Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

Για τον αθλητισμό στη Βοιωτία

Ενα εκπληκτικό άρθρο/ρεπορτάζ/σύνοψη των αθλητικών δρὠμενων στη Βοιωτία αλλά και μια κραυγή αγωνίας για το μέλλον των σωματείων εκτός ποδσφαίρου και επομένως και των νέων ανθρώπων μας απέστειλε και δημοσιεύουμε ο "Επαρχιώτης". Είναι εμφανής στον αναγνώστη η βαθιά γνώση του αντικειμένου εκ μέρους του αρθρογράφου αλλά η συστηματική καταγραφή των προβλημάτων σε κάθε δήμο σε κάθε χωριό. Δείτε.


Γράφει ο Επαρχιώτης
Ποιος αθλητισμός; Πάει πέθανε.
Ζήτω ο ποδοσφαιρισμός

Είσαι νέος και θέλεις να ασχοληθείς με τον αθλητισμό. Ζεις στην Βοιωτία και δεν είσαι κάτοικος μιας από των δύο μεγάλων πόλεων Λιβαδειάς και Θήβας; Δεν σου αρέσει το ποδόσφαιρο και θέλεις να γνωρίσεις κάποιο διαφορετικό άθλημα;
Κρίμα. Μόνο γήπεδο ποδοσφαίρου έχουμε.
Κάπως έτσι μπορεί να περιγραφεί το κενό που έχει δημιουργηθεί στον νομό μας σε έργα υποδομής για τον αθλητισμό, κυρίως στις επαρχίες των δύο μεγάλων δήμων μας.
Την ίδια στιγμή που η νεολαία του τόπου μας, γεμίζει τον χρόνο της εκτός σχολείου σε φροντιστήρια και καφετέριες. Τα αθλητικά σωματεία του νομού μας, πλην των ποδοσφαιρικών, με τα βίας μπορούν και συμπληρώνουν ομάδες για να συμμετάσχουν στα πρωταθλήματα. Αθλήματα όπως το μπάσκετ, το βόλεϊ η κολύμβηση, ο στίβος κ.α , αποτελούν άγνωστες λέξεις για τις τοπικές αρχές.

Ένας εύκολος τρόπος για να μπορέσεις να ξεχωρίσεις την αδυναμία αυτή του τόπου μας, είναι να δεις πόσα γήπεδα υπάρχουν στον νομό και τι άθλημα υποστηρίζουν.
Το ποδόσφαιρο για παράδειγμα. Αυτή τη στιγμή μπορούμε να το θεωρήσουμε δίκαια βασιλιά των σπορ καθώς σε κάθε χωριό, ανεξαρτήτως πληθυσμού, μετρά τουλάχιστον από ένα γήπεδο. Θα είναι ξερό ή θα έχει χλοοτάπητα; Θα έχει κερκίδες ή θα βλέπεις πίσω από τα κάγκελα; Θα έχει αποδυτήρια ή θα αλλάζουν από το σπίτι οι ενδιαφερόμενοι? Δεν έχει σημασία! Ένα γήπεδο οι τοπικές δημοτικές αρχές θα το φτιάξουν για να βλέπουν τις ομάδες τους τις Κυριακές.

Τι γίνεται όμως με τα υπόλοιπα αθλήματα; Το μπάσκετ, το βόλεϊ και το χαντμπολ για παράδειγμα που χρειάζονται σχεδόν ίδιες συνθήκες για να ασχοληθεί κάποιος. Αν το εξετάσουμε το θέμα πάλι μόνο για τις επαρχίες των μεγάλων πόλεων, θα δούμε ότι μόλις τρεις πόλεις μπορούν να περηφανεύονται γα τ’ ότι έχουν κλειστό γυμναστήριο στον δήμο τους.

Σχηματάρι, Ορχομενός και Δίστομο μέσα στην δεκαετία του ‘90 κατάφεραν και εξασφάλισαν πόρους και υπογραφές που τους έφεραν στο κλαμπ των “προνομιούχων” του νομού.
Τα γήπεδα φτιάχτηκαν, εγκαινιάστηκαν αλλά τι φιλοξένησαν; Τα πρώτα χρόνια κάθε μια από της παραπάνω πόλεις είχαν μια ομάδα μπάσκετ. Ούτε βόλεϊ ούτε χαντμπολ. Κάποια ομιλία ή κάποιος σύλλογος παραδοσιακών χορών ίσως τα γέμιζε. Σήμερα όμως και ενώ έχει περάσει σχεδόν μια δεκαετία από την ημέρα κατασκευής τους η εικόνα είναι απογοητευτική.


