Πότε θα ξεσηκωθούν οι Ελληνες;
Γράφει ο Δημήτρης Λάμπρου
Δημοσιογράφος/
Εκδότης Περιοδικού ΒΟΙΩΤΙΑ
Θα υπενθυμίσω ότι έχω προβλέψει με αρκετή ακρίβεια την οικονομική κρίση και κυρίως τη σφοδρότητα με την οποία θα πλήξει την Ευρώπη (εδώhttp://viotia.blogspot.gr/2008/09/blog-post_3043.html) από το 2008 και πως ήδη στις αρχές του 2012 δημοσίευσα το άρθρο με τίτλο «Προτροπή για μετανάστευση» που συζητήθηκε ευρέως και που –θα μου επιτραπεί να πω- όσοι εμβάθυναν έχουν μια πλήρη εικόνα του σημερινού πολιτικού αδιεξόδου αλλά και της ενδεχόμενης προσωπικής απόδρασης από το συλλογικό και ατομικό ελληνικό δράμα.
Δεν υπάρχουν επ’ αυτού πολλά να προστεθούν και ίσως η συγκυρία δεν είναι η κατάλληλη για τον επαναπροσδιορισμό των δεδομένων και των συμπερασμάτων. Υπάρχει όμως ένα σημείο στο οποίο πρέπει να γίνει μια σύντομη ανάλυση, από εκείνες που μόνον στη viotia μπορείτε να βρείτε. Είναι η συχνότερη απορία που διατυπώνουν οι πολίτες και αποτελεί το γεωμετρικό τόπο όπου συναντώνται πολλές παθογένειες της χώρας περιλαμβανομένης της πολιτικής μυωπίας. Πρόκειται για την απάντηση στο ερώτημα «γιατί δεν εξεγείρονται οι Ελληνες;».
Ακούστε για να μην σας εξαπατούν και σας παρασύρουν οι διάφοροι αγύρτες που επενδύουν στη δυστυχία και στον πόνο με σκοπό την υφαρπαγή της εξουσίας. Την βαθιά ριζωμένη παράδοση του κοτζαμπασιμού ενίσχυσε στην Ελλάδα η μεταπολίτευση εγκαθιδρύοντας κυρίως μετά το 1981 ένα καθεστώς οιονεί φεουδαρχικό – που σε καμία περίπτωση δεν εξελίχθηκε σε πλήρως δημοκρατικό αστικό κράτος κατά τα δυτικά πρότυπα. Και δεν είναι μόνο ότι δεν υφίσταται στη χώρα η εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, δηλαδή η διάκριση των εξουσιών.
Η ιδιότυπη ελληνική φεουδαρχία ωθούμενη από το σαθρό κομματικό σύστημα και θεσμικά κυρίαρχη ειδικά από την εποχή της επαίσχυντης συνταγματικής αναθεώρησης του 1986 συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά του μεσαιωνικού κοινωνικού και οικονομικού συστήματος στη σύγχρονη εκδοχή του.
Ολόκληρη η χώρα είναι χωρισμένη σε φέουδα που έχουν παραχωρηθεί κατ’ αρχάς από τον χαρισματικό αρχηγό στην ακολουθία των υποτακτικών του. Προϋπόθεση εισόδου στην αυλή του ηγεμόνα η απόλυτη πίστη και η στήριξή του στη διαμάχη για την εξουσία. Ως αντάλλαγμα στους υποτακτικούς του ηγεμόνα παραχωρούνται τα υλικά προνόμια που συνοδεύουν την κατάκτηση και την νομή της εξουσίας.
