Πρώτο από την πόλη της Λιβαδειάς

Πρώτο αποτέλεσμα από Κυριάκι

Στο Κυριάκι το πρώτο αποτέλεσμα  δεν ξεφεύγει από την πανελλαδική τάση. Πρώτος ΣΥΡΙΖΑ με 210 ψηφοδέλτια, με δεύτερη τη ΝΔ 70. ΠΑΣΟΚ 1, η Χρυσή Αυγή 13,  ΚΙΔΗΣΟ 11. ΚΚΕ 21 Τελεία 5 ΟΚΔΕ 1, ΛΑΟΣ 3, Ποτάμι 11, ΑΝΤΑΡΣΥΑ 3, ΠΡ-ΔΗΜΑΡ 2, ΑΝΕΛ 9.

Πρώτο συγκεντρωτικό Βοιωτίας-47,22% Ο ΣΥΡΙΖΑ

Εδώ τα σχόλια για τις εκλογές

Βάλτε εδώ σε αυτό το ποστ τα σχόλιά σας  ή τις εκτιμήσεις σας για τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών του Ιανουαρίου 2015.

Λιβαδειά: Νέο αποτέλεσμα στη Χαιρώνεια-Μεγάλη άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ

Λιβαδειά: Πρώτο αποτέλεσμα από Βοιωτία

Δήμος Χαιρωνείας.

Μπροστά ο ΣΥΡΙΖΑ 35,5 -39.50% και η ΝΔ με 23% έως 27%

Σύμφωνα με τα πρώτα exit poll o ΣΥΡΙΖΑ θα αναδειχθεί πρώτο κόμμα στις εκλογές με ποσοστό 35,5% έως 39.5%. Ακολουθεί η ΝΔ 23%-27% με και η Χρυσή Αυγή 8-64,% και  Ποτάμι 6,4% με 8% ΚΚΕ 4,2 έως 5,7 ΠΑΣΟΚ 4,2-5,3%  ΑΝΕΛ 3,5 έως 4,5 και το Κίνημα 2.2% έως 3,@%

Η πίτα του ΑΚΟΛ και 73 φωτογραφίες

Στο κατάμεστο κλειστό της Λιβαδειάς έγινε η κοπή της πίτα του ΑΚΟΛ. Δείτε το φωτορεπορτάζ.

Η πίτα του ΑΚΟΛ και 73 φωτογραφίες

Προγνωστικά για τις εκλογές

Παραδοσιακά η viotia δημοσιεύει τα προγνωστικά των αναγνωστών της για το αποτέλσμα των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου 2015. Βάλτε τις προβλέψεις σας σε σχόλιο κάτω από αυτό το θέμα και προαιρετικά διαλέξτε και ένα ψευδώνυμο ώστε να μπορούμε στο τέλος να διακρίνουμε τον πιο διορατικό πολιτικό αναλυτή.

Δημοτικό Συμβούλιο στη Λιβαδειά την Τετάρτη

ΟΝΝΕΔ για εκλογές

ΚΚΕ: Ομιλία Κουτσούμπα στη Λιβαδειά και 16 φωτογραφίες

Στο Συνεδριακό Κέντρο της Κρύας έγινε τελικά λόγω του καιρού η ομιλία του Γ.Γ. του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπα στη Λιβαδειά που έκλεισε την προεκλογική περίοδο την Παρασκευή. Δείτε το φωτορεπορτάζ και την ομιλία του κ. Κουτσούμπα.
http://viotiarecords.blogspot.gr/2015/01/blog-post_23.html

Τελική δήλωση Παγώνας Κατσίκη

Ο Ντασιώτης και το Νοσοκομείο Λιβαδειάς

 

Γράφει ο Δημήτρης Λάμπρου

Δημοσιογράφος/

Εκδότης Περιοδικού ΒΟΙΩΤΙΑ

Θεωρώ θετική και εποικοδομητική τη συμφωνία του Κωνσταντίνου Πλιακοστάμου με τις θέσεις που διατύπωσα στη σειρά των άρθρων μου σχετικά με το Νοσoκομείο Λιβαδειάς και τα προβλήματα του δημόσιου συστήματος υγείας στη Βοιωτία("Επιτακτικές οι λύσεις για το Νοσοκομείο Λιβαδειάς"
).
Δίχως την άδειά του νομίζω ότι μπορώ να θεωρώ πτον Κώστα ως το πρώτο μέλος του κινήματος για τη δημόσια υγεία στη Βοιωτία(Ενα κίνημα για τη δημόσια υγεία στη Βοιωτία), του οποίου οι πρωτοβουλίες θα εκδιπλωθούν αμέσως μετά τις εκλογές μέσα από τη viotia.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι συμφωνώ με την αναφορά του στον δήμαρχο Αλιάρτου Γιώργο Ντασιώτη για τις κινητοποιήσεις τις οποίες οργάνωσε με αφορμή την απόσπαση του παθολόγου από το ΚΥ της πόλης του, με τον ίδιο τρόπο που οι φορείς της Λιβαδειάς δρομολόγησαν τις δικές τους ενέργειες για τη απρόσκοπτη λειτουργία του Γ. Ν. Λιβαδειάς. Δεν έχω ποτέ υπερασπιστεί άνθρωπο της εξουσίας ούτε έχω σκοπό να το κάνω για τον κ. Ντασιώτη, με τον οποίο άλλωστε έχω επικοινωνήσει ελάχιστες φορές, πάντα και μόνο για τις ανάγκες του ρεπορτάζ. Ομως είναι άδικη η αναφορά καθώς η ουσία του ζητήματος που έχει προκύψει δεν βρίσκεται στον τρόπο που ασκεί τα καθήκοντά του ένας δήμαρχος, πολύ περισσότερο που στην περίπτωσή μας είναι αξιόλογος και καλλιεργημένος.

Η ουσία του θέματος δεν βρίσκεται ούτε στη νομιμότητα ούτε στη λειτουργικότητα ούτε πολύ περισσότερο στην αντιπαράθεση μεταξύ γειτονικών Δήμων. Το ζήτημα είναι βαθιά πολιτικό και πολιτική είναι και η λύση του. Και το νόημα βρίσκεται στο να υπάρξει ένα δημόσιο σύστημα υγείας στο οποίο όχι μόνο να μην απαιτείται αλλά να είναι ανήκουστη η παρέμβαση στη λειτουργία του των δημάρχων, των πολιτευτών, των συνδικαλιστών και των όψιμων ευαίσθητων, οι οποίοι κινούμενοι από ιδιοτελή κίνητρα δεν αφήνουν ανεκμετάλλευτη καμιά ευκαιρία για προβολή.

Σε ένα τέτοιο σύστημα υγείας δεν νοείται μια πόλη όπως η Αλίαρτος να μην διαθέτει πλήρως στελεχωμένο Κέντρο Υγείας, με τον ίδιο τρόπο που δεν νοείται η Λιβαδειά να μην έχει λειτουργικό και αποδοτικό Νοσοκομείο.

Εχοντας πει αυτά αρκούμαι να επαναλάβω τις προϋποθέσεις του Κινήματος για τη Δημόσια Υγεία που έχει αναλάβει η viotia και που σύντομα θα αναλυθούν διεξοδικότερα για ΄σους πολίτες ενδιαφέρονται να μην αφήσουν το πολυτιμότερο αγαθό  στα χέρια της μεταπολιτευτικής κλεπτοκρατίας. Δείτε τις προτεραιότητες.

Ποιες θα ήταν οι προτεραιότητες ενός κινήματος που θα υπερασπιζόταν τη δημόσια υγεία από την επέλαση των ιδιωτικών συμφερόντων αλλά και από τους προστάτες της –τους νταβατζήδες της δηλαδή;

Το πρώτο συναφές ερώτημα που η απάντησή του δεν είναι ξεκάθαρη στο μυαλό όλων των πολιτών, οι οποίοι έχουν πέσει θύματα πλύσης εγκεφάλου από τον ισοπεδωτικό, άθλιο αλλά όχι αφελή λόγο (κάποιοι κερδίζουν από αυτό) της μεταπολιτευτικής κλεπτοκρατίας είναι:

Υπάρχει δωρεάν υγεία;

Η απάντηση είναι όχι. Δεν υπάρχει δωρεάν υγεία. Οι υπηρεσίες υγείας είναι πανάκριβες, από όλες τις πλευρές, το κόστος είναι τεράστιο. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ως οργανωμένη κοινωνία έχουμε αποφασίσει να μοιραζόμαστε όλοι μαζί το κόστος ώστε να έχουν πρόσβαση σε οργανωμένες μονάδες υγείας οι πολίτες που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να «αγοράσουν» γιατρούς και φάρμακα από την ιδιωτική προσφορά.

Επομένως εν αρχή ην το κόστος, το ταμείο. Και η πρώτη απαίτηση ενός κινήματος υπέρ της δημόσιας υγείας δεν μπορεί να είναι άλλη από την πλήρη διαφάνεια των εσόδων και των εξόδων των νοσοκομείων –στην περίπτωσή μας στη Λιβαδειά και στη Θήβα. Σε επιστολή που απέστειλε ο κ. Λάζαρος Μακρής, διοικητής της 5^ης ΠΕΣΥΠ Στερεάς και Θεσσαλίας αναφέρει ότι ο εγκεκριμένος προϋπολογισμός του 2014 για το Νοσοκομείο Λιβαδειάς είναι 5,95 εκ. ευρώ και 2,12 εκ. για το Νοσοκομείο Θηβών. Αρκεί; Όχι. Τον καλώ από εδώ να δώσει στη δημοσιότητα τους προϋπολογισμούς όλων των προηγούμενων ετών, με ακριβείς αριθμούς ώστε να αποκαλυφθούν τυχούσες σπατάλες που μεταφράζονταν σε κέρδη εκατομμυρίων για τους εμπλεκομένους. 

Υπάρχει όμως και το πολιτικό κέρδος που κάποιοι προσπορίζονταν και προσπορίζονται με τα δικά χρήματα.  Οι διορισμοί, τα ρουσφέτια αποτελούσαν τον κανόνα για το προσωπικό των δύο νοσοκομείων της Βοιωτίας. Ένα κίνημα που πραγματικά θα πάσχιζε για τη σωτηρία τους θα απαιτούσε έναν κατάλογο με τους διορισμούς για να εξεταστεί η αναγκαιότητά τους, τα προσόντα των διορισθέντων, η διαδικασία πρόσληψή τους καθώς και ποιοι προέβησαν σε διορισμούς.

