Το πλοίο των ηλιθίων

του Ted Kaczynski (Unabomber)

"Τρέμω από το κρύο" είπε ένας ρωμαλέος ναυτικός. "Αυτό είναι το χειρότερο ταξίδι που έχω βρεθεί. Το κατάστρωμα είναι γλιστερό από τον πάγο. Όταν είμαι στο παρατηρητήριο ο αέρας περνά το πανωφόρι μου σαν μαχαίρι. Κάθε φορά που δένω το πανί της πλώρης, τα δάχτυλά μου πάνε να παγώσουν. Και για όλα αυτά παίρνω μόνο πέντε πενιχρά σελίνια τον μήνα".

"Νομίζεις ότι εσύ την έχεις άσχημα;" είπε μια γυναίκα επιβάτης. "Εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ από το κρύο. Οι κυρίες σε αυτό το πλοίο δεν παίρνουν όσες κουβέρτες παίρνουν οι άντρες. Αυτό δεν είναι δίκαιο."

Ένας μεξικάνος ναύτης παρεμβαίνει στην συζήτηση. "Εγώ παίρνω μόνο τον μισό μισθό από αυτόν που παίρνουν οι άγγλοι ναύτες. Χρειαζόμαστε αρκετή ποσότητα φαγητού για να είμαστε ζεστοί σ' αυτό το κλίμα και δεν παίρνω το μερίδιό μου. Οι άγγλοι παίρνουν περισσότερο. Και το χειρότερο απ' όλα είναι ότι οι αξιωματικοί μου δίνουν διαταγές στα αγγλικά αντί τα ισπανικά".

"Εγώ έχω περισσότερους λόγους να διαμαρτύρομαι από οποιονδήποτε άλλο" είπε ένας ινδιάνος ναύτης. "Αν τα χλωμά πρόσωπα δεν μου είχαν κλέψει την προγονική μου γη, δεν θα ήμουν καν σε αυτό το πλοίο μέσα στα παγόβουνα και τους αρκτικούς ανέμους. Θα ήμουν σε ένα κανό και θα κωπηλατούσα σε μια ωραία γαλήνια λίμνη. Μου αξίζει αποζημίωση. Τουλάχιστον ο καπετάνιος πρέπει να με αφήσει να παίζω ζάρια για να βγάζω μερικά λεφτά".

"Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που έχουν κακή μεταχείριση σ' αυτό το πλοίο" παρενέβη μια φιλόζωη από τους επιβάτες, με φωνή τρεμάμενη από αγανάκτηση "γιατί την τελευταία εβδομάδα είδα τον δεύτερο αξιωματικό να κλωτσά τον σκύλο του πλοίου δύο φορές".
Ένας από τους επιβάτες ήταν καθηγητής κολεγίου. Σηκώνει τα χέρια και κραυγάζει: "Ρατσισμός, σεξισμός, ειδισμός, ομοφοβία και εκμετάλλευση της εργατικής τάξης! Είναι διακρίσεις! Πρέπει να έχουμε κοινωνική δικαιοσύνη: ίσους μισθούς για τους μεξικάνους ναύτες, υψηλότερους μισθούς για όλους τους ναύτες, αποζημίωση για τον ινδιάνο, ίσο αριθμό κουβερτών για τις κυρίες, εγγυημένο δικαίωμα στο να είναι κανείς π… και όχι άλλες κλωτσιές στον σκύλο".

