Η αυτοκτονία στο Σύνταγμα και το Μνημόνιο

Γράφει ο Δημήτρης Λάμπρου
Δημοσιογράφος/Εκδότης Περιοδικού ΒΟΙΩΤΙΑ

«Δεν υπάρχει παρά ένα μονάχα φιλοσοφικό πρόβλημα πραγματικά σοβαρό: το πρόβλημα της αυτοκτονίας. Τη στιγμή που αποφασίζεις πως η ζωή αξίζει ή δεν αξίζει τον κόπο να τη ζήσεις, απαντάς στο βασικό πρόβλημα της φιλοσοφίας».

Με αυτά τα λόγια ξεκινά το φημισμένο δοκίμιό του «Ο Μύθος του Σίσυφου» ο σπουδαίος Γάλλος νομπελίστας Αλμπέρ Καμί, ο οποίος αμέσως παρακάτω σπεύδει να διευκρινίσει ότι η ίδια η πράξη της αυτοκτονίας σε μερικές περιπτώσεις συνδέεται με «έντιμα αίτια», όπως οι πολιτικές αυτοκτονίες διαμαρτυρίας…

Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο 77χρονος συνταξιούχος φαρμακοποιός που έβαλε τέλος στη ζωή του το πρωί στην πλατεία Συντάγματος, προέβη σε μια τραγική όσο και έμπρακτη κριτική της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας, σε μια ακραία πράξη πολιτικής διαμαρτυρίας, που πολλοί χαρακτηρίζουν ως «το πρώτο αίμα» της άδηλης αλλά οπωσδήποτε οδυνηρής κατάληξης της ελληνικής τραγωδίας. Από την άποψη αυτή το απονενοημένο διάβημά του μπορεί να κριθεί πολιτικά, όπως άλλωστε πιθανότατα και ο ίδιος θα επιθυμούσε, χωρίς να υφίσταται υποψία τυμβωρυχίας.

 Καθώς ολόκληρη η χώρα έχει επιδοθεί στην ανάλυση των συμφραζομένων  μιας τόσο ηχηρής και ταυτόχρονα θλιβερής ενέργειας, η οποία συγκλόνισε την ελληνική κοινωνία και ανάγκασε και διάφορους πολιτικούς να προβούν σε άθλιες δηλώσεις, είναι ευκαιρία να καταρρίψουμε ένα μύθο που δηλητηριάζει την ελληνική κοινωνία διασπείροντας την απελπισία και την αβεβαιότητα.

 Πρόκειται για ένα βολικό αλλά ταυτόχρονα επιζήμιο για το εθνικό συμφέρον μύθο, μύθο που -σε διάφορες παραλλαγές- ισχυρίζεται ότι «για όλα φταίει το Μνημόνιο» Στην ουσία το «Για όλα φταίει το Μνημόνιο» επέχει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα τη θέση μιας οιονεί μεγάλης αφήγησης καθώς υποστασιοποιείται πολιτικά επιχειρώντας να ρυθμίσει συνολικά την κοινωνική αντίδραση στα εφιαλτικά μέτρα που πλήττουν αδιαφοροποίητα όλα τα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Όμως -όπως από την πρώτη στιγμή έχω γράψει-  το «Όχι στο Μνημόνιο» δεν συγκροτεί –φευ- ιδεολογία.

Ο μύθος συνίσταται στην εσκεμμένη παραθεώρηση της πραγματικότητας και στην εκτροπή της λαϊκής οργής από τους πραγματικά υπεύθυνους, τους εγχώριους πολιτικούς απατεώνες προς τους κακούς ξένους και προς τα σκοτεινά συμφέροντα - όχι ότι δεν υπάρχουν όλα αυτά, αλλά δεν είναι οι κύριοι αίτιοι της προϊούσας εξαθλίωσης. Αποτελεί επιπλέον ο μπαμπούλας του Μνημονίου το όχημα για την ανάπτυξη και την αναπαραγωγή μιας ρητορικής του μίσους, μιας συνεχούς κινδυνολογίας που παρασύρει πολλούς αγνούς και ευάλωτους ανθρώπους στην ατομική τους καταστροφή μέσω ενός διαρκούς σφυροκοπήματος από υστερικούς και καιροσκόπους αναλυτές, με την ευγενική αρωγή των ΜΜΕ και πολλών αφελών ή ιδιοτελών αντηχείων στο διαδίκτυο και social media. 