Με εξαίρεση το Σχηματάρι που συντηρεί το γήπεδο σε πολύ καλή κατάσταση, Δίστομο και Ορχομενός δεν έχουν ούτε μια ομάδα σε κάποιο από τα προαναφερθέντα αθλήματα. Τα κτήρια μένουν άδεια και οι σκεπές σαπίζουν καθώς δεν υπάρχει η απαιτούμενη συντήρηση.
Ας αφήσουμε όμως το τι έχει γίνει και πάμε στο τι δεν έχει γίνει και που? Περιοχές όπου ο πληθυσμός μπορεί να ξεπερνάει τα τρεις χιλιάδες άτομα και σε αρκετά μεγάλη απόσταση από τα αστικά μας κέντρα, αυτή την στιγμή γνωρίζουν μόνο την μπάλα με τα ασπρόμαυρα τετραγωνάκια.

Στην επαρχία Θηβών για παράδειγμα. Εκεί που γεωγραφικά Βάγια, Θεσπιές, Μαυρομάτι, Λεοντάρι ενώνονται, η επένδυση σε αθλητικές εγκαταστάσεις περιορίζεται μόνο στο ποδόσφαιρο. Το ίδιο συμβαίνει και στα χωριά Πλαταιές, Καπαρέλλι, Λεύκτρα όπου μετράμε από ένα γήπεδο ποδοσφαίρου και τίποτε άλλο.

Από την άλλη μεριά, στην επαρχία Λιβαδειάς, συμβαίνει κάτι αντίστοιχο. Η Αράχοβα, αποκομμένη στο άκρο του νομού, δεν μπορεί να οργανώσει την σύλλογο μπάσκετ που έχει καθώς τα έντονα καιρικά φαινόμενα που την επισκέπτονται τον χειμώνα είναι απαγορευτικά. Επίσης Άσπρα Σπίτια και Αντίκυρα, περιοχές με μεγάλη παράδοση στην οργάνωση αθλητικών τμημάτων, αυτή την στιγμή το βάρος πέφτει στο ποδόσφαιρο και στις παιδικές-εφηβικές ηλικίες σε αντίθεση με το παρελθόν.

Για το τέλος άφησα μια ιδιάζουσα περίπτωση. Τον Αλίαρτο και τις γύρω περιοχές. Σε αυτόν το δήμο έχει συμβεί το εξής. Από το τέλος του περασμένου αιώνα μέχρι σήμερα υπάρχει πλάνο δημιουργίας κλειστού γυμναστηρίου. Ο τόπος μετρά πληθυσμό πάνω από δέκα χιλιάδες κάτοικους και η χρησιμότητα ενός τέτοιου έργου θεωρείται αναγκαία.. Το έργο στις αρχές της δεκαετίας άρχισε να γίνεται πραγματικότητα. Έπεσαν τα μπετά, σηκώθηκαν τοίχοι, μέχρι και τις βάσεις της σκεπής προσάρμοσαν. Το αποτέλεσμα όμως είναι απογοητευτικό. Τα τελευταία πέντε χρόνια το έργο, έχει μείνει στάσιμο. Το ήδη υπάρχον κτήριο κοσμεί τα χωράφια της περιοχής και οι αίθουσες του λειτουργούν ως κατάλυμα για τους τσιγγάνους.
Συνεπώς μετά από την παραπάνω απογραφή αθλητικών εγκαταστάσεων του νομού μας μια φράση μου έχει κάτσει στο μυαλό.…
Ποιος αθλητισμός; Πάει πέθανε.
Ζήτω ο ποδοσφαιρισμός.

15 σχόλια:

rozalia είπε...

Φίλε μου επαρχιώτη, συγχαρητήρια.

πασοκοςΑΕ είπε...