Με τον ίδιο τρόπο και με πλήρη διαφάνεια ένα κίνημα που ενδιαφέρεται για τη σωτηρία της δημόσιας υγείας θα απαιτούσε την πλήρη αναφορά, καταγραφή και αξιολόγηση όλων των προμηθειών των νοσοκομείων Λιβαδειάς και Θήβας για όλα αυτά τα χρόνια και την ολοκληρωτική διερεύνηση, την ονομαστική διαλεύκανση  των φημών που έχουν ακουστεί, για υπερτιμολογήσεις κ.λπ.

Στην ίδια κατεύθυνση είναι και η απαίτηση για περιουσιακό έλεγχο των ιατρών και των κομματικών διοικητών των Νοσοκομείων Λιβαδειάς και Θήβας. Η χρησιμοποίηση του κοινού πλούτου όπως είναι ένα δημόσιο νοσοκομείο για τον αθέμιτο ηθικά και νομικά πλουτισμό αποτελεί ατιμωτικό αδίκημα και θα έπρεπε εκτός από τη δήμευση των κλοπιμαίων να οδηγεί και στην στέρηση άδειας του ιατρικού επαγγέλματος όπως συμβαίνει στις σοβαρές χώρες.

Αφού ολοκληρωθεί ο απολογισμός και η λογοδοσία - που αποτελούν το θεμέλιο της δημοκρατικής συγκρότησης της κοινωνίας- και αφού τιμωρηθούν παραδειγματικά οι υπεύθυνοι τότε προχωράμε σε προτάσεις.

Τελική δήλωση Χρυσικού για τις εκλογές

O Γιάννης Καράμπελας στη Θήβα

Σε ανοιχτή πολιτική συγκέντρωση στη Θήβα μίλησε χθες ο υποψήφιος βουλευτής Βοιωτίας, κ. Γιάννης Καράμπελας. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο Δημοτικό Συνεδριακό Κέντρο.

 

Ήταν μια ομιλία εφ’ όλης της ύλης. Ο κ. Καράμπελας αναφέρθηκε στη μεγάλη προσπάθεια του Αντώνη Σαμαρά να κρατήσει την χώρα όρθια σε μια πολύ δύσκολη χρονική περίοδο, ενώ στάθηκε και στις δυσκολίες που ενείχε η συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ.

 

Παράλληλα έδωσε μεγάλο βάρος στις μεταρρυθμίσεις που προωθήθηκαν τα τελευταία 2,5 χρόνια, ειδικά στο κομμάτι της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης αλλά και στην αποκατάσταση των αδικιών η οποία έχει ήδη ξεκινήσει με στοχευμένες φοροελαφρύνσεις.

 

Επιπλέον προχώρησε σε απολογισμό των δικών του πρωτοβουλιών και παρεμβάσεων κατά τη διάρκεια της κοινοβουλευτικής του θητείας και έκλεισε την ομιλία του ασκώντας σφοδρή κριτική στον επικίνδυνο πολιτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ, εξηγώντας και ποιο είναι το διακύβευμα των εκλογών.

 

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι αναφορές του κου Καράμπελα σε ζητήματα που αφορούν την πόλη της Θήβας.

 

Όπως σημείωσε: “Το νοσοκομείο Θηβών είναι ένα θέμα που ενδιαφέρει πάρα πολύ όλους μας. Έχει γίνει μεγάλη προσπάθεια τα τελευταία χρόνια, ώστε να μην υποβαθμιστούν οι παροχές υγείας στο νομό μας, παρά την πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση που επικρατεί. Και θεωρώ ότι έως ένα σημείο τα έχουμε καταφέρει. Φυσικά υπάρχουν και αρκετές ελλείψεις. Έχουμε επιχειρήματα για την ενίσχυση του νοσοκομείου της Θήβας. Δεν μπορεί να μας διαφεύγει η βιομηχανική περιοχή με τους χιλιάδες εργαζόμενους, αλλά κι ότι ακριβώς δίπλα από την πόλη της Θήβας διέρχεται αυτοκινητόδρομος.

 

Δεύτερον το μουσείο Θηβών, σε εξέλιξη βρίσκονται οι εργασίες επανέκθεσης αρχαιοτήτων του μουσείου, προϋπολογισμού 4,2 εκ. ευρώ. Πρόκειται για ένα μεγάλο και σημαντικό έργο που θ’ αποτελέσει βασικό πυλώνα τουριστικής ανάπτυξης για την πόλη της Θήβας. Κάθε χρόνο διέρχονται λίγα χιλιόμετρα μακριά από εδώ εκατοντάδες τουριστικά λεωφορεία με τελικό προορισμό τους Δελφούς. Δυστυχώς τα περισσότερα απ’ αυτά δεν περιλαμβάνουν στο πρόγραμμά τους την Θήβα, μια τόσο σπουδαία πόλη της αρχαιότητας. Είναι λοιπόν ευκαιρία το μουσείο από μόνο του ν’ αποτελέσει έναν δεύτερο πόλο έλξης μαζί με τους Δελφούς. Για το θέμα της ανάδειξης της Θήβας ως προορισμό κλασσικού τουρισμού είχα επικοινωνήσει με την κα Κεφαλογιάννη και μάλιστα είχαμε δρομολογήσει επίσκεψη στην πόλη σας, αλλά μας πρόλαβαν οι πολιτικές εξελίξεις.

 

Και τρίτον η προσπάθεια δημιουργίας λαογραφικού μουσείου. Πρόκειται για μια πρωτοβουλία του Λυκείου Ελληνίδων Θηβών, η οποία για να καταστεί υλοποιήσιμη απαιτείται η εξασφάλιση των αναγκαίων κονδυλίων. Το Λύκειο Ελληνίδων έχει στην κατοχή του έναν μεγάλο αριθμό ελληνικών φορεσιών ανεκτίμητης πολιτιστικής αξίας. Η διάθεσή μου να σταθώ αρωγός σ’ αυτή την προσπάθεια είναι δεδομένη και να είστε σίγουροι ότι είτε μέσω Περιφέρειας είτε ακόμα και μέσω ιδιωτικών χορηγιών αν χρειαστεί θα συγκεντρωθούν τα χρήματα’’.

Ρήξη και συμβιβασμός για τον Αλέξη Τσίπρα

Γράφει ο Δημήτρης Λάμπρου

Δημοσιογράφος/

Εκδότης Περιοδικού ΒΟΙΩΤΙΑ

Η ίδια η κρίση του πολιτικού συστήματος είναι εκείνος ο ειδικός παράγοντας που έχει οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στον προθάλαμο της κυβερνητικής εξουσίας στην Ελλάδα. Και είναι η ίδια η κρίση και η αιώνια προσαρμοστικότητα του συστήματος που ευνοεί την ενσωμάτωση του κόμματος αυτού στα πλαίσια ενός αναδυόμενου νέου δικομματισμού ο οποίος είναι απαραίτητος για τη σταθερότητα της αστικής δημοκρατίας –στο μέτρο που αυτή θεωρείται σκόπιμο να διατηρηθεί.

Από την πλευρά αυτή δεν θα αποτελέσουν έκπληξη αλλά είναι μάλλον αναμενόμενες για τους διορατικούς και τους οξυδερκείς πολιτικούς παρατηρητές κάποιες παραχωρήσεις προς τον ισχυρό της ημέρας, τον ΣΥΡΙΖΑ, τόσο στο εσωτερικό μέτωπο όσο και στο εξωτερικό, στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ. Αυτές οι παραχωρήσεις που θα αφορούν την εφαρμογή ορισμένων προεκλογικών δεσμεύσεων  θα εμφανιστούν ως επιτυχίες του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα θα έχουν περισσότερο επικοινωνιακό/κοινωνικό χαρακτήρα και δεν θα θίγουν την καρδιά του συστήματος εξουσίας που κυριαρχεί φανερά ή παρασκηνιακά στη χώρα.

Υπάρχουν μόνο δύο προβλήματα σε σχέση με την ανάλυση αυτή. Το πρώτο είναι οι υποσχέσεις για ουσιαστικές αλλαγές που ο Αλέξης Τσίπρας αφειδώς μοίρασε πιεζόμενος από τα ποσοστά και από τον πλειοδοτικό λαϊκισμό συνιστωσών και άπειρων πολιτευτών. Μια συγκροτημένη προσεκτική και μακριά από τις μαξιμαλιστικές προεκλογικές κορόνες κυβερνητική πολιτική είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει εσωκομματικούς τριγμούς στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ όπου επιβιώνουν (προς τιμήν τους) ακόμη ιδεολογικές διαφορές και θεωρητικές γραμμές άλλες εκτός του στείρου μακιαβελικού κυβερνητισμού. Αυτό με τη σειρά του θα έχει δυσμενή αντίκτυπο στην πολιτική σταθερότητα και αμέσως στην οικονομική σταθερότητα.

Πιο σημαντικό είναι το δεύτερο θέμα που είναι αυτή η ίδια η διαμορφωμένη στην Ελλάδα πραγματικότητα μετά από την οικονομική κατάρρευση. Θέλω να πω, ότι η κρίση είναι τόσο βαθιά και τόσο πολυδιάστατη ώστε τα επικοινωνιακού χαρακτήρα μέτρα –που πιθανόν να εντυπωσιάσουν τους αριστερούς ψηφοφόρους- δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι δεν θα ικανοποιήσουν τον χειμαζόμενο πολίτη, εκείνον που προσπαθεί να επιβιώσει μέσα στη λαίλαπα των μνημονίων. Για την υπέρβαση της κρίσης απαιτούνται γενναίες πρωτοβουλίες, απαιτούνται συγκρούσεις με κατεστημένα και νοοτροπίες, απαιτούνται σαφείς στόχοι και άκαμπτη προσήλωση σε μια δίκαιη πολιτική.

