Για τα Νοσοκομεία της Βοιωτίας

Γράφει ο Δημήτρης Λάμπρου

Δημοσιογράφος/

Εκδότης Περιοδικού ΒΟΙΩΤΙΑ

Τα προβλήματα του Νοσοκομείου Λιβαδειάς, όπως και τα προβλήματα του Νοσοκομείου Θηβών, δεν πρόκειται να τα επιλύσουν αυτοί που τα δημιούργησαν. Αυτό αποτελεί δεδομένο. Είναι αξίωμα.

Επειδή δεν θέλουν και επειδή δεν μπορούν. Αυτοί δεν μπόρεσαν να οργανώσουν ένα αξιοπρεπές σύστημα υγείας όταν τα δάνεια έρεαν άφθονα, όταν οι πόροι φάνταζαν άπειροι, όταν «δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα». Θα το κατορθώσουν τώρα που η περιστολή των δαπανών είναι αδήριτη ανάγκη; Τώρα που το νοικοκύρεμα αποτελεί μονόδρομο; Αποκλείεται. Δεν μπορούν.

Επιπλέον πρόκειται για περιορισμένων, χαμηλών δυνατοτήτων πολιτικούς, τέκνων της σαθρής μεταπολίτευσης που το μόνο που γνωρίζουν είναι να σκορπίζουν δανεικά χρήματα για τον προσπορισμό προσωπικού οφέλους. Τα ρουσφέτια, οι διορισμοί, οι «εισαγωγές ασθενών» είναι η ειδίκευσή τους. Ο άκρατος λαϊκισμός και η διοργάνωση εκδηλώσεων για διαρκή διαμαρτυρία το φόρτε τους. Εκεί όπου οι αφελείς πολλοί θαυμάζουν τους πολιτικούς απατεωνίσκους που κραυγάζουν δυνατά και οι λίγοι επιτήδειοι σιγοντάρουν για να κερδίζουν από τη συνέχιση της κατασπατάλησης τους δημοσίου χρήματος, από τα φακελάκια, από τις εξυπηρετήσεις, από τον πόνο και την ανασφάλεια του ασθενούς.

Σχηματικά πρόκειται εν πολλοίς για ίδια φαιδρά πρόσωπα, για την ίδια σύνθεση που θα διέσωζε το Πανεπιστήμιο Στερεάς Ελλάδας. Θυμάστε τα μεγάλα λόγια, τις ενωτικές συσκέψεις στο Συνεδριακό; Θυμάστε τις  κινητοποιήσεις τους; Τις βόλτες στα υπουργεία, τις φωτογραφήσεις, τα πανό; Θυμάστε το αποτέλεσμα;  Είχα υποστηρίξει τότε ότι το πρόβλημα βρίσκεται στη θεμελιώδη όσο και καταστροφική ανεπάρκεια των τοπικών αρχών, στη μηδαμινή τους επιρροή στους πολίτες, στην έλλειψη ιδεών και προτάσεων, στον λαϊκισμό και την ψηφοθηρία που ως κίνητρα πάντα στο τέλος αποκαλύπτονται.

Κανονικά, αν υπήρχε υποψία τσίπας μετά την θεαματική αποτυχία στην υπόθεση του Πανεπιστημίου στη Λιβαδειά θα έπρεπε να έχουν παραιτηθεί και να έχουν αποσυρθεί. Φυσικά όχι από τέτοιας υποστάθμης πολιτικούς.  Που  ποντάροντας στην κοντή μνήμη των πολιτών, όχι μόνον δεν παραιτούνται αλλά απειλούν να καταστρέψουν και το Νοσοκομείο, δημιουργώντας από καθαρή ιδιοτέλεια προβλήματα και εντάσεις. Αν αυτό δεν γίνει κατανοητό οι εποχές που έρχονται θα είναι πολύ δύσκολες.

Το ζήτημα της δημόσιας υγείας είναι όμως πολύ σημαντικό για να το αφήσουμε στους ρουσφετολόγους, στους πολιτικούς απατεώνες, στους λαϊκιστές του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος.

Γι’ αυτό οφείλουμε να διερευνήσουμε ορισμένες παραμέτρους και να καταλήξουμε σε προτάσεις, όπως και στην οργάνωση άλλου τύπου –και μακριά από  όλα τα λαμόγια- κινητοποιήσεων όταν χρειαστεί.

Ποιες θα ήταν οι προτεραιότητες ενός κινήματος που θα υπερασπιζόταν τη δημόσια υγεία από την επέλαση των ιδιωτικών συμφερόντων αλλά και από τους προστάτες της –τους νταβατζήδες της δηλαδή;

Το πρώτο συναφές ερώτημα που η απάντησή του δεν είναι ξεκάθαρη στο μυαλό όλων των πολιτών, οι οποίοι έχουν πέσει θύματα πλύσης εγκεφάλου από τον ισοπεδωτικό, άθλιο αλλά όχι αφελή λόγο (κάποιοι κερδίζουν από αυτό) της μεταπολιτευτικής κλεπτοκρατίας είναι:

Υπάρχει δωρεάν υγεία;

Η απάντηση είναι όχι. Δεν υπάρχει δωρεάν υγεία. Οι υπηρεσίες υγείας είναι πανάκριβες, από όλες τις πλευρές, το κόστος είναι τεράστιο. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ως οργανωμένη κοινωνία έχουμε αποφασίσει να μοιραζόμαστε όλοι μαζί το κόστος ώστε να έχουν πρόσβαση σε οργανωμένες μονάδες υγείας οι πολίτες που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να «αγοράσουν» γιατρούς και φάρμακα από την ιδιωτική προσφορά.