Στην πορεία τα φέουδα με την ισχύ που εν τω μεταξύ αποκτούν αυτονομούνται από τον αρχηγό και βυθίζονται στη διαφθορά και στην λειτουργία για λόγους αναπαραγωγής της εξουσίας: η Ελλάδα είναι χωρισμένη σε πολλά, μικρά ή μεγάλα, ισχυρά ή εξαρτώμενα, φέουδα, τα οποία απολαμβάνουν σχετική έως πλήρη αυτονομία στα όρια της ασυδοσίας. Ισχύουν εν πολλοίς εντός της περιοχής κάθε φέουδου, εθιμικά και σε πολλές περιπτώσεις και γραπτά, διαφορετικοί νόμοι από εκείνους που διέπουν την υπόλοιπη κοινωνία. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά με χαρακτηριστικότερο το ίδιο το ελληνικό κοινοβούλιο το οποίο αποτελεί πεδίο για τη μελέτη εξαιρέσεων με δικούς του κανονισμούς, ειδικούς νόμους, ασυλίες, ακόμα και ιδιαίτερο μισθολογικό καθεστώς όχι μόνο για τους αντιπροσώπους του Εθνους αλλά και για τους υπαλλήλους του. Οιονεί φέουδα συγκροτούν οι Δημόσιες Υπηρεσίες, οι ΔΕΚΟ, η ΔΕΗ, ο ΟΛΠ, οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Επιπλέον οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, η ΓΣΕΕ, τα Επιμελητήρια, οι ΜΚΟ κ.λπ.
Αλλά και σε χώρους (που από τη φύση τους έπρεπε να είναι) υπεράνω υποψίας η εξουσία και οι πόροι διανέμονται με τρόπο φεουδαρχικό, με βάση τα ανταλλάγματα μεταξύ των συμβεβλημένων στην πολιτική διαμάχη: Λ.χ. στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και γενικά στον χώρο του πολιτισμού οι επιχορηγήσεις δίδονται στους μυημένους, στους ευνοούμενους του ηγεμόνα κατ’ απονομήν και μακριά από κάθε αξιολογική βάση. Στον αθλητισμό τα ίδια και χειρότερα. Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος ούτε και αρχή.
Σε καθένα από αυτά τα εκατοντάδες φέουδα οι φεουδάρχες σχηματίζουν δική τους αυλή με νέους υποδεέστερους αλλά εξίσου άπληστους και διεφθαρμένους ευνοούμενους και όλοι μαζί σιτίζονται και ευημερούν πλουσιοπάροχα δημοσία δαπάνη -από τον κόπο του δουλοπάροικου, που στην περίπτωση της Ελλάδας είναι ο ιδιωτικός τομέας με τη βοήθεια των εισροών από την Ε.Ε. και ασφαλώς των δανείων. Το κόστος διατήρησης αυτών των φεουδαρχικών δομών και προνομίων είναι κολοσσιαίο και η σπάταλη τεράστια. Μαζί με τη διαφθορά οδηγούν αναπόδραστα στη χρεωκοπία.
Αν αυτά είναι σωστά, αν συμφωνήσουμε ότι στη χώρα επικρατεί καθεστώς φεουδαρχικού τύπου, έχουμε και την εξήγηση του γιατί οι Έλληνες ανέχονται τη βάρβαρη υποβάθμιση της ζωής τους και τη δολοφονία των ονείρων τους με τέτοια παθητικότητα που έχει εκπλήξει τους παρατηρητές, χωρίς να εξεγείρονται, εξαντλώντας τη δυσαρέσκειά τους σε διαδικτυακές αντιπαραθέσεις.
Η απουσία οργανωμένης λαϊκής αντίστασης οφείλεται στη φεουδαρχική διάρθρωση της ελληνικής πολιτείας. Διότι απλούστατα στις φεουδαρχικού τύπου κοινωνίες τις επαναστάσεις δεν τις εκκινούν οι φτωχοί, ο λαουτζίκος, οι καταχρεωμένοι δουλοπάροικοι, οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα. Αλλά οι αστοί. Kαι στην περίπτωσή μας οι προνομιούχοι όταν θίγονται τα υπερβολικά προνόμιά τους. Αυτό υπαγορεύει η ιστορική εμπειρία και συμμερίζεται η πολιτική θεωρία. Κι αυτό το γνωρίζουν οι εξουσίες, γι’ αυτό και αποφεύγουν να θίξουν τις προνομιούχες κάστες που λυμαίνονται την ελληνική οικονομία.
