Αυτοί που θα μας σώσουν

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Πλιακοστάμος*

To γλωσσικά αφελληνισμένο ον (εύστοχος και ευφυής χαρακτηρισμός του καθηγητή Γιανναρά) που το απίστευτο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας του επέτρεψε να γίνει και πρωθυπουργός με διαδικασίες πανομοιότυπες με αυτές που καθηγητές Πανεπιστημίων κληροδοτούν τις έδρες τους, όχι μόνο έπεισε πλέον και τους πιο δύσπιστους ότι τυχαία και λόγω κακώς εννοούμενων συνθηκών προέκυψε ως πρωθυπουργός αλλά έκανε και τους πιο αδαείς ν’ αναρωτηθούν πώς φοίτησε και σε κολέγιο. Πώς άνθρωποι μειωμένης αντίληψης και νοημοσύνης με ήσσονες ηθικές αντιστάσεις φτάνουν να σταδιοδρομούν και να νέμονται υπουργικούς και τελικά και πρωθυπουργικούς θώκους λόγω ονόματος;

Πώς το συγκεκριμένο ον έχοντας ως μοναδικό προσόν το γονική του σχέση με τον άλλο χαρισματικό ηγέτη έγινε από νωρίς υπουργός εξωτερικών και περιέφερε το αξιοθρήνητο πλην αθλητικών προδιαγραφών σαρκίο του στα σαλόνια της Ευρώπης θεωρώντας ότι θ’ απολαύσει όπως και ο πατήρ και ο παππούς, δόξες και τιμές; Και βέβαια δεν ήταν ο μόνος που είχε επενδύσει στο όνομα αλλά και τα πάσης φύσης κομματόσκυλα του ΠΑΣΟΚ που συγκεντρώθηκαν από νωρίς γύρω του πιστεύοντας ότι το θεόπνευστο γένος απ’ όπου προερχόταν θα επηρέαζε και ήλεγχε δια παντός τις τύχες των Ελλήνων.

Πιστεύω ακράδαντα και η ιστορία το αποδεικνύει άλλωστε, ότι οι χαρισματικοί πνευματικά άνθρωποι πάντα ελκύονταν από το χώρο της αριστεράς και εμφορούνταν από ιδέες σοσιαλισμού. Πολλοί και σημαντικοί υπήρχαν και στο χώρο του ΠΑΣΟΚ και με πραγματική παρουσία και φοίτηση σε διαπρεπή κολλέγια, το πνευματικά καθυστερημένο ον έπρεπε να ηγηθεί της παράταξης; Πώς όμως θα ευοδώνονταν τα παιχνίδια διαβίβασης εξουσίας από τον άλλο αρχιερέα της διαπλοκής Σημίτη; έπρεπε για άλλη μια φορά όμως να εξαργυρωθεί το ΄΄ πολυθρύλητο όνομα ΄΄ για το καλό της συνοχής του κόμματος αλλά και της συνέχειας του στην τροχιά της εξουσίας.

Κι ας ήταν κουτσό το άλογο έπρεπε να τρέξει, αρκεί να υπήρχε στον ιππόδρομο. Θα κέρδιζε ΄΄άμα τη εμφανίσει του΄΄. Και κέρδισε και μαζί του κι όλος ο συρφετός που τον στήριζε και τον ακολουθούσε. Όλο το σάπιο πολιτικό σύστημα που περίμενε εκμεταλλευόμενο τη συγκυρίες να αναρριχηθεί στην εξουσία. Όλα αυτά βέβαια γίνονταν επειδή οι πολιτικά πιο καθυστερημένοι από τους πρωθυπουργούς τους, Έλληνες διαπραγματεύονταν την αποκατάστασή τους και την επαγγελματική τους επιβίωση με τους πολιτικούς. Τώρα η σχέση αυτή διερρήχθη οριστικά και αμετάκλητα. Και οι Έλληνες ωρίμασαν, οι διορισμοί έπαψαν και οι θέσεις ως δια μαγείας είναι για τους κατέχοντες πραγματικά αξιόλογα προσόντα.

