Τρία χρόνια με αναστολή σε αντιδήμαρχο για θάνατο μοτοσικλετιστή από λακκούβα

Τρία χρόνια με αναστολή σε αντιδήμαρχο για θάνατο μοτοσικλετιστή από λακκούβα

Δημοτικό τραγούδι για τη Θήβα

Η Ακαδημία Ταεκβοντό Στερεάς στο Baby Cup

Σάρωσαν οι λιλιπούτειοι αθλητές της Ακαδημίας Ταεκβοντό Κεντρικής Στερεάς Ελλάδας στους αγώνες Baby Cup στην Αθήνα στις 26 Μαΐου 2013.

Καλή καριέρα σε όλους τους μικρούς μας αθλητές.

Οι προπονητές της Ακαδημίας :

- κ.Ελένη Ανδρέου (Καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής & Αθλητισμού) Προπονήτρια Α' Αγωνιστικού Ταεκβοντό-Poomse,Μαύρη Ζώνη3 DAN KOREAN WTF.

- κ.Αργύρης Κουβάρας (Καθηγητής Φυσικής Κατάστασης & Αθλητισμού) Προπονητής Φυσικής Κατάστασης και Υγείας των αθλητών της Ακαδημίας Ταεκβοντό κεντρικής Στερεάς Ελλάδας.

Ιατρός των αθλητών :

- κ.Μαγδαληνή Ράπτη ,ιατρός Παθολόγος,Διευθύντρια της Παθολογικής Κλινικής του Γενικού Νοσοκομείου Λιβαδειάς. 

https://www.facebook.com/akademiataekbonto.st.elladas?ref=tn_tnmn

@tkd_academy on Twitter 

ΑΚΟΛ στα Βραϊμάκεια

Ο Καρχιμάκης στη Λιβαδειά

Φωτογράφος ετών 3!

Μπορεί να είναι μόλις τριών ετών, όμως ο Οναφουτζούρι «Φούτζι» Ρεμέτ ξέρει ήδη τι θα κάνει όταν μεγαλώσει.
Με μια φωτογραφική μηχανή ανά χείρας αλωνίζει την πόλη του, το Λάγκος, και καταγράφει ό,τι του κινήσει την περιέργεια, με εξαιρετικά αποτελέσματα για την ηλικία του.

Έχοντας αγνοήσει παντελώς τα παιχνίδια του, κοιμάται και ξυπνά αγκαλιά με την φωτογραφική του μηχανή, την οποία του δώρισε ο πατέρας του, που είναι καλλιτέχνης και graphic designer.

Οι φωτογραφίες που έδωσε στη δημοσιότητα το αμερικανικό δίκτυο CNN, απεικονίζουν τον…καλλιτέχνη επί τω έργω, ενώ απαθανατίζει τη μεγάλη του αδελφή, η οποία ποζάρει όλο χάρη στον φακό του μικρού Φούτζι.

«Εύχομαι όταν μεγαλώσει να γίνει ένας σημαντικός φωτογράφος», δήλωσε ο υπερήφανος μπαμπάς, ο οποίος κατάφερε να του διοργανώσει και φωτογραφική έκθεση που θα πραγματοποιηθεί στις 8 Ιουνίου στο Λάγκος της Νιγηρίας. Πηγή: www.protothema.gr 

Επίθεση της δημάρχου του Σουλίου στη Ρεπούση

Θέση κατά της βουλευτού της ΔΗΜΑΡ, Μαρίας Ρεπούση, για τις δηλώσεις της σχετικά με το χορό του Ζαλόγγου πήρε η δήμαρχος Σουλίου, Σταυρούλα Μπραΐμη, κάνοντας λόγο για αδιανόητες δηλώσεις.

Σε δήλωσή της στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, η κα Μπραΐμη τόνισε:

«Για μας, για τα παιδιά μας, γενιές ολόκληρες η ιστορία του Σουλίου και ό,τι αυτό πρεσβεύει, δηλαδή τον αγώνα και τη θυσία των ανθρώπων για την Ελευθερία, είναι κάτι το οποίο ποτέ δεν αμφισβητήθηκε. Οι ιστορικοί, οι επιστήμονες έχουν το δικαίωμα να κάνουν μια εκτενέστερη έρευνα σε βάθος, όμως όλα αυτά που εμείς τόσα χρόνια γνωρίζουμε, είναι τεκμηριωμένα και από το δημοτικό τραγούδι και από μαρτυρίες ξένων περιηγητών.

Με αυτά μεγάλωσαν γενιές Ελλήνων και δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο πέραν από κάτι κατευθυνόμενο, έναν στόχο αμφισβήτησης της ιστορίας μας και διαστρέβλωσης των εθνικών αγώνων του έθνους μας. Δεν μπορώ να φανταστώ τίποτε άλλο, σε μία τέτοια εποχή, που βρίσκεται υπό αμφισβήτηση η αυτοδιαχείριση μας. Να το θεωρήσω ως όψιμο επιστημονικό ενδιαφέρον; Θεωρώ αδιανόητο, απαράδεκτο ελαφρά τη καρδία, να γίνονται τέτοιες δηλώσεις από δημόσιο βήμα, όχι μόνο ως δήμαρχος Σουλίου, αλλά και ως Έλληνας πολίτης, εκφράζω την αντίδραση και την δυσαρέσκειά μου και προτίθεμαι να θέσω το ζήτημα τέτοιων στοχευμένων δηλώσεων για ψήφισμα».

Η κυρία Ρεπούση πάντως μιλώντας στον Βήμα 989 είπε ότι οι δηλώσεις της παραποιήθηκαν, αρνούμενη ότι μίλησε για το Ζάλογγο και έκανε λόγο για κυνήγι μαγισσών που έχει στο στόχαστρο κυρίως τις γυναίκες.

Πηγή: www.protothema.gr

Γιορτή κυκλοφοριακής αγωγής

Εικαστική περιπλάνηση στο έργο του Ο. Ελύτη από το 12 Νηπιαγωγείο Λιβαδειάς

Βρέθηκε η 13χρονη

Βρέθηκε η 13χρονη Χριστίνα Κρασσά που είχε εξαφανιστεί από το σπίτι της στα Σπάτα την περασμένη Κυριακή. Σύμφωνα με το Χαμόγελο του Παιδιού το κοριτσάκι μεταφέρεται στο Νοσοκομείο Καβάλας για προληπτικές εξετάσεις.

www.protothema.gr

Φωτιές στο Μάζι και τον Εξαρχο

Σε εξέλιξη είναι δύο πυρκαγιές σε δασικές εκτάσεις στην Αλίαρτο Βοιωτίας και στην Αταλάντη Φθιώτιδας.

Συγκεκριμένα, στην Αλίαρτο, πυρκαγιά καίει δασική έκταση στην περιοχή Μάζι.

Στο σημείο βρίσκονται και επιχειρούν 12 πυροσβέστες με έξι οχήματα ενώ από αέρος συνδράμουν δύο αεροσκάφη.

Ακόμη ένα πύρινο μέτωπο εκδηλώθηκε σε δασική έκταση στην περιοχή Έξαρχος Αταλάντης στο νομό Φθιώτιδας.

