Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

Νέος προσανατολισμός στο εκπαιδευτικό σύστημα

Γράφει ο Δ.Κ. Καραμάνης
Εκπαιδευτικός-Φιλόλογος
Πρόεδρος ΝΟ.Δ.Ε. Βοιωτίας
Μέλος Τομέα Παιδείας Νέας Δημοκρατίας

Οι χώρες όπως και οι άνθρωποι , σε περιόδους κρίσης αλλάζουν. Η αλλαγή αυτή σε πολλές περιπτώσεις, ισοδυναμεί με ωρίμανση και αυτό είναι ίσως το μοναδικό καλό που προκύπτει από τις κρίσεις αυτές.
Τον τελευταίο καιρό , στα πλαίσια του κοινωνικού διαλόγου και των αναλύσεων για την οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα μας , ολοένα και πιο δυνατά ακούγονται φωνές που υποστηρίζουν ότι ο μόνος τρόπος για να βγούμε από την κρίση αυτή είναι η αναμόρφωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος.

Δυστυχώς η Παιδεία κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης υπήρξε ο κατεξοχήν χώρος άσκησης μικροπολιτικής , πειραματισμού και λαϊκισμού. Στο όνομα ενός κακώς νοούμενου ''προοδευτισμού'' επικράτησε σιγά σιγά η λογική της ήσσονος  προσπάθειας , η ανατροπή της παιδαγωγικής σχέσης διδάσκοντος-διδασκόμενου , η λογική της βαθμοθηρίας, των υπέρμετρων ''προνομίων'' των μαθητών ( ένα από αυτά οι 50 αδικαιολόγητες απουσίες!!!), της πρώιμης εξειδίκευσης, του διαχωρισμού των μαθημάτων σε κύρια και δευτερεύοντα , οι άπειρες χαμένες ώρες (για συνδικαλιστικές άδειες , εορτές, εκδρομές, μαθητικές εκλογές, συνεδριάσεις κάθε τύπου). Ο περίφημος ''εκδημοκρατισμός'' της εκπαίδευσης έγινε συνώνυμο της κατάργησης κάθε μορφής αξιολόγησης, της αυτόματης μετάβασης από τάξη σε τάξη , της αυτονόητης λήψης του πτυχίου. Μοναδικός σκοπός του σχολείου έγινε η προετοιμασία για τα Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι με αποτέλεσμα να  υποχωρήσει αυτόματα το ιδανικό της ολόπλευρης μόρφωσης, η ηθική πλευρά της αγωγής να θεωρηθεί δευτερεύουσα , η παιδεία να μετατραπεί σε ''εκπαίδευση μέσα σε γκέτο από μπετόν ''(Χρ. Μίσιος ) , να θριαμβεύσει η παραπαιδεία.

Μετά από 16 χρονιά μάχιμης εκπαιδευτικής δράσης στη Μέση Εκπαίδευση επιθυμώ να κάνω κάποιες προτάσεις που κατά τη γνώμη μου , αν εφαρμοστούν , θα βελτιώσουν την κατάσταση και σε επίπεδο λειτουργίας και σε επίπεδο περιεχομένου του εκπαιδευτικού έργου. (Τις προτάσεις αυτές τις έχω καταθέσει και στον αντίστοιχο Τομέα Παιδείας της Νέας Δημοκρατίας , του οποίου έχω την τιμή να είμαι μέλος ).

Α) Αποσύνδεση του Λυκείου από τις εξετάσεις εισαγωγής στα Α.Ε.Ι - Τ.Ε.Ι.
Εδώ το ζήτημα είναι το πώς. Σίγουρα ο δρόμος περνάει μέσα από την καθιέρωση ενός Απολυτηρίου  Λυκείου που θα είναι δυσκολότερο απ΄ότι σήμερα να αποκτηθεί , με εξετάσεις από το Γυμνάσιο στο Λύκειο και από τάξη σε τάξη του Λυκείου, σε επίπεδο περιφερειακό και όχι σχολικής μονάδας και με διεξαγωγή πανελλαδικών εξετάσεων μετά την απόκτηση του Απολυτηρίου αυτού. Κατ΄αυτο τον τρόπο και με τη σύνδεση ( σε κάποιο ποσοστό) του βαθμού του Απολυτηρίου με την πρόσβαση στα Α.Ε.Ι - Τ.Ε.Ι. θα δοθεί και πάλι έμφαση από τούς μαθητές σε όλα τα μαθήματα και τα γνωστικά πεδία και δεν θα γίνεται ο απαράδεκτος διαχωρισμός σε κύρια και δευτερεύοντα όπως σήμερα.

