Η αστική ολοκλήρωση, ο Κώστας Καραμανλής και ο στρατάρχης Παπάγος

Γράφει ο Δημήτρης Λάμπρου

Δημοσιογράφος/

Εκδότης Περιοδικού ΒΟΙΩΤΙΑ








Ολες οι πληροφορίες και οι εκτιμήσεις συγκλίνουν: στο Μέγαρο Μαξίμου και στους ανώτατους κυβερνητικούς κύκλους εντείνεται ο προβληματισμός και η ανησυχία για τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα από το φθινόπωρο και μετά.

Η εισαγόμενη οικονομική κρίση και οι εγγενείς διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας αποτελούν ιδανικό υπόστρωμα για πρόκληση κοινωνικών εντάσεων με αφορμή υποθέσεις διαφθοράς που ανεξέλεγκτα έρχονται ή μπορεί να εμφανιστούν στο προσκήνιο. Ο φόβος για απώλεια της πολιτικής ηγεμονίας από την κυβερνητική παράταξη είναι πλέον διάχυτος έχοντας ταυτοχρόνως ενεργοποιήσει τα αμυντικά αντανακλαστικά των καλυτέρων πολιτικών στελεχών και του ίδιου του πρωθυπουργού.

Διαβάζοντας το κύριο άρθρο της Καθημερινής της Κυριακής περί αναζήτησης σχεδίου υπέρβασης της κρίσης από τον Κώστα Καραμανλή προσπάθησα ως γνήσιος Νεοέλλην να θέσω τον εαυτό μου στη θέση του πρωθυπουργού και να συλλάβω ένα σχέδιο διεξόδου από την πολυεπίπεδη κρίση που μαστίζει αυτή τη στιγμή την ελληνική κοινωνία. Πράγματι η προσπάθειά μου στέφθηκε από επιτυχία: ανακάλυψα το νέο όραμα που μπορεί να συνεγείρει την ελληνική κοινωνία και μάλιστα το υγιές και παραγωγικό τμήμα της.

Μερικές ώρες αργότερα διαπίστωσα ότι το ίδιο σχέδιο υπέρβασης της κρίσης είχε σκεφτεί αλλά και γράψει το http://www.antinews.gr/ (Ο Καραμανλής αναζητεί σχέδιο υπέρβασης). Δεν συμφωνώ σε όλα αλλά σε γενικές γραμμές το νόημα είναι το ίδιο.

Το νέο εθνικό όραμα μπορεί να ονομαστεί "Η αστική ολοκλήρωση ή πιο απλά η μετατροπή της Ελληνικής Δημοκρατίας σε κράτος δικαίου ".

Απαιτείται συστράτευση των υγιών δυνάμεων του έθνους με κεντρικό στόχο την πάταξη της διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα. Και την εκπλήρωση της συνταγματικής επιταγής της ισονομίας και της ισοπολιτείας ώστε η χώρα να περάσει χωρίς ρήξεις και απρόοπτα από τη μετριοκρατία στην ισοτιμία, από τον κοτζαμπασισμό στην αντιπροσωπευτικότητα. Εν τέλει από την ολιγαρχία στη δημοκρατία.

-Μα γίνονται αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα, όπου η διαφθορά κυριαρχεί ακόμη και στις απλούστερες των σχέσεων; θα πουν πολλοί. Γίνονται και μάλιστα εύκολα. Αλλωστε οι περισσότεροι συμπατριώτες είναι πολύ ευπροσάρμοστοι. Λόγου χάριν όταν οι Ελληνες ζουν σε ένα κράτος όπου οι νόμοι τηρούνται όπως στη Γερμανία αποτελούν τους πλέον νομοταγείς πολίτες.

Πώς εξηγείται και τι εξηγεί αυτό; Κατ' αρχάς ότι η περιβόητη αναρχική φύση του Ελληνα είναι ένας ακόμη εθνικός μύθος που κάποιοι πονηροί καλλιεργούν για να συντηρείται αυτή η γενική αναστάτωση από την οποία κερδίζουν προωσπικά και πολιτικά. Δεύτερον ότι και οι Ελληνες (όπως όλοι οι λαοί) σέβονται ένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του.

