Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Στην Αθήνα το 11ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

Στην Αθήνα το 11ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

Posted by βοιωτός at 1:51 μ.μ.

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

η σκόνη του χρόνου

...μια ωραιότατη πρόταση ψυχαγωγίας για όσους διήγαν προ πολλού την πρώτη νεότητα (άνω των 35), αλλά και για όσους νεότερους έχουν κάπου συναντηθεί με το παρελθόν μέσα απ την κουλτούρα και τις αναζητήσεις τους.
μια ταινία που με όχημα τα συμβάντα στις προσωπικές ζωές και στα συναισθήματα που προκαλούνται, αναδεικνύει την επίδραση των πολιτικών γεγονότων στην πορεία ζωής των ατόμων- πρωταγωνιστών, με αποτέλεσμα την παραγωγή αδιεξόδων, δηλαδή προσωπικών καταστροφών στις ζωές τριών γενεών.
η ένταση της καταπληκτικής μουσικής της Ελένης Καραίνδρου, που διαλέγεται αδιάκοπα σ όλη την ταινία με την ιστορία, μεταφέρει τον θεατή και τον προκαλεί σε συνάντηση με τη δικιά του ζωή.
Παρεμβαίνει ο Αγγελόπουλος στην δομή μας, την αναστατώνει, την δονεί, την συν-κινεί.
δεν είναι ένα αριστούργημα.
είναι όμως ενα μεγάλο συναισθηματικό και συνεπώς βαθύτατα πολιτικό ποίημα.
επί μέρους θα βρει κανείς να πει για την ασθενική ερνηνεία της Ιρέν
Ζοκόμπ-_Ελένης (πώς αλλιώς θα την έλεγαν άλλωστε), ίσως και για μια "φλυσρία" του σκηνοθέτη, που θέλει να πει τόσα πολλά με τη μία.
όμως το σύνολο της ταινίας καταφέρνει να ενώσει το απάνθρωπο με το όνειρο, την ωμότητα με την ελέύθερη ψυχή και βούληση τον άνθρωπο με την τραγικότητα της ύπαρξης και τα αδιέξοδά του.
" ό,τι στερήθηκα σε άγγιγμα, το κέρδισα σε όνειρο", λέει η Ελένη.
θα επανέλθω, αφού το αναγνώσω για δεύτερη φορά,έχοντας επικοινωνήσει και εισέλθει ήδη στν κόσμο της ..σκόνης του χρόνου.

3/21/2009 9:04 π.μ.
Ανώνυμος είπε...

Είναι μια μετριότατη ταινία, η οποία δεν έχει να κομίσει κάτι νέο στον χώρο της τέχνης.
Επισημαίνω αδρομερώς τα ελαττώματά της, χωρίς να σημαίνει ότι δεν είχε και ορισμένα θετικά -ελάχιστα, είναι η αλήθεια -στοιχεία. Τα επιμέρους στοιχεία, όμως, δεν δομούν ένα ολοκληρωμένο σύνολο.

1. Εάν θέλεις να αφηγηθείς σε 2 ώρες την 50 χρονη ιστορία της Ευρώπης, θα πρέπει να είσαι ή πολύ μεγάλος σκηνοθέτης, ή πολύ μικρός (!).
Διότι, τότε πρόκειται για έπος, και, σίγουρα δεν ήταν μια επική ταινία. Οπότε, έχουμε κομμάτια και αποσπάσματα από την ιστορία,με χάσματα, ασύνδετα μεταξύ τους τα οποία συμπληρώνει ο θεατής, υπό μία ορισμένη σκηνοθετική, αλλά και νοηματική ματιά.
Ωστόσο, ο σκηνοθέτης οφείλει να μην αναζητεί τη...βοήθεια του θεατή.

2. Σε συνάφεια με το παραπάνω, υποτίθεται, ότι ο ιστός που συνενώνει αυτά τα άτακτα αποσπάσματα, είναι η κεντρική ηρωίδα, η οποία είναι, ωστόσο, τόσο άνευρη και ασήμαντη, που δεν μπόρεσε να σηκώσει έναν τόσο μεγάλο και βαρύ -ως πρόθεση, πάντα -ρόλο.
Διότι, αν η Ελένη συμβολίζει τη γυναίκα, τη μάνα, την ερωμένη, την πατρίδα, τον έρωτα, την ιστορία, την μεγάλη περιπέτεια της ζωής,τελικά, η Ιρέν Ζακόμπ δε κατάφερε να προσδώσει όλες αυτές τις διαστάσεις. Φυσικά, δεν είναι αυτό πρόβλημα της ηθοποιού, αλλά του σκηνοθέτη.

