Ενα μεσημέρι μες στης Σόλωνος τα μέρη

Γράφει ο Βοιωτός
Εσφυζε από ζωή η Σόλωνος –η Σολώνου όπως την αναφέρει ο Μενέλαος Λουντέμης που μίλησε για τη δικιά μας εποχή και άκουγε τα ζάρια από το τάβλι- προχθές την Παρασκευή παρά τη ζέστη του μεσημεριού. Οι άνθρωποι συνωστίζονταν στο δεξιό -όπως κατέβαινα από το Κολωνάκι- πεζοδρόμιο που ήταν η σκιά και περπατούσαν βιαστικά –ιδρωμένοι και κατηφείς. Επέλεξα το αριστερό πεζοδρόμιο όπως έστριψα από τη Βουκουρεστίου. Είχε ήλιο που έκαιγε αλλά μπορούσες να αποφύγεις την επαφή με όλους αυτούς τους βιαστικούς και θυμωμένους ανθρώπους.

Σκέψεις πολλές, κατακλυσμός αναμνήσεων και μετά ερχόταν το παρόν να ζητήσει τα δικαιώματά του: το επόμενο ραντεβού που είχα για τη 01.00. Eίδα τη Νομική, με τους φοιτητές να μπαινοβγαίνουν. Και λίγο παρακάτω η ΦΜΣ, βαμμένη, καθαρή και για τούτο περίεργη. Περπατούσα γρήγορα, είναι μια συνήθεια που την αποκτάς όταν έχει ζήσει στην Αθήνα και μάλιστα χωρίς να κοιτάς γύρω σου. Σε ένα ορισμένο σημείο η Σόλωνος κάμπτεται, ή μάλλον οι πολυκατοικίες της τραβιούνται πιο μέσα και το πεζοδρόμιο φαρδαίνει δίνοντας την ευκαιρία στα μικρά γραφικά καφενεία να απλώσουν λίγα τραπεζάκια.

Επινε τον καφέ του και όπως προσπέρασα άκουσα μια φωνή:
-Βοιωτέ, κερνάω καφέ…
Γύρισα. Ηταν ο Α.Ρ., με καπέλο... Δεν είχα χρόνο για καφέ, το ραντεβού μου ήταν σε 5 λεπτά.
-Τότε -μου είπε- λάβε αυτό. Είναι η νέα μου ποιητική συλλογή, άρτι εκδοθείσα. Είσαι ο πρώτος που την παίρνει.
Ευχαρίστησα, είπαμε δυο λόγια και τοποθέτησα τον "Συλλέκτη Αναμνήσεων" βιαστικά στην τσάντα μου. Προχώρησα. Ημουν στη ώρα μου στο ραντεβού μου.
Δεν γνωρίζω αν και πώς μπορεί να χαρακτηριστεί μια τυχαία συνάντηση
Πολύ περισσότερο, εγώ δεν είμαι ποιητής. Η αναγκαία σύμπτωση, όμως, ιδωμένη από ψηλά -πέρα από μια εσάνς σουρεαλισμού- είχε κάτι. Κάτι.

Δυο άνθρωποι συναντιούνται στο μέσον μιας μεγαλούπολης και ανταλλάσσουν μια ποιητική συλλογή, που χώνεται σε μια τσάντα σαν παράνομο εμπόρευμα. Πόσο σπάνιο για τα ελληνικά ήθη, πόσο παράδοξο, πόσο διαφορετικό, πόσο παράταιρο στους κυνικούς καιρούς που ζούμε. Θα μπορούσε να γίνει ένα διήγημα με προτεινόμενο τίτλο: «Η μεταμόρφωση του μεσημεριού». Αλλά ας το γράψει ο Ρούσσαρης…