Και Είναι Πολλά τα Ψεύδη και Οι Ψεύτες

Γράφει η Γιάννα Λάμπρου/Ροζαλία
Νομικός

Ηρθε λοιπόν η ώρα της απόφασης, της επιλογής διά της ψήφου.Σε μια χώρα κατακερματισμένη κι αδύναμη. Από έναν λαό τιμωρημένο για τις θυμικές του εξάρσεις και την αβασάνιστη ευκολία του να συμπεριφέρεται ως ηθοποιός επαρχιακού θιάσου. Άλλοτε ψευτολαμπερός κι άλλοτε γκρίζος πάντα δε μίζερος. Απαίδευτος, ακοπίαστος και ανέτοιμος από πάντα να βλέπει. Να βλέπει κι όχι να κοιτά, να σκέφτεται κι όχι να φοβάται, να Είναι κι όχι να Υπάρχει. Να χαϊδεύεται και να πιστεύει στο ανύπαρκτο θαύμα του Μοναδικού και Εξαιρεμένου από τον μόχθο και τον ιδρώτα της κατάκτησης. Η παλιά γενιά που τό 'ξερε λόγω σκληρών συνθηκών, αποσύρθηκε και εν πολλοίς απαξιώθηκε ο τρόπος της, αφού φάνταξαν τα faux .

Faux στη σκέψη, στα συναισθήματα, ψευδο-εργασία, ψευδές βιοτικό επίπεδο, στολίδια και ιδανικά μετρούμενα σε τετραγωνικά, σε επιδόματα, σε γνωριμίες. Αυτή ήταν η εποχή για τους πολλούς. Του επιχειρείν χωρίς κανένα κεφάλαιο. Του επιχειρείν με την ευγενική συνδρομή των εκλεγμένων αρχόντων και των κάθε είδους παραρτημάτων τους.Το επιχειρείν όμως στη ζωή και στο θαύμα της θέλει βάσανο. Και κόπο. Και υπόβαθρο και παιδεμό. Κι αγώνα. Επιτηδείως οι ωφελούμενοι αποκοίμισαν τους καθέξιν ρέποντες στην φυγοπονία. Μέγιστοι φυγόπονοι κι αυτοί, και επέλεξαν τις λεωφόρους της ταχύτητας αντί της ατραπού του αγωνίζεσθαι.

Αλλωστε τις είχαν διατρέξει με τον ίδιο τρόπο, με οδηγούς κάποιους "πε-φωτισμένους" ηγέτες και το παραμύθι, κόντεψε να γίνει γενεά ολόκληρη. Σχεδόν πενήντα χρόνια άρκεσαν να απο-πολιτισμικοποιηθεί η ελληνική κοινωνία, να χάσει κάθε επαφή με την "ισχυρή" της παράδοση, να γαλουχηθεί στο Νάυλον. Οι φωτεινές εξαιρέσεις, θεωρήθηκαν εμμανείς και stranger και ελιτιστές και, και... Εγινε εξαίρεση, να αγνοείς τις ρίζες, το σημείο εκκίνησης, το συμπληρωματικό της ύπαρξής σου, η γνώση και πεποίθηση πως θα κοπιάζεις για να εξασφαλίζεις τον επιούσιο άρτο και τον επιούσιο μύθο του περάσματός σου.

Κι έφτανε ως την απομόνωση... Αυτός λοιπόν ο λαός που δεν δημιούργησε Τίποτα στην πλειοψηφία του, που αρκέστηκε στις σειρήνες των επιτηδείων περί το Τίποτα, τιμωρείται σήμερα. Και πάλι επί δικαίων και αδίκων ο πέλεκυς. Και πάλι εξαιρούνται οι ηθικοί αυτουργοί. Διότι στην χειρότερη περίπτωση θα "χάσουν" μια έδρα. Αφού όμως έχουν διά πράξεων ή παραλείψεων στην καλύτερη, σύρει μια άμορφη κι απαίδευτη μάζα στον σχηματισμό ψευδούς αντίληψης του κόσμου. Κι αυτοί δεν θα τιμωρηθούν. Θα εισπράξουν και ήδη εισπράττουν μια απαξίωση, λόγω ανέχειας, αλλά δεν θα συγκινηθούν. Κι αυτό γιατί αν είχαν εγκαταστημένες δομές κι υποδοχές αρετής, δεν θα ήσαν αυτοί που συνειδητά ή έστω με ενδεχόμενο δόλο παρέσυραν και κατέστρεψαν μια ολόκληρη πατρίδα. Και όχι σκέτο χώρα, γιατί πατρίδα είναι κι αυτή η ψυχή που 'χει μια γεωγραφική ενότητα, που την διαφοροποιεί στο χάρτη.

Σε μια πατρίδα τόσο ευσύνοπτη αυτοί κατάφεραν να σκορπίσουν ένα δυσανάλογο αμάρτημα. Ουδείς άμοιρος των ευθυνών του αλλά κατά τη συμμετοχή και τη θέση του. Να επιλέξουμε λοιπόν. Να αναδείξουμε. Να αντιστρέψουμε τα πράγματα. Να αποσυρθούμε, θα έλεγα. O,τι χαλάσαμε, χαλάσαμε. Να ζητήσουμε συγγνώμη, να τιμωρήσουμε, να περιθωριοποιήσουμε, να πετάξουμε απ τη ζωή μας ό,τι δεν είναι πραγματικό. Και Είναι Πολλά τα Ψεύδη και Οι Ψεύτες. Και είναι Ελάχιστα όσα μας Χρειάζονται. Ένα το εξής: σκουπίδια για τους Ιταμούς και Μόχθος για τη Δημιουργία. Καλό βόλι, λοιπόν.