Εχω γράψει με άλλη αφορμή ότι εκτός των θεσμικών αλλαγών και των πεταρρυθμίσεων χρειάζονται και μεγάλες χειρονομίες για να διατηρήσει ο Κώστας Καραμανλής τον ελέγχο της ομαλής μετάβασης σε μια νέα ισορροπία.
Εξάλλου σε μερικές περιπτώσεις το συμβολικό είναι εξίσου ισχυρός φορέας αλλαγής με το ουσιαστικό και στα ζητήματα διαφθοράς πιθανόν ισχυρότερος καθώς οι πολίτες διαχρονικά φαίνεται να πιστεύουν ότι "το ψάρι βρομάει από το κεφάλι" και να απαιτούν παραδείγματα και θυσίες για να πειστούν να συστρατευτούν σε μια κοινή προσπάθεια.

Τι εννοώ μεγάλες χειρονομίες; Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω.
Ανατρέχοντας στις αγαπημένες μου ιστορικές αναλογίες βρίσκω ενδιαφέρουσα τη σύγκριση της σημερινής πολιτικής κατάστασης με εκείνη που επικρατούσε στην Ελλάδα μετά τη θριαμβευτική εκλογική νίκη του στρατάρχη Αλέξανδρου Παπάγου στις 16 Νοεμβρίου του 1952.

Οι ομοιότητες που εντοπίζω βρίσκονται ασφαλώς στη νοοτροπία που έχει απλωθεί στη χώρα και όχι στις πολιτικές ή άλλες αναλογίες, αν και υπάρχουν και τέτοιες.

Υπό την ασθενή ηγεσία του εντίμου αλλά πολιτικώς αδύναμου Νικολάου Πλαστήρα αλλά και όσως προηγήθηκαν τα λαμόγια και οι καταφερτζήδες της εποχής έχουν ξεκοκκαλίσει τους πόρους του Σχεδίου Μάρσαλ, λυμαίνονται τον κρατικό τομέα ενώ η διάβρωση των κρατικών υπηρεσιών από τον ξένο παράγοντα είναι άνευ προηγουμένου.

Ο Παπάγος αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να κυβερνήσει υπό αυτές τις συνθήκες. Προχωρεί αμέσως στη λήψη μέτρων, όπως η συγχώνευση της Εθνικής Τραπέζης με την Τράπεζα Αθηνών όταν και συντρίβει το κράτος εν κράτει των τραπεζοϋπαλλήλων.

Σε ένα δεύτερο μέτρο κάνει εκείνο που ονομάζω μεγάλη χειρονομία, μια υψηλής εμβέλειας συμβολική/επικοινωνιακή κίνηση με πολλούς αποδέκτες
Αφορούσε τα κρατικά αυτοκίνητα, των οποίων δικαίωμα χρήσης -μέσα σε ένα κλίμα ρουσφετολογίας και γενικής παραλυσίας- είχαν αποκτήσει χιλιάδες πιθανοί και απίθανοι τύποι που σχετίζονταν με το κράτος και τις υπηρεσίες του.
Ενα πρωί ειδικές περίπολοι εξαπολύθηκαν στους δρόμους και κατέβαζαν εν ψυχρώ από κρατικά αυτοκίνητα αξιωματικούς ή ανώτερους υπαλλήλους βάσει καταλόγων που είχαν συνταχθεί από το υπουργείο Οικονομικών. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξανδρος Παπάγος μετά το πέρας της θεαματικής επιχείρησης προέβη σε δηλώσεις : " Απεσύρθησαν της κυκλοφορίας 2.472 στρατιωτικά και 5.092 πολιτικά κρατικά αυτοκίνητα", είπε, "και η οικονομία που επέρχεται εις το Δημόσιον υπερβαίνει τα 132 δισεκατομμύρια δραχμές". Το μέτρο, λέει ο Γεώργιος Ρούσσος στη Νεώτερη Ιστορία του Ελληνικού Εθνους, ήταν εντυπωσιακό και ο λαός αισθάνθηκε ότι απέκτησε ισχυρό κυβερνήτη. Θεωρώ ότι και σήμερα ακόμη το ίδιο ακριβώς μέτρο θα συναντούσε τη γενική λαϊκή επιδοκιμασία και όχι μόνο "για την οικονομίαν που επέρχεται εις το Δημόσιον".

Και ελπίζω από την πλευρά μου να έδωσα κάποιες ιδέες στους συμβούλους του πρωθυπουργού...