Προσωπικά δεν είμαι σίγουρος ότι ο Αλέξης Τσίπρας –αν ο λαός τον επιλέξει ως κυβερνήτη- θα επιδιώξει τη ρήξη με το σύστημα, τη σύγκρουση, τη μάχη που όπως εξήγησα είναι προϋπόθεση υπέρβασης της κρίσης, και πως δεν θα επαναπαυτεί στην συστημική αποδοχή και στη ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ ως δεύτερου πόλου στον νέο δικομματισμό.

Αν πάντως συμβιβαστεί –όπως ήδη προβλέπουν πολλοί εχθροί αλλά και φίλοι του- θεωρώ ότι θα πρέπει να αντιστρέψουμε την παροιμιώδη φράση που στην περίπτωση του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει: «Οποιος πάει για τα λίγα χάνει και τα πολλά». 

"Πολιτική εξουσία και Φιλοσοφία"

Για την αντιγραφή: ΕΚΗΒΟΛΟΣ με την υποσημείωση:
ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΩΣ ΦΛΥΑΡΙΕΣ

"Επιτακτικές οι λύσεις για το Νοσοκομείο Λιβαδειάς"

Γράφει ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ι. ΠΛΙΑΚΟΣΤΑΜΟΣ

ΓΕΝΙΚΟΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ
ΓΕΝΙΚΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ


Στην ιστοσελίδα viotia.blogspot.gr διαβάσαμε για άλλη μία φορά μία εξαιρετική και υπεύθυνη

προσέγγιση στο θέμα της λειτουργίας των νοσοκομείων στο νομό.
. Στο άρθρο του συντάκτη ''Ενα κίνημα για τη δημόσια υγεία στη Βοιωτία'' αποτυπώνεται με τον πλέον αξιόπιστο τρόπο το πρόβλημα της

δυσλειτουργίας και της όλης παθογένειας στην υγεία όχι μόνο στο νομό αλλά και σε ολόκληρη τη

χώρα μας. Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος πλέον για το μέλλον του νοσοκομείου μας όπως αυτό

διαγράφεται ιδίως με τις επιπόλαιες αποφάσεις που λαμβάνονται για τη λειτουργία του από άτομα

που είτε δηλώνουν αναρμόδια είτε εμφανίζονται προεκλογικά να εισπράξουν πρόσκαιρη και

εύκολη αναγνώριση.

Να θυμίσω ότι ως ιατροί του νοσοκομείου Λιβαδειάς όλο το καλοκαίρι προειδοποιούσαμε τους

πάντες για το δυσοίωνο της λειτουργίας του με αναφορές και παρουσία στα δημοτικά συμβούλια.

Υπήρξε τότε ο πολιτικός χώρος του ΣΥΡΙΖΑ που εξέφρασε τις έντονες αντιρρήσεις του αφού οι

θέσεις μας περιελάμβαναν αλλαγή του τρόπου λειτουργίας του νοσοκομείου Θηβών και πλήρη

ανασυγκρότηση των μονάδων υγείας στο νομό. Αυτό προϋπόθετε επικοινωνία και επεξήγηση των

θέσεων μας στους πολίτες της ευρύτερης περιοχής Θηβών, πράγμα δύσκολο εν' όψη επικείμενων

εκλογών, όπως και υψηλό πολιτικό ήθος που οι εκπρόσωποι του συγκεκριμένου χώρου

προφανώς δε θέλησαν να επιδείξουν. Λάθος θέσεις και χειρισμοί από πολλούς και φτάσαμε λοιπόν

στο μη περαιτέρω. Ο καταλογισμός ευθυνών στον ΣΥΡΙΖΑ όμως είναι άκαιρος, ενώ και ο ίδιος ο

πρωθυπουργός ΣΑΜΑΡΑΣ σε ομιλία του στη Χαλκίδα πλειοδότησε στο θέμα του νοσοκομείου με

ανέξοδες και ανεδαφικές υποσχέσεις. Δεν έπεισε κανέναν βέβαια και μόνο ως εμπαιγμός μπορεί να

θεωρηθεί η αναφορά του στο νοσοκομείο μας.


Τελικά μπορεί να γίνει κάτι για να εξασφαλίσουμε έστω και τη βραχυπρόθεσμη λειτουργία του

νοσοκομείου μας; Είναι η λύση της κάλυψης των κενών θέσεων παθολόγου με γενικούς ιατρούς

εφικτή, ικανοποιητική και πάνω απ' όλα νόμιμη; Ως προς τη νομιμότητα δεν τίθεται λόγος. Η

ειδικότητα της γενικής ιατρικής για άλλους λόγους θεσμοθετήθηκε και η θέση των γενικών ιατρών

είναι στα περιφερειακά ιατρεία και στα κέντρα υγείας όπου θα παραπέμπουν τους ασθενείς

που εξετάζουν σε δευτεροβάθμια νοσοκομεία όπως αυτό της Λιβαδειάς. Παράνομη πέρα για

πέρα λοιπόν η μετακίνησή τους για κάλυψη άλλων ειδικοτήτων στα νοσοκομεία. Όμως υπάρχει

ισχυρότατος αντίλογος που καθιστά απολύτως αναγκαία την προσωρινή μετακίνησή τους και

στελέχωση των κενών θέσεων. Καλώς ή κακώς αποτελούν ιατρούς που λίγο πριν μπούμε στα

υπεύθυνα για την καταστροφή στην υγεία μνημόνια, προσελήφθησαν σε μεγάλο αριθμό. Αυτός

ο αριθμός επαρκεί στην παρούσα φάση, της μη πρόσληψης ιατρών των αναγκαίων ειδικοτήτων,

αρκεί να γίνει με ακριβοδίκαιο και μη μεροληπτικό τρόπο και θα αφορά στο σύνολο των γενικών

ιατρών. Κάτι τέτοιο μάλλον δεν έχει συμβεί μέχρι σήμερα.


Οι τοπικοί πολιτικοί παράγοντες που ένιωσαν ότι υποβαθμίζεται η πόλη τους υγειονομικά με

την απόφαση απόσπασης γενικών ιατρών για κάλυψη των κενών θέσεων στο νοσοκομείο

Λιβαδειάς απλά δεν έπεισαν και εξέθεσαν και τη νοημοσύνη τους αλλά και τον πραγματικό

σκοπό της αντίδρασής τους. Ειλικρινά θα ήθελα να μας εξηγήσει τα κίνητρα και τους λόγους

των κινητοποιήσεων ο δήμαρχος Αλιάρτου αλλά και το πως αντιλαμβάνεται τη λειτουργία ενός

συστήματος υγείας στην πόλη του. Θα μπορούσε να εξηγήσει απευθυνόμενος σε λογικούς,

όχι σε τυφλωμένους και ευρισκόμενους σε καθεστώς φόβου και τρομολαγνείας ψηφοφόρους

(όχι δεν αναφέρομαι στον ΣΑΜΑΡΑ) τι ακριβώς μπορεί να προσφέρει στην υγεία ενός πολίτη

ένας γενικός ιατρός όταν δε θα μπορεί να διακομίσει έναν βαρέως πάσχοντα στο νοσοκομείο

αναφοράς του; Αντιλαμβάνεται ο αγαπητός δήμαρχος που βιάστηκε να καλέσει κανάλια και να

σηκώσει μαύρες σημαίες ότι ένας γενικός ιατρός στο κέντρο υγείας Αλιάρτου δεν μπορεί να κάνει

απολύτως τίποτε εάν δεν έχει σε πλήρη ανάπτυξη όλες τις απαραίτητες ειδικότητες το νοσοκομείο

που υπάγεται; Την ίδια στιγμή ο ίδιος γενικός ιατρός προσφέρει πολύ περισσότερα στη θέση του

εφημερεύοντος παθολόγου στο νοσοκομείο Λιβαδειάς. Σε καμία περίπτωση δεν έπεισε για το ηθικό

των κινήτρων του ενώ παρακώλυσε με ανεύθυνο τρόπο και έβαλε εναντίον του κοινού οφέλους

πολύ περισσότερων πολιτών. Το νόμιμο στην περίπτωσή μας κύριε δήμαρχε όχι μόνο δεν είναι

ηθικό αλλά και απολύτως καταστροφικό για την υγεία όλων μας.


Μακάρι να σκίσει επιτέλους κάποιος τα μνημόνια, να ανακτήσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία,

να βρούμε χρήματα παράγοντας κι όχι δανειζόμενοι και να προσλάβουμε τους απαραίτητους

γιατρούς. Μέχρι τότε όμως δεν υπάρχει άλλη λύση για να μην κλείσει το νοσοκομείο Λιβαδειάς.

Και να γνωρίζουν οι εξεγερμένοι ετοιμοπόλεμοι της περιοχής ότι δεν μπαίνει καν ως δίλλημα ποια

μονάδα υγείας πρέπει να λειτουργεί, το οποιοδήποτε κέντρο υγείας ή το νοσοκομείο Λιβαδειάς.

Το πρώτο εξασφαλίζει επανεκλογή βραχυπρόθεσμων πολιτικών το δεύτερο στο βαθμό που

το αφήνουν, την υγεία πολλών. Τα ίδια ισχύουν και για τα άλλα δύο κέντρα υγείας στο νομό

που οφείλουν απρόσκοπτα να παραχωρήσουν γενικούς ιατρούς προκειμένου να εξασφαλιστεί

προσωρινά, αν και παράνομα επαναλαμβάνω, η λειτουργία μεγαλύτερων υγειονομικών μονάδων

από αυτά.