Για την κατάσβεση επιχειρούν 22 πυροσβέστες με 10 οχήματα, επτά άτομα πεζοπόρο και δύο αεροσκάφη.

Οι βραβευθέντες Βοιωτοί μαθητές στον διαγωνισμό της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας

Οι καλύτερες παραλίες του κόσμου

http://viotianights.gr/?p=1095

Εδώ Μιλάμε και Γράφουμε Ελληνικά11. Το τελικό ν

Γράφει ο Δημήτρης Λάμπρου
Δημοσιογράφος/
Εκδότης Περιοδικού ΒΟΙΩΤΙΑ

Θύμα μιας ανόητης μονομέρειας που επικράτησε στην Ελλάδα τα τελευταία 40 χρόνια, το τελικό -ν- θα μπορούσε να αφηγηθεί την ιστορία της ελληνικής παρακμής μέσα από τις περιπέτειες της ελληνικής γλώσσας, που κι αυτή κακοποιήθηκε βάναυσα από πολιτικούς κομισάριους και αμόρφωτους κομματανθρώπους. Η καθιέρωση της Δημοτικής Γλώσσας με συνοδό εργαλείο τη Νεοελληνική Γραμματική του Μανόλη Τριανταφυλλίδη που ξεκίνησε από το 1974, οδήγησε σε ακρότητες που το ίδιο το έργο του μεγάλου φιλολόγου εμπεριείχε. Για καθαρά ιδεολογικούς λόγους το τελικό ν των λέξεων καταργήθηκε, καθώς θεωρήθηκε ότι θυμίζει την καθαρεύουσα, μια γλωσσική εκδοχή της ελληνικής που -όπως σχεδόν όλοι παπαγαλίσαμε- ήταν κατασκευασμένη, είχε –υποτίθεται- ταξικό περιεχόμενο και αρνητικό πρόσημο και είχε ταυτιστεί με το ancient regime.

Το ενδιαφέρον και δυστυχές ταυτόχρονα είναι ότι το τελικό ν δεν καταργήθηκε εντελώς, διότι κανόνες ευφωνίας δεν επέτρεπαν τον προφανή αισθητικό βιασμό της γλώσσας. Ετσι οδηγηθήκαμε στη θέσπιση του πονηρού στίχου/κανόνα, του γνωστού ως «κουπουτου μπουντουγκου τσουτζουξουψου», που προσδιόριζε τις περιπτώσεις χρήσης του τελικού ν συσκοτίζοντας περισσότερο παρά φωτίζοντας το πρόβλημα.

Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι η αποδοχή της ρύθμισης για το τελικό ν από τη Γραμματική Τριανταφυλλίδη και η εισαγωγή της στα σχολεία συνιστά αντίφαση στο κύριο επιχείρημα των υποστηρικτών της καθιέρωσης της Δημοτικής, που ήταν και παραμένει ότι μέσω αυτής η γλώσσα απλοποιείται και έτσι καθίσταται προσπελάσιμη από τον απλό πολίτη.

Είναι εμφανές ότι στην περίπτωση του τελικού ν δεν υπάρχει απλοποίηση αλλά νέοι περιττοί κανόνες και μάλιστα δύσκολοι κανόνες -που αν κρίνω από τα δημόσια έγγραφα που φθάνουν στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο της viotia δεν τους γνωρίζουν πάρα πολλοί.

Ακόμη θυμάμαι τον Κώστα Ζουράρι, σε μια συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει πριν από πολλά χρόνια, να μου αφηγείται τις ομηρικές αλλά πάντοτε χαμένες μάχες που έδινε με τους επιμελητές της κραταιάς τότε Ελευθεροτυπίας, στην οποία αρθρογραφούσε, για το τελικό ν των αρσενικών άρθρων.

Ας δούμε την κατάσταση αναλυτικά.

Σύμφωνα με την Μικρή Νεοελληνική Γραμματική του Μ. Τριανταφυλλίδη (σελ. 38)
«σε μερικές λέξεις άλλοτε φυλάγεται το τελικό τους ν και άλλοτε χάνεται. Οι λέξεις αυτές είναι το άρθρο τον, την, το αριθμητικό και αόριστο άρθρο έναν, η προσωπική αντωνυμία του τρίτου προσώπου αυτήν, την και τα άκλιτα δεν, μην.
1. Φυλάγουν το τελικό ν, όταν η ακόλουθη λέξη αρχίζει από φωνήεν ή από σύμφωνο στιγμιαίο (κ, π, τ, γκ, μπ, ντ, τσ, τζ) ή διπλό (ξ, ψ). Π.χ. τον αέρα, την ντροπή, έναν καιρό, αυτήν ήθελα, την πρόφτασα, μην περάσεις, δεν μπορώ.
2. Χάνουν το τελικό ν, όταν η ακόλουθη λέξη αρχίζει από σύμφωνο εξακολουθητικό (γ, β, δ, χ, φ, θ, μ, ν, λ, ρ, σ, ζ). Π.χ. το γέρο, τη χαρά, αυτή θέλω, τη φοβήθηκα, μη δέχεσαι, δε γράφω.
3. Φυλάγεται πάντοτε στο άρθρο των, στην προσωπική αντωνυμία του τρίτου προσώπου αυτόν, τον, καθώς και στο τροπικό επίρρημα σαν». Π.χ. των φίλων, αυτόν θέλω, τον βλέπω, σαν βαρύ μου φαίνεται».

Αυτή η διευθέτηση για το τελικό ν ίσχυσε επί πολλά χρόνια και δημιούργησε παρά επέλυσε προβλήματα.

Σήμερα έχει τροποποιηθεί ως εξής.

Το τελικό ν διατηρείται πάντοτε στην αιτιατική του αρσενικού άρθρου και στην αιτιατική της αρσενικής προσωπικής αντωνυμίας.

Δηλαδή γράφουμε: τον φακό, τον καιρό, τον Γιώργο, τον συνόδευσα.

Επίσης πάντοτε διατηρείται το τελικό ν στα αρνητικά δε(ν) και μη(ν). 

Το τελικό ν διατηρείται στην αιτιατική του θηλυκού άρθρου και στην αντίστοιχη προσωπική αντωνυμία όταν η επόμενη λέξη αρχίζει από φωνήεν και από τα κ, π, τ, μπ, ντ, γκ, τσ, τζ, ξ, ψ.
Λέμε και γράφουμε την κόρη, την προκυμαία, την ντουλάπα, την μπαταρία, την τσέπη, την ξύστρα, την ψαριά και –ασφαλώς- την ξέχασα, την μπέρδεψα.

Στις υπόλοιπες περιπτώσεις το τελικό ν του θηλυκού άρθρου και της αντωνυμίας παραλείπεται. Λέμε και διαβάζουμε τη γοητεία, τη σημασία, τη Λιβαδειά, τη δέχτηκε κ.λπ..
.

