H Αργεντινή και η Ελλάδα

 

Γράφει ο Δημήτρης Λάμπρου

Δημοσιογράφος/

Εκδότης Περιοδικού ΒΟΙΩΤΙΑ

Καθώς ο οίκος αξιολόγησης Standard & Poors έθεσε από χθες το βράδυ την Αργεντινή σε καθεστώς επιλεκτικής χρεοκοπίας (selective default), πολιτικός καυγάς ξέσπασε στην Ελλάδα για τα αποτελέσματα της στάσης πληρωμών που η λατινοαμερικανική χώρα είχε κηρύξει το 2002. Η αλήθεια είναι ότι η Αργεντινή προόδευσε σημαντικά και μάλιστα υγιώς από το 2002 όταν έδιωξε το ΔΝΤ, όπως φαίνεται και στον πίνακα με το ΑΕΠ και το κατά κεφαλήν ΑΕΠ. 

Οπως από τις εκτιμήσεις του IMF προκύπτει, η Αργεντινή μετά τη στάση πληρωμών του 2002 και μια προσωρινή ανεκτή καθίζηση παρουσίασε αξιοσημείωτη αύξηση του ΑΕΠ, καθώς από 299.768 δισ. δολάρια πέρασε στα 777.945 δισ. το 2013. Αντίστοιχα, στην Ελλάδα από το 2008, που η κρίση πλήττει τη χώρα, το ΑΕΠ έχει μειωθεί από 323,291 δισ. σε 265 δισ. δολάρια. Ετσι συνάγεται ότι το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στην Αργεντινή από το 2002 μέχρι σήμερα έχει υπερδιπλασιαστεί: από 8.174 δολάρια έχει υπερβεί τα 18.749. Στην Ελλάδα από το 2008 που το κατά κεφαλήν ΑΕΠ ήταν 28.111 δολάρια φτάνουμε στο 2013 όταν έχει πέσει στα 24.011 δολάρια. 

Επίσης στην Αργεντινή υφίσταται υψηλός πληθωρισμός ίσως της τάξης του 30% αλλά η ανεργία δεν υπερβαίνει το 7-8% και η ακραία φτώχεια έχει περιοριστεί από 10% σε 1%.  Στην Ελλάδα έχει εγκατασταθεί ο καταστροφικός αντιπληθωρισμός και η ανεργία φτάνει το 27% με τον ένα στους δύο νέους να είναι εκτός παραγωγικής διαδικασίας, με τις βασικές υποδομές να υπολειτουργούν και τη φτώχεια να απειλεί όλο και μεγαλύτερα τμήματα της μεσαίας τάξης. Υπάρχουν πολλές επιμέρους ειδικές παρατηρήσεις που συνθέτουν μια περίπλοκη οικονομική πραγματικότητα με πολιτικές προεκτάσεις στις οποίες θα επανέλθω με άλλο άρθρο. 

Πάντως αυτή είναι η μία όψη που δείχνει ότι οι φοβικές κραυγές για καταστροφές λόγω στάσης πληρωμών κ.λπ. είναι είτε αφέλεια είτε συνειδητή εξυπηρέτηση των συμφερόντων των δανειστών. 

 Οπως εξίσου αληθές είναι ότι η πλούσια χώρα της Αμερικής δεν έχει κατορθώσει να σπάσει τον φαύλο κύκλο που την καθιστά έρμαιο κάθε κερδοσκοπικού fund. Κι αυτό συμβαίνει επειδή συγκεκριμένοι ανασταλτικοί παράγοντες δεν επιτρέπουν την επανεκκίνηση της οικονομίας της Αργεντινής σε υγιείς βάσεις. Οι ίδιοι παράγοντες υπάρχουν και στην Ελλάδα.

 Και από την άποψη αυτή είναι πολύ περισσότερες οι ομοιότητες της Αργεντινής με την Ελλάδα από όσες υπονοούν οι απολογητές των αρπακτικών του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Και στις δύο χώρες η ιθύνουσα τάξη σε πολιτικό, οικονομικό και πνευματικό επίπεδο είναι στο συντριπτικά μεγάλο μέρος της διεφθαρμένη, άπληστη και σε πολλές περιπτώσεις συνειδητά εξυπηρετεί ξένα συμφέροντα. Διοικητική ανεπάρκεια, προχειρότητα, νεποτισμός, ευνοιοκρατία, πελατειακές σχέσεις: αυτά είναι τα χαρακτηριστικά του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα και στην Αργεντινή.