"ΝΑΙ-ΝΑΙ" φωνάζουν οι επιβάτες. "ΝΑΙ-ΝΑΙ" φωνάζει και το πλήρωμα. "Είναι διακρίσεις και πρέπει να απαιτήσουμε τα δικαιώματά μας".
Ο μικρός καμαρότος καθάρισε το λαιμό του:
"Χμ. Χμ. Όλοι έχετε καλούς λόγους για να παραπονιέστε. Αλλά εμένα μου φαίνεται ότι αυτό που πρέπει πραγματικά να κάνουμε είναι να γυρίσουμε αυτό το πλοίο προς τα πίσω και να πάμε νότια. Γιατί, αν συνεχίσουμε να πηγαίνουμε βόρεια, σίγουρα θα ναυαγήσουμε αργά ή γρήγορα και τότε οι μισθοί σας, οι κουβέρτες σας και τα όποια δικαιώματά σας δεν θα σας προσφέρουν τίποτα, γιατί θα έχουμε πνιγεί όλοι".
Αλλά κανείς δεν του έδωσε σημασία, γιατί ήταν ένας μικρός καμαρότος.

Ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί από την βάση τους στο πρυμναίο κατάστρωμα, έβλεπαν και άκουγαν. Τώρα αυτοί χαμογελούν και κλείνουν το μάτι ο ένας στον άλλο. Με ένα νεύμα του καπετάνιου, ο τρίτος αξιωματικός κατέβηκε από πρυμναίο κατάστρωμα, σουλατσάρισε μέχρι εκεί που είχαν συγκεντρωθεί οι επιβάτες και το πλήρωμα και σπρώχνοντας με τον ώμο του, μπήκε ανάμεσά τους. Πήρε μια πολύ σοβαρή έκφραση στο πρόσωπό του και μίλησε έτσι: "Εμείς οι αξιωματικοί πρέπει να παραδεχτούμε ότι κάποια πραγματικά ασυγχώρητα πράγματα συμβαίνουν σε αυτό το πλοίο. Εμείς είμαστε άντρες με καλή θέληση και θέλουμε να είμαστε σωστοί μαζί σας. Αλλά όμως ο καπετάνιος είναι σχετικά συντηρητικός και επιβάλει τους δικούς του κανόνες. Μάλλον χρειάζεται ένα μικρό σκούντημα για να κάνει οποιαδήποτε απτή αλλαγή. Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι αν διαμαρτύρεστε έντονα - αλλά πάντα ειρηνικά και χωρίς να παραβιάζετε τους κανόνες του πλοίου - θα ταρακουνήσετε τον καπετάνιο που αδρανεί και θα τον αναγκάσετε να καταπιαστεί με τα προβλήματα για τα οποία τόσο δίκαια διαμαρτύρεστε".

Αφού είπε αυτά ο τρίτος αξιωματικός, γύρισε πίσω στο πρυμναίο κατάστρωμα. Καθώς πήγαινε, το πλήρωμα και οι επιβάτες του φώναζαν: "Μετριοπαθή! Ρεφορμιστή! Ψευτοπροοδευτικέ! Τσιράκι του καπετάνιου!" Όμως, παρ' όλα αυτά, έκαναν όπως αυτός τους είπε. Μαζεύτηκαν μπροστά από το πρυμναίο κατάστρωμα, φωνάζοντας βρισιές προς τους αξιωματικούς και ζητώντας τα δικαιώματά τους. "Θέλω υψηλότερο μισθό και καλύτερες συνθήκες εργασίας", φώναξε ο ρωμαλέος θαλασσοπόρος. "Ίσες κουβέρτες για τις γυναίκες", φώναξε η γυναίκα επιβάτης. "Θέλω να λαμβάνω τις διαταγές μου στα ισπανικά", κραύγασε ο μεξικάνος ναύτης. "Θέλω το δικαίωμα να παίζω ζάρια", φώναξε ο ινδιάνος ναύτης. "Δεν θέλω να με λένε π…", φώναξε ο λοστρόμος. "Όχι άλλες κλωτσιές στο σκύλο", φώναξε η φιλόζωη. "Επανάσταση τώρα", φώναξε ο καθηγητής.
Ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί μαζεύονται και συσκέπτονται για μερικά λεπτά, κλείνοντας το μάτι ο ένας στον άλλο, γνέφοντας καταφατικά και γελώντας. Ο καπετάνιος στάθηκε μπροστά το πρυμναίο κατάστρωμα και με μια σπουδαία προσποίηση καλοσύνης, ανακοίνωσε ότι:
- Ο μισθός του ρωμαλέου ναυτικού θα ανέβει στα έξι σελίνια το μήνα.
- Ο μισθός του μεξικάνου ναύτη θα ανέλθει στα δύο τρίτα του μισθού των άγγλων και η διαταγή για δέσιμο του πανιού της πλώρης θα δίνεται στα ισπανικά.
- Οι γυναίκες επιβάτες θα πάρουν άλλη μία κουβέρτα.
- Ο ινδιάνος ναύτης θα έχει το δικαίωμα να στήνει ένα παιχνίδι ζάρια τα σαββατόβραδα.
- Ο λοστρόμος δεν θα αποκαλείται π…
- Και το σκυλί δεν θα τρώει κλωτσιές, εκτός αν κάνει κάποια αταξία, όπως να κλέψει φαγητό από το μαγειρείο.

