Η κρίση της οικογένειας και η δύναμη της αγάπης
Και τα τελευταία οχυρά των αιτημάτων και των επιτευγμάτων της "θρυλικής" δεκαετίας του '60 ('70 για την Ελλάδα) δεν άντεξαν στον χρόνο και στην αμείλικτη τριβή με την πραγματικότητα: η σεξουαλική απελευθέρωση, ο φεμινισμός, ο ατομικισμός όχι απλώς δεν δημιούργησαν μια καλύτερη κοινωνία αλλά δεν παρήγαγαν καν πιο ευτυχή άτομα. Αντιθέτως η δυστυχία εξαπλούται σε διαρκώς μεγαλύτερη κλίμακα, διαταξικά και οριζόντια, στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας όχι ως αποτέλεσμα έλλειψης υλικών αγαθών αλλά απουσίας ηθικών/κοινωνικών φραγμών. Δείτε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο από την Καθημερινή που γκρεμίζει τους μεγάλους μύθους της γενιάς μας.
"Η οικογένεια σε κρίση" είναι και o τίτλος του συλλογικού τόμου των εκδόσεων Ακρίτας (επιμέλεια Μαρία Δ. Κοκκίνου), όπου σημαντικοί πνευματικοί άνθρωποι του καιρού μας τοποθετούν ο καθένας το δικό του κομμάτι στο ψηφιδωτό των ανθρώπινων σχέσεων. Μιλούν για τα προβλήματα, εξυμνούν την ομορφιά και τη δύναμη του γάμου και της οικογένειας, τονίζουν την ανάγκη συνεχούς εκμάθησης της αγάπης. Μιλήσαμε με τρεις απ’ αυτούς, την ψυχίατρo – ψυχοθεραπεύτρια Ελένη Καραγιάννη, τον ψυχίατρο – ψυχαναλυτή Ματθαίο Γιωσαφάτ και τον πρωτοπρεσβύτερο Βασίλειο Θερμό, ψυχίατρο – ψυχοθεραπευτή.
Η κρίση της οικογένειας και η δύναμη της αγάπης
3 σχόλια:
Καλημέρα Βοιωτέ, καλημέρα σ όλους. ¨ολον τν κόσμο ανάγειρα και τίποτα σεν ηύρα.. όχι πολλά εχω να πω απ το μικρό μου ταξίδι, αλλά προσεχώς.
τώρα θα παραθέσω ένα κομμέτι εξαιρετικά ενδιαφέρον, γαλλίδας συγγραφέα, σχετικά με το ωραίο θέμα που επέλεξες:
.. Δεν είχα κανέναν να συμβουλευτώ. Πρώτη συνέπεια των απαγορευμένων ροπών είναι η ωρίμανση που φέρνουνε μέσα μας. Πρέπει να σιωπούμε ή να μη μιλάμε παρά με συνενόχους. Υπόφερα πολύ στην προσπάθεια μου να συγκρατώ τα πάθη μου, να μην περιμένω ενθάρρυνση ούτε οικτο, ούτε καν αυτή τη λίγη εκτίμηση που δικαιούται κάθε καλή πίστη. Ποτέ δεν είχα οικειότητα με τους αδελφούς μου. Η μητέρα μου, που ήταν πολύ θρήσκα και πολύ λυπημένη, έτρεφε για μένα συγκινητικές παραισθήσεις. Δεν θα μου το συγχωρούσε ποτέ αν της έκλεβα την ιδέα την πολύ αγνή, την πολύ γλυκιά και κάπως ανούσια που είχε για το γιό της. Αν είχα τολμήσει να εξομολογηθώ στους δικούς μου, αυτό που θα μου συγχωρούσαν λιγότερο θα ήταν αυτή ακριβώς η εξομολόγηση. Θα είχα ρίξει εκείνους τους γεμάτους προκαταλήψεις ανθρώπους σε μια κατάσταση δύσκολη, απ την οποία τους έσωζε η άγνοια. Θα με επιτηρούσαν, δεν θα με βοηθούσαν. Ο ρόλος μας μέσα στην οικογενειακή ζωή έχει καθοριστεί μία φορά και για πάντα σε σχέση με τους ρόλους των άλλων. Είμαστε ο γιός, ο αδελφός,ο σύζυγος, τι άλλο;αυτός ο ρόλος μας χαρακτηρίζει όσο και τ όνομά μας...και η προσοχή που πρέπει ή που δεν πρέπει να μας δείχνουν. Τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία. Τα υπόλοιπα είναι η ζωή μας. Καθόμουνα στο τραπέζι, ή σ ένα ειρηνικό σαλόνι. Είχα στιγμές αγωνίας στις οποίες φανταζόμουν πως πεθαίνω. Με παραξένευε που δεν τόβλεπαν. Σε τέτοιες στιγμες η απόσταση που μας χωρίζει απ τους δικούς μας γίνεται ανυπέρβλητη. Χτυπιόμαστε μέσα στη μοναξιά όπως στο κέντρο ενός κρυστάλλου.Έφθανα στο σημείο να σκέπτομαι ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν αρκετά σοφοί για να καταλάβουν, να μην επέμβουν και να μην εκπλαγούν. Αυτή η εικασία αν το καλοσκεφτείς, ίσως θα μπορούσε να εξηγήσει το θεό. Αλλά όταν πρόκειται για καθημερινούς ανθρώπους είναι ανώφελο να τους αποδίδουμε σοφία. αρκεί η τύφλωση...
πολύ εύστοχο ροζαλια. πολλές φορές διαβάζοντας κάτι βρίσκεις δικά σου βιώματα που δεν είχες σκεφτεί.ποιό βιβλίο είναι;
Είναι της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ και ονομάζεται Αλέξης. Πολύ καλό βιβλίο, αν μπορείς να το διαβάσεις.
Δημοσίευση σχολίου