Ενα γιαούρτι στο πουκάμισο το θαλασσί

Γράφει ο Δημήτρης Λάμπρου
Δημοσιογράφος/Εκδότης Περιοδικού ΒΟΙΩΤΙΑ

Καθώς κανένας εχέφρων άνθρωπος δεν θα ήθελε να είναι στη θέση των εκπροσώπων του ελληνικού κράτους στην εξέδρα των επισήμων την 25η Μαρτίου 2012, το «ιπτάμενο γιαούρτι» τείνει να αναχθεί σε σύμβολο αντίστασης απέναντι  στην  επιχειρούμενη συνολική υποβάθμιση της Ελλάδας.  Στη μετα-παρακμιακή πραγματικότητα μιας χώρας που σέρνεται ράθυμα σε μια παγκοσμίως πρωτότυπη slow motion κοινωνική έκρηξη από πολίτες που θα προτιμούσαν να παρακολουθούν τούρκικα σίριαλ παρά να συλλογίζονται και να δρουν πολιτικά για να προσπελάσουν με αξιοπρέπεια το δύσκολο έως εφιαλτικό μέλλον τους, δεν θα ανέμενε κανείς κάτι πιο πρακτικό ή αποτελεσματικό παρά «κράξιμο και γιαουρτοβολές».

Τα φαινόμενα αποδοκιμασίας του «συστήματος» πληθαίνουν καθημερινά και δεν απέχει η στιγμή που είδηση θα είναι όταν θα περνά μέρα ή εκδήλωση χωρίς προπηλακισμούς. Μεγάλη ώθηση στη συζήτηση –μέτρο της κουτσομπολίστικης ζωής που βιώνουν οι περισσότεροι Ελληνες- δόθηκε  πάντως από τη στιγμή που εκλεκτά γαλακτομικά προϊόντα προσέθεσαν υπόλευκες πινελιές στο πουκάμισο το θαλασσί του Γιώργου Νταλάρα, του πολυ-καλλιτέχνη, του οποίου η πολυκύμαντη καριέρα αποτελεί την επιτομή της άθλιας μεταπολιτευτικής Ελλάδας.  

Το γιαούρτωμα από κοινωνική άποψη -μοιάζει κάπως με τον πληθωρισμό: λίγος πληθωρισμός της τάξης του 2% δεν βλάπτει την οικονομία, είναι ίσως δείκτης οικονομικής υγείας. Αλλά ο πληθωρισμός έχει την τάση να εξελίσσεται  με τρόπους που δεν κατανοούμε ή δεν μπορούμε να ελέγξουμε δημιουργώντας φαινόμενα μεσοπολεμικής Γερμανίας. Από την άποψη αυτή όλες οι Κεντρικές Τράπεζες των χωρών του κόσμου φροντίζουν να περιορίζουν τα πληθωριστικά φαινόμενα ρυθμίζοντας κατάλληλα τα επιτόκια και το Μ3.

Οπως ο χαμηλός πληθωρισμός στην οικονομία, το ίδιο και το γιαούρτωμα ως εκδήλωση αποδοκιμασίας επισήμων ή επωνύμων δεν βλάπτει θεμελιωδώς τη δημοκρατία και μάλιστα μια κίβδηλη δημοκρατία σαν την ελληνική. Ούτε από τη φύση του περιέχει τίποτε τρομακτικό, παρά τα όσα διατείνονται βολεμένοι και όψιμοι οπαδοί ενός αφασικού, άνισου, κατ' επίφασιν πλουραλισμού, οι ίδιοι που σε πολλές περιπτώσεις συμβαίνει να είναι αποδεδειγμένα κακουργηματικά κλέφτες ή κατ’ εξακολούθηση εκβιαστές. Αντιθέτως πρόκειται για ήπια μορφή πολιτικής διαμαρτυρίας –στις προηγμένες χώρες της Δύσης χρησιμοποιούνται συνήθως τούρτες, λόγω παράδοσης (μεγαλειώδες θεωρείται το "τούρτωμα" του Μπιλ Γκέιτς). Η αποδοκιμασία ενός προσώπου με γιαούρτωμα εμπεριέχει την έννοια του εξευτελισμού του και δεν συνιστά άσκηση βίας καθώς η ρίψη του «γαλακτερού» δεν αποσκοπεί στην πρόκληση σωματικής κάκωσης και δεν απειλεί τη σωματική ακεραιότητά του.

Δυστυχώς όμως δεν υπάρχει στην περίπτωση αυτή Κεντρική Τράπεζα που να ρυθμίζει τη δεδομένη διαφορά μεταξύ αποδοκιμασίας και άσκησης βίας. Κι εκείνο που προβληματίζει είναι η σχεδόν πάντοτε βέβαιη μετατροπή ενός γιαουρτιού σε γκλομπ και λίγο αργότερα σε σφαίρα, με τρόπους που δεν μπορούμε ούτε να προβλέψουμε ούτε να διαχειριστούμε. Δεν είναι μόνο η ιστορική εμπειρία η οποία επιβεβαιώνει τον φαύλο κύκλο της βίας, που πολλές φορές ξεκινά ως μορφή ζωηρής  διαμαρτυρίας και εκφυλίζεται σε σκληρή αντιπαράθεση.

Είναι η ίδια η πραγματικότητα. Πολλώ μάλλον όταν τα συμφέροντα τα οποία διακυβεύονται γύρω από τη χρεοκοπία της Ελλάδας είναι τόσο μεγάλα που η στρατηγική της έντασης αποτελεί οπωσδήποτε εξεταζόμενη διέξοδο για το «σύστημα». Οσο κι αν είναι υποκριτές όλοι εκείνοι που καταδικάζουν την έμπρακτη διά του γιαουρτώματος αποδοκιμασία, παραμένει αξίωμα ότι η άσκηση σωματικής βίας στην πολιτική διαπάλη αποτελεί δείκτη πολιτικής υπανάπτυξης που οδηγεί σε επικίνδυνες -αλλά εύκολα προβλέψιμες- ατραπούς.

Δεν είναι το γιαούρτωμα αυτό καθαυτό κίνδυνος, καθώς όπως είπαμε δεν αποτελεί βία. Αλλά αυτό που με ισχυρές πιθανότητες θα ακολουθήσει το γιαούρτωμα είτε ως άμυνα των συμφερόντων που θίγονται είτε ως αντίδραση της μάζας μπροστά σε ένα κενό εξουσίας.

Δεν είναι τα γιαουρτώματα αποτελεσματικός τρόπος μεταβολής μιας οικτρής πραγματικότητας, παρά μια μορφή εκτονωτικής επιεικούς εκδίκησης ενός απατημένου και ως εκ τούτου συμπλεγματικού/ενοχικού λαού.  Αλλά στις δημοκρατίες είναι ασφαλώς οι γενικές εκλογές ο μόνος ασφαλής δείκτης της κατεύθυνσης για τη λύση που απαιτούν οι πολίτες στο κοινωνικοιοκονομικό δράμα της χώρας εδώ και 2 χρόνια. Την αρχή του δράματος δηλαδή, γιατί έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Και βέβαια φημισμένο σε ολόκληρη την υφήλιο γιαούρτι…