Στα πλαίσια ευρύτερου σχεδιασμού αντιμετώπισης της κατάστασης της υγείας στο νομό θα πρέπει

ακόμη:

Να δοθούν στη δημοσιότητα τα στοιχεία λειτουργίας όλων των υγειονομικών μονάδων στο νομό,

αριθμός εξυπηρετούμενων ασθενών και κόστος λειτουργίας. Πολύ εύκολα θα φανεί ποιες τελικώς

είναι λειτουργικές και μπορούν να προσφέρουν. Αυτό λέγεται αξιολόγηση και συμβαίνει παντού. Η

ανασυγκρότηση όλων των υγειονομικών μονάδων είναι αναγκαίο γεγονός. Δε γίνεται να απαιτούμε

ως κακομαθημένα παιδιά την άριστη λειτουργία και στελέχωση στο νομό δύο νοσοκομείων, τριών

κέντρων υγείας και δύο πολυδυνάμων ιατρείων όταν οι υποδομές στην υγεία είναι ανύπαρκτες

στη νησιωτική και την ηπειρωτική Ελλάδα. Τα 6 νοσοκομεία στην Κρήτη δε δείχνουν ένα άρτια

ανεπτυγμένο σύστημα υγείας αλλά το πόσο βρώμικο υπήρξε για πολύ καιρό το στίγμα του

πολιτικού συστήματος στο νησί. Το ίδιο συνέβη βεβαίως και στη Βοιωτία. Οι μονάδες που δεν

προσφέρουν θα πρέπει ν ́ απορροφούνται από τις εγγύτερα μεγαλύτερες με σκοπό την πιο

εύρυθμη λειτουργία τους.


Να συμβεί επίσης η με κατ' απόλυτη προτεραιότητα πλήρης επάνδρωση και αποκατάσταση των

ειδικοτήτων στο νοσοκομείο Λιβαδειάς το μόνο που έμεινε να εξυπηρετεί στο νομό με καθημερινές

υπερβάσεις ιατρονοσηλευτικού προσωπικού. Μπορεί τα συγκεκριμένα μέτρα να δυσαρεστούν

πολιτικούς οι οποίοι θέλουν να ευχαριστούν επιμέρους ψηφοφόρους ή να μη δυσαρεστούν

συνολικά αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δε συνάδει με πολιτικό ήθος και σοβαρότητα. Δεν

υπάρχει κανένα μέλλον για το νοσοκομείο Λιβαδειάς εάν οι ίδιοι οι πολιτικοί δεν αποφασίσουν τι

είναι λογικό να επικρατήσει τελικά στο νομό και εάν εσείς δεν στηρίξετε αυτούς τους πολιτικούς.

Κάποιοι ασχολούμενοι με τα κοινά αντιλήφτηκαν το πρόβλημα άκουσαν και έδειξαν πρόθυμοι να

συνδράμουν αλλά βεβαίως δεν ήταν και υποψήφιοι!

Η παρουσίαση του ψηφοδελτίου Βοιωτίας του ΚΙΔΗΣΟ στη Λιβαδειά και 16 φωτογραφίες

Οι υποψήφιοι βουλευτές του Κινήματος Παπανδρέου παρουσιάστηκαν την Πέμπτη στη Λιβαδειά. Δείτε το φωτορεπορτάζ.

Η παρουσίαση του ψηφοδελτίου Βοιωτίας του ΚΙΔΗΣΟ στη Λιβαδειά και 16 φωτογραφίες

Νέα ανακοίνωση του Συλλόγου Εργαζομένων στο Νοσοκομείο

Η πίτα του Πολιτιστικού Συλλόγου Ανάληψης

Ομιλία για το Δίστομο

 "Η  ναζιστική κατοχή στην Ελλάδα και η άσκηση αντιποίνων: Δίστομο 10 Ιουνίου 1944'' . Με αυτό το θέμα  μιλά η Διδάκτωρ Διδακτικής της Ιστορίας κ. Ζέτα Παπανδρέου στο πλαίσιο των Σεμιναρίων Ιστορίας που διοργανώνει ο ιστορικός κ. Βλάσης Αγτζίδης στη Βιβλιοθήκη Δήμου Κηφισιάς (Έπαυλη Δροσίνη, Αγ. Θεοδώρων και Κυριακού) την Παρασκευή 23.1.2015,στις 6.00 μ.μ.

Το ψηφοδέλτιο Βοιωτίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

H πίτα των εκπαιδευτικών της Α/Βάθμιας

Εκδήλωση για το διαδίκτυο στα Οινόφυτα

Ομιλία Καράμπελα στην Αράχωβα

Σε συγκέντρωση φίλων του μίλησε χθες βράδυ στην Αράχωβα ο υποψήφιος βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Γιάννης Καράμπελας..

KKE: Ομιλία Κουτσούμπα στη Λιβαδειά

Την Παρασκευή 23/1 στις 7.00 μ.μ, στην Κεντρική Πλατεία της Λιβαδειάς θα πραγματοποιηθεί προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ. Θα μιλήσει ο Δημήτρης Κουτσούμπας, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και υποψήφιος βουλευτής Βοιωτίας. Θα χαιρετίσουν ο Νώντας Κοτσικώνας και η Σταυρούλα Τζάνου.

Ενα κίνημα για τη δημόσια υγεία στη Βοιωτία

Γράφει ο Δημήτρης Λάμπρου

Δημοσιογράφος/

Εκδότης Περιοδικού ΒΟΙΩΤΙΑ

Τα προβλήματα του Νοσοκομείου Λιβαδειάς, όπως και τα προβλήματα του Νοσοκομείου Θηβών, δεν πρόκειται να τα επιλύσουν αυτοί που τα δημιούργησαν. Αυτό αποτελεί δεδομένο. Είναι αξίωμα.

Επειδή δεν θέλουν και επειδή δεν μπορούν. Αυτοί δεν μπόρεσαν να οργανώσουν ένα αξιοπρεπές σύστημα υγείας όταν τα δάνεια έρεαν άφθονα, όταν οι πόροι φάνταζαν άπειροι, όταν «δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα». Θα το κατορθώσουν τώρα που η περιστολή των δαπανών είναι αδήριτη ανάγκη; Τώρα που το νοικοκύρεμα αποτελεί μονόδρομο; Αποκλείεται. Δεν μπορούν.

Επιπλέον πρόκειται για περιορισμένων, χαμηλών δυνατοτήτων, πολιτικούς, τέκνων της σαθρής μεταπολίτευσης που το μόνο που γνωρίζουν είναι να σκορπίζουν δανεικά χρήματα για τον προσπορισμό προσωπικού οφέλους. Τα ρουσφέτια, οι διορισμοί, οι «εισαγωγές ασθενών» είναι η ειδίκευσή τους. Ο άκρατος λαϊκισμός και η διοργάνωση εκδηλώσεων για διαρκή διαμαρτυρία το φόρτε τους. Εκεί όπου οι αφελείς πολλοί θαυμάζουν τους πολιτικούς απατεωνίσκους που κραυγάζουν δυνατά και οι λίγοι επιτήδειοι σιγοντάρουν για να κερδίζουν από τη συνέχιση της κατασπατάλησης τους δημοσίου χρήματος, από τα φακελάκια, από τις εξυπηρετήσεις, από τον πόνο και την ανασφάλεια του ασθενούς.

Σχηματικά πρόκειται εν πολλοίς για ίδια φαιδρά πρόσωπα, για την ίδια σύνθεση που θα διέσωζε το Πανεπιστήμιο Στερεάς Ελλάδας. Θυμάστε τα μεγάλα λόγια, τις ενωτικές συσκέψεις στο Συνεδριακό; Θυμάστε τις  κινητοποιήσεις τους; Τις βόλτες στα υπουργεία, τις φωτογραφήσεις, τα πανό; Θυμάστε το αποτέλεσμα;  Είχα υποστηρίξει τότε ότι το πρόβλημα βρίσκεται στη θεμελιώδη όσο και καταστροφική ανεπάρκεια των τοπικών αρχών, στη μηδαμινή τους επιρροή στους πολίτες, στην έλλειψη ιδεών και προτάσεων, στον λαϊκισμό και την ψηφοθηρία που ως κίνητρα πάντα στο τέλος αποκαλύπτονται.

Κανονικά, αν υπήρχε υποψία τσίπας μετά την θεαματική αποτυχία στην υπόθεση του Πανεπιστημίου στη Λιβαδειά θα έπρεπε να έχουν παραιτηθεί και να έχουν αποσυρθεί. Φυσικά όχι από τέτοιας υποστάθμης πολιτικούς.  Που  ποντάροντας στην κοντή μνήμη των πολιτών, όχι μόνον δεν παραιτούνται αλλά απειλούν να καταστρέψουν και το Νοσοκομείο, δημιουργώντας από καθαρή ιδιοτέλεια προβλήματα και εντάσεις. Αν αυτό δεν γίνει κατανοητό οι εποχές που έρχονται θα είναι πολύ δύσκολες.

Το ζήτημα της δημόσιας υγείας είναι όμως πολύ σημαντικό για να το αφήσουμε στους ρουσφετολόγους, στους πολιτικούς απατεώνες, στους λαϊκιστές του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος.

Γι’ αυτό οφείλουμε να διερευνήσουμε ορισμένες παραμέτρους και να καταλήξουμε σε προτάσεις, όπως και στην οργάνωση άλλου τύπου –και μακριά από  όλα τα λαμόγια- κινητοποιήσεων όταν χρειαστεί.

Ποιες θα ήταν οι προτεραιότητες ενός κινήματος που θα υπερασπιζόταν τη δημόσια υγεία από την επέλαση των ιδιωτικών συμφερόντων αλλά και από τους προστάτες της –τους νταβατζήδες της δηλαδή;

Το πρώτο συναφές ερώτημα που η απάντησή του δεν είναι ξεκάθαρη στο μυαλό όλων των πολιτών, οι οποίοι έχουν πέσει θύματα πλύσης εγκεφάλου από τον ισοπεδωτικό, άθλιο αλλά όχι αφελή λόγο (κάποιοι κερδίζουν από αυτό) της μεταπολιτευτικής κλεπτοκρατίας είναι:

Υπάρχει δωρεάν υγεία;

Η απάντηση είναι όχι. Δεν υπάρχει δωρεάν υγεία. Οι υπηρεσίες υγείας είναι πανάκριβες, από όλες τις πλευρές, το κόστος είναι τεράστιο. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ως οργανωμένη κοινωνία έχουμε αποφασίσει να μοιραζόμαστε όλοι μαζί το κόστος ώστε να έχουν πρόσβαση σε οργανωμένες μονάδες υγείας οι πολίτες που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να «αγοράσουν» γιατρούς και φάρμακα από την ιδιωτική προσφορά.