Στη Γραμματική της Ε’ και Στ’ Δημοτικού (Ειρ. Φιλιππάκη, Γ. Κοτζόγλου, Μ. Γεωργιαφέντη, Μ. Λουκά, σελ. 55) που διδάσκεται σήμερα αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι "το τελικό ν διατηρείται πάντα στον ενικό του αρσενικού οριστικού και αόριστου άρθρου (τον, έναν) για να αποφεύγεται η σύγχυση με το ουδέτερο ορι­στικό και αόριστο άρθρο (το. ένα). Π.χ. τον νέο (άντρα) αλλά το νέο (είδηση) έναν νέο (άντρα) αλλά ένα νέο (είδηση).
Στον γραπτό λόγο το τελικό ν διατηρείται πάντα στον ενικό του αρσενικού οριστικού και αόριστου άρθρου (τον, έναν) για να αποφεύγεται η σύγχυση με το ουδέτερο ορι­στικό και αόριστο άρθρο (το, ένα). Π.χ. τον νέο (άντρα) αλλά το νέο (είδηση), έναν νέο (άντρα) αλλά ένα νέο (είδηση).
Το τελικό ν γράφεται πάντοτε στο άρθρο των, στην προσωπική αντωνυμία αυτόν, τον, καθώς και στο σαν. Π.χ. των θαλασσών, αυτόν θέλει, τον φώναξε, σαν λύκος".

Συνελόντι ειπείν λοιπόν: το τελικό ν διατηρείται πάντοτε στην αιτιατική του αρσενικού άρθρου και την αιτιατική της αρσενικής προσωπικής αντωνυμίας και όχι -όπως η πρώτη γενιά της Δημοτικής έμαθε- μόνο πριν από φωνήεν ή τα κ, π, τ, μπ, ντ, γκ, τσ, τζ, ξ, ψ. Στα αντίστοιχα θηλυκά ισχύει η παλαιά διευθέτηση, δηλαδή το τελικό ν διατηρείται στην αιτιατική του θηλυκού άρθρου και στην αντίστοιχη προσωπική αντωνυμία όταν η επόμενη λέξη αρχίζει από φωνήεν ή από τα κ, π, τ, μπ, ντ, γκ, τσ, τζ, ξ, ψ.



Ο γενικός και απολύτως πρακτικός κανόνας για τη χρήση του τελικού ν συνοψίζεται στο ότι το διατηρούμε πάντοτε -σε αρσενικά και θηλυκά- σε περίπτωση αμφιβολίας. Καλύτερα ένα ν παραπάνω παρά ένα ν λιγότερο.

Κλείνω με μια εμπειρική παρατήρηση που έχει να κάνει με το τελικό ευφωνικό ν στην  εκφορά του λόγου: Στην προφορά του ευφωνικού τελικού ν ιδιαίτερο πρόβλημα παρουσιάζουν οι καταγόμενοι από αρβανιτοχώρια, ακόμα και οι νέοι. Εικάζω ότι το φαινόμενο έχει να κάνει με τη ιδιόμορφη αυτή διγλωσσία και τις ανεξερεύνητες διαδρομές που ακολουθεί η γλώσσα καθώς στα αρβανίτικα πιθανόν δεν υπάρχει το ευφωνικό τελικό ν.

Ο ΑΚΟΛ στον Δρόμο Επαμεινώνδα 2013

Αυτός ο τελευταίος Ελληνας!

Ι
Ἔτσι καθὼς ἐστέκονταν  ὀρθὸς μπροστὰ στὴν Πύλη κι ἄπαρτος μὲς
στὴ λύπη του 
Μακριὰ τοῦ κόσμου ποὺ ἡ ψυχή του γύρευε νὰ λογαριάσει στὸ φάρ-
δος Παραδείσου   Καὶ σκληρὸς πιὸ κι ἀπ᾿ τὴν πέτρα ποὺ δὲν τὸν
εἴχανε κοιτάξει τρυφερὰ ποτὲ - κάποτε τὰ στραβὰ δόντια του ἄσπρι-
ζαν παράξενα 
Κι ὅπως περνοῦσε μὲ τὸ βλέμμα του λίγο πιὸ πάνω ἀπ᾿ τοὺς ἀνθρώ-
πους    κι ἔβγανε ἀπ᾿ ὅλους    Ἔναν     ποὺ τοῦ χαμογελούσε    τὸν
Ἀληθινόν    ποὺ ὁ χάρος δὲν τὸν ἔπιανε 
Πρόσεχε νὰ προφέρει καθαρὰ τὴ λέξη θάλασσα ἔτσι ποὺ νὰ γυαλί-
σοῦν μέσα της ὅλα τὰ δελφίνια    Κι ἡ ἐρημιὰ πολλὴ ποὺ νὰ χωρᾶ ὁ
Θεός    κι ἡ κάθε μιὰ σταγόνα σταθερὴ στὸν ἥλιο ν᾿ ἀνεβαίνει
Νέος ἀκόμα εἶχε δεῖ στοὺς ὤμους τῶν μεγάλων τὰ χρυσὰ νὰ λάμπουν
καὶ νὰ φεύγουν    Καὶ μιὰ νύχτα    θυμᾶται    σ᾿ ὥρα μεγάλης τρικυ-
μῖας βόγκηξε ὁ λαιμός του πόντου τόσο ποὺ θολώθη    μὰ δὲν ἔστερ-
ξὲ νὰ τοῦ σταθεῖ
Βαρὺς ὁ κόσμος νὰ τὸν ζήσεις ὅμως γιὰ λίγη περηφάνια τὸ ἄξιζε.
II
Θεέ μου καὶ τώρα τι    Πού ῾χε μὲ χίλιους νὰ παλέψει    χώρια μὲ τὴ
μοναξιά του    ποιός    αὐτὸς πού ῾ξερε μ᾿ ἕνα λόγο του νὰ δώσει ὁλά-
κερης τῆς γῆς νὰ ξεδιψάσει    τί
Ποὺ ὅλα του τά ῾χαν πάρει    Καὶ τὰ πέδιλά του τὰ σταυροδετὰ καὶ τὸ
τρικράνι του τὸ μυτερὸ καὶ τὸ τοιχίο ποὺ καβαλοῦσε κάθε ἀπομεσή-
μερο νὰ κρατάει τὰ γκέμια ἐνάντια στὸν καιρὸ σὰν ζόρικο καὶ πηδη-
χτὸ βαρκάκι
Καὶ μία φούχτα λουίζα    ποὺ τὴν εἶχε τρίψει στὰ μάγουλα ἑνὸς κορι-
τσιοῦ    μεσάνυχτα    νὰ τὸ φιλήσει (πῶς κουρναλίζαν τὰ νερά τοῦ
φεγγαριοῦ στὰ πέτρινα τὰ σκαλοπάτια τρεῖς γκρεμοὺς πάνω ἀπ᾿ τὴ
θάλασσα...)
Μεσημέρι ἀπὸ νύχτα    Καὶ μήτ᾿ ἕνας πλάι του    Μονάχα οἱ λέξεις
του οἱ πιστὲς πού ῾σμιγαν ὅλα τους τὰ χρώματα ν᾿ ἀφήσουν μὲς στὸ
χέρι του μιὰ λόγχη ἀπὸ ἄσπρο φῶς
Καὶ ἀντίκρυ    σ᾿ ὅλο τῶν τειχῶν τὸ μάκρος    μυρμηκιὰ οἱ χυμένες
μὲς στὸ γύψο κεφαλὲς ὅσο ἔπαιρνε τὸ μάτι του
«Μεσημέρι ἀπὸ νύχτα - ὅλ᾿ ἡ ζωὴ μία λάμψη!»    φώναξε κι ὅρμησε
μὲς στὸ σωρό    σύρνοντας πίσω του χρυσὴ γραμμὴ ἀτελεύτητη
Καὶ ἀμέσως ἔνιωσε    ξεκινημένη ἀπὸ μακριά    ἡ στερνὴ χλωμάδα
νὰ τὸν κυριεύει.
III
Τώρα    καθὼς τοῦ ἥλιου ἡ φτερωτὴ ὁλοένα γυρνοῦσε καὶ πιὸ γρήγο-
ρα    οἱ αὐλὲς βουτοῦσαν μέσα στὸ χειμώνα κι ἔβγαιναν πάλι κατά-
κόκκινες ἀπ᾿ τὰ γεράνια
Κι οἱ μικροὶ δροσεροὶ τροῦλοι ὅμοια μέδουσες γαλάζιες ἔφταναν κά-
θε φορὰ καὶ πιὸ ψηλὰ στ᾿ ἀσήμια ποὺ τὰ ψιλοδούλευε ὁ ἀγέρας
γι᾿ ἄλλων καιρών    πιὸ μακρινῶν    τὸ εἰκόνισμα
Κόρες παρθένες    φέγγοντας ἡ ἀγκαλιὰ τοὺς ἕνα θερινὸ ξημέρωμα
φρέσκα βαγιόφυλλα καὶ τῆς μυρσίνης τῆς ξεριζωμένης τῶν βυθῶν
σταλάζοντας ἰώδιο    τὰ κλωνάρια
Τοῦ ῾φερναν    Ἐνῶ κάτω ἀπ᾿ τὰ πόδια του ἄκουγε    στὴ μεγάλη κά-
ταβόθρα νὰ καταποντίζονται    πλῶρες μαύρων καραβιών    τ᾿ ἀρχαῖα
καὶ καπνισμένα ξύλα    ὄθε    μὲ στυλωμένο μάτι ὀρθὲς ἀκόμη Θεό-
μήτορες ἐπιτιμούσανε 
Ἀναποδογυρισμένα στὶς χωματερὲς ἀλόγατα    σωρὸς τὰ χτίσματα
μικρὰ μεγάλα    θρουβαλιασμὸς καὶ σκόνης ἄναμμα μὲς στὸν ἀέρα 
Πάντοτε μὲ μιὰ λέξη μὲς στὰ δόντια του    ἄσπαστη    κειτάμενος 
                                                                      Αὐτὸς 
                                                        ὁ τελευταῖος Ἕλληνας!

