Γράμμα σ' έναν Ευπατρίδη-Αναχωρητή

Από την κα Στέλλα Ταπανλή, Πρόεδρο του Δ.Σ. στο Παράρτημα Λιβαδειάς της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας, λάβαμε και δημοσιεύουμε την παρακάτω επιστολή.

"Σεβαστέ Λουκά Δέδε,

Πόσες νύχτες θα σε βλέπω ν’ αλαφροπερπατάς πάνω στα όνειρά μου, ν’ ακούω το κλάμα σου να με συντροφεύει κι εγώ βουβή, ακίνητη να μην μπορώ τα μάτια σου να σκουπίσω… Πόσες φορές μπερδεύτηκε μέσα μου τ’ όνειρο με τ’ αληθινό, η άυλη μορφή σου με τις σκιές εκείνων που σε πίκραναν, και δεν σ’ αφήνουν να ξαποστάσεις ούτε στον ουρανό, λες και μέσα στη ζωή δεν είναι ο θάνατος, λες κι απέχει τόσο πολύ το ένα από το άλλο. Να, μια στιγμή, μια ανάσα τελευταία.

 Ευεργέτη μας,

Θυμάμαι το λυγμό σου, εκείνα τα τελευταία δάκρυα λίγο πριν ξεψυχήσεις, σαν να φοβόσουν μήπως δεν γίνει αυτό που οραματίστηκες. Μπορείς άραγε να δεις τους συμπολίτες σου, όλο αυτόν τον κόσμο, μια τεράστια αγκαλιά για εμάς και τ’ όνειρό σου; Θέλουν να σου πουν ευχαριστώ, μα δεν μπορούν ακόμη. Κλειστή είν’ ακόμη η πόρτα του σπιτιού σου. Εμείς όμως δώσαμε όρκο τιμής σε εσένα…

Αλήθεια, πού βρίσκεται η τιμή;  Την έψαξα, την κυνήγησα εκεί που υπόσχονται, που τάζουν, σ’ αυτούς που σε κοιτούν στα μάτια χωρίς να βλέπουν. Φοβάμαι, όταν αντικρίζω άδεια μάτια και φοβισμένες ψυχές, μισοχαμόγελα ντυμένα με ευπρέπεια, να σε παραπλανούν κι εσύ να θέλεις να πιστέψεις, να κρεμαστείς σε πλάνες υποσχέσεις, που τελικά γίνονται βρόχος, θηλιά που πνίγει αυτό το ασάλευτο παρόν, που μοιάζει τόσο πολύ με τον δικό σου τάφο.

 Κι ύστερα, έρχονται όλα αυτά που μίσησες, η αδιαφορία, η αναβλητικότητα, η ελπίδα που μαραζώνει από θλίψη και οργή, η αρπαγή του συναισθήματός μας, σαν τρωκτικό που ροκανίζει τη ζωή, τις μέρες μας, το χρόνο που δεν προχωράει. Και τι μας έμεινε;

Ο τραυματισμένος χρόνος της ευθύνης ΣΑΣ. (Στ. Ράμφος).

 Δεν θα σου πω ποιος φταίει, γιατί είσαι δίπλα στον Θεό και ξέρεις, γι’ αυτό γυρνάς σαν μια σκιά στο σπίτι σου, που νόμιζες ότι θα κατοικήσει η αγάπη, η αλληλεγγύη, η προσφορά στον άρρωστο, στο φτωχό που θέλει να ακουμπήσει αιτήματα ανεκπλήρωτα...

Κι αντί γι’ αυτά, ερείπια, τσαλακωμένα σχέδια πεταμένα στα σκουπίδια και λόγια, λόγια που βιαιοπραγούν, που αδικούν, που δολοφονούν το όραμα...

 Καλέ μας Λουκά Δέδε,

ΣΥΓΓΝΩΜΗ... Αν θα μπορέσεις ποτέ να συγχωρήσεις αυτούς που σε θανάτωσαν, ενώ ήσουν νεκρός. Αυτούς που κάνουν ότι δεν σε βλέπουν να περπατάς  τη νύχτα στις άδειες τους ψυχές. ΣΥΓΓΝΩΜΗ...

Στέλλα Ταπανλή

Πρόεδρος Παραρτήματος Λιβαδειάς Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας"