Ο δήμαρχος, οι κοινοτάρχες και ο Μυτιληναίος

Δεν είναι η viotia που ομαδοποιεί (όπως ισχυρίζεται ο αναγνώστης μας Γ. Κ.) τη συμπεριφορά του δημάρχου Διστόμου Αθ. Πανουργιά και των προέδρων Αντικύρας Γιάννη Μίχου και Κυριακίου Γιάννη Λαζάρου. Οι ίδιοι οι τρεις αιρετοί από την αρχή της κρίσης στην νοτιοδυτική Βοιωτία φάνηκε να συντονίζουν τις ενέργειές τους με κορυφαίο παράδειγμα τη συμμετοχή και των τριών πόλεων μαζί με τη WWF στη "συμμαχία κατά του λιθάνθρακα".

Από εκεί και μετά ήταν σαφές για τους γνώστες ότι οι πορείες τους θα έβαιναν αποκλίνουσες καθώς τα κοινωνικοπολιτικά συμφέροντα εξειδικεύονται και εντοπίζονται με διαφορετικό τρόπο για κάθε περιοχή.

Ας δούμε τη διαμορφούμενη κατάσταση αναλυτικά.

Ο Λαζάρου, πρόεδρος της Κοινότητας Κυριακίου, είναι ο πλέον αδύναμος από τους τρεις καθώς οι εξελίξεις καλό θα ήταν να έχουν τη συναίνεσή του αλλά μπορούν αν δρομολογηθούν και χωρίς αυτή. Πιθανότατα λόγω της συνιεδητοποίησης αυτής της παραμέτρου έχει καταληφθεί από το "συνδρομο Κυπριανού" που συνοψίζεται στη φράση "ό,τι πάρωμεν καλόν είναι" και προφέρεται με το κυπριακό αξάν. Συνολικά να πούμε ότι είναι ο αδύναμος κρίκος και το γνωρίζει ενώ εκτιμάται ότι μικρή επιρροή έχει στους συμπολίτες τους πλέον.

Ο Αθανάσιος Πανουργιάς βρίσκεται στους αντίποδες του Λαζάρου από άποψη θέσης. Οι λειτουργούσες και οι σχεδιαζόμενες μονάδες του Ομίλου Μυτιληναίου βρίσκονται εντός των διοικητικών ορίων του Δήμου Διστόμου όπως και ο οικισμός. Ηγείται ενός μεγάλου και ισχυρού Δήμου ενώ ότι είναι κυβερνητικός δίνει μερικούς ακόμη πόντους στην ισχύ του Δημάρχου Διστόμου. Από την άποψη αυτή δεν είναι δυνατόν να δρομολογηθούν εξελίξεις χωρίς τη συμφωνία του και αυτό το γνωρίζει. Το δικό του στοίχημα είναι να πείσει τους δημότες και την κοινή γνώμη ότι οι θετικές συνέπειες από τις ενεργειακές επενδύσεις είναι περισσότερες από τις αρνητικές επιπτώσεις.

Για τον Γιάννη Μίχο, κοινοτάρχη Αντικύρας, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ήταν εκείνος που από την πρώτη στιγμή αταλάντευτα και με συνέπεια υποστήριξε τη λύση που φαίνεται να υιοθετείται στον Αγιο Νικόλαο. Δηλαδή ο Μίχος από την αρχή έλεγε "ναι στις δύο μονάδες φυσικού αερίου, όχι στον λιθάνθρακα", εκδοχή που μέχρι στιγμής προκρίνεται και από τη διοίκηση του Ομίλου Μυτιληναίου.

Οι εχθροί του λένε ότι στάθηκε τυχερός, οι φίλοι του ότι είναι διορατικός. Η viotia δεν γνωρίζει αν ο Ιωάννης Μίχος είναι υψηλής κλάσεως πολιτικός εγκέφαλος για να προμαντεύει τα γεγονότα. Εχει όμως τη δική της εξήγηση: Σε αντίθεση με όλους τους υπολοίπους (συμπεριλαμβανομένων και ημών των δημοσιογράφων) που οι ραγδαίες μεταβολές στο ενεργειακό τοπίο μας κατέλαβαν εξ απίνης και δύσκολα μπορούσαμ να χαράξουμε μια πολιτική ο Μίχος είχε μια πυξίδα στο μυαλό του που καθοδηγούσε τις επιδιώξεις του: Υποστήριζε ό,τι υποστηρίζει και έπραττε ό,τι πράττει ώστε το εργοστάσιο της ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ, η θρυλική ΠΕΣΙΝΕ, να παραμένει εν λειτουργία για πολλούς λόγους: προσωπικούς/συναισθηματικούς, οικονομικούς και πολιτικούς. Ο κοινοτάρχης της Αντίκυρας ως εργαζόμενος στο Αλουμίνιο γνώριζε και γνωρίζει τους κλυδωνισμούς της ΑτΕ όλα αυτά τα χρόνια του αυξανόμενου ανταγωνισμού και από την πλευρά του θεωρεί ότι έπραξε τα δέοντα ώστε να διασφαλίσει τη λειτουργία του εργοστασίου και την εργασία χιλιάδων ανθρώπων για τα επόμενα χρόνια.

Τέλος, να σημειώσουμε ότι και η viotia θεωρεί απαραίτητη για τη Βοιωτία τη λειτουργία του εργοστασίου της ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ και ως εκ τούτου τον εκσυγχρονισμό του αλουμινίου και την επέκταση της αλουμίνας. Οπως έχουμε ξανασημειώσει, τώρα δεν υπάρχουν δικαιολογίες να μην προχωρήσουν οι επενδύσεις από τη διοίκηση του Ομίλου Μυτιληναίου.