Ας το πούμε λοιπόν καθαρά: Για την εξαθλίωση των Ελλήνων πολιτών, για τη διαρκή επιδείνωση του βιοτικού τους επιπέδου που οδηγεί πολλούς ευαίσθητους συνανθρώπους μας, όπως ο άτυχος φαρμακοποιός, σε λύσεις απελπισίας δεν ευθύνεται το Μνημόνιο, η Τρόικα, η Μέρκελ και ο Χατζηπετρής, όπως πολλοί πιστεύουν και άλλοι με ζέση υποστηρίζουν.

Το Μνημόνιο, το PSI+, η δανειακή σύμβαση και τα μέτρα που σχετίζονται με τη δημοσιονομική προσαρμογή της Ελλάδας είναι λάθος φάρμακο, σύμφωνοι. Τις παρενέργειες της άστοχης θεραπείας –την οποία μην λησμονούμε εφαρμόζει η πολιτική τάξη που οδήγησε τα πράγματα εδώ- πλήρωσαν και πληρώνουν πολλοί πανάκριβα.  Αλλά το Μνημόνιο είναι η ήδη αποτυχημένη προσπάθεια της ίασης ενός βαρέως νοσούντος ασθενούς. Και δεν τίθεται θέμα, το Μνημόνιο πρέπει να ανατραπεί, πρέπει να εγκαταλειφθεί καθώς οδηγεί με βεβαιότητα στην κοινωνική καταστροφή. Όμως σε καμία περίπτωση δεν είναι το Μνημόνιο η ίδια η ασθένεια.

 Ποια είναι η ασθένεια; Είναι η χρεοκοπία της Ελλάδας. Η χρεοκοπία του ελληνικού μοντέλου διακυβέρνησης, η ηθική, πολιτική, οικονομική και κοινωνική κρίση στην οποία βύθισε μια ολόκληρη χώρα η μεταπολιτευτική  γενιά. Αυτή είναι η ασθένεια που κατατρώει την πατρίδα και που ήδη έχει πολλά θύματα με την κυριολεκτική έννοια του όρου.

Από την πλευρά αυτή και εφόσον έγινε η σωστή διάγνωση  είναι εύκολο να εντοπιστούν οι ηθικοί αυτουργοί που βρίσκονται πίσω από την αυτοκτονία του 77χρονου: είναι όλοι εκείνοι που συμμετείχαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στα κοινά, αυτοί που έλαβαν μέρος στην απίστευτου ύψους ληστεία –μοναδικής στα παγκόσμια χρονικά-  που διαπράχθηκε εναντίον της χώρας τα τελευταία 30 χρόνια.

Είναι όλοι εκείνοι που ακόμη και τώρα εξακολουθούν να κλέβουν, να εξαπατούν, να εκβιάζουν τον ελληνικό λαό, όλοι εκείνοι που διέφθειραν τους θεσμούς και τους ανθρώπους που είχαν ταχθεί να τους υπηρετήσουν, όλοι εκείνοι που διαμόρφωσαν την άθλια κατάσταση της Ελλάδας του 2012. Ολοι εκείνοι που προκηρύσσουν ψεύτικες προσλήψεις προεκλογικά, που καταθέτουν τροπολογίες ντροπής στο υπό διάλυση κοινοβούλιο.

Αλλά και όλοι εκείνοι που εγκαταλείπουν το πλοίο, πιστεύοντας ότι για μια ακόμη φορά ο λαός θα ξεχάσει και προσπαθώντας να μας πείσουν ότι το πρόβλημα δεν είναι η επί 30ετία ληστεία των δημόσιων πόρων αλλά η διακοπή της διασπάθισης του κοινού ταμείου, στο μέτρο που αυτό εξ ανάγκης συμβαίνει σήμερα. Ολοι αυτοί...

Τους γνωρίζετε όλοι. Το ζήτημα είναι να μην τους ξεχάσετε…