Επομένως εν αρχή ην το κόστος, το ταμείο. Και η πρώτη απαίτηση ενός κινήματος υπέρ της δημόσιας υγείας δεν μπορεί να είναι άλλη από την πλήρη διαφάνεια των εσόδων και των εξόδων των νοσοκομείων –στην περίπτωσή μας στη Λιβαδειά και στη Θήβα. Σε επιστολή που απέστειλε ο κ. Λάζαρος Μακρής, διοικητής της 5^ης ΠΕΣΥΠ Στερεάς και Θεσσαλίας αναφέρει ότι ο εγκεκριμένος προϋπολογισμός του 2014 για το Νοσοκομείο Λιβαδειάς είναι 5,95 εκ. ευρώ και 2,12 εκ. για το Νοσοκομείο Θηβών. Αρκεί; Όχι. Τον καλώ από εδώ να δώσει στη δημοσιότητα τους προϋπολογισμούς όλων των προηγούμενων ετών, με ακριβείς αριθμούς ώστε να αποκαλυφθούν τυχούσες σπατάλες που μεταφράζονταν σε κέρδη εκατομμυρίων για τους εμπλεκομένους. 

Υπάρχει όμως και το πολιτικό κέρδος που κάποιοι προσπορίζονταν και προσπορίζονται με τα δικά χρήματα.  Οι διορισμοί, τα ρουσφέτια αποτελούσαν τον κανόνα για το προσωπικό των δύο νοσοκομείων της Βοιωτίας. Ένα κίνημα που πραγματικά θα πάσχιζε για τη σωτηρία τους θα απαιτούσε έναν κατάλογο με τους διορισμούς για να εξεταστεί η αναγκαιότητά τους, τα προσόντα των διορισθέντων, η διαδικασία πρόσληψή τους καθώς και ποιοι προέβησαν σε διορισμούς.

Με τον ίδιο τρόπο και με πλήρη διαφάνεια ένα κίνημα που ενδιαφέρεται για τη σωτηρία της δημόσιας υγείας θα απαιτούσε την πλήρη αναφορά, καταγραφή και αξιολόγηση όλων των προμηθειών των νοσοκομείων Λιβαδειάς και Θήβας για όλα αυτά τα χρόνια και την ολοκληρωτική διερεύνηση, την ονομαστική διαλεύκανση  των φημών που έχουν ακουστεί, για υπερτιμολογήσεις κ.λπ.

Στην ίδια κατεύθυνση είναι και η απαίτηση για περιουσιακό έλεγχο των ιατρών και των κομματικών διοικητών των Νοσοκομείων Λιβαδειάς και Θήβας. Η χρησιμοποίηση του κοινού πλούτου όπως είναι ένα δημόσιο νοσοκομείο για τον αθέμιτο ηθικά και νομικά πλουτισμό αποτελεί ατιμωτικό αδίκημα και θα έπρεπε εκτός από τη δήμευση των κλοπιμαίων να οδηγεί και στην στέρηση άδειας του ιατρικού επαγγέλματος όπως συμβαίνει στις σοβαρές χώρες.

Αφού ολοκληρωθεί ο απολογισμός και η λογοδοσία - που αποτελούν το θεμέλιο της δημοκρατικής συγκρότησης της κοινωνίας- και αφού τιμωρηθούν παραδειγματικά οι υπεύθυνοι τότε προχωράμε σε προτάσεις.
Χωρίς τα πλήρη οικονομικά δεδομένα δεν μπορεί να γίνει κανένας σχεδιασμός.

Θέλω εμφαντικά να σημειώσω εδώ ότι ο απολογισμός και η λογοδοσία  αποτελούν εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για μια καινούργια αρχή στη δημόσια υγεία. Για αυτό και οι δήθεν διαμαρτυρόμενοι δεν το θίγουν καν το ζήτημα, διότι στην πραγματικότητα είναι μαζί με τα τρωκτικά, είναι οργανικό μέρος της μεταπολιτευτικής αρπαχτής, είναι τόσο χρόνια αυτοί που στήριξαν το σύστημα το οποίο οδήγησε στην καταστροφή και στην ανυποληψία μια ολόκληρη χώρα.

Ένα κίνημα που θα ενδιαφερόταν πραγματικά για τη δημόσια υγεία όχι για τις ψήφους των αφελών θα εκκινούσε από απλά πράγματα μέχρι ναι ολοκληρωθεί ο απολογισμός και η λογοδοσία –θα ξεκινούσε από τις περικοπές:

Ασφαλώς η πρώτη πρόταση αφορά την απομάκρυνση από τα Νοσοκομεία των κομματικών εγκαθέτων, των διοικητών. Πρόκειται για ένα θεσμό και στις περισσότερες περιπτώσεις και για πρόσωπα που τον ενσάρκωσαν που προσβάλλουν τους πολίτες από τη σύλληψή του και μόνο. Ο αποτυχημένος πολιτευτής με τα πλαστά ή και τα κανονικά πτυχία που διορίζονταν στο Νοσοκομείο Λιβαδειάς υποτίθεται ότι ήταν εγγυητής της κυβερνητικής πολιτικής στον χώρο της υγείας. Στην πραγματικότητα το μόνο που εγγυόταν ήταν η διαιώνιση της πιο απαίσια μορφής κομματοκρατίας ακόμα και στη υγεία των πολιτών, την συμφέρουσα για το κόμμα κατανομή των προμηθειών, την εξυπηρέτηση των υμετέρων κατά παράβαση και καθ’ υπέρβαση κανονισμών και νόμων και η αύξηση κατά πολλές χιλιάδες ευρώ (από δανεικά χρήματα που τώρα πληρώνουμε όλοι) του προσωπικού του λογαριασμού.

Ένα δεύτερο σημείο που είναι πολύ ευαίσθητο αφορά στη συμμετοχή των πολιτών, στα νοσήλεια. Δυστυχώς στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης εξευτελίστηκε και η έννοια «δωρεάν» που αποτελεί καθήκον και όχι δικαίωμα. Η κατάχρηση των υπηρεσιών υγείας από όλους μας είναι μια πραγματικότητα που έχει τις ρίζες της στον λαϊκίστικο λόγο των κομμάτων.

Οι διαγνωστικές εξετάσεις στη χώρα μας είναι απαράδεκτα πολλές με αποτέλεσμα την κατασπατάληση πόρων. Η ευθυνοφοβία των γιατρών και άλλου είδους συμφέροντα επιβαρύνουν τα νοσοκομεία και πλουτίζουν ιδιώτες. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Μαζί με την υπερσυνταγογράφηση, με τις αδιανόητες φαρμακευτικές δαπάνες και δαπάνες ιατρικού εξοπλισμού- και την εξεπίτηδες υπολειτουργία διαγνωστικών οργάνων υπέρ ιδιωτικών συμφερόντων. Οι προσερχόμενοι για εξετάσεις πρέπει να πληρώνουν ένα ποσό –όχι τώρα αλλά όταν ολοκληρωθεί ο απολογισμός και η λογοδοσία ώστε τα χρήματα αυτά να πηγαίνουν στους συνανθρώπους που έχουν πραγματική ανάγκη. ΚΙ εδώ πρέπει να υπάρξει παραδειγματική τιμωρία των υπεύθυνων για τις σπατάλες και πλήρης έλεγχος για το ποιοι ωφελήθηκαν -χρηματικά και πολιτικά.

Στις εφημερίες θα πρέπει να θεσπιστεί ιατρική ειδικότητα «επειγοντολόγου» που θα αξιολογεί και θα κρίνει ποια περιστατικά είναι πραγματικά επείγοντα και ποιες εξετάσεις είναι αρκετές. Θα πάψει το φαινόμενο της παράκαμψης των ραντεβού στα τακτικά ιατρεία από γνωστούς, υμέτερους και φίλους. Ετσι θα υπάρξει ελάφρυνση κατά τη γνώμη μου μεγάλη και σταδιακή απαγκίστρωση του πολίτη από μια υποχονδριακή στάση απέναντι στην υγεία του. Τέλος μεγάλα θα είναι τα οφέλη από τους πραγματικά πάσχοντες από αυτούς που έχουν ανάγκη βοήθειας.

Αυτά πρέπει στην αρχή να απαιτήσουμε. Εχω από πολύ παλιά γράψει δεκάδες άρθρα για το Νοσοκομείο Λιβαδειάς. Εχω δώσει τη μάχη  μόνος για να αποτρέψω όσα εφιαλτικά βλέπουμε να εξελίσσονται μπροστά μας. Εχω από τότε θέσει τα τεράστια προβλήματα πιστεύοντας όπως λένε και οι γιατροί ότι «κάλλιον του θεραπεύειν το προλαμβάνειν». Όπως και τότε έτσι και τώρα δεν είμαι αισιόδοξος για το μέλλον των Νοσοκομείων Λιβαδειάς και Θήβας. Οσο αφήνουμε τις τύχες μας σε αυτής της ποιότητας το φαιδρό πολιτικό προσωπικό ο κατήφορος δεν θα έχει τέλος. Απόδειξη το Πανεπιστήμιο Στερεάς Ελλάδας. Και τόσα άλλα. 

Δείτε εδώ την πολύ ενδιαφέρουσα αντιπαράθεσή μου με τον γιατρό του Νοσοκομείου Λιβαδειάς κ. Χουρμούζη: 

Περί διοικητικής αβελτηρίας και η απάντηση της viotia

Ο Ιατρικός Σύλλογος Λιβαδειάς για το Νοσοκομείο

Νοσοκομείο Λιβαδειάς: Εχω ένα όνειρο

Γράφει ο Δημήτρης Λάμπρου

Δημοσιογράφος/

Εκδότης Περιοδικού ΒΟΙΩΤΙΑ

Στις 28 Αυγούστου του 1963 ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ εκφώνησε έναν αξιομνημόνευτο λόγο κατά τη διάρκεια της μαζικής ειρηνικής συγκέντρωσης διαμαρτυρίας για τα πολιτικά δικαιώματα που είχε διοργανωθεί στην Ουάσιγκτον. Πρόκειται για έναν από τους πλέον εμπνευσμένους πολιτικούς λόγους που έχουν ποτέ εκφωνηθεί και στην πραγματικότητα αποτελεί έναν ύμνο στα πανανθρώπινα ιδανικά της ελευθερίας και της ισότητας. Η ομιλία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, που 5 χρόνια αργότερα δολοφονήθηκε, είναι γνωστή ως I have a dream: Εχω ένα όνειρο.

