Του Μιχάλη Ιγνατίου

Οδήγησε τον ελληνικό λαό στη φτώχεια

Η παραδοχή από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο των «στραβοπατημάτων» του –διότι λάθη με την έννοια της λέξης δεν παραδέχεται- στην υπόθεση της ελληνικής οικονομίας, φανερώνει ότι ήταν μία βλακώδης πράξης η προσφυγή στο μηχανισμό.

Μα πάνω απ’ όλα αποδεικνύεται ότι αν η κυβέρνηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου επιδείκνυε πολιτικό θάρρος και λάμβανε το φθινόπωρο του 2010 το ένα τρίτο των μέτρων που επιβλήθηκαν από την Τρόϊκα, η μοίρα της Ελλάδας θα ήταν διαφορετική.

Ο προκάτοχός του Κώστας Καραμανλής, όπως και ο κ. Παπανδρέου είχαν έγκαιρα προειδοποιηθεί από τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον για τη λαίλαπα που θα σάρωνε τη χώρα. Ηταν γνώστες των απόψεων του ΔΝΤ, τον Ιούλιο του 2009 αλλά και ενωρίτερα.
Το Ταμείο κτυπούσε τον κώδωνα του κινδύνου και προέβλεπε με στοιχεία ότι η χώρα μέχρι το τέλος εκείνης της χρονιάς δεν θα μπορούσε «να βγει στις αγορές». Οι Βρυξέλλες διά του κ. Γιούνκερ εκλιπαρούσαν για μέτρα, που θα ήταν ανώδυνα εάν λαμβάνονταν τότε.
Ο κ. Καραμανλής είχε εγκαταλειφθεί από το ίδιό του το κόμμα και αδυνατούσε να επιβάλει οτιδήποτε γι’ αυτό και σήκωσε τα χέρια ψηλά. Ο δε κ. Παπανδρέου, εγκλωβισμένος από τη φράση-δέσμευση ότι «λεφτά υπάρχουν», δεν άκουσε τον υπουργό του των Οικονομικών, κ. Γιώργο Παπακωνσταντίνου, ο οποίος ερχόμενος «δαρμένος» από τις Βρυξέλλες, τον Οκτώβριο του 2009, τον ενημέρωσε πλήρως για την κατάσταση της οικονομίας.

Βεβαίως, ο καθένας μπορεί να υποστηρίξει ότι τα παραπάνω «είναι παλιά ξινά σταφύλια» και δεν θα έχει άδικο. Ούτε η ΝΔ, ούτε το ΠΑΣΟΚ τόλμησαν να αντιπαρατεθούν με τις συντεχνίες τους, που ταλαιπώρησαν τον τόπο. Ο δε κ. Παπανδρέου αποφάσισε την πορεία προς το ΔΝΤ ως αρχηγός της αντιπολίτευσης ακόμα, μία πορεία προς το άγνωστο, χωρίς να γνωρίζει που θα έβγαζε και που θα οδηγούσε τους πολίτες. Η επιλογή του μηχανισμού ήταν προδιαγεγραμμένη πορεία προς τον οικονομικό θάνατο.

Διάβασα πολλές αναλύσεις για το μείζον θέμα της αναδιάρθρωσης, το οποίο έχω συζητήσει και με Ελληνες πολιτικούς. Η εντύπωση που αποκομίζει ο συνομιλητής αυτών των πολιτικών, είναι ένα μείγμα άγνοιας και συγκάλυψης. Οι πλείστοι ομιλούν και σήμερα για ασήμαντο ζήτημα. Πρόκειται για αντιδράσεις από ανθρώπους που γνωρίζουν πως είναι ένοχοι και οι οποίοι μεταβιβάζουν τις ενοχές στις πλάτες άλλων.

Το «κούρεμα» ήταν μεγάλη υπόθεση για την ελληνική οικονομία και δεν ήταν τρελλός ο Ντομινικ Στρος Καν που προωθούσε με δυναμικό τρόπο την πρόταση. Ψεύδεται ο Ολι Ρεν όταν ισχυρίζεται ότι το ΔΝΤ δεν έθεσε το θέμα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο κείμενο της τελευταίας έκθεσης αξιολόγησης αλλά και σε συζητήσεις με στελέχη του ΔΝΤ. Αλλωστε στη συνεδρίαση του Δ.Σ. του Ταμείου εκείνο το μαύρο Μάη του 2010, άστραψαν και βρόντηξαν τα μέλη του όταν συνειδητοποίησαν ότι η ελληνική κυβέρνηση και οι Ευρωπαίοι δεν αποδέχθηκαν την πρόταση για αναδιάρθρωση.

Επρεπε ο ίδιος ο πρωθυπουργός της Ελλάδας να απαιτήσει το «κούρεμα». Ηταν υποχρέωση και δικαίωμα του. Και εάν το είχε επιχειρήσει, λόγω και της ισχυρής στήριξης του κ. Στρον Καν, θα είχε καταφέρει την ελάφρυνση του χρέους και τώρα όλοι θα τον υμνούσαμε και θα λέγαμε πως είμαστε τυχεροί που η Ελλάδα τον είχε πρωθυπουργό.

Το 2004 συνέστησα στους Ελληνοκύπριους να διαβάσουν το σχέδιο Ανάν και με το χέρι στην καρδιά να αποφασίσουν. Τώρα εισηγούμαι στους Ελληνες πολίτες να μελετήσουν την έκθεση αξιολόγησης του ΔΝΤ. Θα αντιληφθούν αμέσως πόσο νάνοι ήταν οι πολιτικοί μας ηγέτες όταν βρέθηκαν ενώπιον της πιό μεγάλης απόφασης για την Ελλάδα και το λαό της…

mignatiou