέσεων. Προσοχή, όχι λίφτινγκ που άλλωστε έχουν επιχειρηθεί κατά καιρούς με αμελητέα αποτελέσματα. Αλλά μια νέα οργανωτική δομή, ένας νέος προσανατολισμός, μια νέα απάντηση στην διαρκώς ανανεούμενη ερώτηση: Τι θέλουμε να επιτύχουμε διοργανώνοντας εκδηλώσεις για το Πάσχα της Λιβαδειάς.

Ιδέες υπάρχουν πολλές. Αλλωστε δεν χρειάζεται να "ανακαλύψουμε την Αμερική", παρά να δούμε αντίστοιχες επιτυχημένες εκδηλώσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο και βαζόντας τη ρουμελιώτικη πινελιά να τις προσαρμόσουμε στα δικά μας δεδομένα. Χρήματα επίσης δεν χρειάζονται πολλά, παρά τα αντιθέτως θεωρούμενα, αρκεί να "απελευθερωθούν" και να συμμετάσχουν οι νεώτερες και παραγωγικότερες γενιές της πόλης που δυστυχώς βλέπουν το Πάσχα ως ένα Σαββατοκύριακο όπου και κοινωνικά επιτρέπεται, αν όχι επιβάλλεται, το ξεσάλωμα.

Ας τολμήσει η νέα δημοτική αρχή να δώσει ένα νέο νόημα στο Πάσχα της Λιβαδειάς, ας ξεκινήσει από σήμερα κιόλας μια προσπάθεια ώστε του χρόνου να έχουμε έναν εορτασμό αντάξιο της φήμης του παρελθόντος, ένα Πάσχα που θα ξαναβρεί το χαμένο νήμα της παράδοσης της δημιουργικής και που θα βλέπει στο μέλλον. Δεν θα χάσει, είναι βέβαιο.

ΥΓ: Ολα τα ανωτέρω αναφέρονται φυσικά στο επίσημο εορτασμό του Πάσχα στη Λιβαδειά. Γιατί οι παραδοσιακοί Λιβαδείτες, πέρα και έξω από θεσμούς, για μια ακόμη χρονιά τίμησαν πραγματικά τη μεγαλύτερη γιορτή της χριστιανοσύνης όπως μόνο αυτοί ξέρουν. Με τους λάκκους, τα κρασιά και τα τσίπουρα. Με την πρωινή, λόγω καπνού, ομίχλη να θυμίζει το γιαγκίνι της Σμύρνης, με "παιχνίδια" και χορούς από τα χαράματα πιασμένοι σ' ένα κύκλο που χάνεται στα βάθη της ιστορίας και που φαίνεται πως, σε πείσμα πολλών, θα συνεχιστεί για πολύ καιρό ακόμη.