Ρήξη και συμβιβασμός για τον Αλέξη Τσίπρα

Γράφει ο Δημήτρης Λάμπρου

Δημοσιογράφος/

Εκδότης Περιοδικού ΒΟΙΩΤΙΑ

Η ίδια η κρίση του πολιτικού συστήματος είναι εκείνος ο ειδικός παράγοντας που έχει οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στον προθάλαμο της κυβερνητικής εξουσίας στην Ελλάδα. Και είναι η ίδια η κρίση και η αιώνια προσαρμοστικότητα του συστήματος που ευνοεί την ενσωμάτωση του κόμματος αυτού στα πλαίσια ενός αναδυόμενου νέου δικομματισμού ο οποίος είναι απαραίτητος για τη σταθερότητα της αστικής δημοκρατίας –στο μέτρο που αυτή θεωρείται σκόπιμο να διατηρηθεί.

Από την πλευρά αυτή δεν θα αποτελέσουν έκπληξη αλλά είναι μάλλον αναμενόμενες για τους διορατικούς και τους οξυδερκείς πολιτικούς παρατηρητές κάποιες παραχωρήσεις προς τον ισχυρό της ημέρας, τον ΣΥΡΙΖΑ, τόσο στο εσωτερικό μέτωπο όσο και στο εξωτερικό, στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ. Αυτές οι παραχωρήσεις που θα αφορούν την εφαρμογή ορισμένων προεκλογικών δεσμεύσεων  θα εμφανιστούν ως επιτυχίες του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα θα έχουν περισσότερο επικοινωνιακό/κοινωνικό χαρακτήρα και δεν θα θίγουν την καρδιά του συστήματος εξουσίας που κυριαρχεί φανερά ή παρασκηνιακά στη χώρα.

Υπάρχουν μόνο δύο προβλήματα σε σχέση με την ανάλυση αυτή. Το πρώτο είναι οι υποσχέσεις για ουσιαστικές αλλαγές που ο Αλέξης Τσίπρας αφειδώς μοίρασε πιεζόμενος από τα ποσοστά και από τον πλειοδοτικό λαϊκισμό συνιστωσών και άπειρων πολιτευτών. Μια συγκροτημένη προσεκτική και μακριά από τις μαξιμαλιστικές προεκλογικές κορόνες κυβερνητική πολιτική είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει εσωκομματικούς τριγμούς στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ όπου επιβιώνουν (προς τιμήν τους) ακόμη ιδεολογικές διαφορές και θεωρητικές γραμμές άλλες εκτός του στείρου μακιαβελικού κυβερνητισμού. Αυτό με τη σειρά του θα έχει δυσμενή αντίκτυπο στην πολιτική σταθερότητα και αμέσως στην οικονομική σταθερότητα.

Πιο σημαντικό είναι το δεύτερο θέμα που είναι αυτή η ίδια η διαμορφωμένη στην Ελλάδα πραγματικότητα μετά από την οικονομική κατάρρευση. Θέλω να πω, ότι η κρίση είναι τόσο βαθιά και τόσο πολυδιάστατη ώστε τα επικοινωνιακού χαρακτήρα μέτρα –που πιθανόν να εντυπωσιάσουν τους αριστερούς ψηφοφόρους- δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι δεν θα ικανοποιήσουν τον χειμαζόμενο πολίτη, εκείνον που προσπαθεί να επιβιώσει μέσα στη λαίλαπα των μνημονίων. Για την υπέρβαση της κρίσης απαιτούνται γενναίες πρωτοβουλίες, απαιτούνται συγκρούσεις με κατεστημένα και νοοτροπίες, απαιτούνται σαφείς στόχοι και άκαμπτη προσήλωση σε μια δίκαιη πολιτική.

Προσωπικά δεν είμαι σίγουρος ότι ο Αλέξης Τσίπρας –αν ο λαός τον επιλέξει ως κυβερνήτη- θα επιδιώξει τη ρήξη με το σύστημα, τη σύγκρουση, τη μάχη που όπως εξήγησα είναι προϋπόθεση υπέρβασης της κρίσης, και πως δεν θα επαναπαυτεί στην συστημική αποδοχή και στη ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ ως δεύτερου πόλου στον νέο δικομματισμό.

Αν πάντως συμβιβαστεί –όπως ήδη προβλέπουν πολλοί εχθροί αλλά και φίλοι του- θεωρώ ότι θα πρέπει να αντιστρέψουμε την παροιμιώδη φράση που στην περίπτωση του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει: «Οποιος πάει για τα λίγα χάνει και τα πολλά».