Οι επιβάτες και το πλήρωμα γιόρτασαν αυτές τις παραχωρήσεις σαν μεγάλη νίκη, αλλά το επόμενο πρωί αισθάνονταν πάλι δυσαρεστημένοι.
"Έξι σελίνια το μήνα είναι πενταροδεκάρες και ακόμα παγώνουν τα δάκτυλά μου, όταν δένω το πανί της πλώρης" γκρίνιαξε ο ρωμαλέος ναυτικός.
"Ακόμα δεν παίρνω τον ίδιο μισθό με τους άγγλους ή αρκετά τρόφιμα γι' αυτό το κλίμα" είπε ο μεξικάνος ναύτης.
"Εμείς οι γυναίκες δεν έχουμε ακόμα αρκετές κουβέρτες για να μας κρατούν ζεστές" είπε η γυναίκα επιβάτης.
Οι υπόλοιποι εξέφρασαν ανάλογα παράπονα και ο καθηγητής τους παρότρυνε.

Όταν τελείωσαν, ο μικρός καμαρότος μίλησε αυτή τη φορά αρκετά δυνατά, ώστε οι υπόλοιποι να μην μπορούν εύκολα να τον αγνοήσουν: "Είναι πραγματικά τρομερό που το σκυλί τρώει κλωτσιές επειδή κλέβει ένα κομμάτι ψωμί από το μαγειρείο και ότι οι γυναίκες δεν έχουν ίσο αριθμό κουβερτών και ότι παγώνουν τα δάχτυλα του ναύτη… αλλά κοιτάτε πόσο χοντρά έχουν γίνει τα παγόβουνα και πόσο ο άνεμος φυσάει όλο και πιο άγρια. Πρέπει να γυρίσουμε το πλοίο προς το νότο, γιατί αν συνεχίσουμε να πηγαίνουμε βόρεια θα ναυαγήσουμε και θα πνιγούμε".

"Ω, ναι" είπε ο λοστρόμος. "Είναι τόσο απαίσιο να συνεχίζουμε να πηγαίνουμε βόρεια, αλλά γιατί πρέπει εγώ να αποκαλούμαι π…; Δεν είμαι εγώ καλός όπως οι άλλοι;"
"Το να πλέουμε βόρεια είναι τρομερό" είπε η γυναίκα επιβάτης. "Αλλά δεν βλέπεις; Γι' αυτό ακριβώς οι γυναίκες χρειάζονται περισσότερες κουβέρτες για να μένουν ζεστές. Απαιτώ ίσες κουβέρτες για τις γυναίκες τώρα".

"Είναι αλήθεια" είπε ο καθηγητής, "ότι το να πλέουμε προς τα βόρεια επιφέρει μεγάλες κακουχίες σε όλους μας. Αλλά το να αλλάξουμε πορεία προς το νότο είναι ουτοπικό. Δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω το ρολόι. Πρέπει να βρούμε έναν ώριμο τρόπο να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση".

"Κοιτάτε" είπε ο μικρός καμαρότος. "Αν αφήσουμε αυτούς τους τέσσερις παράφρονες στο κατάστρωμα της πρύμνης να έχουν τη δική τους πορεία, θα πνιγούμε όλοι. Αν καταφέρουμε κάποια στιγμή να απομακρύνουμε το πλοίο από τον κίνδυνο, τότε μπορούμε να ανησυχούμε για τις εργατικές συνθήκες, τις κουβέρτες για τις γυναίκες και τα όποια δικαιώματα. Αλλά, πρώτα, πρέπει να στρέψουμε προς τα πίσω το σκάφος. Αν κάποιοι από εμάς μαζευτούν, φτιάξουν ένα σχέδιο και δείξουν λίγο θάρρος, μπορούμε να σώσουμε τους εαυτούς μας. Δεν χρειάζονται πολλοί από εμάς. Έξι με οχτώ φτάνουν. Μπορούμε να καταλάβουμε την πρύμνη, να πετάξουμε αυτούς τους τρελούς έξω από το πλοίο και να πάμε προς το νότο".

Ο καθηγητής σήκωσε τη μύτη του και είπε αυστηρά: "Δεν πιστεύω στην βία. Είναι ανήθικο".
"Είναι πάντα αήθης η χρήση βίας" είπε ο λοστρόμος.
"Με τρομάζει η βία" είπε η γυναίκα επιβάτης.
Ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί έβλεπαν και άκουγαν όλη αυτή την ώρα. Με ένα σήμα του καπετάνιου, ο τρίτος αξιωματικός κατέβηκε κάτω, στο κυρίως κατάστρωμα. Μπήκε ανάμεσα στους επιβάτες και το πλήρωμα, λέγοντάς τους ότι ακόμα υπάρχουν πολλά προβλήματα στο πλοίο.

"Έχουμε κάνει μεγάλη πρόοδο" είπε. "Αλλά πολλά απομένουν ακόμα για να γίνουν. Οι συνθήκες εργασίας για το ναύτη είναι ακόμα σκληρές, ο μεξικάνος δεν παίρνει ακόμα τα ίδια λεφτά με τον άγγλο, οι γυναίκες δεν έχουν ακόμα τις ίδιες κουβέρτες με τους άντρες, το παιχνίδι με ζάρια του ινδιάνου τα σαββατόβραδα είναι πενιχρή αποζημίωση για την χαμένη γη του, είναι άδικο για τον λοστρόμο να τον λένε π… και ο σκύλος ακόμα να τρώει κλωτσιές πότε-πότε. Νομίζω ότι ο καπετάνιος χρειάζεται ακόμα ένα σκούντημα. Θα βοηθούσε, αν όλοι εσείς πραγματοποιούσατε ακόμα μια διαμαρτυρία, εφόσον αυτή παραμένει μη βίαιη".

Καθώς ο τρίτος αξιωματικός πήγαινε πίσω στην πρύμνη, οι επιβάτες και το πλήρωμα του πλοίου τον έβριζαν, αλλά μολαταύτα έκαναν αυτό που τους είπε και μαζεύτηκαν μπροστά στο πρυμναίο κατάστρωμα για ακόμα μια διαμαρτυρία. Φώναζαν με στόμφο και ενθουσιασμό, κραδαίνοντας τη γροθιά τους και πέταξαν ένα κλούβιο αυγό στον καπετάνιο (ο οποίος το απέφυγε με έναν επιδέξιο ελιγμό).

