Για τον Μπέργκμαν και τον Αντονιόνι

Είπα να το αποφύγω, άλλωστε η νοσταλγία δεν δικαιολόγησε ποτέ τη γλύκα της όταν έχεις να αντιμετωπίσεις τόσα πολλά προβλήματα.Όμως αυτό το τέλος του Ιουλίου του 2007 έφερε μια δυσαρμονική πανσέληνο και μαζί το τέλος μιας εποχής.

Πέθανε χθες ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν, 89, και σήμερα ο Μικελάντζελο Αντονιόνι, 94. Μια γενιά κινηματογραφιστών εκλείπει και βιολογικά, η «Εβδομη Σφραγίδα» δεν θα τυπωθεί ποτέ πια στην «Κόκκινη Ερημο». Και ποτέ πια οι άγριες φράουλες δεν θα έχουν την ίδια γεύση. Ούτε καμιά περιπέτεια, όπως δεν θα ΄ναι ίδιος ο ήχος της κραυγής.
Μαζί με τον Μπέργκμαν και τον Αντονιόνι δεν χάνονται μόνο οι νεανικές μας μνήμες, οι ώρες και οι συζητήσεις, η μέθεξη και η αναζήτηση. Χάνεται μια γενιά ανθρωπιστών, μια γενιά ουμανιστών κινηματογραφιστών που έδωσε μια νέα διάσταση στο σινεμά. Οι καιροί είναι δύσκολοι και αντικαταστάτες δεν υπάρχουν

Δεν γνωρίζω γιατί αλλά νιώθω πολύ πιο κοντά στους δημιουργούς που έφυγαν, παρότι ηλικιακά ανήκω στη γενιά του Ταραντίνο και του Μαν. Ισως να είναι επειδή δεν τους ενδιέφερε να αρέσουν αλλά να μιλήσουν. Δεν τους συγκινούσε το ταμείο αλλά η ουσία. Δεν τους πτοούσε η δυσκολία αλλά η ευκολία. Δεν έπαιρναν μηνύματα (από το κοινό) αλλά έδιναν, ως γνήσιοι πνευματικοί ηγέτες.

Η απώλεια των μεγάλων δημιουργών δεν είναι χωρίς πολιτικό νόημα. Την ίδια εποχή που οι ηγέτες αποτελούν είδος εν ανεπαρκεία σε όλα τα επίπεδα οι λίγοι που είχαν απομείνει εγκαταλείπουν τη ματαιότητα αυτού του κόσμου. Τώρα τα πράγματα είναι πιο εύκολα για όλους αυτούς που προωθούν την ισοπέδωση και τον συμβιβασμό, τη χαμέρπεια και τον οπορτουνισμό, τον ωχαδερφισμό και την αρπαχτή.

Από αυτή την άποψη ο μέγιστοςς Σουηδός και ο διεκδικητής της πρωτοκαθεδρίας Ιταλός θα λείψουν από όλους μας. Ακόμη κι από αυτούς που δεν τους γνώριζαν καν.