"Δεν καταδέχομαι να καθίσω στις καρέκλες τους"

Με αφορμή μια συναυλία στην οποία συμμετείχε ο Δημήτρης Μπέης εκφράζει με σκληρό τρόπο τις σκέψεις της νέας γενιάς για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη χώρα. Ακούστε τον, έχει ενδιαφέρον, και για όσους είναι οξυδερκείς διδακτικό.
Γράφει ο Δημήτρης Μπέης
Μουσικός






Σε μια εποχή που τη χαρακτηρίζει η απόγνωση, σ' ένα κόσμο που κραυγάζει για λύτρωση και σε μια κοινωνία που διψά για αλλαγή μα δεν την αποτολμά, επιβάλλεται στους νέους -ειδικά σε όσους έχουν ως αντικείμενο την τέχνη- να αντιδρούν και να διαμαρτύρονται απέναντι στο εκάστοτε ηλίθιο καθεστώς είτε αυτό αφορά την πολιτική είτε τον κούφιο καθωσπρεπισμό των διαπροσωπικών σχέσεων. Διότι το καλύτερο δεν επιτυγχάνεται με την οκνηρία και την παθητική στάση αλλά με την ενεργό συμμετοχή και πρωτοβουλία. 

Πρέπει επιτέλους να σπάσει το καλούπι της ρουφιανοκρατίας και της αδράνειας και οι ιθύνοντες αυτής της ηθικής κυρίως, διάβρωσης να βρεθούν σ’ ένα τέλμα απ' όπου δεν θα μπορέσουν πια να βγουν. Πάραυτα οι άνθρωποι αυτοί, εκμεταλλευόμενοι με τον χυδαιότερο τρόπο την άγνοια, τον φόβο, ακόμα και την μοιρολατρία μερίδας πολιτών, συνεχίζουν ακάθεκτοι να καρπώνονται τον κόπο άλλων διαβάλλοντας και συκοφαντώντας ασύστολα πρόσωπα και καταστάσεις που δεν εξυπηρετούν τους γλοιώδεις σκοπούς τους. 

Η λογοκρισία και ο πόλεμος εναντίον όσων τολμούν να σκέφτονται και να πράττουν ελεύθερα είναι δουλοπρέπεια, μιζέρια και απύθμενη κακία. Οταν δε αυτή η συμπεριφορά εκδηλώνεται από ανθρώπους που ''υπηρετούν'' το δημοκρατικό πολίτευμα είναι κάτι χειρότερο. Είναι φασισμός. Περιφρονώ και γυρνώ την πλάτη στα κοινωνικά αυτά παράσιτα και δηλώνω χωρίς φόβο, αλλά με πολύ πάθος, ότι δεν καταδέχομαι να βάλω τον κώλο μου στις καρέκλες τους. Καρέκλες που κέρδισαν με γλείψιμο, δόλο κι απάτη. Οσον αφορά το πολιτιστικό τους έργο, τίθεται κι αυτό υπό σοβαρή αμφισβήτηση μιας κι ο απώτερος σκοπός τους εκφράζεται σε τρεις μοναχά λέξεις: ψηφοθηρία, αυτοπροβολή, φαίνεσθαι. 

Πρέπει να απαγκιστρωθούμε των πεπερασμένων πια απόψεων που φέρουν πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες υπεράνω όλων προσδίδοντας τους αρετές τις οποίες δεν έχουν, τιμές που δεν τους αρμόζουν κι αξία που δεν απέδειξαν. Άπαντες είμαστε ίσοι τόσο απέναντι στο νόμο, όσο κι απέναντι στο θεό. Κι όσο πιο ψηλά βρίσκεται κάνεις στην πολιτική ή θρησκευτική ιεραρχία, τόσο πρέπει να διατηρεί εαυτόν μετριόφρονα κι αθέατο κι όχι να παρασύρεται από τις επευφημίες των κολάκων και να περιφέρεται ανάμεσα στους ανθρώπους με την έπαρση του φαντασμένου. 

Σε όσους με κατηγορήσουν για ασέβεια απαντώ ότι ο σεβασμός δεν επιβάλλεται μα κερδίζεται. Είναι αδιανόητο να απαιτείς σεβασμό όταν εσύ ο ίδιος δεν σεβάστηκες ποτέ. Η αλήθεια πονά κι αν σε κάποιους δεν αρέσει να την ακούν, τότε ας σκέφτονται ώριμα πριν πράξουν σαν κακομαθημένα παιδάκια. Ας αναλογιστούμε με κάθε ειλικρίνεια αν αυτοί που ωρύονται διαβάζοντας αυτές τις γραμμές το κάνουν επειδή επλήγη η τιμή ή το συμφέρον τους. Δεν θα ζητήσω συγγνώμη μήτε θα απολογηθώ στους μισάνθρωπους που προσπαθούν να φιμώσουν το στόμα μου, να κάμψουν τη θέληση μου και να στερήσουν το αναντίρρητο δικαίωμα του νου μου να σκέφτεται. 

Η ατομική και συλλογική ελευθερία είναι υπέρτατο αγαθό και δεν πρέπει να γίνεται έρμαιο κανενός ξετσίπωτου υποκριτή. Κλείνοντας, θέλω να εκφράσω τις ειλικρινείς και θερμές ευχαριστίες μου στον κόσμο που μας αγκάλιασε με θερμή και αγάπη. Όχι μόνο για την προσέλευσή του, αλλά κυρίως γιατί στήριξε μια ανεξάρτητη προσπάθεια της οποίας ο σκοπός δεν ήταν η προβολή κανενός. Οι λιγοστοί παρευρισκόμενοι απέδειξαν πως υπάρχει ακόμη ελπίδα για στροφή στην ποιότητα-με την ευρύτερη έννοια του όρου-και θέληση για την πραγμάτωση αυτής της ποιότητας. Όσο για τους υπόλοιπους που κρύβονται πίσω από προφάσεις και ψέματα, ας συνεχίσουν να κοιτούν το δέντρο χάνοντας ολόκληρο το δάσος.