Κραυγή αγωνίας για τη Συμπαραγωγή

Είναι από τις ελάχιστες αν όχι η μοναδική περίπτωση σωματείου εργαζομένων, που υπερασπίζεται την εταιρεία του στην Ελλάδα. Όμως συνέβη και αυτό. Ο λόγος για το σωματείο των εργαζομένων του Αλουμινίου της Ελλάδος, το οποίο έστειλε προχθές επιστολή στον Πρωθυπουργό, στους πολιτικούς αρχηγούς και στους αρμόδιους υπουργούς, με την οποία «κατακεραυνώνει» την ελληνική πολιτεία για την –πράγματι– πρωτοφανή καθυστέρηση της έναρξης εμπορικής λειτουργίας της Συμπαραγωγής.

Οι εργαζόμενοι της Αλουμίνιον υιοθετούν στην επιστολή τους τις κατηγορίες του προέδρου του ομίλου, κατά τη διάρκεια της παρουσίασης στην Ένωση Θεσμικών Επενδυτών, όταν ο κ. Ε. Μυτιληναίος κατήγγειλε «απειλές και εκβιασμούς» εκπροσώπων της Διοίκησης και της Πολιτείας, όταν υπό την αφόρητη πίεση της Κομισιόν προσπάθησαν να εναρμονίσουν την Ελληνική με την Ευρωπαϊκή νομοθεσία.

Κύκλοι της ΓΣΕΕ, που κλήθηκαν να σχολιάσουν το γεγονός, ανέφεραν ότι «το σωματείο του Αλουμινίου ουδέποτε πήρε το μέρος της εργοδοσίας τόσα χρόνια αλλά αντιλαμβάνονται τώρα και αυτοί, μετά και το κλείσιμο της Χαλυβουργίας, ότι οποιαδήποτε άλλη καθυστέρηση μπορεί να τους στείλει ομαδικά στην ανεργία, αφού η χρηματοδότηση του Αλουμινίου (λόγω μη λειτουργίας της Συμπαραγωγής) από τις άλλες κερδοφόρες εταιρείες του Ομίλου τελειώνει, και το κλείσιμο του εργοστασίου μοιάζει πιο πιθανό από ποτέ».

Ακολουθεί τo αναλυτικό κείμενo των εργαζομένων της Αλουμίνιον:

"Ένωση
Κύριε Πρωθυπουργέ
Όλα τα μέλη του Σωματείου μας επί έξι χρόνια παρακολουθούμε σιωπηρά και υπομονετικά την ίδια ανούσια και προκλητική σκηνή, σε ένα θέατρο του παραλόγου, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή κάτι θ΄ αλλάξει, κάποιος αρμόδιος θα παρέμβει για να πάψουν οι προκλήσεις που στρέφονται ενάντια στην επιβίωση μιας από τις ιστορικότερες βιομηχανίες της χώρας. Όμως, δυστυχώς, οι ελπίδες μας εξανεμίζονται γιατί καθημερινά διαπιστώνουμε ότι ακολουθείται με συνέπεια και συνέχεια η πολιτική στήριξης των αετονύχηδων και των αεριτζήδων που οδήγησε την Ελλάδα στο μνημόνιο και τους εργαζόμενους στην ανεργία και την εξαθλίωση.

Για μας μόνο τυχαίο ή συμπτωματικό δεν μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός ότι, ενώ επί σαράντα χρόνια και όντας υπό ξένη ιδιοκτησία (Pechiney - ALCAN) το εργοστάσιο λειτουργούσε με νόμους και διατάγματα - παρ΄ όλο που το τελευταίο διάστημα ήταν βέβαιο ότι από πλευράς τους δεν υπήρχε καμία διάθεση στήριξης της λειτουργίας του- μόλις άλλαξε το ιδιοκτησιακό καθεστώς και έγιναν σημαντικές επενδύσεις τόσο στον τομέα της επιβίωσης (Σ.Η.Θ.), όσο και στον τομέα της προστασίας του περιβάλλοντος (αντικατάσταση μαζούτ από φυσικό αέριο, πρέσες λασπών κ.λ.π.) άρχισε ένα ανελέητο κυνηγητό.

Η ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ Α.Ε. έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης ενός πολέμου επιχειρηματικών συμφερόντων και η πολιτεία παραμένει απαθής παρατηρητής των γεγονότων, επιλέγοντας την τακτική του Πόντιου Πιλάτου, φοβούμενη μη διαταραχθούν τα κακώς κείμενα της γνωστής παθογένειας του κρατικού μηχανισμού και των πελατειακών σχέσεων.