Εγώ πάλι χθες βράδυ I saw a dream: Είδα ένα όνειρο.

Ημουν, λέει, νεαρός ρεπόρτερ σε μια υποσαχάρια χώρα της Αφρικής και η αποστολή μου ήταν να μελετήσω το σύστημα υγείας και περίθαλψης που είχε πολλά προβλήματα σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες.

Το όνειρο ήταν αποσπασματικό και κερματισμένο, αλλά έτσι θα το αφηγηθώ, όπως το είδα, σε σκηνές. Ημουν σε μια μικρή πόλη, την Ουζαμπούμπου, προσπαθώντας να προσανατολιστώ για να ξεκινήσω την έρευνά μου. Ξαφνικά, εντελώς ξαφνικά, βρέθηκα μπροστά στις πύλες ενός νοσοκομείου, που ήταν χτισμένο στην κορυφή ενός μικρού λόφου. Ωραίο νοσοκομείο, ακριβό, με καλή ξενοδοχειακή υποδομή. Αλλά και ο εξοπλισμός του βρισκόταν σε αρκετά υψηλό επίπεδο, ενώ πολλοί γιατροί και νοσοκόμοι περιφέρονταν με τις χαρακτηριστικές λευκές στολές τους που έκαναν μια ενδιαφέρουσα αντίθεση με το μαύρο χρώμα τους, πολυάσχολοι και συνοφρυωμένοι.

Σχεδόν όλοι μαύροι ήταν και οι αρκετοί ασθενείς, οι οποίοι ανέμεναν στη σειρά τους θλιμμένοι και αξιοπρεπείς, παρόλο που η χώρα μαστιζόταν από μεγάλη οικονομική κρίση. Βάδιζα αργά προς τα γραφεία της διοίκησης αναζητώντας γύρω μου τις λεπτομέρειες που διανθίζουν ένα καλό ρεπορτάζ. Τότε ήταν που με πλησίασε ένας κύριος που συνωμοτικά μου είπε σε σπατσά ελληνικά, κατευθείαν, πριν προλάβω να μιλήσω: «Το γεγονός με γυναικολόγο που άφησε το νεογέννητο στο διάδρομο μπροστά στα μάτια όλων, επειδή ο αγροτικός ιατρός που κλήθηκε να το διακομίσει δήλωσε ανεπάρκεια, το γνωρίζεις; Γνωρίζεις ότι προς τιμήν του αυτός ο νέος γιατρός έκανε αναφορά στον διοικητή για να τα ακούσει κι από πάνω;». «Τι μου λέτε, κύριε; Πώς να το γνωρίζω και γιατί να σας πιστέψω;», του αντιγύρισα ωρίς να έχω συνέλθει από την έκπληξη για τα Ελληνικά του. Αυτός συνέχισε ακάθεκτος: «Στα 700 ευρώ είναι η ταρίφα που ζητούν από φτωχούς ανθρώπους στη μαιευτική κλινική. Απίστευτα είναι τα υψηλά ποσοστά καισαρικής τομής, αδικαιολόγητα υψηλά. Έχετε ακούσει για τη συχνότητα και τους λόγους που γίνονται οι καισαρικές στη μαιευτική κλινική; Για να γεννηθεί φυσιολογικά παιδί εκεί πρέπει να έχει νονό τον ίδιο το θεό».

 Το πηγαδάκι που είχε ήδη δημιουργηθεί προκάλεσε το ενδιαφέρον και άλλων που πλησίασαν προς το μέρος μας. Ενας ψηλός 30άρης ήταν έξαλλος και μιλούσε κι αυτός σπαστά ελληνικά (όνειρο είναι αυτό!): «Εδώ γινόντουσαν αυτά όταν πληρωνόντουσαν αδρά από το κράτος ... δεν θα τα κάνουν τώρα που δουλεύουν και τους πληρώνει λόγω της κρίσης όταν έχει...
Είχα την ατυχία τις προάλλες να με στείλει ο Θεός στο μπ... που λέγεται νοσοκομείο με τον κατάκοιτο παππού μου ... Ήρθε κανονικά ασθενοφόρο στο σπίτι, τον πήρε, κάναμε κάποια πράγματα που έπρεπε να ρυθμίσουν στον παππού και έπρεπε να φύγουμε μετά από καμιά ώρα ... Μαντέψτε, συμπολίτες μου, με τι φύγαμε.... Τον σηκώσαμε εγώ, η μητέρα μου, ο πατέρας μου και μια τραματιοφορέας για να μπει ο κατάκοιτος παππούς συνοδηγός στο ΙΧ και στο σπίτι έπρεπε να φωνάξουμε όλη τη γειτονιά για να τον ανεβάσουμε από τις σκάλες... Και μιλάμε για καθημερινή, 11 το πρωί! Μετά σκέφτηκα να τράβαγα φωτογραφίες κατά το τσουβάλιασμα του παππού μου, που τόσα χρόνια πλήρωνε τους μαλάκες για να ζητάνε φακελάκια και να τον έχουν για πέταμα... Ζωαααααααααααααααααααα, καλά σας κάνουν και σας ....». Προσπάθησα να τον ηρεμήσω, όταν ένας σοβαρός κύριος που περίμενε να γίνει ησυχία, μου είπε, στον πληθυντικό αυτός, σε αγγλικά καλής ποιότητας: «Με τους ορθοπαιδικούς να ερευνήσετε τι απέγινε. Τους κατηγορούσαν για κατάχρηση ορθοπαιδικών υλικών. Επέστρεψαν τα χρήματα; Ποιος και με ποιο τρόπο έκλεισε την υπόθεση;».

Θα το κάνω, του απάντησα και πριν προλάβω να απομακρυνθώ ένας σεβάσμιος πρεσβύτης μου εκμυστηρεύτηκε χαμηλόφωνα: «Εχουμε γεμίσει με ημιμαθείς γιατρούς που ακούνε μόνο σκυλάδικα τραγούδια, ανάξιους απόφοιτους ανυπόληπτων πανεπιστημίων του εξωτερικού. Πόσοι από τους γιατρούς εκεί έχουν αξιόλογα πτυχία; Τι γνώσεις έχουν και πότε ελέγχθηκαν γι’ αυτές; Γιατί το παιδί μου, αριστούχος και σημαιοφόρος του Κολεγίου στην Ουζαμπούμπου, να μην έχει στον ήλιο μοίρα και πρέπει να φύγει στο εξωτερικό; Γιατί να βρίσκει πάντα μπροστά του ανάξιους κι ακατάλληλους; Τελείωσε ιατρική στην πρωτεύουσα μπαίνοντας με την πρώτη στο Πανεπιστήμιο. Σας παρακαλώ, δημοσιεύστε την αγανάκτησή μου, τουλάχιστον να αποδοθεί ένα μέρος Δικαίου στον αγώνα που έκανα να τον μεγαλώσω, να τον σπουδάσω και τελικά να τον χάσω. Είμαι ο George Μ. Συνταξιούχος Παναφρικανικής Αγροτικής Τραπέζης . Θα σας έλεγα το όνομά μου ολόκληρο, αλλά ο γιος μου θα ντρεπόταν». Μαζεύτηκαν κι άλλοι, ένας μου έλεγε για τη Χειρουργική, άλλος για την Οφθαλμολογική Κλινική, άλλος για τους γιατρούς.

«Εντάξει, ρε παιδιά, σας πιστεύω, είπα, θα τα καταγράψω όλα, μην ανησυχείτε. Αλλά έχω μια ερώτηση: ο διοικητής του νοσοκομείου τι ακριβώς κάνει; Τόσες καταγγελίες και από ό,τι ακούω δεν είναι σημερινά τα φαινόμενα διαφθοράς. Γιατί δεν τους βάζει στη θέση τους; Γιατί δεν πράττει τα δέοντα;». 

Οι άνθρωποι κάγχασαν, ένας μάλιστα πνίγηκε από το βήχα μαζί με γέλιο: «Μα αυτός είναι προστατευόμενος του φύλαρχου, δεν κάνει απολύτως τίποτα. Είναι άσχετος από νοσοκομεία και από διοίκηση, αλλά ήταν από νέος στην παρέα του φύλαρχου και βολεύτηκε εδώ, όπως λέει μια παραδοσιακή έκφραση που χρησιμοποιείται ευρέως στην Ουζαμπούμπου. Δεν τα ξέρετε εσείς αυτά» κατέληξε βέβαιος για ευρωπαϊκή υπεροχή της δημόσιας υγείας.

Στη σημείο αυτό ξύπνησα κάθιδρος και εκνευρισμένος για την απίστευτη ταλαιπωρία και την οικονομική αφαίμαξη που υφίστανται οι απλοί άνθρωποι στην μακρινή Ουζαμπούμπου, επειδή οι φύλαρχοι προστατεύουν τους φίλους τους κι επειδή έχει χαθεί κάθε έννοια καθήκοντος και αλληλεγγύης. Επειδή η ατιμωρησία φαίνεται να είναι ο κανόνας.

Αμέσως σκέφτηκα ευτυχώς που αυτά δεν συμβαίνουν στην Ελλάδα, που άλλωστε είναι ευρωπαϊκή χώρα και όχι αφρικανική.

Εκανα λίγη ώρα να ξανακοιμηθώ και σκεφτόμουν τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ όταν φώναζε: «I have a dream…: «Εχω ένα όνειρο ότι μια ημέρα αυτό το έθνος θα ξεσηκωθεί και θα ζήσει το αληθινό νόημα της πεποίθησής του: Θεωρούμε αυτές τις αλήθειες αυταπόδεικτες, ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν δημιουργηθεί ίσοι.»

Λίγο πριν κλείσω τα μάτια μου αντιλήφθηκα ότι έχω κι εγώ ένα όνειρο: «Εχω ένα όνειρο. Θέλω να δω την πατρίδα μου ελεύθερη από φύλαρχους, από τα τσιράκια τους και από τους φίλαρχους που τους καλύπτουν με αντίτιμο μερικές ψήφους». Είναι δύσκολο το ξέρω. Είναι δύσκολο. Αλλά νομίζω ότι είναι ένα ευγενές όραμα…

ΥΓ: Θέλω να τονίσω εδώ ότι όλα όσα αφηγήθηκα δεν έχουν καμία σχέση με την Ελλάδα και κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και πράγματα είναι απολύτως συμπτωματική.

