Ζητείται Εμπιστοσύνη

 

Γράφει η Γιάννα Λάμπρου/Ροζαλία
Νομικός

Eκ νέου και ξανά να επιλέξουμε. Να εκλέξουμε. Να ασκήσουμε επανειλημμένα το δημοκρατικό μας δικαίωμα. Να αποφασίσουμε επιτέλους, πώς θέλουν να μας κυβερνούν. Να αποκλείσουμε και να αναδείξουμε. Εμείς οι απελπισμένοι. Εμείς οι αγανακτισμένοι. Εμείς οι παρορμητικοί και από το εύπεπτο δραμα συν-κινούμενοι.
Εμείς ο λαός. Γι΄αυτούς τους ισχυρούς. Που κανένας όταν ήταν καιρός δεν ανέλαβε τις ευθύνες του, την Ευθύνη της εκθεσης της πραγματικής κατάστασης. Μας έσυραν σε υπογραφές που ηταν αμετάκλητες και δεν είναι αμετάκλητες. Ζητουν την επιλογή μας. Ενώ στα δύσκολα, δεν Παραιτήθηκε κανένας από το οφίτσιο του. Δεν προκάλεσε εκλογές μέσα σ αυτά τα δυο χρόνια ολίσθησης και τώρα στην κατολίσθηση , μας ζητουν να Επέμβουμε. Για χαρη τους. Και πάντως όχι για χάρη μας. Για να ξαναδιαχειριστούν τον τρόμο, την Υπόσχεση, τη βία.


Βαρύ το κλίμα φίλοι. Πότε μας εκπροσωπήσατε, για να το κάνετε τώρα. Και γιατι θα το κάνετε τώρα;! Το παρελθόν εγγυάται το μέλλον κι ακομη κάποιοι και θυμόμαστε και σκεπτόμαστε.
Και κυρίως τους σεληνιασμούς των τακτικών και των χειρισμών σας. Την έπαρση τυπου «φάτε παντεσπάνι». Την επιβραβευση της ιδιωματικής κοινωνίας που εντέχνως και δολίως κατασκευάσατε για να διακρίνεσθε, ως μονοφθαλμοι στους τυφλούς.


Και κυρίως τους γεροντες και τους νέους. Που αποτελούν τους θεματοφύλακες της πατρίδας. Οι μεν κουβαλουν μόχθο και σοφία, οι δε ορμη και δύναμη. Καταστήσατε κι αυτους, ανυπεράσπιστους τους πρωτους, χαμενους σε αδιεξοδο τους άλλους.


Ρημάξατε την παιδεία, την υγεια. Και αφανίσατε τον κοινωνικο πολιτισμο. Του κοπου,τ ης δημιουργίας, της αλληλεγγύης, ακόμα και της Τέχνης. Διότι ελλασσονες καθως υπήρξαν οι περισσοτεροι μπήκαν στις αυλες σας. Και στρατεύτηκαν. Και αυτοκαταργήθηκαν. Αυτά λοιπον τα αδικήματα θα ηταν αξιόποινα για κάθε κοινό θνητο, για σας όμως δεν υφίστανται.
Ποιος κάποτε θα μιλήσει για όλα τούτα; Και ποιος θα ζητήσει τον πραγματικό λογαριασμό; Αφού όλα τα φτιάξατε να μοιάζουν Αθώα!
Ζητείται Εμπιστοσύνη.

Του βάζεις δύσκολα του κόσμου αυτού του άμυαλου
και ξενυχτάς με το ζεϊμπέκικο του αρχάγγελου
γελάς με γέλιο δυνατό κι όποιος αντέξει
μετά ζητάς σιωπή που δε σηκώνει λέξη

Μοναχική και σπάνια
γυρνάς μεσ' στα Βαλκάνια
ανέμους να θερίσεις
σαν Παναγιά σ' έναν τεκέ
ψάχνεις του κόσμου το λεκέ
για να τον καθαρίσεις

Μελαχροινούς Θεούς τις νύχτες ονειρεύεσαι
και μ' όποιον ήλιο σεργιανάς τον ερωτεύεσαι
οχτώ μποφώρ κι οι δράκοι βγήκανε στο κύμα
παίρνεις μελάνι και φτερό και γράφεις ποίημα

Μοναχική και σπάνια
γυρνάς μεσ' στα Βαλκάνια
ανέμους να θερίσεις
σαν Παναγιά σ' έναν τεκέ
ψάχνεις του κόσμου το λεκέ
για να τον καθαρίσεις

Kαλά εσύ, έφυγες νωρίς...