Και στις δύο χώρες οι θεσμοί που συνέχουν το κράτος και την κοινωνία είναι εντελώς απαξιωμένοι και διαβρωμένοι εξαιτίας ενδογενών προβλημάτων και διαχρονικών παθογενειών. Και στις δύο χώρες οι θεσμοί βρίσκονται σε κατάσταση μεταπαρακμής, δηλαδή δεν πάσχουν μόνο ως τέτοιοι αλλά είναι και τα πρόσωπα που τους ενσαρκώνουν διεφθαρμένα.

Και στις δύο χώρες υπάρχει ένας λαός εθισμένος στον λαϊκισμό, χαμηλής –από πιθανότατα εσκεμμένο κυβερνητικό σχεδιασμό- μόρφωσης και περιορισμένης ηθικής αντίστασης. Είναι ο ίδιος λαός που εκλέγει εκπροσώπους στα δημόσια αξιώματα γραφικούς, τηλεμαϊντανούς, γόνους και λαμόγια, ανόητους αμοραλιστές και μέτριους απατεωνίσκους ως διαχειριστές των δανεικών των άλλων. Αυτοί οι λαοί εύκολα χειραγωγούνται, αλλά δύσκολα διδάσκονται από τα λάθη τους.



Από την άλλη μεριά, υπάρχουν τεράστιες διαφορές στις γεωπολιτικές συνθήκες και στις οικονομικές δυνατότητες της Ελλάδας και της Αργεντινής.

Η λατινοαμερικανική χώρα, στην περίπτωση που απαλλαγεί από τον φαύλο κύκλο της κλεπτοκρατίας, έχει πολλές δυνατότητες οικονομικής ανάπτυξης, όπως αποδείχτηκε τον προηγούμενο αιώνα.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα ελλειμματική από την εποχή του Τρωικού πολέμου και για την αντιμετώπιση της σημερινής κρίσης, που απειλεί να την καταστρέψει ολοκληρωτικά, απαιτείται συγκεκριμένος σχεδιασμός που πρέπει να εφαρμοστεί συνολικά για την αποκόλληση από το τέλμα της μεταπολίτευσης,

Η πρώτη ριζική μεταβολή αφορά το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Είναι αναγκαίο να αλλάξει ολοκληρωτικά ως τα πλέον μικρά του γρανάζια. Οι πολιτικοί αντιπρόσωποι που οδήγησαν την Ελλάδα στην διεθνή ανυποληψία και στην χρεοκοπία δεν είναι δυνατόν να αναστρέψουν την κατάσταση. Επιπρόσθετα είναι επόμενο ένα σάπιο ως τα θεμέλια σύστημα να αναδεικνύει εκπροσώπους τους πλέον σαθρούς, τους πλέον πωρωμένους, τους πιο αποφασισμένους να ξεπουλήσουν τα πάντα –αυτοί είναι φανερό ότι πρέπει να φύγουν. Ολοι.

Το δεύτερο βήμα αφορά τον δημόσιο τομέα, ο οποίος χρειάζεται αναδιοργάνωση και σμίκρυνση. Η Ελλάδα δεν αντέχει τον εκτεταμένο δημόσιο τομέα που δημιούργησαν οι υποχρεώσεις των άθλιων πολιτευτών για την αποκατάσταση των αφισοκολλητών τους. Στην απαραίτητη περιστολή της σπατάλης του δημοσίου περιλαμβάνονται και οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες και τραπεζίτες, που παρασιτούν πλουτίζοντας σε βάρος των κρατικών πόρων.

Το τρίτο ζήτημα έχει να κάνει με την εμπέδωση της Δικαιοσύνης στη βάση της κοινωνίας. Η παλλαϊκή απαίτηση για την επιστροφή των κλοπιμαίων δεν έχει ατονήσει και αποτελεί συνθήκη εκ των ων ουκ άνευ για την επαναφορά της χώρας σε τροχιά ηθικής ανάστασης, που με τη σειρά της μπορεί να οδηγήσει υπό προϋποθέσεις σε οικονομική ανάπτυξη.

Τέλος, η παραγωγική ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας με αιχμή την καινοτομία, μακριά από τις αμαρτωλές επιδοτήσεις και τις χαμηλής προστιθέμενης αξίας υπηρεσίες, μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο μιας νέας αναπτυξιακής πορείας  απομακρύνοντας τον εφιάλτη της ολοκληρωτικής κατάρρευσης.

Σε όλες τις περιπτώσεις, για την έξοδο της Ελλάδας από την πολυσχιδή κρίση απαιτείται ρεαλιστική, οξυδερκής και γενναία πολιτική, τέτοια που το παρόν πολιτικό σύστημα ούτε θέλει ούτε μπορεί να ασκήσει. Οσο νωρίτερα το κατανοήσουμε, τόσο περισσότερες είναι οι ελπίδες «η Ελλάδα να μην γίνει Αργεντινή».