Προς Νέα Συγκυβέρνηση;

Του Γιώργου Δ. Ανδρέου*

Eίναι ευδιάκριτη πλέον, στο καθαρό μάτι, η πορεία των πολιτικών πραγμάτων της χώρας. Οδεύουμε ολοταχώς, με τις ευλογίες και διεθνή επιβολή , σε συγκυβέρνηση ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Τα φορολογικά μέτρα που ψηφίστηκαν και θα εφαρμοστούν, αυτά που πρέπει να ψηφιστούν μέσα στο 2014, λόγω μνημονιακών δεσμεύσεων έναντι των δανειστών , η μείωση του δημόσιου τομέα (απολύσεις ), το κλείσιμο της ταμιακής τρύπας των επόμενων χρόνων, οι συνέπειες των μέτρων στο βιοτικό επίπεδο, η ανάπτυξη που δεν έρχεται, το νέο κούρεμα του χρέους, ίσως και των καταθέσεων, η εξασφάλιση της αποπληρωμής του υπολοίπου των δανείων, οι αποκρατικοποιήσεις και η διασφάλιση των διεθνών επενδυτών που αγοράζουν δημόσιες επιχειρήσεις ή ακίνητα από τις ανέξοδες ρητορείες της αντιπολίτευσης περί ανατροπής τους εκ των υστέρων.

 Όλα αυτά, που απαιτούν κοινωνική αποδοχή δεν μπορεί να τα διαχειριστεί η σημερινή κυβέρνηση, που χάνει κάθε μέρα ι, λόγω και του καταποντισμού του ΠΑΣΟΚ, την δεδηλωμένη στο λαό αλλά και το ηθικό πλεονέκτημα με τα σκάνδαλα και τις ρεμούλες των στελεχών των κομμάτων που την απαρτίζουν, που παίρνουν τη μορφή χιονοστιβάδας. Οι συνθήκες και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα επιβάλλουν, αφού κάτι καινούργιο δεν διαφαίνεται , τη νέα συγκυβέρνηση των δύο μεγάλων πολιτικών δυνάμεων. Με τις ευλογίες και του κόσμου, πιστεύω. Στις συζητήσεις στις κοινωνικές συναθροίσεις τα καφενεία αλλά και τον τύπο, όλοι μιλούν, για την ανάγκη εθνικής συνεννόησης και εθνικού σχεδίου εξόδου από την κρίση. Κάποιοι κολλημένοι στις ιδεολογικές διαφορές των κομμάτων που θα κληθούν να συνεργαστούν, αναρωτιούνται πως θα γίνει αυτό, πως θα συνεργαστούν οι νεοφιλελεύθεροι με τους σοσιαλιστές έως κομμουνιστές. Η αλήθεια είναι πως όσο φιλελεύθεροι είναι οι περισσότεροι νεοδημοκράτες, ακραία κρατιστές, άλλο τόσο σοσιαλιστές είναι οι αστοί Συριζαίοι, που αυτοαποκαλούνται αυτάρεσκα αριστεροί. Για κομμουνισμό ας μη μιλάμε καλύτερα. Οι λέξεις και οι έννοιες έχουν χάσει την ουσία τους.

Αν προσέξει όμως κάποιος τις βασικές θέσεις των κομμάτων αυτών θα διαπιστώσει πως η απόσταση δεν είναι όσο μεγάλη παρουσιάζεται για εκλογική κατανάλωση. Ναι και οι δύο στην ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωζώνη, το Ευρώ,τη δύση, το ΝΑΤΟ, την Αμερική, το αστικό καθεστώς. Μεγαλύτερες είναι οι διαφορές τους με τους ευκαιριακούς εθνικιστές ( ΑΝΕΛ κλπ). Τι πρόβλημα θα έχει ο κ. Σαμαράς να υπογράψει προγραμματική σύμβαση συνεργασίας με τον κ. Τσίπρα, βασισμένη στις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για σκληρότερη διαπραγμάτευση με τους δανειστές και να του δώσει το ελεύθερο να την κάνει ο ίδιος, διαχειριζόμενος παράλληλα και το τυχόν όχι των δανειστών, την στάση της χώρας και τις συνέπειές της. Τι πρόβλημα θα έχει ο κ. Τσίπρας να ετεροχρονίσει την υπεσχημένη αποκατάσταση του ύψους του κατώτατου μισθού στα προ κρίσεως επίπεδα και την ανατροπή (κάποιων) φορολογικών μέτρων, με την επίκληση της ύψιστης εθνικής ανάγκης και της αναμονής των αποτελεσμάτων της νέας, υπ αυτόν, διαπραγμάτευσης. Αυτό δεν θα κάνει αν πάρει αυτοδυναμία;

Το ερώτημα βγαίνει αμείλικτο. Γιατί δεν κάθονται τώρα να συζητήσουν στη βάση αυτή και να συμφωνήσουν στην από κοινού, αντιμετώπιση της κρίσεως. Να συγκροτήσουν εθνικό μέτωπο σωτηρίας, να καταρτίσουν εθνικό σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης και εξόδου από αυτή. Να δώσουν στον κόσμο, λέγοντας την αλήθεια, προοπτική και ελπίδα, και να πείσουν το λαό να υπομένει και να ελπίζει. Η απάντηση είναι μία και μόνη. Εμπόδιο είναι ο έρωτας της εξουσίας ( άραγε τι την θέλουν αυτή τη μίζερη και άχαρη εξουσία). Γιατί σε μια τέτοια συγκυβέρνηση το θέμα είναι πρώτιστα ποιος θα είναι πρωθυπουργός. Σήμερα ο μεν κ. Τσίπρας βολεύεται στην ανέξοδη στείρα κριτική όσων αναγκάζεται να κάνει ο κ. Σαμαράς για να μην σκάσει η βόμβα στα χέρια του, ο δε πρωθυπουργός ελπίζει στο θαύμα της ανάκαμψης που θα τον κατατάξει στο πάνθεον των μεγάλων του έθνους Και έτσι όπως έχουν έλθει τα πράγματα τη λύση μπορεί να τη δώσει μόνο ο λαός με την ψήφο του, επιλέγοντας ως μέλλοντα πρωθυπουργό τον αρχηγό του κόμματος που θα πρωτεύσει. Και αν πρωτεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ πρωθυπουργός θα είναι ο κ. Τσίπρας, αν όμως έρθει πρώτη η ΝΔ θα δεχθεί άραγε ο Αλέξης τον κ. Σαμαρά, ως πρωθυπουργό συγκυβέρνησης; Πως θα πάρει πίσω όσα του σούρνει για εθνική μειοδοσία κλπ; Ή θα ψάχνουμε άλλον πρωθυπουργό, με παραμερισμό του κ. Σαμαρά, που όμως θα πρέπει να το δεχθεί και δεν δείχνει διατεθειμένος.. .

Μ’ αυτές τις λογικές και τις προσωπικές επιδιώξεις σερνόμαστε και μπαίνουμε, ουσιαστικά χωρίς ελπίδα και προοπτική, στο 2014, που αναμένεται τουλάχιστον επεισοδιακό, γιατί θα ακουστεί η φωνή του λαού, που θα στείλει τον κάθε κατεργάρη στον πάγκο του. Καλή χρονιά.

 *Ο Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος