Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010

Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης


Άρεσε γενικώς στην Αλεξάνδρεια,

τες δέκα μέρες που διέμεινεν αυτού,

ο ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης
Αριστομένης, υιός του Μενελάου.
Ως τ'όνομά του κι η περιβολή, κοσμίως ελληνική.
Δέχονταν ευχαρίστως τες τιμές, αλλά
δεν τες επιζητούσεν` ήταν μετριόφρων.
Αγόραζε βιβλία ελληνικά,
ιδίως ιστορικά και φιλοσοφικά.
Προπάντων δε άνθρωπος λιγομίλητος.
Θά'ταν βαθύς στες σκέψεις, διεδίδετο,
κι οι τέτοιοι το'χουν φυσικό να μη μιλούν πολλά.

Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.
Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.
Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Έλληνας,
έμαθ' επάνω κάτω σαν τους Έλληνας να φέρεται`
κι έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν
χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι
μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά,
κι οι Αλεξανδρινοί τον πάρουν στο ψιλό,
ως είναι το συνήθειό τους, οι απαίσιοι.

Γι'αυτό και περιορίζονταν σε λίγες λέξεις,
προσέχοντας με δέος τες κλίσεις και την προφορά
κι έπληττεν ουκ ολίγον έχοντας
κουβέντες στοιβαγμένες μέσα του.

3 σχόλια:

ροζαλια είπε...

"Δεν λυπήθηκα επειδή μου είπες ψέματα αλλά επειδή δεν μπορώ να σε πιστέψω ξανά."

Αριμνητος είπε...

Από που είναι τελικά ο παπανδρέου; νόμιζα αμερικανοπολωνοσουηδός..

Ανώνυμος είπε...

Τι αξία έχουν οι ηγεμόνες μπροστά σε αυτό που λένε οι στίχοι?

/πόσες ψυχές που γίνανε αναλαμπή κι αιθάλη,
μας κάνανε μεγάλη κάποια μικρή στιγμή/
κι αθόρυβα διαβήκανε απ' της ζωής την άκρη,
χωρίς ν' αφήσει δάκρυ σε μάγουλο γραμμή.../