Ενας μικρός, γλυκός Σεπτέμβρης

Γράφει ο Δημήτρης Λάμπρου

Δημοσιογράφος/

Εκδότης Περιοδικού ΒΟΙΩΤΙΑ

Είναι εύκολο να συμβουλεύεις τους άλλους και πιθανόν μάταιο. Είναι δύσκολο να γνωρίζεις τον εαυτό σου και πιθανόν αδύνατον. Καθώς ένας παλιός, μικρός, γλυκός Σεπτέμβρης αναδύεται στα αρώματα και στα χρώματα μιας απροσδιόριστης μελαγχολίας και μιας τρομακτικής αναμονής δεν είναι καιρός για λόγια. Ηρθε ο καιρός για την εκκαθάριση μιας ζωής που δεν είναι πια αναπαράσταση ούτε αναφορά στα αόρατα δικαστήρια του ψεύδους που μας είπαν ιδιοτελείς κομπάρσοι. Ο κύριος Κ. δεν δικαιούται να απολογηθεί στην Ελλάδα του 2014.

 Κι είναι καιρός να ξαναπιάσουμε το νήμα που έσπασε με δική μας υπαιτιότητα όταν χάσαμε τις διαχρονικές αξίες και το μονοπάτι για το φως του Αιγαίου. Και όταν απομονώσαμε τις πιο μυστικές δυνάμεις που διαμορφώνουν στην πραγματικότητα τη ζωή, ορίζοντας αυτές κανόνες ανεξερεύνητους, αμετάβλητους και αιώνιους όσο η αλήθεια και η δύναμη του πόνου ανασυνθέτουν βασανιστικά κάθε φορά, για κάθε άνθρωπο την Οδύσσεια.

Ψηλαφίζοντας τα όρια του νέου ρευστού τοπίου -πού αρχίζει ο πίνακας και πού τελειώνει ο μύθος άραγε- μάλλον πρέπει να αναζητήσουμε αρχέγονες και λανθάνουσες λειτουργίες: εκεί που τέμνονται το βιολογικό με το πολιτισμικό πεδίο, εκεί που μια εξόριστη διαίσθηση συναντιέται με τα χρόνια της λήθης. Ιδε ο Ανθρωπος, ο τρελός Γερμανός που χάθηκε στους δαιδάλους της κατανόησης του άρρητου. Γιατί πώς να σταθεί η πυξίδα σ' αχαρτογράφητους καιρούς; Πώς να χαράξει ρότα το τιμόνι σε έναν ωκεανό που δεν γνώρισε  Μαγγελάνους;

Δείτε τη ματιά του  Mario de Andrade, σε ένα κείμενο που του αποδίδεται και που παρουσιάζει ένα ορισμένο ενδιαφέρον.  

του Mario de Andrade*

"Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα…
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλεια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται… Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν… Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες από όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…".

* Ποιητής, συγγραφέας, δοκιμιογράφος και μουσικολόγος από τη Βραζιλία.