Ομως καθώς η οικονομική καταστροφή επελαύνει και η εξαθλίωση εξαπλώνεται, τα ταμεία αδειάζουν και τα προνόμια των καστών υποχρεωτικά περιστέλλονται. Ενδεικτικό παράδειγμα αποτελεί το φέουδο της Αγίας Παρασκευής, η ΕΡΤ, και οι ισχυροί κλυδωνισμοί που προκάλεσε στην κυβέρνηση όταν αυτή αποφάσισε να θίξει ένα καθεστώς προνομίων και ειδικών σχέσεων που ισχύουν μόνο –κατ’ εξαίρεσιν και πάλι- στην ελληνική ραδιοτηλεόραση.
Συνοψίζοντας, επαναλαμβάνω ότι κοινωνικές αναταραχές θα υπάρξουν στην Ελλάδα –αν υπάρξουν- μόνο όταν θιγούν οι προνομιούχοι του καθεστώτος που επικράτησε μετά τη μεταπολίτευση, δηλαδή όσοι απομυζούσαν και απομυζούν το ελληνικό δημόσιο και που δεν είναι κατ’ ανάγκην μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν θα τεκμηριώσω τον ισχυρισμό αυτό περαιτέρω. Θα αφήσω τη ζωή να επαληθεύσει ή να διαψεύσει τη δυσμενή πρόγνωση. Άλλωστε αυτό είναι το νόημα των αναλύσεων, η δυνατόν ακριβέστερη πρόβλεψη του μέλλοντος. Ολα τα άλλα είναι προπαγάνδα.
2 σχόλια:
Tο παρατεταμένο άγχος οδηγεί σε κατάθλιψη, καθώς το μυαλό και ο οργανισμός ‘κουράζονται’ τελικά από τη συνεχή υπερδιέγερση στην οποία βρίσκονται, όταν το μυαλό δεν μπορεί να βρει έξοδο διαφυγής από την επώδυνη κατάσταση.
Πολλές φορές ο σχηματισμός εικόνων στη φαντασία μας, μπορεί να κάνει πολύ πιο κατανοητό το νόημα των λέξεων. Είναι επομένως σημαντικό να αναφέρουμε ένα ιστορικό πείραμα της ψυχολογίας, το οποίο μπορεί να ‘γενικευτεί’ σχετικά με το πώς αντιδρούν οι άνθρωποι απέναντι σε εξωτερικά γεγονότα – ερεθίσματα.
Ένα πείραμα ‘σκληρό’, για όλους τους φιλόζωους, καθώς έγινε πάνω σε ζώα, συγκεκριμένα σε σκύλους, ενδεικτικό όμως αυτών που δυστυχώς βιώνουν πολλοί άνθρωποι.
Το πείραμα αυτό αναφέρεται στην κατάθλιψη, η οποία μπορεί να προκληθεί στον άνθρωπο, από ερεθίσματα – πληροφορίες που αυτός λαμβάνει από το περιβάλλον. Τα ερεθίσματα αυτά ισοδυναμούν στο ανθρώπινο μυαλό, όσον αφορά την αντίδραση που προκαλούν, με την επίδραση των ηλεκτροσόκ που δέχθηκαν τα ζώα στο συγκεκριμένο πείραμα.