 Β) Η παραπάνω αλλαγή με την παράλληλη αναβάθμιση της Τεχνικής και Επαγγελματικής Εκπαίδευσης θα συντελέσει και στην αποφόρτιση του Γενικού Λυκείου από τον υπέρμετρο αριθμό των μαθητών που φοιτούν σε αυτό, χωρίς όμως να έχουν πολλοί από αυτούς ούτε την υποδομή ούτε τα αντίστοιχα ενδιαφέροντα άλλα απλώς επειδή η Τεχνική Εκπαίδευση και τα  επαγγέλματα που συνδέονται με αυτήν θεωρούνται '' δεύτερης κατηγορίας''. Η αλλαγή αυτή θα έδινε πολύτιμες ανάσες και στα ζητήματα της ανεργίας και της οικονομίας αφού, όπως είναι παγκοίνως γνωστό , στα  επαγγέλματα που αντιστοιχούν στο Γενικό Λύκειο υπάρχει πια τεράστια ανεργία , ενώ αντίθετα υπάρχει ζήτηση σε πολλά επαγγέλματα που προκύπτουν από την Τεχνική Εκπαίδευση. Απαραίτητη όμως στην περίπτωση αυτή είναι μια εκστρατεία ενημέρωσης και μια συνολική προσπάθεια εξάλειψης της υποτιμητικής αντίληψης της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στα χειρωνακτικά επαγγέλματα.

Γ) Εισαγωγή των Νέων Τεχνολογιών στην Εκπαίδευση , η οποία εξαγγέλλεται αλλά στην πράξη δεν πραγματοποιείται , αφού δεν υπάρχουν κατάλληλα  Λογισμικά και η πρόσβαση των μαθητών στο διαδίκτυο είναι περιορισμένη. Μια τέτοια εξέλιξη θα ανανέωνε το ενδιαφέρον για πολλά εκπαιδευτικά αντικείμενα και κυρίως τα θεωρητικά (π.χ. ένα μάθημα Ιστορίας γίνεται πολύ πιο ενδιαφέρον για ένα παιδί του σήμερα όταν συνοδεύεται από εικόνα και ήχο). Τα παιδιά σήμερα ζουν στον ''πολιτισμό της εικόνας'' και είναι πιο εξοικειωμένα μ'αυτή παρά με το γραπτό κείμενο. Αντί ναι δαιμονοποιούμε αυτή την πραγματικότητα , θα πρέπει να την εκμεταλλευτούμε.

 Δ) Επίτευξη του στόχου της διαθεματικότητας , εφόσον τα διάφορα γνωστικά αντικείμενα δεν είναι στεγανά άλλα αλληλεπιδρούν. Για παράδειγμα η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών συνδέεται με την Ιστορία και τα Μαθηματικά κ.ο.κ. Χρειάζονται βέβαια τα αντίστοιχα βιβλία και λογισμικά προγράμματα στη κατεύθυνση αυτή , η οποία όμως θα κάνει ουσιαστική, ενδιαφέρουσα και κριτική τη γνώση.

 Ε) Αναβάθμιση του ρόλου του Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού , με τη συμμετοχή ειδικών συμβούλων (κοινωνιολόγων , ψυχολόγων, επιμελητηριακών παραγόντων και γενικά παραγόντων της αγοράς). Σε μια εποχή και μια κοινωνία των οποίων το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι και θα είναι η ανεργία, τα παραπάνω νομίζω ότι πρέπει να θεωρούνται    εκ των, ων ουκ άνευ.

