Χρυσή Αυγή

 

 

 

Γράφει ο Γιώργος Δ. Ανδρέου*

 

Πρώτο τραπέζι στην πολιτική πίστα η Χρυσή Αυγή, με τα καμώματά της στη Βουλή, στο δρόμο, σε ακραίες  εκδηλώσεις, τις δημοσκοπήσεις. Βαθυστόχαστες πολιτικές αναλύσεις δημοσιογράφων και εκπροσώπων των λοιπών πολιτικών σχηματισμών για το πολιτικό φαινόμενο και  την ραγδαία ανάπτυξή του. Χαρακτηρισμοί, αποκλεισμοί, εξορκισμοί, κινδυνολογία  και τα συναφή.

 Ο σχετικός θόρυβος μούφερε στο μυαλό μικρό  διάλογο που είχα με έναν απλό πολίτη, Βοιωτό, που του ζήτησα, έχοντας τη γνωριμία και το θάρρος να με ψηφίσει στις εκλογές της 6^ης Μαίου, που συμμετείχα ως υποψήφιος. Σε εκτιμώ και  σε αγαπώ, μου απάντησε, αλλά θα ψηφίσω Χρυσή Αυγή. Εξεπλάγην από την απάντηση του συγκεκριμένου ανθρώπου, που γνώριζα πως διαχρονικά είχε ψηφίσει και τα δύο μεγάλα κόμματα, ήταν μετριοπαθής και νοικοκύρης. Γιατί;  του απάντησα απορημένος.   «Γιατί θέλω να βάλω στη Βουλή έναν τραμπούκο να τους πετάει πέτρες», μου απάντησε έντονα φορτισμένος. Δεν μπόρεσα να τον μεταπείσω.

Ο λόγος που αναφέρω την μικρή αυτή ιστορία είναι γιατί θεωρώ πως αποτελεί το κλειδί για την κατανόηση  της  αιτίας του φαινομένου. Δεν μπορεί παρά να είναι η   επιθετική αντίδραση του απλού, μέσου Έλληνα πολίτη, που δεν θέλει να βγει ο ίδιος στο πεζοδρόμιο και να πετάει πέτρες, με όσα βλέπει, ακούει και μαντεύει ότι γίνονται γύρω του. Αιτία η     απόλυτη  απαξίωση του πολιτικού σκηνικού συνολικά στην συνείδηση του και η απόδοση σε αυτούς της καταστροφής που βιώνει.

Δεν είναι μόνο οι φόροι, οι περικοπές, η ανεργία και η ύφεση. Είναι και ότι  οι πολίτες νοιώθουν προδομένοι από το πολιτικό σύστημα γενικά και αδιάκριτα. Άκουγε για μίζες, χρηματισμούς, αδιαφάνεια και τα συναφή. Τα προσπερνούσε όμως γιατί δεν επηρέαζαν άμεσα τη ζωή του και την ευμάρεια που ζούσε. Όπως αδιαφορούσε για τους αλλοδαπούς που του έκαναν τις δύσκολες δουλειές. Τώρα, η κρίση του άλλαξε οπτική γωνία. Βλέπει την προσπάθεια συγκάλυψης και την ατιμωρησία και εξαγριώνεται. Βλέπει ότι κάποιοι  είναι λιγότερο υπεύθυνοι. Αποδίδει στους αλλοδαπούς την ανεργία. Βλέπει τους μεγαλόστομους της δημοκρατίας, του δήθεν σοσιαλισμού, του δήθεν φιλελευθερισμού, τους πρωτοστάτες των κοινωνικών αγώνων να τον έχουν προδώσει. Αδιάκριτα. Να εξακολουθούν να τον κοροϊδεύουν.   

Από την διαπίστωση αυτή, που την έχουν πει και άλλοι , βγαίνει, κατά την άποψή μου,  ένα βασικό συμπέρασμα.