Ὀδυσσέας Ἐλύτης 

Θάνατος καὶ Ἀνάστασις τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου (1969)

  

Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω

Την ευφυή και τόσο επίκαιρη πολιτική φάρσα < ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ > του Ντάριο Φο, θα παρουσιάσει η θεατρική ομάδα του Σωματείου " Μουσικό Εργαστήρι Άσπρων Σπιτιών - Παραλίας Διστόμου " σε σκηνοθεσία Κώστα Συμεωνίδη, τη Παρασκευή 31 Μαίου 2013 και Σάββατο 1 Ιουνίου 2013 στην αίθουσα Φίλιππος στα Άσπρα Σπίτια Παραλίας Διστόμου- Ώρα 8,30 μμ. και την Τρίτη 4 Ιουνίου 2013 στο Μαυσωλείο Διστόμου- Ώρα 9μμ.

Παίζουν οι Δημήτρης Μπάρλος, Αντώνης Μελάνης, Καλομοίρα Πράππα, Μαρίνα Τισίζη, Κώστας Συμεωνίδης,και Παναγιώης Κοτρόγιαννος.

Η κωμωδία του Ντάριο Φο " Δεν πληρώνω , Δεν πληρώνω !" μας μιλά για την επανάσταση των απλών ανθρώπων , εργατών , όταν η ακρίβεια έχει φτάσει στο απροχώρητο , όταν μαζικές απολύσεις ή μειώσεις ωραρίου και αμοιβών έχουν γίνει καθημερινές και η ζωή έχει γίνει δυσκολότερη από ποτέ . Ο ένας μετά τον άλλο οι ήρωες του έργου υψώνουν το ανάστημα και τη φωνή διαμαρτυρίας τους .

Το έργο γράφτηκε το 1974.

Μουσικοθεατρική παράσταση στη Λιβαδειά

Ποιος ανακάλυψε την Αμερική

Η Θηβαϊκή Σκηνή της Ένωσης Μικρασιατών Θήβας σας παρουσιάζει στις 31 Μαΐου και 1-2 Ιουνίου 2013 στο Συνεδριακό Κέντρο Θήβας, ώρα 20:00, το θεατρικό έργο της Χρύσας Σπηλιώτη "Ποιός ανακάλυψε την Αμερική" .

Δυο γυναίκες, συνταξιδιώτες και ανταγωνιστές στο πιο μαγευτικά τρομακτικό ταξίδι … αυτό της ζωής, αγκαλιάζουν το παιδί που κρύβουν μέσα τους και ανακαλύπτουν την υπέροχη δυνατή ψυχή τους.
Το έργο της Χρύσας Σπηλιώτη μιλάει για την κόρη, τη μητέρα, τη σύντροφο, τη φίλη, μιλάει για τη γυναίκα αλλά δεν είναι μόνο γυναικείο, είναι ένα έργο πορείας προς την ωριμότητα … τη δική σου, τη δική μου, τη δική μας!

Η Θηβαϊκή σκηνή της ‘Ένωσης Μικρασιατών Θήβας δημιουργήθηκε τον Νοέμβριο του 2007 από έναν μικρό και ποικίλο πυρήνα που συνεχώς ανανεώνεται χωρίς να χάνει τον μοναδικό λόγο ύπαρξης του την μεγάλη αγάπη όλων όσων συμμετέχουν για το θέατρο. Αγάπη που απαιτεί θυσίες, κόπο, αλλά και μεγάλη ικανοποίηση.
Μέσα από αυτή την ομάδα μαθαίνουμε πράγματα όχι μόνο για τα πρόσωπα τα οποία ερμηνεύουμε, αλλά για τα πολλαπλά πρόσωπα του ίδιου μας του εαυτού.
Προσκομίζοντας καθημερινά διδάγματα που αποσκοπούν σε κάτι πολύ απλό να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Γιατί αυτό είναι το υπέροχο δώρο του θεάτρου και της τέχνης, η εσωτερική καλλιέργεια, η αναζήτηση και ο προβληματισμός και χίλια άλλα πράγματα που όλοι μας ανεξάρτητα από την ηλικία, το φύλο, και την κοινωνική μας θέση μπορούμε , αν το θελήσουμε, να το δεχτούμε ή να το απορρίψουμε.
Αλλά ποιος είναι αυτός που αρνείται μια τόσο μεγάλη κληρονομιά;

«Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας.»
Κάρολος Κουν, 1908-1987, Ο Ιδρυτής του Θεάτρου Τέχνης

Οι Συντελεστές της Παράστασης
Παίζουν με αλφαβητική σειρά :
Καρανίκα Βάσω (Λίζα)
Κουτσοβασίλη Λεμονιά (Καίτη)

Σκηνοθεσία : Αλέξανδρος Κωνσταντινίδης
Βοηθός Σκηνοθέτη : Αντώνης Φωτιάδης
Σκηνογραφία : Σαπφώ Μακρή
Μουσική Επιμέλεια : Σταμάτης Μπρίκας
Υπεύθυνοι Σκηνής : Μαρίζα Βέκιου, Πένυ Καλαϊτζοπούλου
Αφίσσα - Πρόγραμμα : Σαπφώ Μακρή
Κατασκευή Σκηνικού : TOPLINE Βαλάντης Κρυώνης
Φωτογραφία : Ντέμη Μπόγρη
Φωτισμός : Αλέξανδρος Κωνσταντινίδης
Μουσική : Σταμάτης Μπρίκας - Αντώνης Φωτιάδης

Σας περιμένουμε
Το Δ.Σ.