3. Ο τρόπος πραγμάτευσης των μηνυμάτων της ταινίας - τα οποία είναι, ούτως ή άλλως, διαχρονικά και πανανθρώπινα,οπότε, δεν μάθαμε κάτι νέο - υπήρξε ελλιπής , αλλλά και αγχωτικός, στο επίπεδο, να ειπωθούν όλα ακροθιγώς, και στην ουσία, τίποτε άρτιο. Τρανό παράδειγμα εδώ, η βεβιασμένη σκηνή της αναζήτησης της μικρής, στο γκέτο των μεταναστών. Ένα πλάνο για ένα γκέτο που προήλθε ...από το πουθενά, και έφυγε το ίδιο έυκολα, υποδηλώνοντας το άγχος του σκηνοθέτη να μιλήσει και για τα σύγχρονα προβλήματα, τα οποία , όμως, περιλήφθηκαν ασπόνδυλα και αναίτια.

4. Τώρα, ωραία μουσική ή ωραία φωτογραφία, δεν είναι ακριβώς αυτή η στόχευση ενός έργου τέχνης, περισσότερο μάλιστα μιας ταινίας, η οποία είναι σύνολο, υποχρεωτικά.
Διότι, αν θέλω ωραία μουσική, αρκεί ένας δίσκος της αρεσκείας μου. Το ίδιο συμβαίνει και με τη λεγόμενη "ποιητικότητα". Οι ταινίες , όπως γνωρίζουν οι κριτικοί παγκοσμίως, πρέπει να είναι ταινίες , με ό,τι σημαίνει αυτό. Διαφορετικό είναι το ποίημα, η φωτογραφία, κλπ. Είναι άλλες, αυτόνομες τέχνες, οι οποίες δεν απαγορεύονται, φυσικα, στον κινηματογράφο, αλλά αποτελούν, ενδεχομένως, ευτυχή σύζευξη, με την προϋπόθαση, ωστόσο, ότι η ταινία έχει επιτύχει τον κύριο στόχο της.

5. Τέλος, διότι όσα παρατέθηκαν εδώ είναι , ασφαλώς ενδεικτικά, η συγκίνηση είναι προκάτ, δηλαδή Κίτς, αφού εκβιάζεται με όσα και ό,τι επιθυμεί να προσθέσει ο θεατής και δεν προκύπτει από την ταινία, αβίαστα.

3/21/2009 2:54 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

΄ένα κι ένα κάνουν δύο, δύο και δύο τέσσερα και ποτέ πέντε ή δέκα, αλλά ο θάνατος, ο έρωτας, η γέννηση, η απόγνωση δεν λύθηκαν ποτέ μ αυτό το σύστημα.
εξαιρετική επιστήμη τα μαθηματικά, αλλά σεν απαντούν σε όλα και κυρίως στις οριακές στιγμές του τραγικού της ανθρώπινης ύπαρξης.

3/21/2009 3:18 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Η αληθινή Τέχνη δεν σε συγκινεί, απλώς. Πολλά πράγματα, θέματα, απόψεις, σώματα, βλέμματα , ιστορίες, παθήματα, γεγονότα, μπορούν να μας συγκινήσουν, οποιαδήποτε στιγμή και οπουδήποτε.
Ωστόσο, η αληθινή και η λεγόμενη μεγάλη Τέχνη, αν θέλει να είναι τέτοια, οφείλει να σε
ξαφνιάζει, πρωτίστως.
Αν αναμασά αυτό που ήδη ήξερες, αν σε κολακεύει για ό,τι ήδη ξέρεις, αν "δεν σου ανοίγει παράθυρο στο χάος", είναι κάτι άλλο: απλώς έκφραση.

3/21/2009 3:20 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Η κριτική οφείλει να είναι αντικειμενική.
Η γνώμη, πάλι, όχι.

3/21/2009 3:42 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Αν κατάλαβα καλά, την εγγενή τραγικότητα του ανθρώπου - η οποία, παρεμπιπτόντως είναι και θα παραμείνει άλυτη -
δεν μπορεί να την λύσει η Μαθηματική επιστήμη, αλλά την...έλυσε ο Αγγελόπουλος, με τις αναμασημένες συνταγές του εύπεπτου και δήθεν συναισθηματισμού της ταινίας του.
Ευτυχώς, διότι είχαμε μία έλλειψη ως προς αυτό.

3/21/2009 4:37 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Υπνοβάτη, υπάρχει η συγκίνηση και η αισθητική συγκίνηση.
η διαφορά τους είναι ότι δεν έχει η δεύτερη την άμεση βιολογική ανταπόκριση που έχει η πρώτη. θα λέγαμε ότι αισθητική είναι η συγκίνηση του πνεύματος..

3/22/2009 9:55 π.μ.
Ανώνυμος είπε...

Αντί για μετατοπίσεις και κλισέ της δεκαετίας του '80, προτιμώ, πάντοτε, τα επιχειρήματα ή τα αντεπιχειρήματα.
Διαφορετικά, κάθε θέση είναι ισοσθενής με την αντίθετή της.

3/24/2009 8:44 π.μ.
Ανώνυμος είπε...

Ετσι τελειώνει ο κόσμος
Οχι με ένα βρόντο μα μ΄ενα λυγμό.
ΕΛΙΟΤ

3/24/2009 2:25 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

φίλε μου, ωραίο, ιερό. δεν τοξερα. με πλούτισες,

3/24/2009 3:05 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)