Το αντικείμενο συναλλαγής δεν υφίσταται. Η μόνη πραγματικότητα που διαμορφώνεται πλέον στη μικρή μας χώρα και προκύπτει ως φυσικό επόμενο όλων αυτών των στερούμενης στοιχειώδους λογικής καταστάσεων, είναι αυτή της δυστυχίας και της εθνικής υποτέλειας, όχι σε κάποιον φυσικό γείτονα που θα είχε και λόγο να μας επιβουλεύεται, αλλά σε άγνωστο εχθρό πολύ έξω από μας, χωρίς φυσική οντότητα, τις αγορές. Και δεν εννοώ τις λαϊκές!!! Ο ανήθικος πρωθυπουργός έχασε κάθε ευκαιρία όπως και ο προκάτοχός του να γίνει ο απόλυτος εθνικός ήρωας. Ο προκάτοχός του όπως κι αυτός μόνο τα σκουπίδια της ιστορίας μπορούν να συντροφεύουν με την παρουσία τους πληθωρική ή αθλητική…

Ο ένας δε μίλησε ενώ ήξερε κι ο άλλος που επίσης ήξερε μιλούσε διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα αυτοαναιρώντας λόγια και έργα. Ο απόλυτος παραλογισμός που μόνο ο ιστορικός του μέλλοντος (αν θελήσει και κανείς ν’ ασχοληθεί με την περίπτωσή του) θ’ αποδείξει αν επρόκειτο για φυσική νοητική υστέρηση αποκτηθείσα από πτώση από κούνια και πρόκληση ανήκεστης εγκεφαλικής βλάβης ή ευφυές πλην σκοτεινό σχέδιο παράδοσης της χώρας από άτομο ήσσονων ηθικών αντιστάσεων. Και τα δύο δεν περιποιούν τιμή για το φερόμενο μέχρι πρότινος πρωθυπουργό. Υπήρχαν όπως και τώρα, σοβαροί και με κύρος αναλυτές που προσπαθούσαν με συγκροτημένο και πλήρη επιχειρημάτων λόγο να πείσουν για τ’ αδιέξοδα που θα περιερχόταν η ελληνική οικονομία με την υιοθέτηση των μέτρων.

Η εμμονή όμως και μάλιστα εν μέσω εκβιαστικών διλλημάτων στην εφαρμογή και στην ψήφιση όλων αυτών των μέτρων μόνο σε σχέδιο συνομωσίας παραπέμπει. Όλοι διαπιστώνουν και αποδέχονται την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας σε τέτοιο βαθμό που αυτή χρησιμοποιείται από τους ειδικούς πια ως παράδειγμα αποφυγής. Αν δεν απειλούσε το υποπροϊόν του πολιτικού συστήματος τους Ευρωπαίους με το δημοψήφισμα, ακόμη και τώρα θα ηγούταν του πειθήνιου, άβουλου και απαλλαγμένου από κάθε λαϊκή νομιμοποίηση κοινοβουλευτικού ποιμνίου. Ξέρετε, αυτών που τον χειροκροτούσαν παρατεταμένα κάθε φορά όταν κατάφερνε με υπέρβαση πνευματικής δύναμης να ολοκληρώσει συλλαβίζοντας με τα αδύναμα ελληνικά του, το χαμηλού γλωσσικού και νοητικού επιπέδου κείμενο που του έγραφαν άλλοι.

Αυτός ήταν ο Έλληνας πρωθυπουργός. Άξιο παράγωγο του πολιτικού μας συστήματος, εγκάθετος οικονομικών συμφερόντων που από πολύ νωρίς, πριν καν καταλάβει στην εξουσία, υπηρετούσε. Μέσα στη χαοτική του συμπεριφορά όμως έπραξε και το εξής απίστευτα ωφέλιμο για τον ελληνικό λαό. Κατέδειξε το αληθινό πρόσωπο του Σαμαρά. Ναι ο παραλογισμός του άφρονα πρώην πρωθυπουργού ίσως είχε και κάποιο όφελος κατά το χρόνο εκδήλωσής του τουλάχιστον. Έβαλε και κατέδειξε με αναντίρρητο τρόπο και το άλλο παιδί της Βοστώνης στο κάδρο των υπηρετούντων τα συμφέροντα των Ευρωπαίων.

Τώρα πια το άλλο καλό παλληκάρι με τον πολύ πιο συντεταγμένο λόγο έπρεπε να αποκαλυφθεί αφού η απαίτηση των Ευρωπαίων ήταν σκληρή κι απαιτούσε σαφέστατες δεσμεύσεις για την εκταμίευση της ακριβοθώρητης 6ης δόσης. Ο Αντωνάκης (πολύ γρήγορα αυτός όπως κι ο Γιωργάκης προσεταιρίστηκε το υποκοριστικό του ονόματος του), με χαρά τις έδωσε έστω και λεκτικά. Όταν του το ζήτησαν και γραπτά κατέφυγε στους γνωστούς από παλιά πατριωτισμούς του. Πολύ σύντομα κατά τη γνώμη μου θα αυτοαναιρεθεί κι αυτός μια και οι όποιες εξαγγελίες του μέχρι τώρα είναι πολύ εκτός από τα κελεύσματα των Βρυξελλών.