Το Μεγάλο μας Τσίρκο στο Δίστομο

Στην παράσταση θα παρευρεθεί ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης Κ. Καζάκος.

Συνεδρίαση ΣΕΜ στη Θήβα

Το 2ο Μουσικό Φεστιβάλ του Δάσους της Αρβανίτσας

Εκκληση Ερυθρού Σταυρού Θήβας

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
ΟΙ ΕΘΕΛΟΝΤΡΙΕΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΡΥΘΡΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΘΗΒΑΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΑΣ ΣΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΗ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΟΥ ΥΛΙΚΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΑΣΘΕΝΩΝ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ π.χ ( υποσεντονα, πάνες, επιθέματα, νοσοκομειακό ρουχισμό, φανέλες κ.λ.π.) 
ΜΕ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΑΣ ΣΥΜΒΑΛΕΤΕ ΣΤΗΝ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΤΩΝ ΣΥΜΠΟΛΙΤΩΝ ΜΑΣ.
 ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ : 69 80 80 68 17,
                                                    69 77 25 37 55

 ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: ΘΗΒΑ
ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ 4
Τ.Κ. 32200

 E-mail : thivastavros@yahoo.gr
Facebook : thivastavros@yahoo.gr Ε.Ε.Σ. ΠΕΡΙΦΕΡΙΑΚΟ ΤΜΗΜΑ ΘΗΒΑΣ

Πρόσκληση από τον Αγιο Ρηγίνο

O Χρήστος Θηβαίος στο Αμφιθέατρο

Ουρανόπετρα στη Λιβαδειά

Το ΚΚΕ στον Ορχομενό

Η Αλωση της Πόλης

Η Άλωση της Πόλης

Το απόγευμα της Δευτέρας, 28 Μαΐου, ήταν καθαρό και λαμπερό. Καθώς ο ήλιος άρχισε να δύει προς το δυτικό ορίζοντα, έλαμπε κατ’ ευθείαν επάνω στα πρόσωπα των υπερασπιστών στα τείχη, σχεδόν τυφλώνοντάς τους. Αυτή ήταν η ώρα που ξεκίνησε η δραστηριότητα στο τουρκικό στρατόπεδο. Άνδρες παρουσιάστηκαν κατά χιλιάδες για να ολοκληρώσουν το παραγέμισμα της τάφρου, ενώ άλλοι έφερναν κανόνια και πολεμικές μηχανές. Λίγο μετά τη δύση ο ουρανός συννέφιασε και έπεσε μια ραγδαία βροχή. Αλλά οι εργασίες συνεχίστηκαν χωρίς διακοπή, και οι Χριστιανοί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε για να τις σταματήσουν. Περίπου στις μιάμιση το πρωί ο σουλτάνος έκρινε ότι όλα ήταν έτοιμα και έδωσε τη διαταγή για την επίθεση.

Ο ξαφνικός θόρυβος ήταν τρομακτικός. Σε όλη την έκταση της γραμμής των τειχών οι Τούρκοι όρμησαν στην επίθεση, βγάζοντας τις πολεμικές κραυγές τους, ενώ τους παρότρυναν τύμπανα, σάλπιγγες και φλογέρες. Τα χριστιανικά στρατεύματα περίμεναν σιωπηλά, όταν όμως οι φρουροί στους πύργους έδωσαν το σύνθημα του συναγερμού, οι εκκλησίες κοντά στα τείχη άρχισαν να κτυπούν τις καμπάνες τους, και η μία εκκλησία μετά την άλλη στην πόλη μετέδιδε τον ήχο του συναγερμού, μέχρις ότου σήμαινε κάθε καμπαναριό. Τρία μίλια πιο μακριά, στην εκκλησία της Αγίας Σοφίας, οι πιστοί ήξεραν ότι η μάχη είχε αρχίσει. Κάθε άνδρας σε μάχιμη ηλικία επέστρεψε στη θέση του, και οι γυναίκες, μεταξύ τους και μοναχές, έσπευσαν στα τείχη για να βοηθήσουν στη μεταφορά λίθων και δοκαριών για την ενίσχυση των αμυντικών έργων, καθώς και κουβάδων με νερό για να φρεσκαριστούν οι υπερασπιστές. Οι γέροι και τα παιδιά βγήκαν από τα σπίτια τους και συνωστίστηκαν μέσα στις εκκλησίες, πιστεύοντας ότι οι άγιοι και οι άγγελοι θα τους προστάτευαν. Μερικοί πήγαν στις ενοριακές τους εκκλησίες, άλλοι στην ψηλή εκκλησία της Αγίας Θεοδοσίας, κοντά στον Κεράτιο. Την Τρίτη ήταν η γιορτή της, και το κτίριο ήταν διακοσμημένο με τριαντάφυλλα που είχαν περισυλλεγεί από τους κήπους και τους φράχτες. Σίγουρα εκείνη δεν θα εγκατέλειπε τους πιστούς της. Άλλοι επέστρεψαν στη μεγάλη μητρόπολη, ενθυμούμενοι μια παλιά προφητεία που έλεγε ότι, μολονότι οι άπιστοι μπορεί να έμπαιναν μέσα στην πόλη μέχρι το ιερό κτίριο, εκεί θα εμφανιζόταν ένας Άγγελος Κυρίου και θα τους απωθούσε με την αστραφτερή ρομφαία του μέχρι τον όλεθρό τους. Σε όλη τη διάρκεια των σκοτεινών ωρών πριν από την αυγή τα εκκλησιάσματα περίμεναν και προσεύχονταν.