Με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα ΜΜΕ και όλος ο άλλος  πολιτικός κόσμος τη Χρυσή Αυγή, με τον αποκλεισμό, τους χαρακτηρισμούς και τον πολιτικό εκφοβισμό για κίνδυνο της Δημοκρατίας και άλλα μεγαλόστομα, στρώνουν στο ψωμί της  βούτυρο. Γιατί αυτά που τους αποδίδουν ως αρνητικά,  προβάλλοντας προνομιακά και έντονα τις διάφορες ακραίες εκδηλώσεις  και συμπεριφορές , το κυνήγι των αλλοδαπών κ.α.,  στις οποίες συμμετέχουν οπαδοί και στελέχη του κόμματος αυτού, είναι  αυτά για τα οποία τους ψήφισαν, όσοι τους ψήφισαν και αυτά είχαν στο μυαλό τους και άλλοι που δεν το τόλμησαν.  Και όσο βαθαίνει η κρίση και επεκτείνεται σε ολοένα και περισσότερα στρώματα του Ελληνικού λαού, όσο  τα κρούσματα της διαφθοράς, της συγκάλυψης, η ανεργία, η ύφεση  και τα αδιέξοδα πληθαίνουν, τόσο μεγαλώνει ο αριθμός αυτών που  δεν θα διστάσουν πλέον να χρησιμοποιήσουν την ψήφο τους ως αμοιβή και εντολή, για να κάνουν κάποιοι άλλοι, οιονεί μπράβοι,  αυτό που επιθυμούν και δεν  μπορούν να κάνουν οι ίδιοι οι πολίτες – ψηφοφόροι.   

Αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα και το μέλλον, που ούτως ή άλλως το βλέπουν ζοφερό.  Όσο η δημοκρατία και οι πολιτικοί που την προσωποποιούν ταυτοποιούνται  με τα προβλήματα που ζει ο Έλληνας και όσα βλέπει ό,τι θα ζήσει στο μέλλον, όσο ευτελίζονται οι θεσμοί, όσο μεγαλώνει η αίσθηση της αδικίας με τις οριζόντιες περικοπές, τη φορολογία, την μεροληπτική μεταχείριση  και την συγκάλυψη, όσο η ανασφάλεια γίνεται βρόγχος και κατάθλιψη, όσο το μήκος του τούνελ μεγαλώνει και δεν διαφαίνεται ελπίδα, τόσο η έγνοια για την δημοκρατία θα υποχωρεί μπροστά στην  αγωνία για το ψωμί και για  κάποιους για την καλοπέραση που χάθηκε δια παντός. Με αυτές τις σκέψεις ο, άμαθος να βγαίνει δημόσια  μπροστά και να αντιδρά  βίαια ,   μέσος, βολεμένος μέχρι πρόσφατα, Έλληνας, θα επιλέγει, είτε κρυφά είτε φανερά, αυτούς που βλέπει πως πολεμάνε το πολιτικό, οικονομικό  και κοινωνικό σύστημα  επιθετικά, υβριστικά, βίαια και όπως θάθελε αυτός να εκδηλώσει την αγανάκτηση και το θυμό του.

Αδιαφορώντας για τη Δημοκρατία, την ευπρέπεια,  την ηθική τάξη και ειδικά για την τιμή και υπόληψη των πολιτικών, αδιάκριτα. Και όσο ακούει τις κούφιες παλαιοπολιτικές αναλύσεις και  την κινδυνολογία από  τους τιμητές της δημοκρατίας, τα συνεχιζόμενα ψέματα και το εμπόριο της ελπίδας από τους επίδοξους σωτήρες και  τους βεβαρημένου πολιτικού παρελθόντος και μητρώου πολιτικούς, τόσο  θα ταυτίζεται με τον τραμπούκο, που δεν διστάζει να τους πετάει πέτρες, για λογαριασμό του και  να κυνηγάει τους αλλοδαπούς, που τώρα ανακαλύψαμε πως μας τρώνε το ψωμί. Και αυτός που το γνωρίζει , γιατί οι άλλοι κοιμούνται, θα πετάει ολοένα και περισσότερες πέτρες, προς πάσα κατεύθυνση και με μεγαλύτερη δύναμη, φέρνοντας το χάος κάθε μέρα πιο κοντά.

  

 *Ο Γιώργος Ανδρέου (www.andreou-giorgos.gr) είναι Δικηγόρος.