Φίλε επαρχιώτη τα κλειστά γίνανε για να πάρουμε τις μίζες εμείς και οι φίλοι μας δεν το κατάλαβες;Σιγά μη ενδιαφέρεται κανείς για τα παιδιά.Μίζες δεν τρέχουν όλα σταματάνε. Είσαι ρομαντικός και θα απογοητευτείς.

Ανώνυμος είπε...

Κυριακή κι ωραία μέρα χτες, και απόλαυσα στην Εύβοια φρέσκο ψάρι αλλά το λαβράκι ήταν αλλού...
Έμαθα ότι δεν πήγε ο Περγαντάς στην διημερίδα για τον τουρισμό γιατί ηταν, λέει, μια φιέστα χωρίς ουσία.
Δεν καταλαβα γιατί τον κατηγορούν αυτοί που πήγαν και όλα τα κανάλια.
Γιατί έδειξε μια προσωπική πολιτική στάση κόντρα στο ρεύμα;
Εγώ θα πω επιτέλους όρθωσε το... ανάστημά του που δεν του λείπει κιόλας!

Ανώνυμος είπε...

Πολύ αξιόλογο άρθρο.
Μπράβο στον Επαρχιώτη με μυαλό και γνώση 10 πρωτευουσιάνων...

rozalia είπε...

επαρχιώτη, είναι οι γνώσεις σου ή το μεράκι που σε οδηγούν σ αυτά που γράφεις;
μπορεί πάντα λοιπόν ο άνθρωπος να ξεχωρίζει με όποιες συνθήκες. να δημιουργεί και να υπάρχει.
και χωρίς να μισεί.

ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ είπε...

Τα συντρίμια δεν είναι φόβος
η απουσία δυσκολεύει το γιατί...
Π.Τ.

Unknown είπε...

Ροζαλία και φίλοιμου ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.
Σε αυτό που με ρωτάς η απάντηση είναι και τα δυο.
Απο χόμπι ασχολούμαι με τον αθλητισμό χρόνια και επειδή κερδισα και κερδίζω ακόμη εμπειρίες γνώρισα το τι συμβαίνει στην περιφέρεια του νομού.
Η έλειψη κλειστών γυμναστηρίων στις επαρχίες του νομού περιορίζει το δικαίωμα, στην νεολαία κυρίως και μετά στο σύνολο των πολιτών, να εμπλουτίσουν την καθημερινότητα τους με χόμπυ και ευχάριστες ασχολίες.

Ανώνυμος είπε...

Επαρχιώτη
Το πρόβλημα με τα εκτός ποδοσφαίρου αθλήματα αφορά κυρίως την έλλειψη αθλητών και αθλητικών παραγόντων. Όχι μόνο τα παιδιά αλλά και οι μεγάλοι προτιμούν τον φραπέ στην καφετέρια.
Δυστυχώς εάν ρίξεις μια ματιά στα αθλητικά σωματεία οι διοικήσεις τους αποτελούνται από άτομα που πέρασαν τα 50 χρόνια τους. Ένας παράγοντας 60 –65 ετών μπορεί να μην γέρασε αλλά επι 30-35 χρόνια πρόσφερε ότι ήταν να προσφέρει. Δεν έχει πλέον ούτε νέες ιδέες ούτε την διάθεση για να συνεχίσει. Αποτέλεσμα όταν φύγουν οι παλιοί το σωματείο διαλύεται. Παράδειγμα τα σωματεία της Βοιωτίας ΚΑΔΜΟΣ, ΗΡΑΚΛΉΣ, ΑΡΗΣ , ΟΡΧΟΜΕΝΟΣ, ΔΙΣΤΟΜΟ, ΑΛΙΑΡΤΟΣ κ.α
Τέλος το χειρότερο είναι ο πρωταθλητισμός που δυστυχώς απαιτεί ένα τεράστιο χρηματικό ετήσιο ποσό για κάθε σωματείο που δεν είναι δυνατόν να το βρίσκει κάθε χρόνο.
Ο αθλητισμός θέλει παράγοντες που να αγαπούν το άθλημα και όχι αυτούς που ασχολούνται όταν αγωνίζονται τα παιδιά τους και μετά εξαφανίζονται, ούτε τους περίφημους αλεξιπτωτιστές των 2 – 3 χρόνων. Δυστυχώς το οικονομικό πρόβλημα αποτελεί τροχοπέδη στο να βρεθούν αυτοί οι παράγοντες. Αθλητές υπάρχουν άνθρωποι να τους μαζέψουν δεν υπάρχουν. Ίσως οι δήμοι είναι μια λύση αλλά ...