Στα τείχη δεν υπήρχε χρόνος για προσευχές. Ο σουλτάνος είχε προετοιμάσει τα σχέδιά του με προσοχή. Παρά τα αλαζονικά λόγια του προς το στρατό του, η εμπειρία του τού είχε δείξει να σέβεται τον εχθρό. Σ’ αυτή την περίπτωση θα τους καταπονούσε προτού διακινδυνεύσει τα καλύτερα στρατεύματά του στη μάχη. Πρώτους έστειλε στη μάχη τους άτακτούς του, τους βαζιβουζούκους. Υπήρχαν πολλές χιλιάδες από αυτούς, τυχοδιώκτες από κάθε χώρα και φυλή, πολλοί Τούρκοι, αλλά πολύ περισσότεροι από χριστιανικές χώρες, Σλάβοι, Ούγγροι, Γερμανοί, Ιταλοί, ακόμη και Έλληνες, όλοι τους έτοιμοι να πολεμήσουν εναντίον των ομοθρήσκων τους Χριστιανών έναντι της αμοιβής που τους έδινε ο σουλτάνος και των λαφύρων που τους υποσχόταν. Οι περισσότεροι από αυτούς έφερναν τα δικά τους όπλα, που ήταν ένα περίεργο μίγμα από γιαταγάνια και σφεντόνες, τόξα και μερικά 97 αρκεβούζια. Σ’ αυτούς είχε διανεμηθεί και ένας μεγάλος αριθμός από σκάλες. Ήταν αναξιόπιστα στρατεύματα, εξαιρετικά κατά την πρώτη τους έφοδο, αλλά τα οποία αποθαρρύνονταν εύκολα εάν δεν πετύχαιναν αμέσως. Γνωρίζοντας αυτή την αδυναμία ο Μωάμεθ τοποθέτησε πίσω τους μια γραμμή από άνδρες της στρατιωτικής αστυνομίας, οπλισμένους με μαστίγια και ρόπαλα, που είχαν διαταγές να τους παρακινούν και να κτυπούν και να δέρνουν οποιονδήποτε έδειχνε σημάδια ταλάντευσης. Πίσω από τη στρατονομία ήταν οι γενίτσαροι του σουλτάνου. Εάν κανείς φοβισμένος άτακτος άνοιγε δρόμο μέσα από την αστυνομία, έπρεπε να τον πετσοκόψουν με τα γιαταγάνια τους.

Η επίθεση των βαζιβουζούκων εκτοξεύθηκε σε όλο το μήκος της γραμμής, αλλά άσκησε έντονη πίεση μόνο στην κοιλάδα του Λύκου. Σε άλλα σημεία τα τείχη εξακολουθούσαν να είναι πολύ γερά, και οι επιθέσεις εναντίον τους απέβλεπαν κυρίως να απασχολήσουν τους αμυνόμενους από το να ενισχύσουν τους συντρόφους τους στο ζωτικό τομέα. Εκεί ο αγώνας ήταν σκληρός. Οι βαζιβουζούκοι αντιμετώπιζαν στρατιώτες πολύ καλύτερα εξοπλισμένους και πολύ καλύτερα εκπαιδευμένους από τους ίδιους, ενώ επιπλέον μειονεκτούσαν και λόγω των αριθμών τους. Ήταν συνεχώς ο ένας μέσα στα πόδια του άλλου. Οι πέτρες που εκτοξεύονταν εναντίον τους μπορούσαν να σκοτώσουν ή να τραυματίσουν πολλούς ταυτόχρονα. Αν και μερικοί δοκίμασαν να υποχωρήσουν, οι περισσότεροι συνέχιζαν, ακουμπώντας τις σκάλες τους στα τείχη και στο φράχτη και σκαρφαλώνοντας, για να σφαγιαστούν προτού φθάσουν στην κορυφή. Ο Τζουστινιάνι και όλοι οι Έλληνες και οι Ιταλοί του ήταν εξοπλισμένοι με όλα τα μουσκέτα και τις βομβάρδες που μπορούσαν να βρεθούν στην πόλη. Ο ίδιος ο αυτοκράτορας έσπευσε να τους ενθαρρύνει. Μετά από περίπου δύο ώρες αγώνα ο Μωάμεθ διέταξε τους βαζιβουζούκους να αποσυρθούν. Είχαν συγκρατηθεί και αποκρουστεί, αλλά είχαν εκπληρώσει το σκοπό τους να καταπονήσουν τον εχθρό.

Μερικοί Χριστιανοί ήλπισαν ότι αυτή ενδεχομένως ήταν μια μεμονωμένη νυκτερινή επίθεση, με σκοπό να δοκιμάσει τη δύναμή τους, και όλοι τους ήλπιζαν για μια στιγμή ανάπαυσης. Δεν τους δόθηκε. Μόλις είχαν προλάβει να ανασυγκροτήσουν τις γραμμές τους και να αντικαταστήσουν τα δοκάρια και τα βαρέλια με χώμα στο φράχτη, όταν εκτοξεύθηκε μια δεύτερη επίθεση. Συντάγματα από Τούρκους της Ανατολίας από το στρατό του Ισάκ, που αναγνωρίζονταν εύκολα από ιδιαίτερες στολές και τους θώρακές τους, εξόρμησαν κατηφορίζοντας από το λόφο έξω από την πύλη του Αγίου Ρωμανού για το κοινό, προς την κοιλάδα, και στράφηκαν ώστε να βρεθούν αντιμέτωποι με το φράχτη. Για άλλη μια φορά οι καμπάνες των εκκλησιών κοντά στα τείχη κτύπησαν για να δώσουν το σημείο του συναγερμού. Αλλά ο ήχος πνίγηκε από το βρόντο του μεγάλου κανονιού του Ουρβανού και των ομοίων του, καθώς ξανάρχισαν να σφυροκοπούν τα τείχη. Μέσα σε λίγα λεπτά οι Ανατολίτες είχαν ριχτεί στην επίθεση. Αντίθετα με τους ατάκτους ήταν καλά εξοπλισμένοι και πειθαρχημένοι, όλοι τους ευσεβείς Μωαμεθανοί, διψασμένοι για τη δόξα να είναι οι πρώτοι που θα έμπαιναν στη χριστιανική πόλη. Με την άγρια μουσική των σαλπιγκτών και των φλαουτιστών να τους ενθαρρύνει, ρίχτηκαν στο φράχτη, σκαρφαλώνοντας ο ένας επάνω στους ώμους του άλλου στις προσπάθειές τους να ακουμπήσουν τις σκάλες τους επάνω στο φράχτη και να ανοίξουν το δρόμο τους προς την κορυφή. Στο αμυδρό φως των πυρσών, με τα σύννεφα να σκεπάζουν συνεχώς το φεγγάρι, ήταν δύσκολο να δει κανείς τι συνέβαινε. Οι Ανατολίτες, όπως και οι άτακτοι πριν από αυτούς, μειονεκτούσαν σε εκείνο 98 το στενό μέτωπο λόγω των αριθμών τους. Η πειθαρχία και η επιμονή τους απλά έκανε τις απώλειές τους βαρύτερες, καθώς οι αμυνόμενοι τους πετούσαν πέτρες και απωθούσαν τις σκάλες τους, ή πολεμούσαν εναντίον τους σώμα με σώμα. Περίπου μία ώρα πριν από την αυγή, όταν αυτή η δεύτερη επίθεση άρχιζε να παραπαίει, ένα βλήμα από το κανόνι του Ουρβανού προσγειώθηκε εντελώς επάνω στο φράχτη, γκρεμίζοντάς τον σε έκταση αρκετών μέτρων. Σηκώθηκε ένα σύννεφο σκόνης καθώς τα μπάζα και το χώμα τινάχθηκαν στον αέρα, και ο μαύρος καπνός της πυρίτιδας τύφλωσε τους αμυνόμενους. Μια ομάδα από τριακόσιους Ανατολίτες όρμησε προς το άνοιγμα που είχε δημιουργηθεί, κραυγάζοντας ότι η πόλη ήταν δική τους. Αλλά, με τον αυτοκράτορα επικεφαλής τους, οι Χριστιανοί τους περικύκλωσαν, σφαγιάζοντας το μεγαλύτερο μέρος και απωθώντας τους υπόλοιπους πίσω στην τάφρο. Η ανάσχεση προκάλεσε σύγχυση στους Ανατολίτες. Η επίθεση ανακλήθηκε, και αποσύρθηκαν στις γραμμές τους. Με θριαμβευτικές κραυγές οι αμυνόμενοι καταπιάστηκαν και πάλι με την επισκευή του φράχτη.