Έχει γίνει συνήθεια πια, όταν κάποιοι θέλουν να αποποιηθούν τις ευθύνες τους ή να κρύψουν τις ενοχές τους, να καταφεύγουν στην απειλή διακοπής παροχής ηλεκτρικής ενέργειας προς το Αλουμίνιον για να στρέψουν αλλού τα βέλη της δημοσιότητας και να αποφεύγεται ο πραγματικός, ουσιαστικός και επιβεβλημένος έλεγχος.

Την ώρα που σε όλον τον κόσμο, ακόμα και στην Ε.Ε. (π.χ. Ιταλία interruptibility, Γαλλία κ.λ.π.), ‘’εφευρίσκονται’’ τρόποι στήριξης της βαριάς βιομηχανίας, στην Ελλάδα της κρίσης και του μνημονίου φαίνεται ότι μάλλον υπάρχει ακόμα η πολυτέλεια να παραμένει χωρίς εμπορική άδεια λειτουργίας (παγκόσμια πρωτοτυπία να λειτουργεί δοκιμαστικά επί τέσσερα χρόνια αν και έχει πάρει όλα τα απαιτούμενα δικαιολογητικά), η πιο σύγχρονη μονάδα συμπαραγωγής στην Ευρώπη, απαξιώνοντας πλήρως μια επένδυση 200.000.000€.

Έτσι, μια σύγχρονη μονάδα που κατασκευάστηκε για να λειτουργεί παράλληλα, συμπληρωματικά και ενισχυτικά με την Αλουμίνιον Α.Ε. , ώστε από κοινού να διασφαλίζουν τις 1600 άμεσες θέσεις εργασίας στο χώρο του εργοστασίου, 500 θέσεων εργαζομένων στην εξόρυξη βωξίτη και άλλων 30.000 θέσεων στον τομέα της μεταποίησης αλουμινίου, όχι απλά παραμένει αναξιοποίητη, αλλά έχει γίνει ΄΄βαρίδι΄΄ στην όλη προσπάθεια.

Παρ΄ όλο που το τελευταίο διάστημα είναι ορατός, αν όχι βέβαιος, ο κίνδυνος της σταδιακής μείωσης παραγωγής αλουμίνας και αλουμινίου, με ότι αυτό συνεπάγεται για τις θέσεις εργασίας, παρατηρούμε ότι συνεχίζεται η ίδια τακτική.

Κύριοι
Ο κόμπος έφτασε στο χτένι.
Σήμερα που κινδυνεύει η δουλειά μας, η σιωπή 6 ετών θα γίνει βουητό, η υπομονή αγανάκτηση και οργή και ίσως οδηγηθούμε σε ακραίες μορφές αντίδρασης μήπως και αφυπνιστεί κάποιος ‘’υπεύθυνος’’ και ασχοληθεί με το σοβαρό πρόβλημα μιας ολόκληρης επαρχίας.

Είμαστε αποφασισμένοι να παλέψουμε για να διατηρήσουμε ζωντανή μια επιχείρηση που αποτελεί το μοναδικό οικονομικό πνεύμονα (παλιά λέγαμε πηγή πλούτου) μιας ολόκληρης επαρχίας και παράλληλα συμβάλει σημαντικά στην εθνική οικονομία.

Δεν ζητάμε ελεημοσύνη ούτε χάρη.
Ζητάμε απλά την εφαρμογή της Ελληνικής και Ευρωπαϊκής νομοθεσίας.
Ζητάμε να δοθεί επιτέλους η εμπορική άδεια λειτουργίας της Σ.Η.Θ. με απαράβατη προϋπόθεση , ότι αυτή θα παραμείνει περιουσιακό στοιχείο της Αλουμίνιον Α.Ε.

Ζητάμε να μην στερήσετε το δικαίωμα στην ελπίδα, για ένα καλύτερο αύριο σε εμάς, τα παιδιά μας και την περιοχή.

Δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια (το αύριο έτσι κι αλλιώς είναι υποθηκευμένο) γι αυτό λοιπόν ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΛΥΣΗ ΧΘΕΣ.

Επειδή πιστεύουμε ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, είμαστε στη διάθεσή σας ανά πάσα στιγμή για ένα ειλικρινή και ουσιαστικό διάλογο με στόχο την εξεύρεση μιας δίκαιης λύσης για όλους".

Πηγή: www.capital.gr