Ο έλεγχος των χρεών και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα

Γράφει ο
ΧΡΗΣΤΟΣ Στ. ΜΑΡΚΟΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ
Στις 6/9/2012 η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (Ε.Κ.Τ) αποφάσισε να παρεμβαίνει στις αγορές για την αγορά ομολόγων χωρών της Ευρωζώνης, κάτι το οποίο θεωρήθηκε ως θετικό από τις αγορές διεθνώς, αλλά και από μέρος της πολιτικής δημοσιότητας στην χώρα μας. 
Μάλιστα η Ε.Κ.Τ ανακοίνωσε ότι αυτό θα γίνεται με τρόπο ώστε να αποφεύγονται πληθωριστικές τάσεις, ως συνέπεια προσφοράς χρήματος στις αγορές για την αγορά των Ομολόγων. Το πως θα γίνεται αυτό, αν μάλιστα κάποια από τα ομόλογα που θα ρευστοποιούνται θα είναι για την ικανοποίηση αναγκών αυτού που το φέρει, εντός της Ευρωζώνης, δεν απαντάται. Ίσως χρειαστεί για να επιτευχθεί αυτό, απορρόφηση ρευστότητας από την αγορά, το οποίο φυσικά για την τρέχουσα περίοδο είναι το αντίθετο από αυτό που επιζητάτε. 

 Επίσης αναφέρθηκε ότι όταν θα γίνεται αυτό, στις χώρες των οποίων τα Ομόλογα θα αγοράζει η Ε.Κ.Τ , θα συνεχίζεται να επιβάλλονται οι περιοριστικοί όροι των μνημονίων. Φυσικά επειδή 
η Ε.Κ.Τ. δεν μπορεί να ασκήσει πολιτική, αντιλαμβάνεται κανείς ότι αυτό θα γίνεται με τον γνωστό τρόπο που ήδη γνωρίζουμε στην χώρα μας. Για την συγκεκριμένη απόφαση αφέθηκε να φανεί ότι αντιδρούσε η Γερμανική πλευρά, όπως αυτή εκφράστηκε μάλιστα εντός της Ε.Κ.Τ. από τον επικεφαλής της Bundesbank Γενς Βάιντμαν. Εκφράζει όμως κάτι τέτοιο την επίσημη Γερμανική πολιτική; Εκ του αποτελέσματος δεν προκύπτει αυτό.



Αντίθετα μάλιστα, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι αυτό επιδιώχθηκε. Με την τελευταία απόφαση της Ε.Κ.Τ φαίνεται πιθανότερο ως επιλογή της επίσημης Γερμανικής πολιτικής. Πως θα μπορούσε εξ άλλου να είναι διαφορετικά; Η Γερμανική πλευρά εάν δεν επιθυμούσε την απόφαση, σίγουρα θα είχε πολλούς τρόπους, να περιορίσει τουλάχιστον, την συγκεκριμένη απόφαση.



Με την αγορά όμως των ομολόγων άρα και των χρεών κρατών της Ευρωζώνης και με την ταυτόχρονη επιβολή περιοριστικών όρων άσκησης οικονομικής πολιτικής επιτυγχάνεται ο καλύτερος έλεγχος των χρεωμένων χωρών με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό. Μάλιστα θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι αυτό επιτυγχάνεται από την πλευρά της Γερμανίας με το μικρότερο δυνατό κόστος, εφόσον η αγορά χρεών των χωρών της Ε.Ε. γίνεται με κεφάλαια και των υπολοίπων χωρών της Ε.Ε. άρα με μικρότερη συμμετοχή της Γερμανίας αλλά ταυτόχρονα ο έλεγχος των χρεών αυτών καθορίζεται κατά κύριο λόγο από την πολιτική βούληση της εκάστοτε Γερμανικής Πολιτικής.

 Θα μπορούσε μάλιστα να ισχυριστεί κάποιος ότι αυτό εξυπηρετεί και τα μεσοπρόθεσμα σχέδια της Γερμανικής πολιτικής κι ότι θέλει κοντά της όλες τις χώρες της Ευρωζώνης (ακόμη και την Ελλάδα) εφόσον εφαρμόζονται οι όροι της, ώστε να ισχυροποιείται κι έτσι να αναδεικνύεται σε ακόμα ισχυρότερο παίκτη στην παγκόσμια αγορά του χρήματος το οποίο φαίνεται να αποτελεί ένα σημαντικό ζητούμενο στην τρέχουσα πολιτικής της. Οι εκτιμήσεις αυτές βέβαια μέλλει να επιβεβαιωθούν ή να διαψευστούν.

 Προκύπτει όμως το ερώτημα, σ’ αυτό το περιβάλλον πως τοποθετούνται οι επιβαρυμένες με χρέη χώρες και ειδικότερα η Ελλάδα. Υπάρχει άραγε κάποια διαφορετική διέξοδος από την επιβαλλόμενη; Είναι φανερό ότι η χώρα μας επιβάλλεται να αναζητήσει λύσεις και συμμαχίες ώστε η εξέλιξη της Ε.Ε., μην είναι μια Ε.Ε. των μονίμως υπέρ-χρεωμένων κοινωνιών αλλά μια Ένωση στην υπηρεσία των κοινωνιών της.