Οι Τούρκοι δεν είχαν μεγαλύτερη επιτυχία σε άλλους τομείς. Κατά μήκος του νοτίου τμήματος των χερσαίων τειχών ο Ισάκ κατόρθωσε να ασκήσει επαρκή πίεση ώστε να αποτρέψει τους υπερασπιστές να μετακινήσουν άνδρες στην κοιλάδα του Λύκου, αλλά, με τα καλύτερα στρατεύματά του να έχουν μετακινηθεί για να πολεμήσουν εκεί, δεν μπορούσε να κάνει σοβαρή επίθεση. Κατά μήκος της Προποντίδας ο Χαμζά μπέης δυσκολευόταν να φέρει τα πλοία του κοντά στην ακτή. Τα λίγα αποβατικά αγήματα που κατόρθωσε να στείλει αποκρούστηκαν εύκολα από τους μοναχούς στους οποίους είχαν αναθέσει την άμυνα, ή από τον πρίγκιπα Ορχάν και τους οπαδούς του. Σε όλο το μήκος του Κερατίου έγιναν προσποιήσεις, αλλά καμία πραγματική απόπειρα επίθεσης. Γύρω από τη συνοικία των Βλαχερνών ο αγώνας ήταν πιο σκληρός. Στο χαμηλότερο σημείο, κοντά στο λιμάνι, τα στρατεύματα που είχε μεταφέρει ο Ζαγανός επάνω από τη γέφυρα έκαναν συνεχείς επιθέσεις, όπως και οι άνδρες του Καρατζά πασά, ψηλότερα στην πλαγιά. Αλλά ο Μινόττο και οι Βενετοί του μπόρεσαν να κρατήσουν τον τομέα τους στα τείχη απέναντι στο Ζαγανός, και οι αδελφοί Μποκκιάρντι απέναντι στον Καρατζά.

Ο σουλτάνος λέγεται ότι αγανάκτησε για την αποτυχία των Ανατολιτών. Είναι όμως πιθανό ότι πρόθεσή του και με αυτούς, όπως και με τους ατάκτους πριν από εκείνους, ήταν να καταπονήσει τον εχθρό παρά να μπουν οι ίδιοι στην πόλη. Είχε υποσχεθεί ένα μεγάλο βραβείο για τον πρώτο στρατιώτη που θα περνούσε το φράχτη με επιτυχία, και επιθυμούσε αυτό το προνόμιο να καταλήξει σε κάποιο μέλος του δικού του ευνοούμενου συντάγματος, των γενιτσάρων του. Τώρα είχε έλθει η ώρα να μπουν και εκείνοι στη μάχη. Ήταν ανήσυχος, γιατί εάν αποτύγχαναν κι αυτοί θα ήταν δύσκολο να συνεχίσει την πολιορκία. Έδωσε τις διαταγές γρήγορα. Προτού οι Χριστιανοί βρουν χρόνο να φρεσκαριστούν και να κάνουν μερικές χονδρικές επισκευές στο φράχτη, έπεσε επάνω τους μια βροχή από βλήματα, βέλη, ακόντια, πέτρες και σφαίρες, ενώ πίσω από τη βροχή οι γενίτσαροι προέλαυναν βιαστικά, χωρίς να ορμούν παράτολμα, όπως είχαν κάνει οι βαζιβουζούκοι και οι Ανατολίτες, αλλά διατηρώντας τις γραμμές τους σε απόλυτη τάξη, αδιάσπαστες από τα βλήματα του εχθρού. Η πολεμική μουσική που τους παρότρυνε ήταν τόσο δυνατή ώστε ο ήχος μπορούσε να ακούγεται μέσα από τις βροντές των κανονιών από την άλλη πλευρά του Βοσπόρου. Τους οδήγησε ο ίδιος ο Μωάμεθ μέχρι 99 την τάφρο και στάθηκε εκεί φωνάζοντας ενθαρρυντικά καθώς τον προσπερνούσαν. Το ένα κύμα μετά το άλλο από αυτούς τους φρέσκους, υπέροχους και ισχυρά εξοπλισμένους άνδρες ορμούσε στο φράχτη, για να ξηλώσει τα βαρέλια με το χώμα που στέκονταν επάνω του, για να κόψει τα δοκάρια που τον στήριζαν και για να ακουμπήσει τις σκάλες του επάνω του στα σημεία όπου δεν ήταν δυνατό να γκρεμιστεί, κάθε κύμα παραμερίζοντας χωρίς πανικό για το επόμενο. Οι Χριστιανοί ήταν εξουθενωμένοι. Είχαν πολεμήσει για περισσότερες από τέσσερις ώρες με μόνο μερικές στιγμές ανάπαυσης, αλλά πολεμούσαν με απελπισία, γνωρίζοντας ότι εάν έκαναν πίσω, αυτό θα ήταν το τέλος. Πίσω τους στην πόλη οι καμπάνες των εκκλησιών σήμαιναν και πάλι, και στον ουρανό υψώθηκε ένα μεγάλο μουρμούρισμα προσευχών.

Τώρα ο αγώνας στο φράχτη γινόταν σώμα με σώμα. Επί περίπου μία ώρα οι γενίτσαροι δεν μπορούσαν να ανοίξουν δρόμο. Οι Χριστιανοί άρχισαν να πιστεύουν ότι η επίθεση εξασθενούσε κάπως. Αλλά η μοίρα ήταν εναντίον τους. Στη γωνία του τείχους των Βλαχερνών, ακριβώς προτού ενωθεί με το διπλό Θεοδοσιανό τείχος, υπήρχε, μισοκρυμμένη σε έναν πύργο, μια μικρή πύλη εξόδου γνωστή ως Κερκόπορτα. Είχε κλειστεί πριν από πολλά χρόνια, αλλά οι γέροι τη θυμούνταν. Ακριβώς πριν από την έναρξη της πολιορκίας την είχαν ξανανοίξει, για να διευκολύνει τις εξόδους στα πλευρά του εχθρού. Στη διάρκεια του αγώνα οι Μποκκιάρντι και οι άνδρες τους την είχαν χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά εναντίον των στρατευμάτων του Καρατζά πασά. Αλλά τώρα κάποιος, κατά την επιστροφή του από μια έξοδο, ξέχασε να αμπαρώσει τη μικρή πύλη πίσω του. Μερικοί Τούρκοι παρατήρησαν το άνοιγμα, όρμησαν μέσα από αυτό στην αυλή πίσω του και άρχισαν να ανεβαίνουν μια σκάλα που οδηγούσε στο ανώτερο σημείο του τείχους. Οι Χριστιανοί που βρίσκονταν ακριβώς έξω από την πύλη είδαν τι συνέβαινε και μαζεύτηκαν πίσω για να ξαναπάρουν τον έλεγχό της και να εμποδίσουν άλλους Τούρκους να τους ακολουθήσουν. Μέσα στη σύγχυση περίπου πενήντα Τούρκοι παρέμειναν μέσα από το τείχος, όπου θα μπορούσαν να είχαν περικυκλωθεί και εξοντωθεί, εάν εκείνη τη στιγμή δεν είχε συμβεί μια χειρότερη καταστροφή.