Κλειστός ο δρόμος Αλιάρτου-Στροβικίου

Δείτε κι αυτό:

Περίεργο χτύπημα γέφυρας στην Κωπαΐδα

Το εκλογικό δίλημμα

Γράφει ο Εκηβόλος 

ΤΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΔΙΛΗΜΜΑ…

ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΤΗΣ ΑΠΟΧΗΣ

Η ελληνική κοινωνία μοιάζει παγιδευμένη σε εφιαλτικό αδιέξοδο: Χρειάζεται πολιτική ηγεσία σε ρόλο κοινωνικού αναμορφωτή, και διαθέτει μόνο σπιθαμιαίους κομματαρχίσκους. Πρέπει να σχεδιαστούν και να οικοδομηθούν εξ υπαρχής θεσμοί και λειτουργίες του κράτους. Κάποιος να εμπνεύσει και να διεγείρει δημιουργικό οίστρο, πείσμα παραγωγικότητας. Να παταχθεί θεσμικά και να αφανιστεί το πελατειακό κράτος, να κατασταθεί ανένδοτη αξιοκρατία, καταξίωση της αριστείας, κράτος δικαίου, κοινωνικός έλεγχος της ποιότητας. Να αυτονομηθεί ο συνδικαλισμός από τα κόμματα, να εξοβελιστούν οι κομματικές νεολαίες από τα πανεπιστήμια και τα σχολειά. Ή θα επιχειρηθούν τέτοια κολοσσιαία άλματα ή η κοινωνία θα συνεχίσει τη διολίσθηση στον πρωτογονισμό και στο χάος. Μέση λύση («βελτιώσεων») δεν υπάρχει πιά.

Με αυτά τα δεδομένα, τα ολοκληρωτικά εκφυλισμένο κομματικό μας σύστημα μας προσφέρει δυο άκρως προβληματικές επιλογές: Να αμνηστεύσουμε, δίνοντάς της παράταση φυτικής επιβίωσης, την τάχα και πολιτική της σιαμαίας συμφυΐας, που καμώνεται ότι ασκεί εξουσία τα τελευταία δυόμισι χρόνια στη χώρα μας. Να παραβλέψουμε την ανυπόφορη ανικανότητά τους, την αναιδέστατη, μικρονοϊκή καυχησιολογία τους, το ρημαδιό στη δική μας ζωή, για να διασώσουν αυτοί το πελατειακό τους κράτος. Να ξεχάσουμε ότι θάψανε τελικά την «κλοπή του αιώνα» στο υπουργείο Αμυνας, θάψανε τη «λίστα Λαγκάρντ», κουκούλωσαν το αίσχος Μπαλτάκου, ασέλγησαν ηλίθια στην ΕΡΤ για να στήσουν την παιδαριωδία της ΝΕΡΙΤ.

Και η εναλλακτική επιλογή είναι ο ΣΥΡΙΖΑ: Οσα στελέχη του έχουν παρελθόν στον δημόσιο βίο, παραπέμπουν στον εφιαλτικό σκοταδισμό που γνώρισαν τα πανεπιστήμια, τα σχολειά και οι λεγόμενοι «θεσμοί πολιτισμού» της χώρας, όταν το ΠΑΣΟΚ είχε παραχωρήσει αυτό το πεδίο πολιτικής στο «εγγράμματο» παραμάγαζό του: τον «Συνασπισμό». Και παραμένει με τον ΣΥΡΙΖΑ η ελληνική Αριστερά γαντζωμένη στον παλαιοημερολογίτικο «διεθνισμό» του Ζαχαριαδισμού, με φλάμπουρο τον μηδενισμό κάθε ποιότητας ζωής που έχει σχέση με πατρίδα, γλώσσα, λαϊκή παράδοση. Συνονθύλευμα από εισαγόμενες ιδεοληψίες ο ΣΥΡΙΖΑ, γι’ αυτό και χωρίς στόχους κοινωνικούς άλλους από τις οικονομικές «διευθετήσεις».

H ασάφεια των πολιτικών θέσεων του ΣYPIZA τρομάζει τόσο όσο και η αποδεδειγμένη επί χρόνια στην πράξη ανικανότητα της N.Δ., η ευτέλεια και ο αμοραλισμός της. Kαι τα δύο κόμματα αρνούνται να δηλώσουν, με ποια μέτρα θα καταλύσουν το πελατειακό κράτος και το συνδικαλιστικό παρακράτος, που αν αυτά δεν καταλυθούν, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Aρνούνται να δηλώσουν με ποιες πολιτικές πρακτικές θα αποκαταστήσουν αξιοκρατία, θα ελέγξουν την ποιότητα και θα καταξιώσουν την αριστεία. Πώς θα νεκραναστήσουν τη δημιουργική παραγωγικότητα των μικρομεσαίων (ραχοκοκαλιά της οικονομίας), πώς θα αποσπάσουν την πληροφόρηση και την ψυχαγωγία από τα νύχια αδίστακτων «νταβατζήδων».

Αυτό είναι το εκλογικό μας δίλημμα και δεν επιδέχεται συναισθηματισμούς και επιπολαιότητες. Απαιτεί σοβαρότητα, σκέψη, κρίση, συνείδηση ευθύνης.

H εκδικητική ψήφος αποδείχθηκε εκλογική αυτοχειρία με ασυμμάζευτες επιπτώσεις. Θα είναι τρέλα να επαναληφθεί. Eγκληματική επίσης αφέλεια θα είναι να κατευθυνθεί η ψήφος των απογοητευμένων σε ευκαιριακά κομματικά σχήματα, τυπικά γεννήματα της τηλεοπτικής εμπορίας των εντυπώσεων.

Aς ενηλικιωθούμε οι ελλαδίτες ψηφοφόροι. Δεν υπάρχει συνταγή ποια ψήφος είναι η συμφερότερη. Eπίπονη σκέψη, αποδεσμευμένη από συναισθηματική κρίση, φόβος ευθύνης για το ρίσκο, είναι η στάση των ωρίμων.

Είναι σαφές ότι στη Δημοκρατία η έννοια της αποχής δεν έχει θέση, ως πράξη εχθρική προς το πολίτευμα στο οποίο πολιτική δύναμη έχει ο λαός. Για τον Αρχαίο Αθηναίο λόγου χάρη, η ιδέα ότι θα απείχε από το καθήκον του να μιλήσει για την πολιτική ήταν αδιανόητη, γιατί σήμαινε ότι ο πολίτης δεχόταν να αφήσει την τύχη της πατρίδας του στα χέρια ολίγων σε μια εκούσια αν και καλυμμένη  «ολιγαρχία». 

Όσο ξεκάθαρη ωστόσο, είναι η αποχή ως λανθασμένη επιλογή ιστορικά,  τόσο ασαφής είναι σήμερα, όταν η Δημοκρατία δεν είναι ξεκάθαρη. Καθήκον του κάθε πολίτη είναι να υπηρετεί μόνο τη Δημοκρατία, και όχι κάθε σύστημα που αυτοαποκαλείται Δημοκρατικό, χωρίς να φέρει τα χαρακτηριστικά της.

Μένει να δούμε τι είναι αυτό το στοιχείο που διακρίνει τη λαβωμένη Δημοκρατία από τη μη-Δημοκρατία, γιατί τελικά αν αξίζει κανείς να πολεμά με την ψήφο του για μια Δημοκρατία(όσο λαβωμένη κι αν είναι)  είναι επίσης σημαντικό να πολέμα ενάντια σε κάθε μη-Δημοκρατία. Πράγματι,  σύμφωνα με τον Περικλή, όπως τον διασώζει ο Θουκυδίδης (μια και  η αποχή καταδικάζεται σήμερα με επιχειρήματα παρμένα από την Αρχαιότητα)  στη Δημοκρατία οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στο νόμο και οι πρώτοι που οφείλουν να υποτάσσονται στο νόμο είναι οι κυβερνήτες. Στη Δημοκρατία οι νόμοι είναι δίκαιοι και όλοι - πολίτες και πολιτικοί - τους τηρούν από σεβασμό και όχι από φόβο, ώστε - όπως καταλαβαίνω - παραθυράκια και εξαιρέσεις δεν  χωρούν σε ένα πολίτευμα που θέλει να ονομάζεται δημοκρατικό.

Κατά τον Αριστοτέλη ευνομούμενη πολιτεία και δημαγωγία είναι έννοιες ασύμβατες, γιατί όπου υπάρχουν δημαγωγοί, ο νόμος δεν είναι η υπέρτατη αρχή. Το πολίτευμα λοιπόν όπου έχει θέση  ο ψεύτικος πολιτικός λόγος και οι ανούσιες υποσχέσεις και υπερβολές, χώρο ο νόμος δεν έχει άρα ούτε το δίκαιο! Δημοκρατία χωρίς αξιοκρατία δεν υπάρχει γιατί είναι βασικό χαρακτηριστικό κάθε Δημοκρατικού Κράτους να παρέχει ίσες ευκαιρίες σε όλους και να αναδεικνύει τα πρόσωπα ανάλογα με τις ικανότητές τους και όχι ανάλογα με τις γνωριμίες ή τις ψήφους τους. Στη Δημοκρατία όλοι οι πολίτες έχουν δικαίωμα στα αξιώματα, ανεξάρτητα από την καταγωγή, την οικονομική τους θέση ή τη συμμετοχή τους σε ένα κόμμα, ώστε ο Νεποτισμός και η πολιτική αναρρίχηση ανεξάρτητα από την προσωπική αξία, δεν ταιριάζει σε κοινωνίες δημοκρατικές. Κατά τον Ισοκράτη συστατικά στοιχεία της Δημοκρατίας είναι η Ισηγορία, το δικαίωμα δηλαδή των πολιτών να λένε τη γνώμη τους, και η Παρρησία, το δικαίωμα δηλαδή στη μη-αποδοκιμασία σε ότι ελεύθερα λέγεται. Δημοκρατία δεν είναι να μιλάει κανείς και η γνώμη του ( όποια κι αν είναι) να χτυπά στην ειρωνεία, στις ύβρεις και στις φωνές, γι’ αυτό Δημοκρατία και φωνές είναι έννοιες εχθρικές.