Την κατάθλιψη αυτή την ονομάζουμε ‘εξωγενή’, καθώς δεν ‘προέρχεται’ από κάποια γενετική προδιάθεση του ανθρώπου. Προκύπτει συχνά από την παραμονή σε κατάσταση διαρκούς άγχους, όπως αυτό της επιβίωσης. Το πείραμα αυτό δείχνει ότι αν ‘ελέγχουμε’ το περιβάλλον και επομένως, το τι αντιλαμβάνεται ένα ον για το περιβάλλον του, μπορεί να προκληθεί ‘τεχνητά’ κατάθλιψη, με τα συμπτώματα που τη συνοδεύουν, όπως απάθεια, παθητικότητα, απόσυρση από το ενδιαφέρον για τη ζωή κλπ.
Στο παρακάτω πείραμα, τα ηλεκτροσόκ που δέχθηκαν τα ζώα, και το γεγονός ότι ήταν επώδυνα και ‘απρόσμενα’ στο πότε θα ξανασυμβούν, δημιούργησαν στα δύστυχα ζώα, μία παρατεταμένη κατάσταση άγχους και υπερδιέγερσης του οργανισμού, ως άμυνα αντίδρασης.
Η αναλογία με το άγχος ενός ανθρώπου για το αν, το πώς και το πού θα βρει τα χρήματα για να επιβιώσει, είναι εμφανής.
Αυτό το παρατεταμένο άγχος οδηγεί σε κατάθλιψη, καθώς το μυαλό και ο οργανισμός ‘κουράζονται’ τελικά από τη συνεχή υπερδιέγερση (απλουστευμένα υπερένταση) στην οποία βρίσκονται, όταν το μυαλό οποιουδήποτε όντος, δεν μπορεί να βρει έξοδο διαφυγής από την επώδυνη κατάσταση (τα ζώα ήταν παγιδευμένα σε κλουβιά).
Το ερώτημα που θα απαντηθεί μετά από την αναφορά του πειράματος, είναι αν το ανθρώπινο μυαλό μπορεί να ‘πειστεί’ ότι βρίσκεται σε ένα ‘νοητό κλουβί’ από το οποίο δεν υπάρχει διαφυγή. Και αν μπορεί να ‘εμποδιστεί’ από το να αντιληφθεί τη διαφυγή από το ‘νοητό κλουβί’.
Συγκεκριμένα, σκύλοι τοποθετήθηκαν σε χωριστούς θαλάμους, στο δάπεδο των οποίων διοχετευόταν ηλεκτρικό ρεύμα, ανά κάποιο χρονικό διάστημα, με αποτέλεσμα τα ζώα να δέχονται περιστασιακά μικρά ηλεκτροσόκ σε στιγμή που βεβαίως δεν μπορούσαν να προβλέψουν.
Στην αρχή του πειράματος τα ζώα προσπαθούσαν να αντιδράσουν, καθώς η αναμονή του επόμενου ηλεκτροσόκ δημιουργούσε άγχος και κατέβαλαν προσπάθεια να το αποφύγουν. Μετά τα πρώτα ηλεκτροσόκ, τα ζώα συνειδητοποιούσαν πως ότι και αν έκαναν δεν μπορούσαν να αποφύγουν τα ηλεκτροσόκ με αποτέλεσμα το ‘πέρασμα’ σε μια παθητική κατάσταση απόσυρσης.
Συγκεκριμένα, ήταν πια ξαπλωμένα στο δάπεδο του θαλάμου και δεν κατέβαλαν καμία προσπάθεια να αποφύγουν το ηλεκτροσόκ. Παρ’ ότι ‘σκληρό’- και ως ζωόφιλοι θα χαρακτηρίζαμε άκαρδο το πείραμα αυτό- δείχνει με απτό τρόπο πως το παρατεταμένο άγχος οδηγεί βαθμιαία σε δυσθυμία ή και κατάθλιψη όταν νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να αντιδράσουμε, νιώθουμε ότι είμαστε δηλαδή σε ένα ‘νοητό κλουβί’.
