Λαμπρή 2010
Καθαρότατον ήλιον επρομηνούσε/της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι
σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε/τ΄ ουρανού σε κανένα από τα μέρη
και από κει κινημένο αργοφυσούσε/τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ΄ αέρι,
που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:/Γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα
3 σχόλια:
Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος
Αναστάς ο Ιησούς από του τάφου, καθώς προείπεν, έδωκεν ημίν την αιώνιον ζωήν και μέγα έλεος.
xρονια πολλά κι ευτυχισμενα βοιωτέ. Δημιουργικα κι ευθυτενή!
"[...Και ως προς την ουσία του ποιητικού έργου ο Σολωμός έβλεπε καθαρά και ασάλευτα επίστευε ότι
ψυχή του αληθινού ποιήματος πρέπει να είναι η νίκη του λόγου απάνου στη δύναμη των αισθήσεων.
Θρίαμβος αληθινός, διότι ούτε θα
στηρίζεται εις την στωικήν απάθεια, ούτε θα αναπαύεται
εις την τυφλήν υποταγήν εις την θείαν θέληση, αλλά θα πηγάζη εις τον άνθρωπο από την υψηλή συνείδηση της ηθικής του ελευθερίας και από την ανάγκη
να έβγη νικητής μες από τους πλέον γλυκούς πειρασμούς της καρδίας, από τον πλέον τρομερό αγώνα με την τυφλήν οργή των ανελευθέρων εχθρών του φωτός.'Η ψυχή', λέγει ο Σχίλλερ,'τόσο περισσότερο εκτείνεται μέσα της, όσο περισσότερους περιορισμούς ευρίσκει έξω της'...]"
Δημοσίευση σχολίου