ΣΤ) Είναι αναγκαίο να επαναλειτουργήσει ο θεσμός της ενισχυτικής διδασκαλίας για τους πιο ''αδυνάτους'' μαθητές που και την παραπαιδεία θα αντιμετωπίσει σε ένα βαθμό και αναγκαίο είναι , λόγω της οικονομικής κρίσης ιδιαίτερα.

Ζ) Είναι αναγκαία  η στοιχειώδης αξιολόγηση του εκπαιδευτικού , του εκπαιδευτικού έργου και της εκπαιδευτικής μονάδας και η συχνή επιμόρφωση των εκπαιδευτικών όχι μόνο σε θέματα γνωστικού αντικειμένου αλλά και παραγωγικής φύσεως , γιατί τα προβλήματα και οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζουν οι νέοι σήμερα απαιτούν  ειδικές γνώσεις για το χειρισμό τους. Παράλληλα είναι αναγκαία η θεσμοθέτηση της Σχολής Γονέων μέσα στο ίδιο το Σχολείο.

Τέλος, σημαντικότατη πρέπει να θεωρήται η εισαγωγή του μαθήματος Οικονομίας σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες, αφού ο πολίτης που δεν έχει στοιχειώδεις οικονομικές γνώσεις δε μπορεί να έχει ξεκάθαρη εικόνα ούτε να κρίνει τα πολιτικά δρώμενα.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κάπου τα 'χει μπερδέψει ο κ. Καραμάνης. Όταν γράφει: "Στο όνομα ενός κακώς νοούμενου ''προοδευτισμού'' επικράτησε σιγά σιγά η λογική της ήσσονος προσπάθειας, ..., η λογική της βαθμοθηρίας",
Ερωτώ: τι επικράτησε η ελάχιστη προσπάθεια, ή η βαθμοθηρία, που βασίζεται στην προσπάθεια απόκτησης βαθμών και στείρας γνώσης;
Τι αύξησε την ένταση της βαθμοθηρίας, ο "προοδευτισμός" ή ο ανταγωνισμός;
Η παραπαιδεία κ. Καραμάνη θρέφεται από τον "προοδευτισμό" ή τον ανταγωνισμό;
Γιατί η παραπαιδεία κάνει χοπ προς τα πάνω μετά από κάθε μεταρύθμιση, δεν σας λέει κάτι αυτό;
Να σας πω εγώ: κάθε μεταρύθμιση παραδέχεται τη αποτυχία της προηγούμενης και σαν γιατρικό προτείνει την αύξηση του ανταγωνισμού, που το μόνο αποτέλεσμα που έχει αποδεδειγμένα, είναι η μαζικοποίηση των τμημάτων στα φροντηστήρια.
Και εν τέλει ποιά είναι η παραπαιδεία, τα φροντιστήρια που έχουν ταμπέλα, άδεια και φορολογούνται, η τα ιδιαίτερα κάποιων άλλων;
Τι οδήγησε στο διαχωρισμό των μαθημάτων σε κύρια και δευτερεύοντα, ο "προοδευτισμός" ή ο ανταγωνισμός;
Για την υποεκπαίδευση, την σχολική αποτυχία, τη μαθητική διαροή και [για να κουκουλωθούν] την ακώλυτη προαγωγή, φταίει ο "εκδημοκρατιμός" ή η φτώχεια;
Για την μετατροπή του σχολείου σε προπονητήριο για τα Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι, φταίει ο "εκδημοκρατισμός" ή η απαίτηση όσων διαμορφώνουν την πολιτική για παραγωγή εξειδικευμένου "ανθρώπινου δυναμικού" για την "ισχυρή Ελλάδα" των κομπιναδόρων;
Η εγκατάλειψη της ανθρωπιστικής παιδείας, του "σκληρού πυρήνα της γνώσης" σύμφωνα με ευρωπαίους και εγχώριους πολιτικούς και υπουργούς παιδείας, έγινε στο όνομα του "προοδευτισμού", ή στη βάση πολιτικών που δεν "ξοδεύουν μία" για "αντιπαραγωγικές" εκπαιδευτικές δαπάνες;
Η υποχώρηση του ιδανικού της ολόπλευρης μόρφωσης είναι αποτέλεσμα του "εκδημοκρατισμού", ή της απόφασης για παραγωγή εξειδικευμένων κρετίνων, χωρίς κριτική σκέψη;
Τέλος πάντων τι να πρωτοπεί κανείς μέσα από ένα σχόλιο;
Ας πάμε στην πηγή των δεινών που εντοπίζετε με το άρθρο σας: όλες αυτές οι πολιτικές δεν είναι αποτέλεσμα ούτε του "προοδευτισμού" ούτε του "εκδημοκρατισμού". Είναι πολιτικές που εφαρμόζονται και στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα στα πλαίσια της εναρμόνισης με την ευρωπαϊκή πολιτική για την παιδεία, η οποία δεν είναι ούτε δημοκρατική, ούτε προοδευτική.
Για του λόγου το αληθές, σας προκαλώ να αναφέρετε [απ' αυτό το βήμα] έστω και ένα επίσημο κείμενο - απόφαση της ΕΕ, που να έχει αναφορά στην "ολόπλευρη μόρφωση".
Το κόμμα σας έχει ψηφίσει όλες αυτές τις πολιτικές, με τις συγκεκριμένες προσεγγίσεις, εφάρμοσε μέρος αυτών και άλλοι συνεχίζουν τώρα.
Η δική σας ρητορία είναι σε μεγάλο μέρος, σε άλλη προοπτική από αυτή του κομματός σας, το έχετε αντιληφθεί;
Αν όχι ξανασκεφτείτε το, ναι ιδού η Ρόδος -ρήξη.
ΥΓ. Για το πήδημα δεν κάνω καμιά αναφορά, γιατί βλέπω, όλους όσους εφαρμόσατε ή και στηρίξατε τις πολιτικές που μας έφτασαν ως εδώ, να κάνετε βίαιο ΣΑΛΤΟ ΜΟΡΤΑΛΕ ...

