Οι άγγελοι το ξέρουν ότι μια λεπτή γραμμή χωρίζει την αγάπη από το μίσος
Πολύ αγαπημένα. Και σε μια γωνιά του μυαλού η Katmandu. Τα σλόου, τα μπλουζ όπως λέγαμε. Σε μια γωνιά μονάχα. Εκεί όπου μια λεπτή γραμμή χωρίζει την ανάμνηση από το όνειρο.
Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
13 σχόλια:
"Οι άγγελοι είναι λευκοί πυρωμένοι λευκοί και το μάτι
μαραίνεται που θα τους αντικρύσει
και δεν υπάρχει άλλος τρόπος πρέπει να γίνεις σαν την
πέτρα όταν γυρεύεις τη συναναστροφή τους
κι όταν γυρεύεις το θαύμα πρέπει να σπείρεις το αίμα σου στις οχτώ γωνιές των ανέμων
γιατί το θαύμα δεν είναι πουθενά παρά κυκλοφπρεί μέσα στις φλέβες του ανθρώπου".
...όταν συναντηθούμε πάλι θάμαστε οι ίδιοι;
και βέβαια
υπάρχουν κι άλλα χρώματα
κι άλλα τοπία.
στη μέση του ύπνου μου θυμάμαι.
και ξεχνώ.
τώρα προς ποιά πλευρά του ορίζοντα τα μαλλιά σου ανεμίζουν;
ούτε απόψε πανσέληνος.
ενα κομμάτι λείπει.
το φιλί σου. Γ. Ρίτσος
καλημέρα.εξαίσια μουσική, δύσκολα χρόνια.
Βοιωτέ,
τίποτε από Βαμβακάρη - για εμάς τους παλαιούς - δεν έχει η Viotia?
Ανεπίτρεπτο, για άνθρωπο του επιπέδου σου(!).
Ελπίζω σε άμεση...επανόρθωση.
Δεν σου λέω για Π. Τούντα, διότι λόγω ηλικίας θα τον αγνοείς, οποωσδήποτε.
Θες να ακούσεις ' τα ματόκλαδά σου γέρνεις, νου και λογισμό μου παίρνεις..', υπνοβάτη;
...οι νόμοι της μνήμης υπόκεινται στους γενικότερους νόμους της συνήθειας.
η συνήθεια είναι μια σύμβαση ανάμεσα στο άτομο και στο περιβάλλον του ή ανάμεσα στο άτομο και τις ίδιες τις οργανικές του εκκεντρικότητες, μια εγγύηση για κάποιο ανιαρό απαραβίαστο, το αλεξικέραυνο της ύπαρξής του.
συνήθεια είναι η αλυσίδα που δένει το σκύλο με το ξέρατό του.
η αναπνοή είναι συνήθεια.
η ζωή είναι συνήθεια.
ή καλύτερα η ζωή είναι μια αλληλουχία από συνήθειες μια και το άτομο είναι μια αλληλουχία από άτομα.
κι επειδή ο κόσμος είναι μια προβολή της συνείδησης του ατόμου, η συνθήκη πρέπει συνέχεια να ανανεώνεται.
η δημιουργία του κόσμου δεν έγινε μια και μόνη φορά, αλλά γίνεται κάθε μέρα.
συνήθεια λοιπόν είναι ο γενεσιουργός όρος για τις άπειρες συνθήκες ανάμεσα στα άπειρα υποκείμενα που αποτελούν το άτομο απο τη μια μεριά, και τα άπειρα αντικείμενα που αντιστοιχούν σ αυτά από την άλλη.
οι μεταβατικές περίοδοι που χωρίζουν τη μια προσαρμογή από την επόμενη, αντιπροσωπεύουν τις επικίνδυνες ζώνες στη ζωή του ατόμου, περιοχές αστάθειας,απειλής, πόνου, μυστηρίου και γονιμότητας, όταν για μια στιγμή τη θέση της ανίας της ζωής, την παίρνει η οδύνη της ύπαρξης.
η οδύνη του να υπάρχεις: δηλαδή η ελεύθερη δράση κάθε ικανότητας.
γιατί η καταστροφική αφοσίωση της συνήθειας παραλύει την προσοχή μας και ναρκώνει τις θεραπαινίδες εκείνες της αίσθησης που η συνεργασία τους δεν φαίνεται απόλυτα αναγκαία...Μπέκετ
για όσους ζουν τη ζωή τους σ αυτά τα μεσοδιαστήματα, υπνοβάτη.
Αγαπητή Ροζαλία,
η τέχνη του Βαμβακάρη "έχει ρίζα τους αιώνες", αιχμαλωτίζει τη μαγεία της στιγμής και συνομιλεί με το μέλλον.
Και πάντοτε σκεφτόμουν και -ομολογώ, με ένα είδος ζήλιας - αυτό που θα ένιωθε όταν έγραφε αυτές τις δύο απλές λέξεις σε ένα από τα πάμπολλα σπουδαία τραγούδια του : "ονείρου ευωδιά".
"... τη μυστική αγάπη μας, κρυφή να την κρατήσεις, χίλια που να σου τάξουνε -να σε χαρώ- να μην την μαρτυρήσεις". Μάρκος Βαμβακάρης.
Λαϊκή ποίηση μια άλλης εποχής, άγνωστης σε μας, μακριά από φτιασιδώματα, δήθεν "νοήματα βαθιά" και λοιπά ψεύτικα "υλικά"
οχι μακριά απ όλους εμάς, ανώμυ,ε, θα μου επιτρέψεις.
oχι άγνωστης σε όλους εμάς εννοούσα
"Ουδείς μη συγκινούμενος, συγκινεί".
Ένας από τους αγαπημένους μου ο Σ. Μπέκετ,
Ροζαλία,
ως προς το ζήτημα της αναστοχαστικής λογοτεχνίας, κυρίως.
και συν-κινείται όστις συν-αισθάνεται, υπνοβάτη
Δημοσίευση σχολίου