Επομένως εν αρχή ην το κόστος, το ταμείο. Και η πρώτη απαίτηση ενός κινήματος υπέρ της δημόσιας υγείας δεν μπορεί να είναι άλλη από την πλήρη διαφάνεια των εσόδων και των εξόδων των νοσοκομείων –στην περίπτωσή μας στη Λιβαδειά και στη Θήβα. Σε επιστολή που απέστειλε ο κ. Λάζαρος Μακρής, διοικητής της 5^ης ΠΕΣΥΠ Στερεάς και Θεσσαλίας αναφέρει ότι ο εγκεκριμένος προϋπολογισμός του 2014 για το Νοσοκομείο Λιβαδειάς είναι 5,95 εκ. ευρώ και 2,12 εκ. για το Νοσοκομείο Θηβών. Αρκεί; Όχι. Τον καλώ από εδώ να δώσει στη δημοσιότητα τους προϋπολογισμούς όλων των προηγούμενων ετών, με ακριβείς αριθμούς ώστε να αποκαλυφθούν τυχούσες σπατάλες που μεταφράζονταν σε κέρδη εκατομμυρίων για τους εμπλεκομένους. (Δείτε:

Ενα εφιαλτικό όνειρο για το Νοσοκομείο στην Ουζαμπούμπου)

Υπάρχει όμως και το πολιτικό κέρδος που κάποιοι προσπορίζονταν και προσπορίζονται με τα δικά χρήματα.  Οι διορισμοί, τα ρουσφέτια αποτελούσαν τον κανόνα για το προσωπικό των δύο νοσοκομείων της Βοιωτίας. Ένα κίνημα που πραγματικά θα πάσχιζε για τη σωτηρία τους θα απαιτούσε έναν κατάλογο με τους διορισμούς για να εξεταστεί η αναγκαιότητά τους, τα προσόντα των διορισθέντων, η διαδικασία πρόσληψή τους καθώς και ποιοι προέβησαν σε διορισμούς.

Με τον ίδιο τρόπο και με πλήρη διαφάνεια ένα κίνημα που ενδιαφέρεται για τη σωτηρία της δημόσιας υγείας θα απαιτούσε την πλήρη αναφορά, καταγραφή και αξιολόγηση όλων των προμηθειών των νοσοκομείων Λιβαδειάς και Θήβας για όλα αυτά τα χρόνια και την ολοκληρωτική διερεύνηση, την ονομαστική διαλεύκανση  των φημών που έχουν ακουστεί, για υπερτιμολογήσεις κ.λπ.

Στην ίδια κατεύθυνση είναι και η απαίτηση για περιουσιακό έλεγχο των ιατρών και των κομματικών διοικητών των Νοσοκομείων Λιβαδειάς και Θήβας. Η χρησιμοποίηση του κοινού πλούτου όπως είναι ένα δημόσιο νοσοκομείο για τον αθέμιτο ηθικά και νομικά πλουτισμό αποτελεί ατιμωτικό αδίκημα και θα έπρεπε εκτός από τη δήμευση των κλοπιμαίων να οδηγεί και στην στέρηση άδειας του ιατρικού επαγγέλματος όπως συμβαίνει στις σοβαρές χώρες.

Αφού ολοκληρωθεί ο απολογισμός και η λογοδοσία - που αποτελούν το θεμέλιο της δημοκρατικής συγκρότησης της κοινωνίας- και αφού τιμωρηθούν παραδειγματικά οι υπεύθυνοι τότε προχωράμε σε προτάσεις.
Χωρίς τα πλήρη οικονομικά δεδομένα δεν μπορεί να γίνει κανένας σχεδιασμός.

Θέλω εμφαντικά να σημειώσω εδώ ότι ο απολογισμός και η λογοδοσία  αποτελούν εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για μια καινούργια αρχή στη δημόσια υγεία. Για αυτό και οι δήθεν διαμαρτυρόμενοι δεν το θίγουν καν το ζήτημα, διότι στην πραγματικότητα είναι μαζί με τα τρωκτικά, είναι οργανικό μέρος της μεταπολιτευτικής αρπαχτής, είναι τόσο χρόνια αυτοί που στήριξαν το σύστημα το οποίο οδήγησε στην καταστροφή και στην ανυποληψία μια ολόκληρη χώρα.

