Ο πολιτισμός και ο νέος Δήμαρχος Λεβαδέων

Γράφει ο Δημήτρης Λάμπρου
Δημοσιογράφος/ 
Εκδότης Περιοδικού ΒΟΙΩΤΙΑ

Το πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης που έχει επιβληθεί στη χώρα μας μέσω των Μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων έχει μειώσει τον προϋπολογισμό των Δήμων κατά 65%, δημιουργώντας συνθήκες οικονομικής ασφυξίας στις περισσότερες λειτουργίες των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης όπως τις γνωρίσαμε στα χρόνια του άκρατου δανεισμού .

Δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί πως η μοναδική δυνατότητα χρηματοδότησης δημοτικών έργων τα επόμενα χρόνια προέρχεται από την αξιοποίηση συγκεκριμένων ευρωπαϊκών προγραμμάτων. Αυτό από μόνο του συνιστά πρόβλημα που δεν επιλύεται παρά μέσα από στοχευμένες δράσεις που χρησιμοποιούν τα ευρωπαϊκά κονδύλια στην κατεύθυνση επενδύσεων υποδομής που θα προσελκύσουν κι άλλες επενδύσεις και θα εκκινήσουν μια αναπτυξιακή διαδικασία και όχι σε καταναλωτικές υπηρεσίες που στο τέλος τους αφήνουν μόνο διαμαρτυρόμενους εργαζομένους.

Συναφές και παράλληλο είναι το πρόβλημα του Δήμου Λεβαδέων και της ανάπτυξής του στα επόμενα χρόνια. Λίγοι έχουν συνειδητοποιήσει σε όλη του την έκταση το γεγονός ότι ολόκληρη η περιοχή μας βρίσκεται σε πραγματικά δυσχερή σχετική θέση από πλευράς παραγωγής. Ειδικότερα ο Δήμος Λεβαδέων με το εμπόριο να φθίνει και τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων να μειώνεται πρέπει να χαράξει νέο προσανατολισμό –πέρα από τον παραδοσιακό αγροτικό/βιοτεχνικό- συμβατό με τις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται και ικανό να κρατήσει τις μορφωμένες, παραγωγικές ηλικίες στον τόπο μας.

Ο Αρης Ρούσσαρης στην κεντρική του ομιλία στη Λιβαδειά κατά τη διάρκεια της προκελογικής περιόδου του Μαΐου του 2014 για τον Δήμο Λεβαδέων

Στην προεκλογική εκστρατεία που φθάνει στο τέλος της όλοι οι υποψήφιοι μίλησαν πολύ για την τουριστική και πολιτιστική συνιστώσα της ανάπτυξης της Λιβαδειάς. Ασφαλώς τα περισσότερα από όσα ακούστηκαν θα παραμείνουν υποσχέσεις -εκτός των άλλων διότι είναι υπερβολικά.

Ειδικότερα όμως ο πολιτισμός εν γένει, ως παραγωγική δυνατότητα και επομένως ως αναπτυξιακός μοχλός παρουσιάζει πλεονεκτήματα (π.χ. οι χαμηλού κόστους επενδύσεις που απαιτούνται) που στη συγκεκριμένη συγκυρία μπορούν να αποβούν καταλυτικά για την οικονομική αναζωογόνηση της Λιβαδειάς και για την παράλληλη τόνωση της φήμης και του γοήτρου του Δήμου με θετικά αποτελέσματα και στην συνολική ευημερία.



Δεν θα αναλύσω εδώ εξειδικευμένες δράσεις ούτε φαεινές ιδέες για την αξιοποίηση του πολιτιστικού αποθέματος της Λιβαδειάς. Σε πείσμα όμως των ζοφερών καιρών που θέλει τα πάντα μαύρα, θα υποστηρίξω ότι και οι δύο μονομάχοι οι διεκδικητές του δημαρχικού θώκου του Δήμου Λεβαδέων διατηρούν καλή σχέση με τον πολιτισμό, γνωρίζουν τα θέματα και επομένως θεωρητικά μπορούν αξιοποιήσουν τις δυνατότητες που προσφέρει αυτός ο τομέας για το καλό της πόλης.