Αν όλα αυτά συνθέτουν τη Δημοκρατία τότε ασφαλώς η αποχή αποτελεί ύψιστο έγκλημα. Αν όμως τα χαρακτηριστικά αυτά δεν τα εντοπίζω στο πολίτευμά μου, τότε το πολίτευμα αυτό ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Δημοκρατικό, οπότε το να δίνω την ψήφο μου ξανά και ξανά σε κόμματα  που παρά τις φαινομενικές συγκρούσεις και αντιθέσεις τους,  μοιάζουν να έχουν συμφωνήσει στο να υπηρετούν μια Μη-Δημοκρατία, είναι εγκληματικό! Ασφαλώς σε μια Δημοκρατία ψηφίζω τους ηγέτες μου και αυτό είναι το καθήκον μου. Πώς όμως είναι καθήκον να ψηφίσω όταν η Δημοκρατία μου βιάζεται; Πώς είναι χρέος μου να δώσω την έγκρισή μου σε βιαστές ή σε απλούς παρατηρητές ενός αδιάκοπου βιασμού; Πώς να χειροκροτήσω καθεστώτα; Πώς ανέχομαι να κάνω διάκριση ανάμεσα στο παράνομο και στο ανήθικο μόνο και μόνο για να λέω ότι έκανα τα δημοκρατικό μου καθήκον, όταν το βλέπω ξεκάθαρα μπροστά μου ότι το δημοκρατικό μου καθήκον δεν προωθεί τις δημοκρατικές Αξίες; 

Ασφαλώς η αποχή αποτελεί έγκλημα όταν έχω ευνομούμενη, ελεύθερη Πολιτεία ακόμα κι αν αυτή είναι λαβωμένη. Είναι καθήκον μου  να ψηφίσω αν πρέπει να διορθώσουμε την Παιδεία, την Οικονομία, την Ασφάλεια ή την Υγεία μας και είναι εγκληματική ανευθυνότητα  να απέχω.

Ασφαλώς δεν επιθυμώ να παραδώσω το όπλο της συμμετοχής, αλλά το να πολεμώ στο πλευρό συστημάτων που είναι δημοκρατικά μόνο στο όνομα, αυτό η συνείδησή μου δεν το σηκώνει, ώστε  κι αν ακόμα η αποχή δεν αποτελεί πράξη ευθύνης, είναι πράξη σεβασμού προς έναν ιερό θεσμό και που ποδηγετείται από δημαγωγούς. Δεν ασεβώ εγώ που απείχα, αλλά όσοι χρησιμοποιούν την κάλπη για τα μικρό – ή μεγαλο-κομματικά τους συμφέροντα. Θα μπορούσα βέβαια να ψηφίσω λευκό, άκυρο, ή μικρό κόμμα, αλλά όταν η Δημοκρατία έχει μεταβληθεί σε καθεστώς , δεν ωφελεί να επιλέξω προγράμματα, αλλά κυρίως να  αρνηθώ το καθεστώς, οπότε είναι καλύτερο να φωνάξω με τη σιωπή μου,  παρά να πετάξω την ψήφο μου δεξιά κι αριστερά για την πλάκα, γιατί κανένα καθεστώς  δεν είναι πλάκα! Όταν απέχω, δεν απέχω επειδή δε σέβομαι τους θεσμούς, αλλά ακριβώς επειδή τους σέβομαι και δε θέλω να ενισχύσω συμπεριφορές που κρίνω ότι τους πληγώνουν.

Θυμάμαι πολύ καλά την άμεση κατάλυση της Δημοκρατίας του ‘67, και νοιώθω ότι κάθε φορά που ατιμάζεται ένας θεσμός, η Δημοκρατία καταλύεται έμμεσα... Αν με την ψήφο μου ατιμάζεται έστω και μισός θεσμός ντρέπομαι να ψηφίσω γιατί ξαφνικά καταλαβαίνω τη διαχρονική αξία των λόγων του Σεφέρη:

Πάει καιρὸς ποὺ πῆρα τὴν ἀπόφαση νὰ κρατηθῶ ἔξω ἀπὸ τὰ πολιτικὰ τοῦ τόπου…Αὐτὸ δὲ σημαίνει διόλου πὼς μοῦ εἶναι ἀδιάφορη ἡ πολιτικὴ ζωή μας. .. μᾶς ἔχει ἐπιβληθεῖ ἕνα καθεστὼς ὁλωσδιόλου ἀντίθετο μὲ τὰ ἰδεώδη γιὰτὰ ὁποῖα πολέμησε ὁ κόσμος μας... Εἶναι μία κατάσταση ὑποχρεωτικῆς νάρκης, ὅπου ὅσες πνευματικὲς ἀξίες κατορθώσαμε νὰ κρατήσουμε ζωντανές, μὲ πόνους καὶ μὲ κόπους, πᾶνε κι αὐτὲς νὰ καταποντιστοῦν μέσα στὰ ἑλώδη στεκούμενα νερά…Εἶμαι ἕνας ἄνθρωπος χωρὶς κανένα ἀπολύτως πολιτικὸ δεσμὸ καί, μπορῶ νὰ τὸ πῶ, μιλῶ χωρὶς φόβο καὶ χωρὶς πάθος…Αὐτὴ ἡ ἀνωμαλία πρέπει νὰ σταματήσει. Εἶναι ἐθνικὴ ἐπιταγή. Τώρα ξαναγυρίζω στὴ σιωπή μου…»

Ο ΠΟΛΙΤΗΣ, Ο ΥΠΗΚΟΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΜΜΑ-ΤΙΑΣΜΕΝΟΣ

  Συχνά ακούμε, ότι «τα κόμματα είναι οι στυλοβάτες της δημοκρατίας». Η ιδιότητα του πολίτη δεν είναι βέβαια ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του μέλους μιας ομάδας. Είναι όμως, ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του μέλους ενός κόμματος. Τα κόμματα επ' ουδενί δεν είναι ομάδες (ας μην ευτελίζουμε την έννοια της ομάδας και της συλλογικότητας), αλλά στρατοί με θεόπνευστες ηγεσίες / ιερατεία και με στρατευμένους, που πρέπει να εκτελούν τις άνωθεν θεόπνευστες αποφάσεις και "γραμμές".

  Επί πλέον οι στρατευμένοι / μέλη κομμάτων είναι δίσκεπτοι και, άρα, δίγλωσσοι (και προπάντων ανειλικρινείς) αφού, ως γνωστόν, στην περίπτωση, που η προσωπική τους γνώμη (ή και ηθική) -αν έχουν- συγκρούεται με αυτή του κόμματος, πρέπει να τήν υποτάξουν στην κομματική "γραμμή" (δηλ. στην γραμμή τής κατ' ευφημισμόν αποκαλούμενης "συλλογικότητας"). Αυτή η ανειλικρίνεια, αλλά και η έλλειψη προσωπικότητας και ταυτότητας τών κάθε είδους στρατευμένων τούς καθιστά παντελώς αναξιόπιστους και ανεπαρκείς για να συμμετάσχουν ανιδιοτελώς σε μια αυθεντική (δηλαδή αυτόνομη και όχι ετερόνομη) συλλογικότητα και στην πολιτική (όπως την εννοούσαν οι ιδρυτές της αρχαίοι έλληνες, δηλαδή ως την τέχνη της μή ιεραρχικής διοίκησης της κοινωνίας και άρα της κατάργησης τού διαχωρισμού της σε αποφασίζοντες και σε υπήκοους και αναβάθμισης όλων των μελών της σε πολιτικά όντα -πολίτες). Γιατί οι ίδιοι, με τούς όρους που αποδέχτηκαν για να ενταχθούν σε ένα κόμμα, έχουν πάψει προ πολλού να είναι άτομα / πρόσωπα και, φυσικά, πολίτες.

  Όταν τέτοιοι στρατευμένοι επιδιώκουν την συμμετοχή τους σε μια αυθεντική συλλογικότητα (π.χ. στην κινητοποίηση των κατοίκων μιας συνοικίας), κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το τί πιστεύουν πραγματικά, ή για το ποιές είναι οι προθέσεις τους, ή οι εντολές που εκτελούν. Είναι δηλαδή εκ των προτέρων αναξιόπιστοι και, όπως έχει δείξει η Ιστορία, καλό είναι να αποτάσσονται από τα διάφορα "μικρά" ή "μεγάλα" κινήματα και από τις αυθεντικές και αυτόνομες συλλογικότητες.

  Γιατί η  καιροσκοπική  τακτική τών κάθε είδους στρατευμένων, να εισχωρούν σε μια συλλογικότητα, ένα κίνημα, ή κίνηση κ.λπ. και να την εκτρέπουν από τους στόχους της, προς όφελος τού κόμματός τους, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την τίμια στάση των ατόμων / προσώπων / πολιτών, που διεκδικούν κάτι, χωρίς να επιδιώκουν αναβάθμιση του "αγωνιστικού" βιογραφικού τους.

  Και βέβαια η ιδιότητα του οποιουδήποτε στρατευμένου (σε κόμματα, ή σε οποιεσδήποτε άλλες κλίκες) έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ιδιότητα του πολίτη για ένα ακόμα λόγο: Ο πολίτης βλέπει την κοινωνία (παρά τις συγκρούσεις της) σαν κάτι ενιαίο, εντός τού οποίου πρέπει να (αλληλεπι)δράσει και όχι σαν κάτι κομμα-τιασμένο απέναντι στο οποίο πρέπει να περιχαρακωθεί, ή κάτι στο οποίο πρέπει να επιβληθεί.

  Γι' αυτό στις αυθεντικές αυτόνομες συλλογικότητες και στις αυθεντικά πολιτικές κοινωνίες και κινήματα, τα κόμματα ήσαν ανύπαρκτα (αρχαίες ελληνικές πολιτείες, Γαλλικός Μάης, Κομμούνα του Παρισιού κ.λπ.).