αν και 65/ρης αντέχω ακόμα.

Ανώνυμος είπε...

απο λάθος έγραψα ΑΡΗΣ το σωστό είναι ΓΕ ΘΗΒΩΝ.

Ανώνυμος είπε...

Σε ορισμένες περιπτώσεις υπάρχει και κομματικοποίηση/πολιτικοποίηση στα σωματεία. Πάρτε τη Λειβαδειά και βγάλτε συμπέρασμα.

Ανώνυμος είπε...

Λίγοι υπομονή "ανημέρωτοι" φίλοι μου.
Δεν διαβάσατε το άρθρο/πρόταση της κας Αγάτσα για τον αθλητισμό;
Ένα κείμενο τελείως σαφές, κοστολογημένο και αναλυτικό;
Υπομονή λοιπόν μόλις αναλάβει το ΠΑΣΟΚ όλα αυτά θα γίνουν αυτόματα παρελθόν.
Θα γυρίσουμε στις καλές μέρες του Κεντέρη και της Θάνου, τότε που κάποιοι όψιμοι υπερασπιστές του υγιούς αθλητισμού έλυναν και έδεναν και τώρα ψαρεύουν στα θολά.

Unknown είπε...

Ανωνυμε 12:49
Ότι γράφεις είναι και πραγματικότητα.
Οι παράγοντες είναι ο νουμερο ένα ανθρώπινος λόγος που συμβάλουν στην ανάπτυξη ή στην βύθιση του αθλητισμού.
Στο κείμενο μου αυτό που παρουσιάζω είναι τα έργα υποδομής για τα αθλήματα κλειστού χώρου.
Σίγουρα το θέμα που αναπτύσεις είναι απο μόνο του ένα ωραίο "άρθρο" που θα ήθελα να διαβάσω.

Ανώνυμε 3:58
Ότι καλό γίνει, από όποιον μπορέσει να το κάνει θα είναι καλοδεχούμενο. Τα έργα πρέπει να είναι στο προσκήνιο και όχι τα πρόσωπα.
Επίσης στο σχόλιο σου μιλάς για "ανενημέρωτους". Αν κάπου έχω λάθος στα λόγια μου ή δεν είμαι επαρκείς γίνε πιο σαφής.

Ανώνυμος είπε...

ανωνυμε 12.49 & επαρχιώτη
τα έξοδα κατασκευής ενός κλειστού ( εκτός του οικοπέδου) ισοδυναμούν με τον ετήσιο προυπολογισμό μιας ομάδας Γ η Β Εθνικής που κάνει πρωταθλητισμό.
Πόσες φορές σωματεία Θήβας Λιβαδειάς, Σηματαρίου προσπάθησαν να ανέβουν κατηρορία & δεν τα κατάφεραν; Μία λιγότερη χρονιά σημαίνει ένα επι πλέον κλειστό.
Για σκεφτείτε τε το λιγο.

βοιωτός είπε...

Επαρχιώτη,
αυτό που γράφει ο 2:13 ισχύει; Υπάρχουν σύλλογοι με κομματικό χρώμα στη Βοιωτία;

Unknown είπε...

Στο χωριό μου ένα πράγμα ξέρουμε να λέμε.
Γίνε προεδρος στην ομάδα ποδοσφαίρου τρέξε για κανα δυο χρόνια κάθε Κυριακή σε όλο τον νομό με φίλους και συμπολίτες και είσαι έτοιμος να μπεις στον Δήμο.
Τώρα από τον Δήμο στο κόμμα το ταξίδι είναι εθνική οδός με πληρωμένα διόδια.
Από την άλλη, όπως πολύ σωστά ανέφεραν οι φίλοι παραπάνω, ο αθλητισμός θέλει χρήμα. Εδώ και καμιά εικοσαετία οι επιδοτήσεις/επιχορηγήσεις ζουν αρκετό κόσμο στο κλάδο. Τις υπογραφές για να τις παραχωρήεις, τα κόμματα τις βάζουν.
Υπάρχουν κ.α