Για τον άτυχο υπαρχιφύλακα

Γράφει ο Δημήτρης Λάμπρου
Δημοσιογράφος/

Εκδότης Περιοδικού ΒΟΙΩΤΙΑ

Σε προσωπικό επίπεδο η στυγερή δολοφονία του αστυνομικού Γιώργου Ανδριτσόπουλου, 36, πατέρα 3 παιδιών με έχει συγκλονίσει. Ασφαλώς συμπάσχω με την τραγική οικογένεια και απευθύνω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στη σύζυγο, τα παιδιά και τους λοιπούς συγγενείς έχοντας την επίγνωση ότι η τραγωδία δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια ούτε υπάρχει παραμυθία για τους δικούς του ανθρώπους που να δικαιώνει το αθώο αίμα του νεαρού υπαρχιφύλακα που χύθηκε την ώρα του καθήκοντος.

Το δράμα που εκτυλίσσεται έχει ένα όνομα: Γιώργος Ανδριτσόπουλος. Ετών 36.

Δεν γύρισε σπίτι μετά τη χθεσινή υπηρεσία. Δεν θα γυρίσει ποτέ. Το αναπότρεπτο παραμόνευε κάπου στην περιοχή του Διστόμου. Σ’ αυτό το «κάπου» είχε αποφασιστεί το ανεπίγνωστο μοιραίο ραντεβού. Πόσες φορές θα είχε περάσει από εκεί με την οικογένειά του. Πόσο αλλιώτικο θα ‘δειχνε εκείνη τη στιγμή…

Επεσε στο καθήκον. Αυτή τη φορά κληρώθηκε αυτός. Άλλες άλλοι. Γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται. Μόνο τα πρόσωπα αλλάζουν. Αλλά ακόμη κι αυτά μπορείς να τα δεις σαν ένα πρόσωπο, σαν μια ύπαρξη όλα, που συναντιούνται στους κοινούς τόπους που χωρομετρούν βιώματα, εμπειρίες, θεωρήσεις, αρχές και μοντέλα ζωής, γιατί έχουν το ίδιο βάρος κάτω από τον ουρανό, γιατί είμαστε ίδιοι οι άνθρωποι παρά τις μύριες διαφορές μας. 

Όμως ο πόνος… ο πόνος της απώλειας είναι πάντα ένας. Μοναδικός. Μια μοναχική υπόθεση. Αποκλειστικός, ασύγκριτος, αμετάδοτος. Δεν νιώθεται αν δεν τον ζήσεις. Αφατος και βαθύς σαν το μυστήριο της ζωής.  
Γι’ αυτό και τα λόγια κάποτε θορυβούν ενοχλητικά μπροστά στον πόνο της μάνας, της συζύγου, των παιδιών, ανωφέλητα καθώς προσπαθούν να δώσουν μορφή στο ά-σχημο εν γένει.
Στέκεις ταπεινός και αμήχανος κι αφήνεις τη σιωπή να δώσει με το δικό της ευγενικό ίχνος την ακριβή (που κοστίζει εννοω) διάσταση του πένθους…
Με δυο παρατηρήσεις θέλω να κλείσω.
Από πολιτικής άποψης το θανατηφόρο περιστατικό με τον άτυχο αστυνομικό αναδεικνύει τις τεράστιες παραλείψεις της ελληνικής πολιτείας με την εγκληματικότητα να προσλαμβάνει μεγάλες διαστάσεις και να παγιώνεται ως σταθερά στην ύπαιθρο επιδεινώνοντας την κατάσταση στην ήδη πολύ δύσκολη διαβίωση των πολιτών. Το γεγονός συνιστά τεράστια αποτυχία της ακολουθούμενης πολιτικής κάτι που δεν είναι καινούργιο ούτε παράδοξο αν σκεφτεί κανείς τα μέσα, τις συνθήκες, τις αμοιβές και το κυριότερο την άθλια κομματοκρατία που επί 30 χρόνια ταλανίζει τα Σώματα Ασφαλείας.
Επιπλέον τεράστιες ευθύνες υπάρχουν στη μεταναστευτική πολιτική που άσκησαν κυβερνήσεις, κόμματα και οργανώσεις, μυωπική πολιτική η οποία οδήγησε στη βίαια πληθυσμιακή αλλοίωση της χώρας με στόχο την εξυπηρέτηση πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων. Η οικονομική κρίση που εξαθλιώνει τους γηγενείς είναι λογικό να έχει βαρύτερες συνέπειες στους μετανάστες και η εγκληματικότητα λαμβάνει προϊόντος του χρόνου εφιαλτικές διαστάσεις.

 Το σημαντικότερο: Η Πολιτεία οφείλει να κινητοποιηθεί αμέσως για να παράσχει την αρωγή της στην οικογένεια του εκλιπόντος με την ενεργοποίηση του νόμου για τον διορισμό στο Δημόσιο μέλους της οικογένειάς του ώστε τα βασικά της βιοτικά προβλήματα να επιλυθούν. Είναι καθήκον της Πολιτείας να βοηθήσει την οικογένεια του άτυχου Ανδριτσόπουλου αγφού δεν μπόρεσε να τον προστατέψει αποτελεσματικά.

Επιπλέον είναι καιρός να πάψουν τα κροκοδείλια δάκρυα και τα ψεύτικα τηλεγραφικά συλλυπητήρια που συνοδεύουν τελετουργικά κάθε ανόσιο έγκλημα εις βάρος των πολιτών αλλά κυρίως των αστυνομικών. Η κατάσταση τίθεται οσονούπω εκτός ελέγχου και δεν διασώζεται πια με λόγια ούτε με δηλώσεις. Αν δεν μπορούν  να κάνουν το καθήκον τους οι υπεύθυνοι ας παραιτηθούν. Η ύπαιθρος στενάζει από τις εγκληματικές συμμορίες και η κυβέρνηση ασχολείται με λεπτομέρειες και με καντρίλιες ανασχηματισμού.