Ανώνυμος είπε...

άμα αξιολογηθούν σοβαρά οι καθηγητές το 75% θα πρέπει να κάνει άλλη δουλειά...

Ανώνυμος είπε...

Μικρή διόρθωση.
Αντί: Αν όχι ξανασκεφτείτε το, ναι ιδού η Ρόδος -ρήξη.
Διάβασε: Αν όχι, ξανασκεφτείτε το. Αν ναι ιδού η Ρόδος -η ρήξη.
Ευχαριστώ.

Μέτοικος είπε...

"άμα αξιολογηθούν σοβαρά οι καθηγητές το 75% θα πρέπει να κάνει άλλη δουλειά"

Και ποιος άξιος και σοβαρός θα αξιολογήσει σοβαρά τους καθηγητές; Και πώς θα ξέρουμε ότι είναι στ' αλήθεια άξιος και σοβαρός; Και πόσο άξιοι και σοβαροί είμαστε εμείς που λέμε ότι οι 3 στους 4 είναι ανάξιοι;

Ανώνυμος είπε...

4.32
Μόνο στην Ελλάδα δεν μπορούμε να έχουμε μια σοβαρή αξιολόγηση, όπως σε όλη την Ευρώπη όπου η εκπαίδευση είναι εθνική επένδυση και όχι πάρκινγκ.
Τυχαίο ; Ασφαλώς όχι.Με αυτές τις αντιλήψεις χαϊδεύουμε αυτιά, αλλά δεν λύνουμε το πρόβλημα.
Η άποψη ότι δεν υπάρχουν κριτήρια αντικειμενικά για την αξιολόγηση αναπαράγει την σχετικοποίηση και την εξίσωση προς τα κάτω.Έτσι, πετύχαμε την μετατροπή των εκπαιδευτικών σε δημοσίους υπαλλήλους.
Επίσης, κρίνονται εκ του αποτελέσματος, το οποίο είναι απογοητευτικό.

Μέτοικος είπε...

