Οροι επιβίωσης μετά το νέο Μνημόνιο

Γράφει ο Δημήτρης Λάμπρου
Δημοσιογράφος/ Εκδότης του περιοδικού ΒΟΙΩΤΙΑ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η βάρβαρη «εσωτερική υποτίμηση» που επιχειρείται με τις συνταγές του ΔΝΤ και των αλλεπάλληλων μνημονίων, ένας κύκλος αυτοκαταστροφής  όπου μας οδήγησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και μετά του Λουκά Παπαδήμου, δεν αποδίδει και τίποτε στον ορίζοντα δεν υποδεικνύει ότι αυτό θα αλλάξει στο μέλλον. Οι λόγοι που επελέγη από την αρχή αυτή η λύση του οξύτατου δημοσιονομικού προβλήματος και της χαμηυλής ανταγωνιστικότητας από τις πολιτικές δυνάμεις της Ελλάδας, της ΕΕ και των ΗΠΑ δεν θα συζητηθούν εδώ, αν και θα μπορούσε, καθώς πλέον υπάρχουν αρκετά στοιχεία για μια πικρή αφήγηση που περιλαμβάνει πολύ χρήμα, σκοτεινά κέντρα και συγκρουόμενα γεωπολιτικά συμφέροντα.


Είναι βέβαιο ότι αυτή η επιλογή οδηγεί στην χρεοκοπία των πολιτών καθυστερώντας για λίγο την επίσημη στάση πληρωμών του κράτους. Πρόκειται για υψηλού ρίσκου επιλογή καθώς, εφόσον αποτύχει, θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για ανεξέλεγκτες περιπλοκές, που συνιστούν υπαρξιακή απειλή για το νεοελληνικό κράτος.

Σε όλες τις περιπτώσεις, για να διατηρηθεί μετά την ψήφιση του Μνημονίου2 και σε ένα μέτρο που θα θυμίζει οργανωμένη δυτική πολιτεία ο κοινωνικός ιστός της χώρας, η πολιτική ηγεσία, προσωρινή και αυριανή (διότι θεωρείται δεδομένο ότι εντός του Απριλίου/Μαΐου θα διεξαχθούν εκλογές), οφείλει να αμβλύνει τις οξείες γωνίες του νέου δεσμευτικού πλαισίου και να περισώσει κάποια προσχήματα. Είναι απαραίτητες ορισμένες καίριες παρεμβάσεις, -ένα «εσωτερικό ελληνικό μνημόνιο»- που να συγκροτούν τον ελάχιστο πυρήνα θεσμικών και πολιτικών αλλαγών για να διατηρηθούν οι περιορισμένες ελπίδες αναστροφής της κατάστασης .




Κεντρική ιδέα είναι η αδήριτη ανάγκη της άρσης των προνομίων μέσω των οποίων το μεταπολιτευτικό σύστημα συντηρεί τους άθλιους "πελάτες" του εις βάρος του ελληνικού λαού και ο καταλογισμός των ευθυνών σε εκείνους που οδήγησαν τη χώρα στην πλήρη απαξίωση, στην παγκόσμια χλεύη.

Πρέπει, λοιπόν, να καταργηθούν όλα τα προνόμια πάνω στα οποία θεμελιώθηκε το σαθρό μεταπολιτευτικό καθεστώς. Όλα, μα όλα. Η ανέχεια πιθανώς αντέχεται , η φτώχεια μαζί με την αδικία δημιουργεί συνθήκες κοινωνικού πολέμου. Και κάνουν λάθος όσοι πιστεύουν ότι υπάρχουν νησίδες ευημερίας σε μια ζούγκλα…

Πρέπει να συρρικνωθεί ο δημόσιος τομέας στα επίπεδα που είναι δυνατόν το εθνικό εισόδημα να αντέξει. Οι σπατάλες, οι δημόσιες σχέσεις, οι προμήθειες που εξελίσσονται σε προσόδους για κοινωνικά παράσιτα εις βάρος του συνόλου των εργαζομένων πρέπει να λείψουν οριστικά.
Το πολιτικό σύστημα, ούτως ή άλλως, θα αλλάξει ριζικά, συνολικά  και πιθανότατα σε λίγο καιρό τίποτε δεν θα θυμίζει το κομματικό σκηνικό που διαμορφώθηκε στη μεταπολίτευση. Ο λαός θα εκδικηθεί τους υπόλογους του διασυρμού της χώρας και των ανθρώπων της. Όμως τέτοιου τύπου εναλλαγή δεν είναι τελεσφόρα, εάν δεν συνοδεύεται από εκτεταμένη θεσμική μεταρρύθμιση που δεν θα επιτρέψει στο νέο πολιτικό σύστημα να διολισθήσει σε μερικά χρόνια στην ίδια κατάσταση.

