Σε πρώτο πρόσωπο

Γράφει η Ροζαλία

Λίγος ο καιρός που μας χωρίζει από τη "μεγάλη γιορτή της δημοκρατίας". Αυτή που ο πολίτης επιλέγει, προτιμά και αποκλείει με την ψήφο του, τους υπηρέτες της εκπροσώπησής του στα τοπικά θέματα αλλά και στα εθνικά. 

Πολύς όμως ο καιρός που μετά την ομολογημένη συνολική αποτυχία διαχείρισης των θεμάτων, στη χώρα  απλώθηκε μια λάσπη που έπνιξε τους πιο αδύναμους κοινωνικά και χρωμάτισε ανεξίτηλα  όσους αντέχουν ακόμα.

Δεν θα μοιρολατρήσω και δεν θα μιζεριάσω. Γνωρίζω και γνωρίζουμε πως ο άνθρωπος έχει την ιδιότητα να προσαρμόζεται και να επιβιώνει στις καταστάσεις. 

Θα ρωτήσω όμως ποιός είναι ο λόγος αυτής της  διάλυσης. Θα σκεφτώ γιατί καταρρεύσαμε. Και θα θυμηθώ ότι ήταν τόσο απλό και βέβαιο ότι θα συμβεί. 

Αν  βλέπαμε αντί να κοιτάμε.

Αν πράτταμε αντι να θεωρητικολογούμε.

Αν είχαμε δοκιμάσει το εκπαιδευτικό μας σύστημα

Αν είχαμε ερθει σε επαφή με το σύστημα υγείας.

Αν είχε χρειαστεί να ασκήσουμε ως πολίτες ένα όποιο δικαίωμά μας, που θα το ζητούσαμε ως δικαίωμα και, θα το απολαμβάναμε (εαν) ως πελάτες. 

Γιατί είχε εξοριστεί  τριάντα και πλέον χρόνια το  "πάντων χρημάτων (πραγμάτων) μέτρο ο άνθρωπος"

Γιατί είχε χαθεί κάθε φιλότιμο και κάθε ντροπή.

Κι ύστερα ήρθαν να μας πουν οι αλαζονικοί διαχειριστές  της  σταδιακής εξαθλίωσης 'οτι ναι κατάφεραν αυτη την καταστροφή, αλλά ζητούν να την συνεχίσουν. 

Όπου αλλού, επί της γης θα είχαν τουλάχιστον περιθωριοποιηθεί.

Εκούσια και ακούσια. 

Εδώ επιχαίρουν ακόμα μιας αποδοχής που την υπαγορεύει η Ανάγκη

Ένα μέτρο καταπατά ο γείτονας στο κτήμα σου και ζητάς Δικαιοσύνη.

¨Όταν τα μέτρα αφορούν όλη σου τη ζωή σε άυλες και υλικές αξίες, το προσπερνάς και τρέχεις να τους επιλέξεις πάλι; 

Όταν  η δυσ-τυχία απλώνεται  και σφίγγει πιστεύεις πως θα  βρεθείς σε έρημο νησί  καταμεσίς του ναυαγίου; και θα  σωθεις;

Όταν η  "χρεια κρούει τις θύρες", πιστεύεις πως η δική σου θα είναι ανοξείδωτη και στεγανή;

Όταν τα δηλητήρια είναι τοξικά πιστεύεις πως σου αρκεί η μάσκα οξυγόνου;

Όταν δεν δικαιούσαι να ονειρευτείς, να βάλεις στόχους, να παραδώσεις ο,τι παρέλαβες, να το επαυξήσεις, Πιστεύεις πως θα διατηρήσεις την ανθρωπιά σου;

Τι περιμένεις λοιπόν για να απαξιώσεις τα γνωστά, τα δοκιμασμένα, τα λάθη, τις αποτυχίες που θρασύτατα εξακολουθούν να σε περιτριγυρίζουν; 

Περιμένεις μήπως να αλλάξουν αυτοί; 

Αυτοί δεν έχουν λόγο.

 Εσύ όμως έχεις.