"Η άποψη ότι δεν υπάρχουν κριτήρια αντικειμενικά για την αξιολόγηση αναπαράγει την σχετικοποίηση και την εξίσωση προς τα κάτω"

Τουλάχιστον δεν αναπαράγει την ανόητη ιδέα μερί υποτιθέμενης αξιοσύνης όταν αυτή δεν είναι τίποτε περισσότερα από μια συγκεκαλυμμένη(;) ευνοιοκρατία - αυτό που συμβαίνει κατά κόρον εκεί που έχουμε "αξιολόγηση"

"πετύχαμε την μετατροπή των εκπαιδευτικών σε δημοσίους υπαλλήλους"

Το γράφετε λες κι ο δημόσιος υπάλληλος είναι κάτι μεταξύ προαγωγού, λαθρεμπόρου και βιαστή κατ' εξακολούθηση.

"κρίνονται εκ του αποτελέσματος"

Το οποίο αποτέλεσμα ποιος το κρίνει;

Υ.Γ. Να σας παραπέμψω και στη στάση του Γκρίσα Πέρελμαν, του μαθηματικού που απέδειξε την εικασία του Πουανκαρέ, που αρνήθηκε να παραλάβει το σχετικό βραβείο ισχυριζόμενος ότι η αρμόδια επιτροπή δεν ήταν ικανή να τον κρίνει!

Ανώνυμος είπε...

Η αξιολόγηση είναι ένα έργαλείο, όπως το μαχαίρι, κόβει το ψωμί αλλά και σφάζει.
Ποιος είναι λοιπόν ο σκοπός της αξιολόγησης;
Να "βελτιώσουμε" το σχολείο, ή να συκοφαντήσουμε τους καθηγητές;
Κι αν θέλουμε να το βελτιώσουμε σε ποιά κατεύθυνση;
Προς την παραγωγή απασχολήσιμων ηλιθίων, έτοιμων για "αξιοποίηση" από τ' αφεντικά, ή κριτικά σκεφτόμενων πολιτών;
Ποιος φτιάχνει τα προγράμματα σπουδών και δίνει τις κατευθύνσεις για τους σκοπούς της εκπαίδευσης, οι καθηγητές, ή η εξουσία, το υπουργείο παιδείας;
Ποιός αποφασίζει τι θα περιέχουν και τι όχι τα βιβλία; Οι καθηγητές ή το υπουργείο; Ποιος αποφασίζει για το αν θα έχουν έγκαιρα καθηγητές και εξοπλισμένα σχολεία τα παιδιά; οι καθηγητές ή το υπουργείο;
Να εγκαλέσουμε λοιπόν και να αξιολογήσουμε τους καθηγητές αλλά γιατί;
Διότι δεν εφαρμόζουν με ακρίβεια και αυταπάρνηση όσα η εξουσία προακαταβολικά έχει αποφασίσει για τους μαθητές, [τι θα μάθουν και πώς θα διαμορφωθούν οι αυριανοί πειθήνιοι είλωτες];
Ή γιατί δεν την αγνούν και δεν στρώνονται να διαμορφώσουν ολοκληρωμένους πολίτες, κριτικά σκεπτόμενους, αλλά και μάχιμους στις εξετάσεις, που θα αμφισβητήσουν αυτό το σχολειό και γενικότερα το σύστημα, που απ' ότι φαίνεται δεν δουλεύει πλέον;
Που θ' αποφασίσουν να πάρουν στα χέρια τους τη ζωή τους και όχι να την "δανείσουν για αξιοποίηση" στους βουλευτές, στους παπάδες, στα ναρκωτικά κ.α.;
Τέλος. Ναι στην αξιολόγηση για την επάρκεια και καταλληλότητα του ανθρώπινου δυναμικού, (καθηγητών και μαθητών). Αλλά ναι και στην αξιολόγηση όλου του συστήματος όπως το περιέγαψα (σκοποί εκπαίδευσης, αναλυτικά προγράμματα, βιβλία, επάρκεια και καταλληλότητα υλικού εξοπλισμού, προγραμματισμός υπουργείου κ.α..
Έτσι θα αναλάβει ο καθένας αναλογικά τις ευθύνες του.
Ο πρώτος ανώνυμος