Το αντιμνημονιακό μέτωπο πάντως δεν έχασε τίποτε απλά γιατί ποτέ αυτός δεν το υπηρέτησε με σοβαρότητα και αλήθεια παρά στο μέτρο που τον εξυπηρετούσε πολιτικά. Το αγόρι πλέον δε γίνεται να κρυφτεί, και την πολυπόθητη αυτοδυναμία ν’ αποκτήσει (δεν το πιστεύω και κυρίως δεν το επιθυμώ) στις εκλογές του Φεβρουαρίου, αν ποτέ αφήσουν οι δανειστές μας να διεξαχθούν, θα φθαρεί πολύ πιο σύντομα από τον παλαιό του συγκάτοικό στο πανεπιστήμιο. Όσο κι αν απειλούν κι εκφοβίζουν ότι το ευρώ είναι μονόδρομος κι ότι δεν υπάρχει μέλλον μετά ή χωρίς αυτό, πολύ σύντομα η ίδια η οικονομική ανέχεια των συμπολιτών μας θα δείξει το αδιέξοδο του επιχειρήματος.

Η οικονομική εξαθλίωση συνοδευόμενη με την εθνική εξάρτηση και υποτέλεια που επιφυλάσσει από δω και πέρα ο δρόμος της διατήρησης της χώρας στην κατ’ επίφαση και όλως ψευδεπίγραφη όπως αποδείχτηκε, νομισματική ένωση, θα μας ωθήσουν στην διόλου νοσταλγική επιθυμία της επιστροφής της επίσημης αγαπημένης. Και δεν εννοώ την Εθνική Ελλάδος παρά τη … δραχμούλα. Είναι ακόμη νωρίς γιατί πολλοί ακόμη ελπίζουν, γιατί πολλοί ακόμη αρνούνται πως τόσο πολλοί άνθρωποι, τόσα πολλά χρόνια είπαν και υποσχέθηκαν τόσα πολλά ψέματα. Είναι πολύ κοντά όμως η στιγμή που θα παρακαλάμε αν όχι θα εκλιπαρούμε την επιστροφή της.

Αν από την αρχή ο άθλιος προδότης και πρώην πρωθυπουργός είχε απειλήσει με αυτόβουλη έξοδο από την Ευρωζώνη, προκαλώντας το απόλυτο πιστωτικό γεγονός αφού θα καταλάμβανε εξ’ απήνης και πανταχόθεν ελεύθερους και ευάερους τους δανειστές και οικονομικούς κηδεμόνες μας, θα ήταν όχι μόνο εθνικός ήρωας που έστω κι από τύχη επέλεξε το σωστό στρατόπεδο αλλά και παγκόσμιος ήρωας επιπέδου CHE GUEVARA. Που ν’ αποκτήσει όμως το παλληκάρι τέτοιες προδιαγραφές και ηθικό ανάστημα στα σαλόνια που κυκλοφορούσε; Τώρα που και ο Αντωνάκης έδειξε το αληθινό του πρόσωπο δηλώνοντας ταγή πειθήνια στο κατεστημένο της Ευρώπης δεν υπάρχει άλλο μέτωπο να προστατεύει την Ελλάδα παρά η Αριστερά και οι όποιοι άλλοι αντιστρατεύονται τη λογική του κάθε μνημονίου.

Πρέπει ο αντιμνημονιακός λόγος να δυναμώσει και ν’ απηχεί σε όσο δυνατόν περισσότερους συμπολίτες μας από όποια πλευρά κι αν προέρχονται. Η εξαθλίωση θα είναι κοινή για όλους μας κι αν πρέπει να επιλέξω ανάμεσα σ’ αυτή που εμπεριέχει την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας και σ’ αυτή που θα έχω δική μου πατρίδα προτιμώ σαφώς τη δεύτερη. Πάντως κανένας Γιωργάκης ή Αντωνάκης δε θα είναι εδώ, θα κάνουν σίγουρη και εκ του ασφαλούς αντιπολίτευση από το Παρίσι ή όποια άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα έχουν κρυφτεί, οι αριστεροί κι ο απλός λαός θα πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους, σας θυμίζουν μήπως κάτι τα γεγονότα;   

*Ο Κωνσταντίνος Ι. Πλιακοστάμος είναι
Γενικός Χειρουργός Γενικού Νοσοκομείου Λιβαδειάς