Είναι γεγονός ότι το άγχος και το ‘συστατικό’ του, ο φόβος, μπορεί να είναι πολύ πιο ισχυρό από την άμεση βία. Η άμεση βία, όπως βιώθηκε σε στρατιωτικές δικτατορίες, έχει αποδειχθεί ότι έχει το μειονέκτημα ότι η καταπίεση είναι ‘εμφανής’, ο ‘εχθρός’ επίσης, και η διαφυγή από το νοητό κλουβί, είναι ορατή.
Επομένως το ανθρώπινο μυαλό πολύ πιο εύκολα θα ανακαλύψει την ‘έξοδο’ και θα αντιδράσει απέναντι σε αυτήν, καθώς μπορεί έτσι πιο εύκολα, να μετατρέψει το άγχος σε θυμό, μια υγιή αντίδραση, ‘αντίδοτο’ στην κατάθλιψη.
Το άγχος σε μεγάλο βαθμό, εγκεφαλικά, μειώνει την ικανότητα λειτουργίας της λογικής μας σκέψης. Για τον λόγο αυτό λέμε ότι στις πανελλήνιες εξετάσεις πχ, το υπέρμετρο άγχος μπορεί να εμποδίσει ακόμη και τη μνήμη ενός μαθητή να ανακαλέσει πληροφορίες πάνω σε μαθήματα που γνωρίζει.
Εμποδίζει και τη λογική σκέψη να βρει την αιτία του άγχους επίσης.
Αυτό σημαίνει ότι αν δημιουργήσουμε φόβο, λόγω άγνοιας και μη πληροφόρησης του ανθρώπου γύρω από ένα γεγονός, για παράδειγμα ότι η ζωή του θα πάει χειρότερα αν συμβεί κάποιο γεγονός, ο άνθρωπος, ή και μια ολόκληρη κοινωνία, μπορεί να νιώσει ότι βρίσκεται σε ένα ‘νοητό κλουβί’, απ’ όπου δεν υπάρχει διέξοδος, οδηγούμενη σε μία απάθεια και παθητικότητα, τόσο ισχυρών που μπορούν να φτάνουν τη βαρύτητα της κατάθλιψης.
Τότε ακόμη και μία ομάδα, ή μία κοινωνία γίνεται πια ευάλωτη στο να ‘ακολουθήσει’ τη ‘λύση’ που της ‘υποδεικνύουν’.
Μπορούμε για να τονίσουμε την επιβάρυνση του άγχους της οικονομικής κρίσης, να το συγκρίνουμε με το άγχος της επιβίωσης που πέρασε η χώρα μας κατά την κατοχή. Το άγχος σήμερα είναι πολύ πιο μεγάλο, καθώς ο εχθρός, ο κατακτητής ήταν ‘ορατός’.
Σημαντική αντίδραση λοιπόν του σημερινού Έλληνα, ενάντια στο άγχος της επιβίωσης είναι η όσο το δυνατόν αντικειμενική ενημέρωσή του, προκειμένου να ‘επαναλειτουργήσει’ η λογική σκέψη, η οποία είχε παραλύσει από το άγχος και τον φόβο.
Ένα κριτήριο για να φιλτράρουμε την ενημέρωση, είναι αν νιώθουμε ότι μας δημιουργεί το συναίσθημα του φόβου, πχ ότι ο άνθρωπος είναι απλά έρμαιο εξωτερικών παραγόντων. Η ενημέρωση αυτή είναι καλό να αποφεύγεται και να αμφισβητείται ως αντικειμενική.
Η άγνοια είναι πάντοτε η μητέρα του φόβου. Ο φόβος μπορεί να κάνει το ανθρώπινο μυαλό να ‘πιστέψει’ ότι είναι παγιδευμένο σε μία νοητή φυλακή, ανίκανο να αντιδράσει.. Η κατάσταση αυτή, μπορεί να επηρεάσει και τη σωματική υγεία του ατόμου, λόγω της μείωσης της άμυνας του οργανισμού που επιφέρει το παρατεταμένος άγχος και η κατάθλιψη...
Δημοσίευση σχολίου