Ήταν ακριβώς πριν από την ανατολή όταν μια βολή βομβάρδας χτύπησε από μικρή απόσταση τον Τζουστινιάνι και διαπέρασε το θώρακά του. Εκείνος, αιμορραγώντας ασταμάτητα και προφανώς πονώντας πολύ, παρακάλεσε τους άνδρες του να τον απομακρύνουν από το πεδίο της μάχης. Ένας από αυτούς πήγε στον αυτοκράτορα που πολεμούσε εκεί κοντά για να ζητήσει το κλειδί μιας μικρής πύλης που οδηγούσε μέσα από το εσωτερικό τείχος. Ο Κωνσταντίνος έσπευσε στο πλευρό του για να τον παρακαλέσει να μην εγκαταλείψει τη θέση του. Αλλά το κουράγιο του Τζουστινιάνι τον είχε εγκαταλείψει, και επέμενε να φύγει. Η πύλη άνοιξε και ο σωματοφύλακάς του τον μετέφερε στην πόλη, μέσα από τους δρόμους, κάτω στο λιμάνι. Τα στρατεύματά του παρατήρησαν την αναχώρησή του. Μερικοί ίσως πίστεψαν ότι είχε υποχωρήσει προκειμένου να υπερασπιστεί το εσωτερικό τείχος, αλλά οι περισσότεροι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η μάχη είχε χαθεί. Κάποιος φώναξε με τρόμο ότι οι Τούρκοι είχαν διαβεί το τείχος. Προτού προλάβουν να ξανακλείσουν τη μικρή πύλη οι Γενοβέζοι πέρασαν σύσσωμοι από αυτήν. Ο αυτοκράτορας και οι Έλληνες παρέμειναν μόνοι στο πεδίο της μάχης.

Από το άλλο σημείο της τάφρου ο σουλτάνος αντιλήφθηκε τον πανικό. Φωνάζοντας: ≪η πόλη είναι δική μας≫, διέταξε τους γενιτσάρους να ξαναεπιτεθούν και έκανε σινιάλο σε ένα λόχο με100 επικεφαλής ένα γίγαντα που τον έλεγαν Χασάν. Ο Χασάν άνοιξε δρόμο με το σπαθί του επάνω από το ψηλότερο σημείο του σπασμένου φράχτη και θεωρήθηκε ότι είχε κερδίσει το βραβείο. Τον ακολούθησαν περίπου τριάντα γενίτσαροι. Οι Έλληνες αντεπιτέθηκαν. Ο ίδιος ο Χασάν έπεσε στα γόνατα από ένα χτύπημα από πέτρα και σφαγιάστηκε, ενώ δεκαεπτά σύντροφοί του χάθηκαν μαζί του. Αλλά οι υπόλοιποι κράτησαν τις θέσεις τους επάνω στο φράχτη. Οι Έλληνες αντιστέκονταν πεισματικά, αλλά το βάρος των αριθμών τους έσπρωξε πίσω προς το εσωτερικό τείχος. Μπροστά από αυτό βρισκόταν ένα άλλο χαντάκι που είχε εκβαθυνθεί σε ορισμένα σημεία για να πάρουν χώμα προκειμένου να ενισχύσουν το φράχτη. Πολλοί Έλληνες σπρώχτηκαν πίσω, μέσα σε αυτές τις τρύπες και δεν μπορούσαν να βγουν εύκολα έξω, με το μεγάλο εσωτερικό τείχος να υψώνεται πίσω τους. Οι Τούρκοι, που τώρα ήταν στην κορυφή του φράχτη, τους πυροβολούσαν από ψηλά και τους έσφαξαν. Σύντομα πολλοί γενίτσαροι έφθασαν στο εσωτερικό τείχος και σκαρφάλωσαν χωρίς αντίσταση. Ξαφνικά κάποιος κοίταξε ψηλά και είδε τουρκικές σημαίες να κυματίζουν στον πύργο επάνω από την Κερκόπορτα. Ακούστηκε η κραυγή: «η πόλις εάλω».

Ενόσω παρακαλούσε τον Τζουστινιάνι, ο αυτοκράτορας πληροφορήθηκε την είσοδο των Τούρκων μέσα από την Κερκόπορτα. Έσπευσε αμέσως εκεί, αλλά έφθασε πολύ αργά. Μερικοί από τους Γενοβέζους εκεί είχαν καταληφθεί από πανικό. Μέσα στη σύγχυση ήταν αδύνατο να κλείσουν την πόρτα. Οι Τούρκοι ξεχύθηκαν μέσα από αυτήν, και τώρα οι άνδρες των Μποκκιάρντι ήταν πολύ λίγοι για να τους απωθήσουν. Ο Κωνσταντίνος έστρεψε το άλογό του και κάλπασε πίσω στην κοιλάδα του Λύκου και στα ανοίγματα στο φράχτη. Μαζί του βρισκόταν ο γενναίος Ισπανός που ισχυριζόταν ότι ήταν εξάδελφός του, ο δον Φρανσίσκο από το Τολέδο, ο πραγματικός του εξάδελφος, Θεόφιλος Παλαιολόγος, και ένας πιστός συμπολεμιστής, ο Ιωάννης Δαλμάτης. Μαζί προσπάθησαν, αλλά μάταια, να συσπειρώσουν τους Έλληνες. Η σφαγή ήταν πολύ μεγάλη. Κατέβηκαν από τα άλογά τους και για μερικά λεπτά οι τέσσερις τους κράτησαν την πρόσβαση προς την πύλη από την οποία είχε μεταφερθεί ο Τζουστινιάνι. Η πύλη είχε φρακάρει από χριστιανούς στρατιώτες που προσπαθούσαν να διαφύγουν, καθώς έπεφταν επάνω τους όλο και περισσότεροι γενίτσαροι. Ο Θεόφιλος φώναξε ότι προτιμούσε να πεθάνει παρά να ζει και εξαφανίστηκε μέσα στις ορδές που κατέφθαναν. Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος γνώριζε τώρα ότι η αυτοκρατορία ήταν χαμένη, και δεν επιθυμούσε να ζήσει περισσότερο από αυτήν. Πέταξε από πάνω του τα αυτοκρατορικά του εμβλήματα και με το δον Φρανσίσκο και τον Ιωάννη Δαλμάτη στο πλευρό του ακολούθησε το Θεόφιλο. Δεν τον ξαναείδαν πια…

Steven Runciman, Η Άλωση της Πόλης -1453, εκδόσεις Παπαδήμα, 2005

από www.antinews.gr