Σε ποια χώρα ζει η υπουργός Παιδείας;

Εύστοχοτατος ο τίτλος που θέτει η κ. Βίκυ Κοτρίκλα στο άρθρο της. Ομως.  Μετά την απομάκρυνση από το ταμείον ουδέν λάθος αναγνωρίζεται...

Γράφει η Βίκυ Κοτρίκλα

Φιλόλογος στο Γυμνάσιο Βαγίων
ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΒΟΙΩΤΙΑΣ
Όταν βλέπεις στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Παιδείας το διαφημιστικό σποτάκι για την Ελλάδα που προτείνεται στους μαθητές για τις εκδρομές τους, νιώθεις πραγματικά ότι ζεις σε μια χώρα όμορφη: θάλασσες, λίμνες, βουνά, αρχαιότητες, χώροι πολιτισμού, ποδήλατα, άλογα, σε κάνουν να ανασαίνεις βαθιά πριν βυθιστείς στις άλλες πραγματικότητές της…

Γιατί όταν ακούς την Υπουργό Παιδείας, καταλαβαίνεις ότι κάποιοι ζουν μάλλον κάπου αλλού. Αναρωτιέσαι που ακριβώς : στη χώρα των παραμυθιών ή στο χώρο της εικονικής πραγματικότητας; Η απάντηση δεν είναι εύκολη.

Το τελευταίο ζήτημα που απασχολεί γονείς εκπαιδευτικούς και μαθητές σε όλη την Ελλάδα είναι οι συγχωνεύσεις σχολείων. Όποια και αν είναι τα κριτήρια των συγχωνεύσεων αυτών, η ιδέα του κλεισίματος ενός σχολείου (γιατί περί αυτού πρόκειται ουσιαστικά και στις συγχωνεύσεις και στις καταργήσεις) δεν μπορεί να ενθουσιάζει κανέναν άμεσα ενδιαφερόμενο: τους μαθητές που αναγκάζονται να μετακινούνται, τους γονείς που φορτώνονται ένα επιπλέον βάρος (και οικονομικό), τους δασκάλους και καθηγητές που θα φύγουν για άλλη μια περιοδεία όπου βρεθεί (πλέον) θέση.

Ωστόσο, αυτή η πραγματικότητα επιδιώκεται να παρουσιαστεί από το Υπουργείο ως μια πολύ απλή υπόθεση που γίνεται μάλιστα για το καλό των ενδιαφερόμενων, ιδίως των μαθητών. Ας μην ξεχνάμε ότι το βασικό μοτίβο του Νέου Σχολείου που ετοιμάζουν είναι (υποκριτικά) ΠΡΩΤΑ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ !

Ειδικά το θέμα της μετακίνησης των μαθητών σε καθημερινή βάση υποβαθμίζεται ως ασήμαντο μπροστά στα φοβερά καλά που θα έχουν (; )ως αντάλλαγμα.

Ακούσαμε πρόσφατα την Υπουργό Παιδείας να λέει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα στις μετακινήσεις πλέον στην εποχή μας και μια απόσταση 15 χιλιομέτρων μπορεί να διανυθεί σε 10 λεπτά!

Ρωτάμε : Σε ποιους δρόμους ; Με ποιο μέσο; Με το σούπερ αυτοκίνητο του Μπάτμαν ή με τον αλησμόνητο ΚΙΤΤ του Ιππότη της Ασφάλτου; Με οδηγό τον Σουμάχερ ή τον Αλόνσο; Στην επαρχία των περιορισμένων συγκοινωνιών ή στην Αθήνα των μπλοκαρισμάτων; Ή μήπως υπάρχει έξω από κάθε σπίτι μια Φεράρι που σε παραλαμβάνει την ώρα ακριβώς που θα τη ζητήσεις και σε αποβιβάζει ακριβώς έξω από το σχολείο;
Και στη δεκαετία του 70 αλλά (δυστυχώς όπως φαίνεται) και στη δεκαετία που διανύουμε οι μετακινήσεις στους ελληνικούς δρόμους με την ανυπαρξία δημόσιων αξιόπιστων μεταφορών, είναι προβληματικές. Για μια απόσταση 15 χιλιομέτρων το πιθανότερο είναι να χρειάζονται τουλάχιστον 60 λεπτά.
Γιατί το λεωφορείο δεν περνάει την ώρα που το θέλεις εσύ. Γιατί περνάει και από άλλα χωριά για να παραλάβει άλλους μαθητές. Γιατί μπλοκάρει στην κίνηση. Γιατί έχει να κάνει και άλλα δρομολόγια.

Όλα αυτά είναι η καθημερινή πραγματικότητα την οποία αντιμετώπιζαν πάντα όσοι μαθητές αναγκάζονταν να μετακινούνται χρόνια τώρα. Πιστεύαμε ότι τα πράγματα άλλαζαν αργά προς το καλύτερο. Όμως, όχι μόνον χειροτερεύουν αλλά αντιμετωπίζονται με τέτοια ελαφρότητα που δείχνει ότι υπάρχει από το κράτος μια αναισθησία για τους κινδύνους, τον χαμένο χρόνο και τα χαμένα χρόνια των μαθητών (ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ), των χρημάτων των γονιών τους και την ταλαιπωρία των καθηγητών τους που καλούνται να καλύψουν ό,τι το κράτος αρνείται με πρόφαση παιδαγωγικούς λόγους, αλλά όπως όλοι, πλέον, καταλαβαίνουν με καθαρά οικονομικά κριτήρια.
Εδώ είναι που το ζήτημα φαίνεται ότι είναι αποκλειστικά πολιτικό, και όλα τα άλλα είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Εδώ είναι που μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικοί αλλά και η τοπική κοινωνία και οι αρχές κάθε δήμου πρέπει να καταλάβουν ότι δεν μπορεί να ανέχονται πλέον την κοροιδία και πρέπει να αντιδράσουν!
Άμεσα, ακόμα και αν φαίνεται ότι το ζήτημα δεν τους αφορά.
Η διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης αφορά όλη την κοινωνία.