Η σκιά που βαραίνει

Α’

Διασχίζοντας τις αστραπές κατάματα

Βάδισα αργά στους δρόμους  με τις φιλύρες

Μέχρι που ο ουρανός βάφτηκε μωβ

Και η θάλασσα έχασε το δίκιο της

Τότε σε είδα σαν πλήθος που βιάζεται

Σαν πλοίο που ταξίδεψε στη στεριά

Σαν πίνακα ευπώλητο αφηρημένης τέχνης

Και σαν τραγούδι στις φυτείες του Νότου

Δεν ήσουν φευγαλέο ρίγος και ζάλη ξαφνική

Όπως εκείνες του Νοέμβρη στο μισάνοιχτο παράθυρο

Ούτε της άνοιξης βήχας κρυφός και δέκατα επίμονα

Ιωση του τριήμερου ή στον γιατρό αν δεν περάσει

Ησουν μια δυνατή βροχή κι ένας χειμώνας στον κύκλιο χορό μας  

Ησουν μια διέξοδος στην παραλία με το άσπρο βότσαλο

Ησουν μια σκιά που έκρινε τη ζυγαριά της λήθης

Κι ένα περιστέρι που σπάθισε με τα φτερά του το σήμα της αγνόησης