Ένα κίνημα που θα ενδιαφερόταν πραγματικά για τη δημόσια υγεία όχι για τις ψήφους των αφελών θα εκκινούσε από απλά πράγματα μέχρι ναι ολοκληρωθεί ο απολογισμός και η λογοδοσία –θα ξεκινούσε από τις περικοπές:

Ασφαλώς η πρώτη πρόταση αφορά την απομάκρυνση από τα Νοσοκομεία των κομματικών εγκαθέτων, των διοικητών. Πρόκειται για ένα θεσμό και στις περισσότερες περιπτώσεις και για πρόσωπα που τον ενσάρκωσαν που προσβάλλουν τους πολίτες από τη σύλληψή του και μόνο. Ο αποτυχημένος πολιτευτής με τα πλαστά ή και τα κανονικά πτυχία που διορίζονταν στο Νοσοκομείο Λιβαδειάς υποτίθεται ότι ήταν εγγυητής της κυβερνητικής πολιτικής στον χώρο της υγείας. Στην πραγματικότητα το μόνο που εγγυόταν ήταν η διαιώνιση της πιο απαίσια μορφής κομματοκρατίας ακόμα και στη υγεία των πολιτών, την συμφέρουσα για το κόμμα κατανομή των προμηθειών, την εξυπηρέτηση των υμετέρων κατά παράβαση και καθ’ υπέρβαση κανονισμών και νόμων και η αύξηση κατά πολλές χιλιάδες ευρώ (από δανεικά χρήματα που τώρα πληρώνουμε όλοι) του προσωπικού του λογαριασμού.

Ένα δεύτερο σημείο που είναι πολύ ευαίσθητο αφορά στη συμμετοχή των πολιτών, στα νοσήλεια. Δυστυχώς στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης εξευτελίστηκε και η έννοια «δωρεάν» που αποτελεί καθήκον και όχι δικαίωμα. Η κατάχρηση των υπηρεσιών υγείας από όλους μας είναι μια πραγματικότητα που έχει τις ρίζες της στον λαϊκίστικο λόγο των κομμάτων.

Οι διαγνωστικές εξετάσεις στη χώρα μας είναι απαράδεκτα πολλές με αποτέλεσμα την κατασπατάληση πόρων. Η ευθυνοφοβία των γιατρών και άλλου είδους συμφέροντα επιβαρύνουν τα νοσοκομεία και πλουτίζουν ιδιώτες. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Μαζί με την υπερσυνταγογράφηση, με τις αδιανόητες φαρμακευτικές δαπάνες και δαπάνες ιατρικού εξοπλισμού- και την εξεπίτηδες υπολειτουργία διαγνωστικών οργάνων υπέρ ιδιωτικών συμφερόντων. Οι προσερχόμενοι για εξετάσεις πρέπει να πληρώνουν ένα ποσό –όχι τώρα αλλά όταν ολοκληρωθεί ο απολογισμός και η λογοδοσία ώστε τα χρήματα αυτά να πηγαίνουν στους συνανθρώπους που έχουν πραγματική ανάγκη. ΚΙ εδώ πρέπει να υπάρξει παραδειγματική τιμωρία των υπεύθυνων για τις σπατάλες και πλήρης έλεγχος για το ποιοι ωφελήθηκαν -χρηματικά και πολιτικά.

Στις εφημερίες θα πρέπει να θεσπιστεί ιατρική ειδικότητα «επειγοντολόγου» που θα αξιολογεί και θα κρίνει ποια περιστατικά είναι πραγματικά επείγοντα και ποιες εξετάσεις είναι αρκετές. Θα πάψει το φαινόμενο της παράκαμψης των ραντεβού στα τακτικά ιατρεία από γνωστούς, υμέτερους και φίλους. Ετσι θα υπάρξει ελάφρυνση κατά τη γνώμη μου μεγάλη και σταδιακή απαγκίστρωση του πολίτη από μια υποχονδριακή στάση απέναντι στην υγεία του. Τέλος μεγάλα θα είναι τα οφέλη από τους πραγματικά πάσχοντες από αυτούς που έχουν ανάγκη βοήθειας.

Αυτά πρέπει στην αρχή να απαιτήσουμε. Εχω από πολύ παλιά γράψει δεκάδες άρθρα για το Νοσοκομείο Λιβαδειάς. Εχω δώσει τη μάχη  μόνος για να αποτρέψω όσα εφιαλτικά βλέπουμε να εξελίσσονται μπροστά μας. Εχω από τότε θέσει τα τεράστια προβλήματα πιστεύοντας όπως λένε και οι γιατροί ότι «κάλλιον του θεραπεύειν το προλαμβάνειν». Όπως και τότε έτσι και τώρα δεν είμαι αισιόδοξος για το μέλλον των Νοσοκομείων Λιβαδειάς και Θήβας. Οσο αφήνουμε τις τύχες μας σε αυτής της ποιότητας το φαιδρό πολιτικό προσωπικό ο κατήφορος δεν θα έχει τέλος. Απόδειξη το Πανεπιστήμιο Στερεάς Ελλάδας. Και τόσα άλλα. 

Δείτε εδώ την πολύ ενδιαφέρουσα αντιπαράθεσή μου με τον γιατρό του Νοσοκομείου Λιβαδειάς κ. Χουρμούζη: 

Περί διοικητικής αβελτηρίας και η απάντηση της viotia