Αρχίζοντας από την κυρία της αναμέτρησης σημειώνω ότι η κα Πούλου είναι πάντοτε παρούσα στα πολιτιστικά δρώμενα της Λιβαδειάς από τον καιρό που δεν ήταν υποψήφια –γεγονός που δείχνει ότι υπάρχει μια καλή και ζωντανή σχέση με την τέχνη. Αλλωστε από το ίδιο της το επάγγελμα η κα Πούλου συνδέεται με την αισθητική, επιχειρώντας να κάνει το όμορφο εφικτό και το λειτουργικό οικονομικό, ενώ φυσικά το αρχιτεκτονικό και ελεύθερο σχέδιο αποτελεί σχετικό τομέα στον οποίο διακρίνεται.

Η Γιώτα Πούλου στην κεντρική της ομιλία στη Λιβαδειά κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου του Μαΐου του 2014 για τον Δήμο Λεβαδέων


Κι αν η κα Πούλου αποτελεί καταναλωτή του πολιτιστικού προϊόντος,ο έτερος υποψήφιος κ. Ρούσσαρης είναι παραγωγός, είναι  λόγιος και ακάματος ερευνητής ο ίδιος. Είναι βέβαια ευρύτερα γνωστό ότι ο επικεφαλής της Συμμαχίας Αλληλεγγύης και Ανάπτυξης είναι συγγραφέας και ποιητής. Ασχολείται συστηματικά με την ποίηση, τη λαογραφία, το θέατρο, την ιστορία. Έχει εκδώσει δεκατρία ενδιαφέροντα βιβλία:
 Βοιωτικά Χρονικά, 1993, Ιστορικά Μελετήματα Λεβαδείας, 1998, Η Λεβάδεια και η Επαρχία της, 1998
 Πρωτοδικείο Λεβαδείας, 1999, Εμπορικός Σύλλογος Λεβαδείας, 1999, Στάσεις Αναχωρητή, 2000, Ο Μύθος της Έρκυνας και το Ποτάμι της στη Λεβάδεια, 2001, Η Λεβάδεια μέσα από το Δημοτικό Τραγούδι, 2002, Σαράντα παληκάρια από τη Λειβαδιά, 2002, Μύθοι και Ιστορίες της Αρχαίας Βοιωτίας, 2002, Ο Ματωμένος Σεπτέμβριος στη Λεβάδεια το 1943, 2008, Πέτρος Ζητουνιάτης 1875-1909, 2009, Συλλέκτης Αναμνήσεων, 2010

Εκείνο που ίσως είναι λιγότερο γνωστό είναι ότι ο Αρης Ρούσσαρης κατέχει μια από τις μεγαλύτερες και σπανιότερες βιβλιοθήκες με βιβλία που αφορούν στη Λιβαδειά και τη Βοιωτία γενικότερα. Ταυτόχρονα αξιόλογη και σημαντική είναι και η συλλογή του από φωτογραφίες και άλλο υλικό που σχετίζεται με τη Λιβαδειά και την ευρύτερη περιοχή ενώ υπάρχουν κι άλλα στα οποία θα αναφερθούμε σε άλλη ευκαιρία



Δεν θα επεκταθώ άλλο, απλώς θα υπογραμμίσω ότι όπως προκύπτει από τα παραπάνω και οι δύο υποψήφιοι έχουν τις προσλαμβάνουσες και τις γνώσεις που απαιτούνται για να κατανοήσουν τον ιδιαίτερο ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει μια δραστήρια πολιτιστική πολιτική στην ανάπτυξη της  Λιβαδειάς. Από την άποψη αυτή δεν μπορεί να υπάρξει δικαιολογία ούτε για την αθέτηση των υπεσχημένων ούτε για οποιαδήποτε ολιγωρία εκ μέρους τους στην ανάδειξη του πολιτισμού ως προτεραιότητα κατά τη διάρκεια της θητείας τους –μάλιστα θα έλεγα σε συνεργασία ως δημοτική αρχή και ως μείζων αντιπολίτευση -αναλόγως με την απόφαση του κυρίαρχου λαού.

Και ασφαλώς είναι περιττό να τονίσω ότι η viotia θα συμβάλει με προτάσεις ή όπως αλλιώς της ζητηθεί προς αυτή την κατεύθυνση –για να φέρουμε την Πολιτιστική Ανοιξη στη Λιβαδειά… Και στη ζωή μας...