Πρέπει να προβλεφθούν πολιτικά και πολιτειακά αντίβαρα μέσω της αναθεώρησης του Συντάγματος για τη διάλυση του άθλιου πρωθυπουργοκεντρικού συστήματος με τις τριτοκοσμικές ασυλίες υπουργών και βουλευτών. Δεδομένο θεωρείται ότι πρέπει να θεσπιστούν μόνιμες θέσεις υφυπουργών σε κρίσιμα υπουργεία. Τέλος, το οικονομικό κόστος του πολιτικού συστήματος εν γένει πρέπει να φθάσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα, για όσο καιρό η χώρα βρίσκεται υπό καθεστώς χρεοκοπίας. Οι μισθοί των βουλευτών δεν μπορούν να υπερβαίνουν το 4πλάσιο του κατώτατου μισθού και λίγο μεγαλύτερα τα έξοδα παράστασης του υπουργού. Οσοι θέλουν περισσότερα μπορούν να τα διεκδικήσουν στον ιδιωτικό τομέα όπως κάθε πολίτης της δύσμοιρης αυτής χώρας.

Πρέπει να καταργηθούν όλοι οι φόροι και τα χαράτσια που πλήττουν βάναυσα το λαϊκό εισόδημα και να αναζητηθεί το ισοδύναμό τους στην περιστολή των δημοσίων δαπανών. Η δημιουργία απελπισμένων που τους αφαιρείται και η περιουσία λόγω φορολόγησης δεν είναι η πιο σοφή πολιτική για ένα κράτος που φιλοδοξεί να αναγεννηθεί με τη βοήθεια όλων των πολιτών του.

Το πιο σημαντικό φυσικά είναι η απόδοση των ευθυνών και της Δικαιοσύνης για τα 30 χρόνια της ρεμούλας, της ληστείας και της απάτης. Για την κατάντια της χώρας υπάρχουν υπεύθυνοι. Οι πόροι που διασπαθίστηκαν τα τελευταία 30 χρόνια είναι ασύλληπτοι για τον ανθρώπινο νου, τα χρήματα είναι πολλά. Και κάποιοι με πρόσβαση στο δημόσιο ταμείο και στις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις τα καταχράστηκαν. Αυτοί οι κάποιοι είναι εύκολο να βρεθούν και να τιμωρηθούν αυστηρά. Χωρίς αυτή την απόδοση δικαιοσύνης οποιαδήποτε πορεία προς την ελπίδα δεν είναι δυνατή. Ας υπενθυμιστεί εδώ, όπως προαναφέρθηκε, ότι ανέχεια συνδυασμένη με αίσθημα αδικίας συνιστούν εκρηκτικό μείγμα στα θεμέλια της κοινωνίας.

Υπάρχουν κι άλλα πολλά που ο ηγέτης της Ελλάδας οφείλει να δρομολογήσει αμέσως, αν υποτεθεί ότι επιθυμεί την αναγέννηση της χώρας. Αλλάγές που είναι επιβεβλημένες παρά την πύρρειο νίκη που επέτυχε απόψε -με μεγάλες διαρροές- το μεταπολιτευτικό κατεστημένο στη Βουλή. Τίποτε δεν μπορεί να ανατρέψει την ροή των πραγμάτων προς ένα νέο πολιτικό τοπίο με διαφορετικά χαρακτηριστικά και δεδομένα.

Εχουμε άλλες φορές αναλύσει (http://www.viotia.blogspot.com/2012/02/blog-post_7323.html ) την αιτία μιας τεκμηριωμένης απαισιοδοξίας για την έκβαση της πολιτικής και οικονομικής αναταραχής που συγκλονίζει τη χώρα. Είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν οδυνηρές απώλειες στο πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό πεδίο για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.

Αυτό ασφαλώς δεν σημαίνει ότι θα παραδοθούμε. Και κυρίως ότι δεν θα παραδώσουμε την πατρίδα στους επί 30 χρόνια θύτες της αμαχητί…