Η πίσω αυλή στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Λιβαδειάς και λίγες αναμνήσεις...

Γράφει ο Δημήτρης Λάμπρου

Δημοσιογράφος/

Εκδότης Περιοδικού ΒΟΙΩΤΙΑ

 

 

 

 

 

Μια ευχάριστη έκπληξη και μια ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία λαμβάνει χώρα στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Λιβαδειάς. Ομάδα εθελοντών αποτελούμενη από τον διευθυντή του σχολείου κ. Χρήστο Σύρο και μέλη του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων έχουν αναλάβει να ξαναδώσουν στους μαθητές για χρήση την από χρόνια εγκαταλελειμμένη πίσω αυλή του σχολείου, εκείνη που "βλέπει" στην οδό Καραγιαννοπούλου.

Η viotia που επισκέφθηκε τον χώρο σημειώνει με ιδιαίτερη ικανοποίηση πως οργασμός εργασιών βρίσκεται σε εξέλιξη στην πίσω αυλή του 1ου Δημοτικού με τη συμμετοχή μικρών και μεγάλων εθελοντών και μια ανιδιοτελής διάθεση προσφοράς κυριαρχεί μεταξύ των γονέων και των δασκάλων. Οι εργασίες περιλαμβάνουν το βάψιμο στους τοίχους και τα κάγκελα, τον ευπρεπισμό και τον καθαρισμό του χώρου καθώς και άλλες επισκευές, που θεωρούνται απαραίτητες ώστε ο χώρος να αξιοποιηθεί και πάλι από τους μαθητές.


Η πρόθεση -επειδή σε αυτή την αυλή υφίσταται κάποιος βαθμός επικινδυνότητας- είναι ο χώρος να χρησιμοποιηθεί για ειδικές χρήσεις και για την αποτροπή φαινομένων παρακώλυσης της κυκλοφορίας εξετάζεται το ενδεχόμενο προσθήκης υψηλών κιγκλιδωμάτων. Σε όλες τις περιπτώσεις πρόκειται για μια αξιέπαινη πρωτοβουλία που με την κατάλληλη υποστήριξη μπορεί να λύσει προβλήματα στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Λιβαδειάς.


Αξίζει να σημειώσω ότι στην εποχή μου η θρυλική πίσω αυλή του 1ου Δημοτικού Σχολείου Λιβαδειάς ήταν ο τόπος τέλεσης των περισσότερων και των πιο ξακουστών σκανταλιών σε ολόκληρη την πόλη. Καθότι οι μικροί μαθητές -κι εγώ μεταξύ τους- είχαμε την ψευδαίσθηση ότι επειδή η αυλή βρισκόταν στην πίσω πλευρά οι δάσκαλοι δεν μας έβλεπαν. Δεν χρειάζεται να προσθέσω πόσες φορές αυτή η βεβαιότητα για τη μη επαρκή επιτήρησή μας από τους δασκάλους στην πίσω αυλή διαψεύστηκε από τα γεγονότα,  με οδυνηρότατες συνέπειες -στις παλάμες και στ' αυτιά- εκείνα τα πρώτα τρυφερά σχολικά χρόνια.


Στα μικρά ταξίδια πίσω στο χρόνο έχουν πάντοτε μια ξεχωριστή θέση τα πρώτα τρυφερά σχολικά χρόνιαo Δημοτικό. Το σχολείο μου. Είναι κοινότοπο, αλλά αξίζει να επαναληφθεί: η πραγματική μας πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια. Εκείνη η όλο και πιο μακρινή εποχή της αθωότητας, ο καιρός που τα μεγάλα παιδικά μάτια αντίκριζαν τον κόσμο για πρώτη φορά μακριά από τη ζεστασιά της οικογένειας. Οι πρώτες εμπειρίες, οι πρώτες γνωριμίες, οι πρώτες αγωνίες.


Εποχές με σχολική ποδιά και για τα αγόρια ακόμη, με οικονομικές δυσχέρειες που σήμερα τις έχει η μνήμη εξωραΐσει και η ζωή υπερβεί. Αλλά και οι χαρές πολλές, γνήσιες, σε ανθρώπινα μέτρα. Χρόνια όμορφα, δημιουργικά, ζεστά και σίγουρα πιο ουσιαστικά από τις εύκολες εποχές και τις προκατασκευασμένες λύσεις της νέας χιλιετίας. Καιροί αλλοτινοί, με μεγάλα προβλήματα αλλά και μεγάλες λύσεις. Ισως το μεταίχμιο, η καμπή όπου ένας κόσμος αναδυόταν με πολλές υποσχέσεις και εν τέλει λίγα αποτελέσματα.


Και το 1ο Δημοτικό Σχολείο Λιβαδειάς εκεί. Ασπρόμαυρη πολυκαιρισμένη φωτογραφία, το διώροφο κτήριο προβάλλει στα μάτια μου πολλές φορές όπως ήταν τότε. Χωρίς προεκτάσεις, χωρίς την προσθήκη άλλων κτηρίων, χωρίς τον προαύλιο χώρο όπως έχει σήμερα διαμορφωθεί, το 1ο Δημοτικό μοιάζει ακόμη τεράστιο. Όπως τότε: όγκος επιβλητικός, κουτί πελώριο στα παιδικά μου μάτια, αφού μετρούσα τα μεγέθη με το δικό μου μέγεθος.

Η καγκελόφραχτη κεντρική είσοδος με το πορτάκι κι ένα εσωτερικό «δαιδαλώδες» με τις πολλές αίθουσες, τη μεγάλη και εντυπωσιακή μαρμάρινη σκάλα (πόσες ατυχείς και επώδυνες γλίστρες) που οδηγούσε σε άλλες τάξεις αλλά και στην αίθουσα των τιμωριών για τους απείθαρχους μαθητές, το γραφείο του διευθυντή.

Το 1ο Δημοτικό Σχολείο Λιβαδειάς –η έλξη και η άπωση. Ηταν σίγουρα η δεδομένη αγάπη για τη γνώση αλλά και το δέος μπροστά στο άγνωστο και αχαρτογράφητο πέλαγος μιας νέας απαιτητικής ζωής. Η περιπέτεια στην αχανή επικράτεια της γνώσης από τη μια, που μόλις προσεγγίζαμε γευόμενοι, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, κάποιους πρώιμους καρπούς της. Αλλά και η στιγμιαία και συνήθως ακριβοπληρωμένη γεύση της ελευθερίας μέσα από την σκανταλιά και την ανυπακοή. Σταθερά συναισθήματα, μεγάλα όνειρα και χαμένες ψευδαισθήσεις, που τα «φορούσαμε» σαν τις ποδιές και τις επίσημες στολές στις παρελάσεις, και που διαμόρφωναν την προοπτική μας όπως τα μεγάλα και συνεχόμενα παράθυρα που έβλεπαν στον ήλιο, στο αλσύλλιο απέναντι, στην κίνηση του δρόμου… στον καιρό.

Το 1ο Δημοτικό Σχολείο Λιβαδειάς –πολλές αναμνήσεις και μια νοσταλγία. Αυστηρό και μοναχικό σε ώρες σχόλης, πολύβουο και ζωηρό όταν χυνόμασταν χείμαρρος ασυγκράτητος στο ρεύμα της ανεμελιάς που μας παραχωρούσε αφειδώλευτα το διάλειμμα, για παιχνίδι, για πειράγματα και για "αταξίες" . Κι αυτό ασφαλώς είναι το μόνο που δεν αλλάζει όσα χρόνια κι αν περάσουν.