Αφού ακούσανε τα παράπονά τους, ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί μαζεύτηκαν για μια κουβέντα, κατά την οποία έκλειναν το μάτι ο ένας στον άλλο και γελούσαν πονηρά. Μετά, ο καπετάνιος στάθηκε μπροστά στο πρυμναίο κατάστρωμα και ανακοίνωσε ότι:
- Ο ρωμαλέος ναυτικός θα πάρει γάντια για να κρατά τα δάκτυλά του ζεστά.
- Ο μεξικάνος ναύτης θα παίρνει μισθό ίσο με τα τρία τέταρτα του άγγλου.
- Οι γυναίκες θα πάρουν ακόμα μία κουβέρτα.
- Ο ινδιάνος ναύτης θα μπορεί να στήνει το παιχνίδι του και Σάββατο και Κυριακή βράδυ.
- Και κανείς δεν θα κλωτσά το σκύλο, χωρίς ειδική εντολή από τον καπετάνιο.
Οι επιβάτες και το πλήρωμα έμειναν εκστασιασμένοι από αυτήν την μεγάλη επαναστατική νίκη, αλλά το επόμενο πρωί πάλι αισθάνονταν δυσαρεστημένοι και άρχισαν να γκρινιάζουν για τις ίδιες κακουχίες.

Ο μικρός καμαρότος αυτή τη φορά άρχισε να οργίζεται: "Βρε ηλίθιοι…" φώναξε. "Δεν βλέπετε τι κάνουν ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί; Σας κρατούν απασχολημένους με τα ασήμαντα παράπονά σας για κουβέρτες, μισθούς και κλωτσιές στο σκύλο, ώστε να μη σκέφτεστε τι πραγματικά πάει στραβά σε αυτό το πλοίο. Το ότι δηλαδή πάει όλο και περισσότερο προς τα βόρεια και όλοι θα πνιγούμε. Αν κάποιοι από εσάς έρθετε στα συγκαλά σας, μαζευτούμε και καταλάβουμε το πρυμναίο κατάστρωμα, θα μπορούσαμε να στρέψουμε αυτό το πλοίο και να σώσουμε τις ζωές μας. Αλλά το μόνο που κάνετε είναι να κλαψουρίζετε για τόσο μικρά θέματα, όπως οι συνθήκες εργασίας, παιχνίδια με ζάρια και τα δικαιώματα".

Οι επιβάτες και το πλήρωμα εξαγριώθηκαν.
"Μικρέ!" φώναξε ο μεξικάνος. "Θεωρείς λογικό το να παίρνω μόνο τα τρία τέταρτα του μισθού του άγγλου; Είναι αυτό μικρό πράγμα;"
"Πώς μπορείς να λες το παράπονό μου ασήμαντο!" φώναξε ο λοστρόμος. "Δεν ξέρεις πόσο υποτιμητικό είναι να σε φωνάζουν π…;"
"Το να κλωτσάς έναν σκύλο, δεν είναι μικρό θέμα" φώναξε η φιλόζωη. "Είναι άκαρδο, αισχρό και κτηνώδες".

"Εντάξει τότε…" απάντησε ο μικρός καμαρότος. "Τα θέματα αυτά δεν είναι μικρά και ασήμαντα. Αλλά σε σχέση με το πραγματικό πρόβλημα, σε σχέση με το ότι το πλοίο πηγαίνει ακόμα βόρεια, τα παράπονά σας είναι μικρά και επουσιώδη. Γιατί, αν δεν γυρίσουμε αυτό το πλοίο σύντομα, θα πνιγούμε όλοι".
"Φασίστα" είπε ο καθηγητής.

"Αντεπαναστάτη" είπε η γυναίκα επιβάτης. Κι όλοι οι επιβάτες και το πλήρωμα μπαίνουν στην κουβέντα ο ένας μετά τον άλλο, αποκαλώντας τον μικρό καμαρότο φασίστα και αντεπαναστάτη. Τον έσπρωξαν μακριά και συνέχισαν να γκρινιάζουν για μισθούς, κουβέρτες και δικαιώματα.

Το πλοίο συνέχισε να πλέει βόρεια και μετά από λίγο συντρίφτηκε ανάμεσα σε δύο παγόβουνα και πνίγηκαν όλοι.